Dreamarcher

Αν παρατηρήσει κανείς την πορεία της metal σκηνής τα τελευταία χρόνια, μπορεί να δει ότι οι όποιες κατηγοριοποιήσεις και στυλιστικά μονολιθικές προσεγγίσεις έχουν αρχίσει να καταρρίπτονται, και ο συνδυασμός καλλιτεχνικής αναζήτησης και προσπάθειας για τη δημιουργία κάτι ξεχωριστού, έχει φέρει στο προσκήνιο μπάντες που απλώνουν τα ηχητικά τους πλοκάμια σε διάφορες πτυχές του μεταλλικού (και μη) φάσματος. Οι νορβηγοί Dreamarcher στο ομώνυμο ντεμπούτο τους παρουσιάζουν μια μίξη doom, hardcore, post-metal, prog-rock ακόμη και indie rock και blackgaze (γελάω με την περιγραφή μου, ακούγομαι σαν χιψτεράς). Όντως, όμως, ο ήχος τους δεν είναι εύκολα προσδιορίσιμος, αφού μεταπηδά από ένα ύφος σε ένα άλλο διαρκώς. Με επιτυχία; Νομίζω πως ναι, ειδικά αν αναλογιστούμε πως πρόκειται για την παρθενική τους δισκογραφική δουλειά.

Ο δίσκος χαρακτηρίζεται από σχετικά μικρή διάρκεια, με πέντε κομμάτια και συνολική διάρκεια λίγο πάνω από τη μισή ώρα. Βέβαια, η πυκνότητα των συνθέσεων υποδεικνύει πως αυτή ήταν μια καλή απόφαση καθώς θα ήταν δύσκολο να αφομοιώσει κανείς κάτι παραπάνω. Το ξεκίνημα με το "Beat Them Hollow" γίνεται σαρωτικά, με ένα σχεδόν funeral doom ογκόλιθο, που χαλαρώνει λίγο με πέρασμα ακουστικής κιθάρας που φέρνει στο μυαλό τους Agalloch, πριν ανεβάσει ξανά ταχύτητες σε ένα σχεδόν χειμαρρώδες - αν όχι παράταιρο - κλείσιμο. Το "Impending Doom" φέρνει στο προσκήνιο τις indie rock επιρροές, με χαλαρότερο ύφος, ένα μικρό πέρασμα με blastbeat και μια Deafheaven-ish, μελωδική συνέχεια.

Οι διαρκείς εναλλαγές συνεχίζονται, με το "Burning The Remains" που φέρνει στο μυαλό τους Mars Volta ειδικά στο ξεκίνημά του, ενώ το "Close Your Eyes" είναι, ίσως, η πιο όμορφη και συνεπής σύνθεση, με γλυκές μελωδίες και ωραίο build up για τελείωμα. Kλείσιμο με το "Shadows" που είναι ένα ακόμη κομμάτι μπολιασμένο με διάφορες επιρροές, επίσης μου έφερε στο μυαλό τους Deafheaven παρόλο που δεν είναι τόσο εμφανής η ομοιότητα.

Ποικίλλο, λοιπόν, το μενού στο ντεμπούτο των Dreamarcher, ωστόσο έχω την αίσθηση πως η επιθυμία τους να δημιουργήσουν αυτήν την ποικιλλία λειτουργεί εις βάρος της συνοχής και της συνέπειας των κομματιών. Πολλές ιδέες, πολλά είδη αναμειγνύονται, ωστόσο κάπου χάνεσαι και δεν υπάρχουν σε πολλά σημεία οι μελωδίες που θα σου καρφωθούν στο μυαλό. Η ακρόαση κυλάει ευχάριστα και με ενδιαφέρον, αλλά λίγα από όσα άκουσες θα σου μείνουν και θα σε προκαλέσουν να επανέλθεις.

Για πρώτο δείγμα δουλειάς λοιπόν, το "Dreamarcher" δείχνει πως υπάρχει μεγάλη προοπτική στη δημιουργικότητα της νορβηγικής μπάντας. Ελπίζω πως θα καταφέρουν να συνδυάσουν καλύτερα τις επιρροές τους, ώστε όχι μόνον να εμφανίζουν ένα πολύπλευρο μουσικό χαρακτήρα, αλλά και περισσότερο αξιομνημόνευτες συνθέσεις.