Deafheaven

Οι Deafheaven έψαξαν στο λεξικό να δουν τι σημαίνει black metal. Αφού βρήκαν στα λήμματα κάποια αντιπροσωπευτικά και τρανταχτά ονόματα, είπαν να παίξουν και αυτοί έτσι.

Όταν ασχολήθηκε μαζί τους το Pitchfork, που για όσους δεν το ξέρουν είναι κάτι σαν την εφημερίδα Espresso για μουσική με μια δόση από Καφέ Με Την Ελένη, άνοιξε μια Κερκόπορτα στην αυλή των ανυποψίαστων μεταλλάδων. Οι Deafheaven βρέθηκαν μέσα στην ίδια πρόταση που περιείχε λέξεις όπως λάδι για μούσια, H&M, κοκάλινα Rayban και Arcade Fire. Τι δουλειά έχουν vegan σε σουβλατζίδικο; Στο πρώτο τσικνισμένο λιπάκι θα φύγουν αηδιασμένοι και αποτροπιασμένοι.

Γεμίζω αδικαιολόγητα νεύρα και μίσος που υπάρχει αυτή η ευρεία αποδοχή προς το black metal ξαφνικά. Φαντάζομαι είναι σαν τους Μυκονιάτες που μισούν τους τουρίστες και θέλουν να τελειώσει το καλοκαίρι να φύγουν, παρόλο που στηρίζουν την οικονομία και έχουν πρόσβαση σε αγαθά και υπηρεσίες που άλλοι σε άλλα νησιά κοιτάνε με τα κιάλια. Δεν υπάρχει λογική και σαφές επιχείρημα, αλλά δεν θέλω τους μουσικούς τουρίστες να μου διακόπτουν την μίζερη μεταλλοπατεράδικη υστερία μου με την δική τους ντεμέκ άποψη.

Τώρα λοιπόν που απώλεσαν τις πολλές hipster-friendly avant-fart αναφορές τους, κυκλοφορούν έναν μουσικά προβλέψιμο δίσκο περιορισμένης μαυρομεταλλικής ευφυΐας και κάθε τραγούδι προκαλεί την ίδια έκπληξη όπως μια προτηγανισμένη πατάτα σε ταβέρνα.

Οι ενορχηστρώσεις είναι πολύπλοκες και δαιδαλώδεις σαν ασανσέρ σε διώροφο, αλλά παραγωγικά υπάρχει μια σπάνια ισορροπία, έτσι που από όποιο ιδίωμα και να προέρχεται ο ακροατής βρίσκει κάτι που μπορεί να ταυτιστεί είτε αυτό  είναι black metal, είτε brit pop. Το "Brought To The Water" είναι ένα κλασικό νορβηγικό αφηνίασμα που αραιώνεται με κλασικό post-rock πέρασμα στη μέση,  ενώ από την άλλη το ατμοσφαιρικό "Come Back" με την slide guitar τα αλέθει όλα σε μια χύτρα που έχει συστατικά από Pink Floyd, Metallica μέχρι και Tryptikon. Tο "Gifts For The Earth" δε, είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι κάποια στιγμή θα το ακούσουμε σε κάποια- και καλά σγουάου- teen movie με βαμπίρ να παίζει στο πολύπαθο prom night.

Αλλά με όλα αυτά τα κατάπτυστα που τους προσάπτω εγώ και όλη η σημερινή μεταλλοκοινωνία, πως γίνεται να βγάζουν έναν τέτοιο φανταστικό δίσκο που δεν μπορώ να σταματήσω να ακούω; Μήπως τελικά υπάρχει η ανάγκη μια φορά στο τόσο να εμφανίζεται ένα συγκρότημα που παίρνει τις καλές ιδέες άλλων και να τις κάνει ένα υβρίδιο που είναι όχημα για κάτι ακόμα πιο καινούργιο; Μήπως αυτό είναι πρόοδος; Δεν ξέρω. Αλλά μου αρέσουν οι Pulp όσο και οι Darkthrone, επομένως κάτι που τους συνδυάζει, και αυτή την φορά το κάνει καλύτερα από την προηγούμενη είναι στη λίστα μου με άλμπουμ της χρονιάς.