Hammers Of Misfortune

Αυτός ο δίσκος μπορεί κυριολεκτικά να κάνει "ζημιά" στο metal ακροατήριο…και με τις δύο έννοιες της λέξης! Οι πιο συντηρητικοί πιθανότατα θα το αγνοήσουν, ίσως και να θεωρήσουν ότι πήγαν πεταμένα τα λεφτά τους. Από την άλλη, κάποιοι που έχουν βάσεις στον κλασσικό metal ήχο αλλά έχουν βαρεθεί τη συμβατικότητά του ίσως να το λατρέψουν και να το εμπεδώσουν πατώντας το repeat στο στερεοφωνικό τους…

Αλλά ας πάρουμε τα πράματα από την αρχή. Το γκρουπ έχει στις τάξεις του δύο από τα μέλη που έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στους The Lord Weird Slough Feg, τους Mike Scalzi και John Cobbett (ο δεύτερος έχει αποχωρήσει). Παρ’ όλα αυτά, η μουσική που παίζουν αυτή τη στιγμή με τους Hammers Of Misfortune είναι αρκετά διαφορετική. Ενώ και οι δύο μπάντες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως heavy metal με την ευρεία έννοια του όρου, οι Hammers Of Misfortune είναι κατά τη γνώμη μου πιο ποικιλόμορφοι…

Βασικά, στο "The Locust Years" θα βρείτε επιρροές από doom (με πιο έμφαση στα 70’s όμως) και heavy με μια folk ατμόσφαιρα και μια progressive rock αισθητική στον τρόπο που σχηματίστηκε η δομή των κομματιών. Σίγουρα θα σας φανεί πολύ περίεργο σαν άκουσμα στις πρώτες ακροάσεις. Θα χρειαστεί λίγος χρόνος να το συνηθίσετε. Παρόλα αυτά, είναι μία πάρα πολύ καλή κυκλοφορία, που αξίζει την προσοχή του metal ακροατηρίου…

Το μόνο κακό είναι ότι το στυλ τους είναι εξαιρετικά ιδιαίτερο, τόσο που μπορεί να παραξενεύσει κάποιον και να υπάρχει ο κίνδυνος να το αγνοήσει (όπως ανέφερα στην αρχή). Πάντως, ένα είναι σίγουρο: το εν λόγω γκρουπ έχει σχηματίσει το δικό του ξεχωριστό στυλ. Έχει τη δική του μουσική ταυτότητα με λίγα λόγια! Αυτό τουλάχιστον αξίζει σεβασμό…Αν και οι συγκεκριμένοι έχουν κερδίσει πολύ περισσότερα από τον σεβασμό μου. Έχουν κερδίσει την απόλυτη προσοχή μου.

Το "The Locust Years" είναι σίγουρα ένας δίσκος που χρειάζεται πολλές ακροάσεις. Αν δείτε την promo φωτογραφία στο CD, μη νομίζετε από το look τους ότι είναι κάποια μπάντα τύπου Monster Magnet (κάτι τέτοιο μου θύμισαν όταν τους είδα στη φωτογραφία του promo CD). Είναι πολύ λιγότερο συμβατικοί απ’ όσο φαντάζεστε. Είναι όσο πιο προοδευτικοί και λυρικοί γίνεται δίχως να καταστρέφεται το συναίσθημα της μουσικής τους. Τα "σφυριά της ατυχίας" σας πλησιάζουν απειλητικά. Θα τα αντιμετωπίσετε;