Parquet Courts

Καταλαβαίνεις ότι το Wide Awake είναι ένας θυμωμένος δίσκος από τις πρώτες στιγμές του, όταν ο Andrew Savage κατά το ήμισυ τραγουδιστής - κιθαρίστας - ηγέτης των Parquet Courts τελειώνει το εναρκτήριο "Total Football" φωνάζοντας: "...fuck Tom Brady". Δεν τα βάζει τυχαία μαζί του. Ο Brady είναι το golden boy του Αμερικανικού ποδοσφαίρου: λευκός, ψηλός, όμορφος, πλούσιος, παντρεμένος με την Ζιζέλ, κολλητός φίλος και φανατικός υποστηρικτής του Trump. Η ονείρωξη των απανταχού alt- right - ακροδεξιών και ένας από τους εκατομμύρια λόγους για τους οποίους ο Savage και οι υπόλοιποι Parquet Courts έχουν νεύρα.

Καταλαβαίνεις, επίσης ότι το Wide Awake δεν θα είναι ο συνηθισμένα θυμωμένος δίσκος όταν ακούς πρώτη φορά το ομώνυμο κομμάτι. Ένα τραγούδι χαρά της ζωής, που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το χαμένο single από το "Remain In Light" των Talking Heads και που τα λέει όλα χρησιμοποιώντας  τα απολύτως απαραίτητα. Υπό κανονικές συνθήκες και σε ένα πιο δίκαιο κόσμο θα έπρεπε να παίζεται σε όλα τα club και από κάτω οι θαμώνες να χορεύουν αδέξια και αλλοπρόσαλλα, χωρίς να παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά, όπως ακριβώς κάνουν οι Parquet Courts στους δρόμους της Νέας Ορλεάνης, στο video του τραγουδιού.

Η αντίφαση που υπάρχει διάχυτη στα αυλάκια του Wide Awake, είναι αυτή που κάνει τον τέταρτο δίσκο των Parquet Courts πραγματικά συναρπαστικό. Από τη μία ο κυνισμός, η πικρία και η απογοήτευση για την καθημερινότητα της Νέας Υόρκης (και κατ’ επέκταση, όλων των μητροπόλεων του δυτικού κόσμου, μιας και πέρα από τις εκάστοτε διαφορές τους πάντα αυτές θα εμφανίζουν παρόμοια χαρακτηριστικά) και από την άλλη το λεπτό χιούμορ, η αισιοδοξία και η τέχνη του όταν όλα πάνε στραβά, να καταφέρνεις να τα κοροϊδεύεις και να διασκεδάζεις.

Ο ίδιος ο Andrew Savage, ένας εκνευριστικά ταλαντούχος τύπος αφού εκτός από όλα τα άλλα, είναι και εικαστικός - υπεύθυνος για τα εξώφυλλα της μπάντας, αλλά και σκηνοθέτης, σε μια του συνέντευξη για την προώθηση του δίσκου αναφέρει: «Είμαστε τσαντισμένοι. Πολύ. Αλλά θέλαμε να βγάλουμε τα νεύρα μας, κάνοντας ένα χορευτικό, ροκ δίσκο».

Όντως, ενώ έχουμε να κάνουμε με ένα φανερά οργισμένο δίσκο, με κάποιο μαγικό τρόπο δεν γίνεται ποτέ επιθετικός. Ακόμα και το "Almost Had To Start A Fight / In And Out Of Patience", ένα τραγούδι με το οποίο θα ταυτιστεί οποιοδήποτε μπαίνει σε μετρό - οδηγεί - συνυπάρχει με κόσμο καθημερινά, παρόλο που είναι ένα γρήγορο, πανκίζον και μονοκόμματο τραγούδι, έχει αυτό το κόψιμο στη μέση που την ώρα που είσαι έτοιμος να ρίξεις κουτουλιά σε αυτόν που σε έχει σπρώξει - κλείσει - πατήσει, τελευταία στιγμή το γυρίζεις, κουνάς το κεφάλι στο ρυθμό και καταλήγεις να επικροτείς εσωτερικά τέσσερις τύπους από το Τέξας που μάλλον δεν θα γνωρίσεις ποτέ (αν και κάποια στιγμή ήσουν πολύ κοντά)  για την ουσία που κουβαλούν μέσα στην απλότητά τους. Ποτέ ένα almost δεν ήταν τόσο εύστοχο.

