Stonebringer

Those Winds

M & O Music (2015)
Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 11/02/2015
Με κάνει σωβινιστή και ιερόσυλο που εδώ προσυπογράφω το «Greeks Do It Better»;
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Στην ανασκόπηση του 2012, είχαμε αναφερθεί επιγραμματικά στην πρώτη δουλειά των Stonebringer, υποστηρίζοντας πως τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα. Το "Baptized" με το riff του έδωσαν μια πρώτη υπέροχη γεύση, δεν υπήρξε όμως εν τέλει ικανό να προϊδεάσει για το τι μέλλει γενέσθαι. Κι αυτό γιατί το "Those Winds" που κυκλοφόρησε χωρίς φανφάρες και διαδικτυακό σπαμάρισμα, στηριζόμενο αποκλειστικά και μόνο στις συνθέσεις του, αποδεικνύεται ασύλληπτο τόσο στο δημιουργικό όσο και στο μετα-τραυματικό σοκ.

Σοκ και δέος; Αρχικά το σοκ είναι δεδομένο λόγω της ηχητικής αλλαγής τους. Δεν είναι κουλή, κάποια σημάδια υπήρχαν στο "Ocean Of The Brave", αν ήταν όμως να ποντάρω κάπου τα λεφτά μου, δεν θα ήταν στους Mastodon. Ναι, το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό κατά την ακρόαση του δίσκου είναι η τετράδα από την Atlanta, ευτυχώς όμως για μας και δυστυχώς για τους κακοπροαίρετους, δεν είναι το μόνο αλλά ούτε το πιο σημαντικό. Το "Those Winds" μυρίζει Ελλάδα...

...σε βαθμό να γίνεις ιερόσυλος και σωβινιστής, ασπαζόμενος το «Greeks Do It Better». Η δουλειά που έχει γίνει στα φωνητικά εκτός από υποδειγματική, φαντάζει καλύτερα προσαρμοσμένη στο μουσικό είδος που υπηρετούν από την αντίστοιχη του αναπόφευκτα συγκρινόμενου μεγαθηρίου, συν του ότι είναι εμπλουτισμένα με γυναικεία χορωδιακά. Όχι από cheerleaders, από χορωδία που ξέρει να εκμεταλλεύεται το κάθε πρόσφορο κενό και να το γεμίζει μελωδικά, δίνοντας παράλληλα τα εύσημα σε όποιον είναι υπεύθυνος για την ενορχήστρωση.

Οι μεταλλικές τους προθέσεις γίνονται σαφείς εξαρχής, όπως και ο σημαντικός ρόλος που θα διαδραματίσουν οι φωνές με το "Rubin" και κάπως έτσι κορυφώνεται από νωρίς η προσμονή για την συνέχεια. Οι κύριοι σοφά εποίησαν την σειρά των τραγουδιών και παρόλο που ήταν πολύ κοντά στο να μου αφιερώσουν κατά λάθος και παρά ένα γράμμα μια σύνθεσή τους, θα σταθώ σε άλλες. Στο κλείσιμο καταρχήν του "Dead Kid's Blues", όπου το southern / heavy rock ύφος του αποτελεί και το χαμένο μου στοίχημα κι εν συνεχεία στο επόμενο σημαντικό στοιχείο του "Those Winds" που είναι και μέρος της μουσικής παιδείας των Stonebringer.

Είναι μεγάλο προτέρημα το να ακούς καλή μουσική, όσο υποκειμενικό κι αν είναι αυτό. Πόσο μάλιστα όταν είσαι και συνθέτης τραγουδιών κι εδώ η μπάντα φέρνει σε πρώτο πλάνο τα αυτιά των μελών της. Στα "Vrahnas" & "Emerald" η ελληνική / βαλκανική folk μουσική απογειώνει το συνολικό εγχείρημα, φωνές και κιθάρα γίνονται ένα, Socrates και Aphrodite's Child  χτυπάνε αόρατα παλαμάκια και το κλαρίνο στο "Renaissance" των Fragile Vastness, αν και απόν, υποκλίνεται έπειτα από την αναγνώριση που έλαβε.

Δέος; Τελικά ναι, με κεφαλαία γράμματα. Το "Those Winds" είναι ένας δίσκος με κάμποσες συνιστώσες και η πιο εξόφθαλμη τυγχάνει να μην είναι η ουσιαστικότερη. Έχει να κάνει με την ατμόσφαιρα και τις αντιδράσεις που γεννάει στον καθένα, ψυχικές και σωματικές. Υπερηφάνεια κι ευγνωμοσύνη εκ μέρους μου κι όχι επειδή ακούγονται ελληνικά στο τέλος του "Emerald" ή λόγω του ότι είμαστε Πειραιώτες, απλώς δέησα κι άκουσα έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Και στην τελική, το "Once More 'Round The Sun" το έχω ακούσει τρεις-τέσσερις φορές όλες κι όλες μέχρι σήμερα, ενώ ετούτο εδώ τουλάχιστον εφτά-οχτώ σε μια μέρα. Έχει διαφορά...
  • SHARE
  • TWEET