Mudcrutch

Mudcrutch

Reprise (2008)
13/01/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δεν είναι πολύ ωραίο όταν ψάχνοντας τον επόμενο δίσκο που θα αγοράσεις πέφτεις πάνω σε ένα άλμπουμ, ξεχασμένο από το Θεό, σκονισμένο, από ένα συγκρότημα που δεν το ξέρει ούτε η μάνα του και εσύ το αγοράζεις μόνο και μόνο για να ανακαλύψεις πως αυτό το βινύλιο που αγόρασες δεν είναι ένας ακόμα άνθρακας που ξεχάστηκε από την ιστορία, αλλά διαμάντι των '70s που ποτέ δεν ήρθε στην επιφάνεια; Κάπως έτσι θα μπορούσε να είχε κι η κατάσταση με το μοναδικό δίσκο που έβγαλαν ποτέ οι Mudcrutch. Με τη μόνη διαφορά πως δεν είναι σκονισμένος.

Ουσιαστικά πρόκειται για τον πρόγονο του σχήματος Tom Petty & The Heartbreakers. Δημιουργήθηκαν το 1970 (ο Tom ήταν μόλις 17 χρονών, αλλά ξεχώριζε από τότε) και διαλύθηκαν πέντε χρόνια αργότερα, απογοητευμένοι που δεν κατάφεραν να κυκλοφορήσουν επίσημα κάποιο δίσκο. Φέτος, 33 χρόνια μετά, με επιπλέον όπλο στη φαρέτρα τους την ισχύ του ονόματος Tom Petty, κατάφεραν έστω και αργά να πραγματοποιήσουν αυτό το απωθημένο τους. Και είναι από τις περιπτώσεις όπου δε μπορείς παρά να βροντοφωνάξεις με χαρά «κάλιο αργά, παρά ποτέ»!

Αγνοώντας επιδεικτικά τις επιταγές των δισκογραφικών για σοβαροφανείς δίσκους που θα εκτιμήσει η ανέραστη μάζα, η πεντάδα των Mudcrutch μπήκε στο στούντιο, άφησε τον εαυτό της χαλαρό, τζάμαρε για πολλές ώρες πάνω στις παλιές της συνθέσεις και παρέδωσε ένα δίσκο που βάζει στο ίδιο καζάνι το rhythm n' blues των πρώιμων Rolling Stones, το rock n' roll των '70s, την southern-folk αισθητική και πολλά ακόμα στοιχεία από τη μελωδικότητα και το feeling των Lynyrd Skynyrd, The Byrds και Allman Brothers, τοποθετώντας το δίσκο σε ειδική προθήκη στην καρδιά μας.

Και πώς να μη μπει σε τέτοια νοερή προθήκη όταν από το πρώτο κιόλας κομμάτι μας ταρακουνά; "Shady Grove" το εισαγωγικό κομμάτι και άκρως αντιπροσωπευτικό. Αύρα από χορό σε πανηγύρι / σαλούν του Νότου και της άγριας Δύσης με το τζαμάρισμα να ξεκινά αμέσως και όλοι οι Mudcrutch να φοράνε τις καλές τους μπότες και το εξαιρετικό πιάνο του κομματιού να αποτελεί από μόνο του πινακίδα «μην πυροβολείτε τον πιανίστα». Το ταξίδι πίσω στο χρόνο συνεχίζει με το "Scare Easy", όπου ο Tom Leadon αποδεικνύει πως κιθάρα δεν ήξερε μόνο ο αδερφός του (ο οποίος έπαιξε για τους Eagles) και μας πείθει πως αμαρτία από το Θεό δεν ήταν μόνο το ότι οι Mudcrutch δεν έγιναν ποτέ γνωστοί, αλλά και το ότι κι ο ίδιος δεν κέρδισε ποτέ έστω τη φήμη που του άξιζε.

