Scorpions

Εικοστός στη σειρά δίσκος του γερμανικού group, αναμενόταν από τους fans εδώ και καιρό μετά τις φημολογίες για επικείμενο come-back στον hard rock ήχο του σχήματος. Η αλλαγή μπασίστα ενέτεινε ακόμα περισσότερο τις φήμες, για να μην μιλήσουμε για τα samples που ακούσαμε μέσω του διαδικτύου. Η ημερομηνία έφτασε, όπως και πλησιάζει ο καιρός για τις live εμφανίσεις της μπάντας στη χώρα μας. Ας δούμε λοιπόν τι έχουν να μας πουν οι Scorpions μετά από τα "Moment of Glory" και "Acoustica"...

Ο βασικός κορμός των Scorpions παραμένει ο ίδιος, με Klaus Meine στη φωνή, Rudolf Schenker στη ρυθμική κιθάρα, Matthias Jabs lead κιθάρα (από την αποχώρηση του Roth), ενώ προστέθηκε ο Pawel Maciwoda στο μπάσο. Στα drums βρίσκεται ο James Kottak (από την αποχώρηση του Herman Rarebell).

Η αναμονή τελείωσε. Έχω στα χέρια μου το "Unbreakable". Παρατηρώ προσεκτικά τη θαυμάσια digipak συσκευασία με το ασημένιο εξώφυλλο και τα ανάγλυφα γράμματα. Απλό αλλά ταυτόχρονα εντυπωσιακό. Με ένα ελαφρύ ρίγος το τοποθετώ στο CD-ROM του υπολογιστή (limited Edition, γαρ) και βλέπω το εισαγωγικό video. Ενδιαφέρον φαίνεται. Οι Scorpions καλωσορίζουν τους ακροατές και τους προετοιμάζουν για αυτό που θα ακολουθήσει. Με αισιοδοξία ("Ρε συ μην το ματιάσω αλλά καλό ακούγεται. Λες;") μεταφέρω το δισκάκι στο CD-Player όπου και πρόκειται να μείνει για αρκετές μέρες. Μετά από το play, το χάος!

Το κομμάτι που ανοίγει το δίσκο είναι το "New Generation". Για δέκα δευτερόλεπτα ακούγεται ένα ψηφιακό sweep και η φιλτραρισμένη φωνή του Klaus Meine, και αμέσως ξεσπάει ένα αργό headbangers riff! Αυτό είναι. Ακολουθεί μια πολύ όμορφη μελωδία και ένα θαυμάσιο solo, βγαλμένα κατευθείαν από το "Face the Heat". Μιλάμε για ένα κομμάτι 6 περίπου λεπτών που μας προδιαθέτει θετικά για τον υπόλοιπο δίσκο, κλείνοντας με το refrain τραγουδισμένο από μια παιδική χωρωδία.

Το δεύτερο τραγούδι, "Love 'em or Leave 'em", μάλλον είναι καταδικασμένο να γίνει επιτυχία. Είναι μια επική μελωδία, εμπλουτισμένη με απίστευτα riffs και επιτυχημένες εναλλαγές. Αν ήθελα (αν και δεν υπάρχει κανένας λόγος) να επιλέξω το αγαπημένο μου τραγούδι του δίσκου, μάλλον θα ήταν υποψήφιο.

Το "Deep and Dark" ξεκινάει με ένα distorted άρπισμα που θυμίζει κλασική μπαλάντα των Σκορπιών. Σε πολύ λίγο όμως το ξέσπασμα του Jabs με ένα πανίσχυρο riffάκι αλλάζει την άποψή μας. Στο τραγούδι αυτό ο κύριος Meine αρχίζει να μας φωνάζει "Είμαι εδώ" με τα ουρλιαχτά του, και μένω να συλλογίζομαι "τι φωνάρα είναι αυτή", λες και δεν το ήξερα.

