Freedom Call

Θα ξεκινήσω λίγο απότομα ετούτη εδώ την κριτική, μιας και νιώθω πως πρέπει, προτού συνεχίσω, να το γράψω και να ησυχάσω. Μα τι κακόγουστο, παιδιάστικο κι, εν τέλει, άσχημο εξώφυλλο είναι αυτό; Εντάξει, τη σύνδεση με τον τίτλο μπορούμε εύκολα να την κάνουμε και να θεωρήσουμε τον φουσκωτό τυπά, που μοιάζει να μας κοζάρει με το ύφος βαρυποινίτη σε οίστρο, ως τον «Αφέντη του Φωτός». Επίσης, ανέκαθεν τα εξώφυλλα των Freedom Call δεν αποτελούσαν κάποιο εικαστικό αριστούργημα στην πλειονότητά τους, αλλά τουλάχιστον ήταν όμορφα στο μάτι, δίχως να ενοχλούν κανέναν. Στην προκειμένη περίπτωση, ωστόσο, το αποτέλεσμα μου φαίνεται τουλάχιστον αστείο και αν δεν ήξερα την μπάντα κι έβλεπα αυτό το cover art σε ένα δισκάδικο, δύσκολα θα έδινα κάποια ευκαιρία στον δίσκο.

Ας περάσουμε, όμως, στο περιεχόμενο του ένατου άλμπουμ των Γερμανών power metallers, το οποίο είναι και αυτό που μετράει περισσότερο. Το "Master Of Light" είναι ακριβώς αυτό που περιμένει κανείς να ακούσει από την μπάντα και τίποτα λιγότερο (ή περισσότερο). Συνεχίζοντας, ουσιαστικά, από εκεί που σταμάτησαν με το "Beyond", το οποίο και υπήρξε μια από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας τους, εξακολουθούν να προσφέρουν χαρούμενο, πιασάρικο μελωδικό metal που, όση πρωτοτυπία κι αν στερείται, καταφέρνει και κυλάει απροσδόκητα ευχάριστα.

Φυσικά, οι μουσικές επιρροές της μπάντας παραμένουν κραυγαλέες, με τους Helloween και τους Gamma Ray να βρίσκονται συνεχώς σε πρώτο πλάνο. Άλλωστε, ο Dan Zimmerman, πρώην ντράμερ του σχήματος (και συν-ιδρυτικό μέλος), βρισκόταν για πολλά χρόνια πίσω από το drum kit των Gamma Ray, ενώ και ο Sascha Gerstner των Helloween υπήρξε μέλος του μέχρι και το "Crystal Empire" άλμπουμ. Αναμενόμενα, λοιπόν, το "Hammer Of The Gods" δανείζεται πολλά από το "I Want Out", κυρίως στο main riff του, ενώ οι φωνητικές γραμμές στα περισσότερα κομμάτια μοιάζουν σαν να ερμηνεύτηκαν από μια γερμανική εκδοχή του Andre Matos, έχοντας ως Ευαγγέλιο τις αντίστοιχες των post ‘95 Gamma Ray.

Αυτό που πρέπει, βέβαια, να τονιστεί, είναι η πολύ καλή δουλειά που έχει πραγματοποιηθεί στα μελωδικά lead των τραγουδιών, σαν αποτέλεσμα της συνεργασίας των Chris Bay και Lars Rettkowitz. Αν και στις πρώτες τρεις δουλειές του Rettkowitz με την μπάντα φαινόταν πως η επιλογή του για να καλύψει τη θέση, που άφησαν κενή διαδοχικά οι Sascha Gerstner και Cedric Dupont, ήταν αμφιλεγόμενη, με το σερί των "Beyond" και "Master Of Light" εδραιώνεται, δείχνοντας τις πραγματικές δυνατότητες του. Έτσι, επιτέλους οι συνθέσεις δεν υστερούν στο τομέα των κιθαριστικών solo, γεγονός που διατηρεί το ενδιαφέρον του δίσκου ακόμη και στα κομμάτια κατόπιν του "Emerald Skies", στα οποία είναι εμφανής η μερική πτώση στη συνθετική στάθμη (με το "Riders In The Sky" να ξεφεύγει της κατακρήμνισης, όντας η τυπική κολλητική power-ιά με το ρεφρέν τσιχλόφουσκα).

Αυτό που τελικά μένει, είναι ακόμη μια ένοχα απολαυστική κυκλοφορία από τους Freedom Call, η οποία, όσα κλισέ του power metal ιδιώματος κι αν αναπαράγει δίχως φειδώ, καταλήγει να ακούγεται τόσο απενοχοποιημένα χαρωπή, που δύσκολα θα αποφύγει ο φίλος του είδους να την ακούσει και να μην το καταδιασκεδάσει.