Full Of Hell

Weeping Choir

Relapse (2019)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 22/05/2019
Χωρίς κάποια δραματική παρέκκλιση, οι Full Of Hell ηχούν διαρκώς όλο και πιο επίπονοι
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Full Of Hell, που πήραν το όνομά τους από μια τραγουδάρα των Entombed, εδώ και μια δεκαετία, με μια πληθώρα κυκλοφοριών και συνεργασιών, ξεχωρίζουν στο ιδίωμα του σύγχρονου grind. Έχοντας ως αφετηρία το hardcore και το death metal riffing, μπλέκουν το grindcore τους με noise/powerviolence στοιχεία. Το προ διετίας "Trumpeting Ecstasy", επικεντρώθηκε στο πρώτο άκρο της ηχητικής τους ταυτότητας και δημιούργησε μια ιδιαίτερη αίσθηση στο κοινό, ωθώντας και κόσμο εκτός του grind ιδιώματος να τους ακούσει που για κάποιο λόγο τους αγνοούσε έως τότε.

Ο νέος τους δίσκος, μόλις η τέταρτη ολοκληρωμένη τους κυκλοφορία, "Weeping Choir", θα πρέπει να λογίζεται από το εξώφυλλο και τις θεματικές του μέχρι φυσικά τα 25 βάναυσα λεπτά του, ως νοητή συνέχεια του "Trumpeting Ecstasy". Ιδιαίτερη αίσθηση μου προκάλεσε η φαινομενική αντίθεση, ως εξέλιξη, στους τίτλους των δύο δίσκων. Εδώ όμως, πέρα από το death/grind στίγμα, παρουσιάζονται πολύ έξυπνα τα κέρδη από την προ πενταετίας συνεργασία τους με τον Merzbow. Οι noise αποχρώσεις εμφανίζονται σε καίρια σημεία διατηρώντας και την ωμότητα του ήχου, προσφέροντας όμως και στιγμές που σπάνε τη διαρκή επίθεση.

Η έναρξη με το "Burning Myrrh", κινείται στο γνώριμο στυλ του συγκροτήματος, με τις κιθάρες σε πρώτο πλάνο, όπως και τα αδυσώπητα φωνητικά. Η εξαιρετική έναρξη ακολουθείται από το τεχνικό σφηνάκι του “Haunted Arches”. Στοιχεία από το sludge παρελθόν κάνουν την είσοδό τους στο "Thundering Hammers", το οποίο οδηγείται σε ένα υπέροχο ξέσπασμα. Τα έντονα noise/harsh ηλεκτρονικά σημεία είναι ευδιάκριτα στο "Rainbow Coil", του οποίου η μετάβαση στο "Aria Of Jeweled Tears" (θυμίζοντας έως και Anaal Nathrakh) λειτουργεί και σαν μια επίπονη εκτόνωση. Οι Full Of Hell, συνεχίζουν να απαιτούν την προσοχή όσων αντέχουν την ηχητική επίθεση, καθώς οι συνθέσεις τους κρύβουν διαρκώς μικρές και ενδιαφέρουσες εκπλήξεις.

Οι ρυθμοί στα drums, τα δίχως έλεος φωνητικά και οι τεχνικές πινελιές στις κιθάρες, επιτρέπουν εύκολες μεταβάσεις ανάμεσα στα στυλ που ενσωματώνει στον ήχο της η μπάντα. Από το περιέργως ευθύ mathcore του "Downward", οδηγούμαστε στην πιο διαφοροποιημένη σύνθεση του δίσκου. Το "Armory Of Obsidian Glass", στα επτά λεπτά του, είναι επί της ουσίας μια noise/sludge/doom σύνθεση, η οποία, με τα εφέ της και την συμμετοχή της θεάς Lingua Ignota, είναι μια εντυπωσιακή σύνθεση. Τα φωνητικά εκπέμπουν την απαραίτητη απόγνωση, ωθούν μαζί με τις ηχητικές συχνότητες τον θεατή σε πολύ δυσάρεστες καταστάσεις και συνεισφέρουν σε μια από τις καλύτερες συνθέσεις των Full Of Hell. Δεν γνωρίζω κατά πόσο η περιοδεία με τους Primitive Man τους επηρέασε, σίγουρα όμως αυτή η σύνθεση, με αυτό το outro, θα μείνουν χαραγμένες για καιρό στην μνήμη του ακροατή.

Το "Silmaril" που ακολουθεί τους επαναφέρει στο ευθύ death/grind ηχώντας πλήρως ισοπεδωτικό και κτηνώδες. Παράλληλα, στοιχεία από Godflesh μπλέκουν στο «μηχανιστικό» "Angels Gather Here", που κλείνει με διεστραμμένο sample. Οι Full Of Hell επέστρεψαν και, στο ντεμπούτο τους με την Relapse, το συμπέρασμα είναι ένα και αρκετά άμεσο. Όσοι περιμένανε για αυτήν την κυκλοφορία, θα ικανοποιηθούν πλήρως. Η ηχητική βία, ο πολύπλευρος τρόμος και η αίσθηση απόγνωσης που αφήνουν οι Full Of Hell με κάθε τους κυκλοφορία, συνυπάρχουν εδώ, καλύτερα ίσως κατανεμημένα από ποτέ. Σίγουρα αν κάποιος επιθυμεί μια συγκεκριμένη ηχητική πτυχή της μπάντας μπορεί να απογοητευτεί, όμως το "Weeping Choir", χωρίς να συνταράσσει το ιδίωμα, αποτελεί μια πολύ ποιοτική προσθήκη στη δισκογραφία και της μπάντας καθώς και στις κυκλοφορίες της χρονιάς.

  • SHARE
  • TWEET