Martyrdöd

Οι Martyrdöd είναι παλιές καραβάνες καθώς μετράνε πάνω από 15 χρόνια ύπαρξης. Στο βιογραφικό τους κουβαλάνε ήδη εφτά δίσκους στους οποίους έρχεται τώρα να προστεθεί και το "Hexhammaren". Το συγκρότημα, σε περίπτωση που δεν είστε εξοικειωμένοι, φτιάχνει γρήγορη, επιθετική μουσική που συνδυάζει στοιχεία D-beat και crust με μελωδικό death metal.

Στον όγδοο λοιπόν δίσκο τους, οι Martyrdöd συνεχίζουν στον δρόμο που ακολουθούσε το "List" του 2016 ενσωματώνοντας στον ήχο τους ακόμη περισσότερα μελωδικά στοιχεία, χωρίς όμως να χάσουν τίποτα από τη δυναμική τους. Για την ακρίβεια, ο δίσκος είναι ακραίος με όλη την έννοια της λέξης. Από τις πρώτες νότες του "Hexhammaren", το συγκρότημα από το Gothenburg, κάνει ξεκάθαρη την πορεία που θα ακολουθήσει μέχρι το τέλος. Ντραμς για κλοτσοπατινάδες, απλά punk-ίζοντα κιθαριστικά riffs και solo που παραπέμπουν στους At The Gates και γενικότερα στη σουηδική παράδοση του death metal.

Παράλληλα, ο Mikael Kjellman με το που αρχίζει να τραγουδάει δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα καθώς δεν έχει και πολλά να ζηλέψει από τους κορυφαίους τραγουδιστές του είδους. Τεχνικά μπορεί να μην είναι Tomas Lindberg (ποιος είναι εξάλλου;), αλλά τη δουλειά του, σίγουρα, την κάνει με το παραπάνω. Το μόνο μου θέμα είναι ότι στη μίξη συχνά τα φωνητικά του καπελώνουν το συγκρότημα με αποτέλεσμα η φωνή να βγαίνει αρκετά πιο πάνω απ' ό,τι θα ήθελα. Βέβαια, με δεδομένο ότι η παραγωγή του δίσκου έχει γίνει από τον πολύ έμπειρο Fredrik Nordström στα Studio Fredman μάλλον αυτή η επιλογή ήταν απολύτως συνειδητή. Αυτό που με εντυπωσίασε επίσης ήταν η ικανότητα των Martyrdöd να μετατρέπουν σχεδόν απλοϊκές δομές κομματιών σε μεγαλειώδεις συνθέσεις που φλερτάρουν ανοιχτά με τους Iron Maiden. Έτσι μέσα σε τρία - τέσσερα λεπτά καταφέρνουν να παρουσιάσουν κομμάτια που στέκονται επάξια στο είδος που το συγκρότημα υπηρετεί.

Το πρόβλημα είναι όμως ότι πολλά από αυτά τα κομμάτια μοιράζονται αρκετά κοινά συστατικά. Προσωπικά δεν έχω ιδιαίτερο θέμα με τα συγκροτήματα που βρίσκουν μια φόρμουλα και την επαναλαμβάνουν συνεχώς. Διάολε, ποιος τρελός θα ήθελε π.χ. οι Motörhead να άλλαζαν μια μέρα το στυλ τους; Όμως, δυστυχώς, οι  Martyrdöd δεν νομίζω πως ανήκουν σε αυτή την κλάση συγκροτημάτων που έχουν κερδίσει το δικαίωμα να λειτουργούν έτσι. Συνεπώς, όσο κι αν μου άρεσε ο δίσκος, κάπου αισθάνθηκα ότι ακούω συνέχεια το ίδιο κομμάτι.

Βέβαια, για να μην είμαι άδικος, το "Hexhammaren" ισορροπεί φανταστικά μεταξύ θορύβου και μελωδίας, μεταξύ punk και death metal. Απλά, όταν εκεί έξω υπάρχουν συγκροτήματα όπως οι τεράστιοι Disfear, είναι δύσκολο να μην μπεις στη διαδικασία της σύγκρισης. Και σε αυτή τη σύγκριση οι Martyrdöd νομίζω πως χάνουν. Αν πάντως σας αρέσει η γρήγορη, άκρως επιθετική μουσική ή ανήκετε σε αυτούς που προτιμούν το metal τους με ολίγη από punk, το "Hexhammaren" είναι σίγουρο πως θα σας ενθουσιάσει. Πρόκειται για μια απολύτως διασκεδαστική δουλειά που θα σας εξασφαλίσει εγγυημένη απόλαυση. Δεχτείτε το όπως είναι ή προσπεράστε το. Στην περίπτωση τον Martyrdöd δεν νομίζω πως υπάρχουν μεσαίες επιλογές.