"Orphan Of The Storm" στη συνέχεια και αφιερωμένο στα θύματα του τυφώνα Κατρίνα (ένα από τα λίγα στοιχεία που αποδεικνύουν πως ο δίσκος δεν κυκλοφόρησε το 1970 όπως θα έπρεπε) για να περάσουμε στο "Six Days On The Road", όπου οι Mudcrutch συναντούν τη μουσική του Jerry Lee Lewis και μας προετοιμάζουν για το πρώτο έπος του δίσκου. "Crystal River" λέγεται και στα εννιάμιση λεπτά του μας πείθει πως δεν υπάρχει πιο ταιριαστός τίτλος. Μελωδικότητα, αρμονία, χαλάρωση και απελευθερωμένη δημιουργικότητα εκτοξεύονται από τα όργανα αυτής της πεντάδας «παππούδων» και ξετρελαίνουν εμάς που θα μπορούσαμε να είμαστε τα εγγόνια τους! Πεντακάθαρα σόλο, εξαιρετικό πιάνο, Tom Petty χαλαρός και ελεύθερος όσο ποτέ και στο τέλος είσαι βέβαιος. Το "Crystal River" δεν είναι απλό νερό, είναι ...βελούδο!

Τα "Oh Maria" και "This Is A Good Street" που ακολουθούν πρέπει να ηχογραφήθηκαν στα διαλείμματα της μπάντας και σε στιγμής υπέρμετρης ευδαιμονίας, αλλά μας εξηγούν οι ίδιοι οι Mudcrutch το γιατί τα έβαλαν στο δίσκο τους, στο αμέσως επόμενο κομμάτι, τραγουδώντας μας σε blues ρυθμούς στο "The Wrong Thing To Do" πως κάτι τέτοιο μπορεί να είναι λάθος, "...but I do not care". "Queen Of The Go-Go Girls" και "June Apple" είναι το άχτι των Mudcrutch, οι οποίοι επιτίθενται μαζικά στα αυτιά μας με εναλλασσόμενες μελωδίες στις δύο κιθάρες, εξαιρετικό πιάνο και με έναν ντράμερ που βαριέται την ψυχή του, συνοδεύοντας τους με μονότονους ρυθμούς, μόνο και μόνο για να τους κάνει το χατίρι.

Του κάνουν όμως κι οι υπόλοιποι το χατίρι στο "Lover Of The Bayou", όπου τον αφήνουν ελεύθερο και το κομμάτι παίρνει ένα εμφανέστατο hard rock χαρακτήρα. Η κιθάρα και το πιάνο δίνουν έξτρα ισχύ στο κομμάτι, ενώ και ο Tom Petty δίνει τον καλύτερο εαυτό του, δείχνοντας μας πως ποτέ δεν έπαψε να πιστεύει σε αυτό το σχήμα. Με τρία κομμάτια να μένουν μόνο και με το κολλητικό "Lover Of The Bayou" να τελειώνει, εγώ συνεχίζω να μη μπορώ να καταλάβω γιατί αυτό το σχήμα δεν κατάφερε τότε στα '70s να βρει το δρόμο του για τα δισκάδικα...

Wild West εικόνες μας έρχονται στο μυαλό ακούγοντας το "Topanga Cowgirl" και τους southern ήχους του, οι ρυθμοί ανεβαίνουν με τη rock n' roll διάθεση του "Bootleg Flyer", που όμως κάτι του λείπει για να το απογειώσει, και ο δίσκος κλείνει με το "House Of The Stone" και τους μελαγχολικούς blues ρυθμούς του. Τρία κομμάτια αρκετά καλά μεν, αλλά ανίκανα να μας αποτρέψουν από το να επιστρέψουμε στο "Lover Of The Bayou".

Ο δίσκος δεν είναι Tom Petty. Είναι Mudcrutch, είναι το συγκρότημα που γνώρισε τον Tom όταν αυτός ήταν μόλις 17 και για αυτούς θα είναι πάντα ο μικρός που θεωρείται ίσος μεταξύ ίσων. Του δίνουν το χώρο που αναλογεί στο ταλέντο του, αλλά κι αυτός αναγνωρίζει τις ικανότητες τους και την αδικία που τους επιφύλασσε ο χρόνος, που έκανε το σχήμα να «σέρνεται στη λάσπη» της ανωνυμίας. Εν έτει 2008 οι Mudcrutch μας προσφέρουν ένα από τα σημαντικότερα ντεμπούτο της χρονιάς. Το 1970 ίσως να πέρναγε στα μικρά γράμματα των εφημερίδων. Φέτος όμως κερδίζουν με το σπαθί τους τη θέση που τους αναλογεί και για αυτό εγώ τους κουναώ το σεντόνι...

  • SHARE
  • TWEET