Grantig

Αδιαφορία, ανία, βαρεμάρα είναι μερικά από τα συναισθήματα που ακολούθησαν μετά τη προσεκτική ακρόαση του ντεμπούτο άλμπουμ των Γερμανών Grantig (με αλφαβητική σειρά και όχι με την σειρά που εμφανίστηκαν). Οι ίδιοι δηλώνουν πως παίζουν ανελέητο metal (!) και, σε συνδυασμό με το Danzigιακό εξώφυλλο, ομολογώ πως την πάτησα αρκετά! Ακούγοντάς τους σκέφτηκα πως αν οι Pantera σχηματίζονταν για πρώτη φορά στα '00s, θα έπαιζαν κάπως έτσι.

Και λέω «κάπως έτσι» γιατί ναι μεν προσεγγίζουν τον ακραίο ήχο, αλλά η χρήση των core μερών είναι ανελεήτως επαναλαμβανόμενη, οι «σκληρές» κιθάρες αποδεικνύονται «λίγες» και, λαμβάνοντας υπόψη και τον γερμανικό στίχο συν το ότι τα φωνητικά προδίδονται ως ρηχά, το αποτέλεσμα καταντά μετά το τρίτο κομμάτι του άλμπουμ βαρετό, χωρίς να αφήνει περιθώρια βελτίωσης. Όρεξη υπάρχει, ιδέες υπάρχουν, αλλά σίγουρα το ότι κάτι λείπει κραυγάζει από μακριά.

Κερασάκι στην τούρτα (σημειώστε πως και ο ορισμός του κιτς αγγίζει τα αφοδεύματα με κερασάκι!) οι δυο μπαλάντες του cd που μας κάνουν να δούμε τους καλλιτέχνες με καλό μάτι not. Το πράγμα με το πέρας της ώρας πάει από το κακό στο χειρότερο και η απορία μου για το πώς υπέγραψαν με μια τέτοια εταιρεία γιγαντώνεται.

Μακριά, εκτός αν αρέσκεστε σε αυτοβασανισμούς με καψίματα τσιγάρου, κινέζικα βασανιστήρια (βλ. αποκόλληση ονύχων) ή σκωτσέζικο ντους...