Στη συνέχεια έχουμε το "Borderline". Ενώ στα 3 προηγούμενα τραγούδια ο ήχος φλέρταρε με τα όρια του heavy metal, εδώ παρατηρούμε μια επιστροφή σε έναν πιο κλασικό ήχο. Όχι πως δεν είναι καλό, είναι κάτι παραπάνω από καλό, απλά μετά από τρια κόμματια που το ένα ήταν καλύτερο από το άλλο είναι δύσκολο να σου προκαλέσει τα ίδια συναισθήματα.

Η επιστροφή μετά το διάλειμμα γίνεται στο "Blood Too Hot". Ένα πολύ δυνατό rock 'n' roll κομμάτι με τα riffs και πάλι να το απογειώνουν. Μιλάμε για έναν ύμνο στο rock ("If your blood is too hot, stand up and rock with me"), στο όνομα του οποίου ορκίζεται ο Meine προς το τέλος του τραγουδιού. Ακόμα, ένα λεπτό πριν το τέλος, ο υπογράφων συνελήφθη να αναφωνεί "Ποιος Plant;". Ακούστε το και θα με θυμηθείτε!

"Maybe I, Maybe You". Ένα πιάνο ανοίγει το τραγούδι που, απ' ό,τι φαίνεται, είναι βασισμένο πάνω σε παραδοσιακή μουσική. Τα φωνητικά είναι υπέροχα, πρόκειται για ένα κομμάτι που προκαλεί ανατριχίλες! Μην περιμένετε να ακούσετε μπαλάντα τύπου "White Dove", "You & I" και λοιπές θλιβερές στιγμές των Scorpions. Οι μέρες αυτές έχουν περάσει (ελπίζουμε) ανεπιστρεπτί. Το κομμάτι αυτό πάντως είναι το πιο ενδιαφέρον, από καλλιτεχνικής άποψης, στο δίσκο. Μια πειραματική διακοπή σε έναν καθαρά hard rock δίσκο.

"Someday Is Now". Θα καταλάβατε ήδη πως μετά από κάθε διάλειμμα οι Scorpions επανορθώνουν με δυνατά ξεσπάσματα. Έτσι και τώρα, αυτό το track ακριβώς στη μέση του δίσκου μας επαναφέρει στη θέση που μας αρμόζει ("Σκάσε και άκου"). Άλλο ένα κομμάτι που προορίζεται να γίνει κλασικό.

Το "My City, My Town" είναι ένα πιο ήρεμο αλλά εξίσου δυναμικό και μελωδικό κομμάτι, φορτισμένο συναισθηματικά, ενώ είναι σίγουρο πως ο καθένας από μας θα βρει στους στίχους σε συνδυασμό με την υπέροχη μελωδία κάτι που τον εκφράζει. Το τραγούδι αποτελεί φόρο τιμής στην πόλη που μεγάλωσε ο Meine (αν δεν κάνω λάθος είναι το Βερολίνο), αλλά μπορεί να αγγίξει τον καθένα.

Τα συναισθήματα συνεχίζουν να έχουν την τιμητική τους στο "Through My Eyes", που είναι μια κλασική μπαλάντα σαν αυτές που μόνο οι Scorpions ξέρουν να γράφουν. Επαναλαμβάνω πως καμία σχέση δεν έχει με τις πρόσφατες γλυκανάλατες σούπες (συγνώμη για το χαρακτηρισμό, αλλά ήταν τραυματικό για μένα να ακούω τη μπάντα που τόσο αγαπάω να παίζει τραγούδια για τα 16χρονα κοριτσάκια). Απλά θαυμάσιο.

Βαδίζοντας προς το τέλος του δίσκου, και πάλι κάτι δυνατό μας περιμένει, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Το "Can You Feel it" ξεχωρίζει για τα φίλτρα στην κιθάρα που περιλαμβάνει στο τέλος του, που μπορεί να ξενίσουν κάποιους αλλά νομίζω πως όταν οι Scorpions έχουν κάνει έναν από τους καλύτερους δίσκους της ιστορίας τους, δικαιούνται περισσότερο από ποτέ να πειραματιστούν.

