Pantheist

Η κηδεία συνεχίζεται! Μία από τις καλύτερες doom μπάντες, έχοντας ως αρχηγό τον ελληνικής καταγωγής Κώστα, επαναδραστηριοποιείται έχοντας μεταφέρει τα αρχηγεία της από το Βέλγιο στην Αγγλία. Μετά το καταπληκτικό τους ντεμπούτο "O Solitude" και έπειτα από κάποιες εσωτερικές ανακατατάξεις, επιστρέφουν με ένα εξίσου συγκλονιστικό και ανατριχιαστικό δίσκο εκκλησιαστικού και θρηνητικού doom metal.

Οι πρωτότυπες ενορχηστρώσεις με τα διάφορα παραδοσιακά ελληνικά όργανα που είχαν εισάγει στον πρώτο δίσκο συνεχίζεται και εδώ με το σαντούρι που χρησιμοποιείται σε πολλά σημεία και δημιουργεί ηχοχρώματα που δεν έχετε ξανακούσει. Το album μιλάει για τις 7 αμαρτίες, την Απολογία και την τελική Μετάνοια... Είναι έντονα θρησκευτικού περιεχομένου, κάτι που φαίνεται και από το καθαρά θρησκευτικό artwork. Στο δίσκο ακούγονται πολλοί ήχοι πλήκτρων, εκκλησιαστικών οργάνων και μεγάλη ποικιλία φωνητικών. Από ψαλμωδίες και χορωδίες μέχρι brutal grunts. Οι ρυθμοί είναι φυσικά απελπιστικά σερνάμενοι και βασανιστικά επιβλητικοί χωρίς όμως να λείπουν και κάποια blast ξεσπάσματα. Η μέση διάρκεια των κομματιών είναι πολύ μεγάλη και η συνολική διάρκεια του δίσκου ξεπερνά τα 76 λεπτά!

To "Amartia" ξεκινάει με δύο τεράστια και ιδιαίτερα ατμοσφαιρικά κομμάτια, τα "Apologeia" και "Gluttony". Το "Apologeia" ανοίγει το δίσκο με μυστηριακές εκκλησιαστικές ψαλμωδίες που σου καρφώνονται στο κεφάλι. Η παραγωγή είναι υποχθόνια και με πολύ βάθος ώστε να ταιριάζει στην ηχητική αίσθηση κηδείας που παράγει ο δίσκος. Το "Envy" που ακολουθεί είναι πιο μικρό και με κλασσικές doom φορμες, ικανό να γίνει το πιο προσβάσιμο κομμάτι. Εκεί όμως που πραγματικά ανατρίχιασα στο δίσκο είναι όταν έφτασα στο αγαπημένο μου πλέον κομμάτι, το "Lust". Με ανατολίτικες κλίμακες και κλασσικότροπες ενορχηστρώσεις είναι άνετα το καλύτερο κομμάτι που έχουν γράψει ποτέ οι Pantheist. Ο Karl Sanders από τους Nile συναντάει τους πρώιμους My Dying Bride και όλοι μαζί πάνε να θρηνίσουν μαζί με τους Panteist στην πλησιέστερη κηδεία! Υπέροχο! Το "First Prayer" συνεχίζει την ανατολίτικη ατμόσφαιρα και καταλήγει σε instrumental παίξιμο από εκκλησιαστικό όργανο και ορχηστρικούς ήχους για να μπούμε στο συγκινητικό "Pride" με ένα χαρακτηριστικό και μεγαλειώδες grand piano από τη μέση και μετά. Το "Greed" μας προετοιμάζει για το καθηλωτικό "Sloth" που αποπνέει ιδιαίτερα επική ατμόσφαιρα. Όπως ο τίτλος του υποδηλώνει, το "Wrath" που έπεται είναι το πιο αγριεμένο και metal κομμάτι του δίσκου με πρώιμο black metal παίξιμο για να καταλήξει στο κλείσιμο του "Metanoia".

Στο σύνολο μία πολύ δουλεμένη κυκλοφορία με προσωπικότητα και ιδιαίτερη καλλιτεχνική άποψη πάνω στα συναισθήματα της θλίψης, της απώλειας και της μοναξιάς. Ακούστε οπωσδήποτε τα "Lust", "Pride" και "Sloth" και θα καταλάβετε πως έχουμε να κάνουμε με ένα κρυφό διαμάντι του doom χώρου. Αν είστε οπαδός του είδους θα είναι πραγματικά "Αμαρτία" να μην το ανακαλύψετε.