Αν και μετακόμισαν στο Μεγάλο Μήλο όντας ήδη συγκρότημα, για να τα «καταφέρουν» όπως εκατοντάδες άλλοι κατά το παρελθόν, οι Parquet Courts έχουν μελετήσει με το παραπάνω τη μουσική κληρονομιά της πόλης που τους φιλοξενεί. Από τον David Byrne και την παρέα του που αναφέραμε και πριν, στο πνεύμα του Lou Reed που αιωρείται πάντα στην ατμόσφαιρα και από τα αλα Richard Hell φωνητικά, στο new wave των Bush Tetras. Στοιχεία όμως που λίγο πολύ υπήρχαν είτε σαν υποψία είτε σαν οντότητα και στους προηγούμενους δίσκους των PC. Η μεγάλη έκπληξη του Wide Awake είναι το "Violence" όπου κάνουν σαφή αναφορά σε μία από τις εμβληματικότερες φυσιογνωμίες της μουσικής της Νέας Υόρκης και όχι μόνο, στον Gil Scott Heron και το "Revolution Will Not Be Televised", από τα πολύ λίγα τραγούδια που μπορούμε άνετα να πούμε ότι έχουν αλλάξει τη μουσική. Δεν είναι διασκευή, ούτε το έχουν «κλέψει». Εγώ τουλάχιστον, το εκλαμβάνω σαν φόρο τιμής σε κάποιον σπουδαίο, σαν θεματική προέκταση του αυθεντικού τραγουδιού στη σύγχρονη εποχή. Βλέπετε όταν έγραφε ο Gill Scott Heron, το Manhattan είχε πολλές «σκοτεινές» περιοχές, που σήκωναν παρίες διάφορων ειδών και ευνοούσαν την καλλιτεχνική δημιουργία. Τώρα είναι γεμάτο από πανάκριβα διαμερίσματα που φιλοξενούν πλούσιους. Αυτό ακριβώς περιγράφουν οι PC όταν γράφουν ειρωνικά: "What is an up and coming neighborhood and where is it coming from". Εδώ έρχεται και η αντίφαση του κειμένου. Το "Violence" είναι ένα βίαιο τραγούδι. Δεν θα μπορούσε να μην ήταν.

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι από μία «ακόμα καλή indie μπάντα που θέλει να μοιάσει στους Pavement» (στο "Mardi Grass Beads" εξακολουθούν να υπάρχουν ψήγματα ) οι Parquet Courts έφτασαν να γίνουν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες των καιρών μας. Mε το "Wide Awake" φαίνεται ότι στοχεύουν ακόμα παραπάνω. Γι' αυτό φωνάξαν τον Danger Mouse στην παραγωγή, που ευτυχώς δεν καπέλωσε τον ήχο τους, όπως πολύ συχνά κάνει, αλλά συμμάζεψε τις πολλές και ετερόκλητες επιρροές δίνοντας ομοιογένεια σε ένα δίσκο που ήταν πολύ εύκολο να την χάσει.

Δεν ξέρω αν στη εποχή μας θα υπάρξουν δίσκοι που μετά από 20 χρόνια θα γυρίζουν πίσω οι νεότεροι και θα τους χαρακτηρίζουν κλασικούς, αλλά αν ναι, το Wide Awake! Θα είναι ένας από αυτούς.

Και να φανταστείτε ότι όταν είχαν επισκεφτεί την Αθήνα (δύο φορές σε λιγότερο από ένα χρόνο - Arte Fiasco γαρ) είχαν βγει τόσο μεθυσμένοι ώστε να μην παίζουν καλά, είχα ξεστομίσει ότι έτσι δεν θα πάνε πουθενά. Μέσα έπεσα.