Ακολουθεί μια σύνθεση εξ' ολοκλήρου του Matthias Jabs, το "This Time". Είναι ένα μονοκόμματο hard rock κομμάτι. Εδώ απουσιάζει η μελωδία αλλά η ένταση της κιθάρας και η φωνή του Meine σώζουν το track από το να περάσει απαρατήρητο. Και όπως θα δούμε, κανένα τραγούδι του δίσκου δεν μπορείς να προσπεράσεις έτσι απλά. Όλα έχουν κάτι να πουν, το καθένα με τον τρόπο του.

Τελευταίο πριν το bonus track, οι Scorpions άφησαν το "She Said", στο οποίο φαίνεται να έχει βάλει το χέρι του κι ένας Έλληνας (α ρε πατρίδα, παντού υπάρχεις!). Πρόκειται για τη δεύτερη (τρίτη αν συμπεριλάβουμε το "Maybe I, Maybe You") μπαλάντα του album, πολύ διαφορετική όμως σε ύφος και ήχο. Ένα μελωδικό και ονειρικό (το δεύτερο δεν το γράφω καθόλου τυχαία, ακούστε το κλείσιμο και θα καταλάβετε) τραγούδι, θαυμάσιο κλείσιμο για το δίσκο.

Το bonus track "Remember the Good Times" είναι μια rock 'n' roll συνθεση που αναπολεί τις εποχές των sixties στιχουργικά, σε συνδυασμό με μουσική επένδυση του 2004. Δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος να δέσουν οι Σκορπιοί το παρόν και το παρελθόν. Αν και bonus κομμάτι, είναι ένα από τα καλύτερα του δίσκου.

Η παραγωγή του album είναι άψογη, για τις συνθέσεις μιλούσαμε τόση ώρα, οι στίχοι ακριβώς ό,τι έπρεπε και ό,τι περιμέναμε από τους Scorpions, το come-back είναι δεδομένο. Και θα συμφωνήσουμε με τον Meine όταν λέει πως πρόκειται για "τους Scorpions στα καλύτερά τους". Είναι ενδεικτικό πως η ηχογράφηση έγινε live, με όλα τα μέλη του συγκροτήματος ταυτόχρονα μέσα στο studio. Μια μπάντα 35 χρονών έβγαλε ένα από τα καλύτερά της albums για να ξεστραβωθούν κάτι συγκροτηματάκια που το παίζουν rock stars κι εμείς συρρέουμε να τους δούμε σε "φεστιβάλ-αρπαχτές". Είμαι σκληρός αλλά έτσι πρέπει. Λοιπόν, οι Σκορπιοί έρχονται στο τέλος του μήνα στην Ελλάδα κι όποιος δεν τους δει μπορεί να ζήσει στο σκοτάδι.

Αγοράστε αυτό το δίσκο, οι φίλοι της μπάντας σίγουρα τον έχουν πάρει ήδη (εδώ αγόρασαν τα προήγουμενα, τώρα θα κολλήσουν;). Δεν μπορώ να μιλήσω για αριστούργημα, καθώς ο όρος χρησιμοποιείται κατά κόρον τελευταία, απλά αφήνω τους Scorpions να μιλήσουν με τον νέο τους δίσκο "Unbreakable", που δεν πρέπει να λείπει από καμία δισκοθήκη rocker που σέβεται τον εαυτό του.

Υ.Γ.: Για να μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι φανατικός οπαδός των Scorpions. Απλά πάντοτε μου άρεσαν. Αν ο δίσκος ήταν κάτι λιγότερο απ' όσα έγραψα, μην αμφιβάλλετε πως θα το έδειχνα. Όσα διαβάσατε είναι μια ειλικρινής άποψη για ένα δίσκο που εδώ και 3 μέρες έχω ακούσει ολόκληρο τουλάχιστον 7 φορές. Και δεν το κάνω συχνά αυτό.