Annihilator

Τι νομίζει κανείς πως μπορεί να περιμένει ο Jeff Waters από το 16ο στούντιο άλμπουμ των Annihilator; Είτε βγάλει ένα καλό, ένα κακό ή ένα μέτριο άλμπουμ, στην πραγματικότητα ο απώτερος σκοπός είναι να βγει σε περιοδεία και να παίξει τα τραγούδια που θέλει να ακούσει ο κόσμος, από τα 3-4 άλμπουμ που θεωρούνται κλασσικά. Νομίζω πως είναι αρκετά έμπειρος για να ξέρει ότι αυτή είναι η αλήθεια, όσο δυσάρεστη κι αν μπορεί να ακούγεται.

Έτσι, αναπόφευκτα οδηγείται στο να κάνει σχεδόν τα πάντα μόνος του, και σύμφωνα με τα credits του νέου άλμπουμ των Annihilator έχει αναλάβει τις κιθάρες, το μπάσο, τον προγραμματισμό στα τύμπανα και φυσικά τα φωνητικά. Α και την παραγωγή, την μίξη και τον mastering! Και κάπως έτσι βάζει μόνος του ένα συγκεκριμένο ταβάνι στο τελικό αποτέλεσμα.

Αν ταυτόχρονα αναλογιστεί κάποιος ότι έχουν περάσει δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια από το τελευταίο καλό άλμπουμ της μπάντας (που και για αυτό δεν συμφωνούν όλοι), δει και το ολίγον αστείο εξώφυλλο (στην αρχή νόμιζα ότι ήταν ο Dave Grohl που παίζει τον εξωαποδώ στο “Pick Of Destiny”), δεν είναι παράλογο να έχει πρόχειρο το φτυάρι του.

Κι, όμως το "For The Demented" εκπλήσσει ευχάριστα. Ο Jeff συνεχίζει να έχει ένα σπάνιο ταλέντο στο είναι το ίδιο καλός και στα ρυθμικά και στα lead μέρη της κιθάρας, ενώ έχει και συνθετικές αρετές, τις οποίες θυμάται μετά από καιρό. Κι αν η φωνή του απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί καλή, και πάλι ταιριάζει περισσότερο από αυτή του Dave Padden, τον οποίο ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τον είχε στην μπάντα. Όμως, στο τέλος το άλμπουμ  μένεις  με μια γλυκόπικρη γεύση.

Η μανιέρα είναι εδώ, αλλά αυτή τη φορά ο Jeff είχε λίγη παραπάνω έμπνευση και το κιθαριστικό του παίξιμο είναι απολαυστικό στα περισσότερα τραγούδια. Είτε όταν thrashάρει ("Twisted Lobotomy"), είτε όταν γκρουβάρει ("One To Kill"), ακόμα και όταν παίζει παράταιρα πιασάρικο hard rock ("The Way") ξέρει να γράφει ωραία θέματα ο άτιμος. Στο ομώνυμο κι ακόμα περισσότερο στο "The Demon You Know" προσπαθεί να ακουστεί σαν τον Μustaine, με το πρώτο να είναι πιο περιπετειώδες και το δεύτερο να έχει ένα έντονο "King Of The Kill" στοιχείο κατά τα άλλα. Πάντως, το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ είναι το mid-tempo, μελωδικό “Pieced Of You” στο οποίο ο Waters ξεφεύγει από την thrashοgroovy τυποποίηση και ερμηνευτικά προσπαθεί να περάσει κάτι από James Hetfield.

Όμως, δεν μπορεί παρά να ακουστεί σαν τον εαυτό του, που στην καλύτερη τα καταφέρνει απλά αξιοπρεπώς. Αυτό, εν τέλει, κατεβάζει ένα κλικ κάτω το συνολικό αποτέλεσμα, όχι μόνο λόγω του ότι η μονοδιάστατη φωνή του δεν βοηθάει ερμηνευτικά, αλλά και λόγω των κλισαρισμένων/μέτριων στίχων. Επίσης, μισό κλικ ακόμα χάνεται λόγω της κάπως πλαστικής παραγωγής, που παρόλο που είναι πολύ καθαρή και δυνατή μοιάζει λίγο προκάτ και χωρίς χαρακτήρα.

Άρα ποιο είναι το συμπέρασμά; Πως αν ο Jeff έπαιρνε έναν καλό τραγουδιστή και έναν καλό παραγωγό είχε όλο το υπόλοιπο πακέτο να βγάλει δισκάρα. Ώστε - γυρνώντας στην πρώτη παράγραφο αυτής της παρουσίασης – να βγει σε περιοδεία να παίξει τα ίδια «κλασσικά» τραγούδια που θέλει ο κόσμος. Δηλαδή, να κάνει κάτι που θα έκανε έτσι κι αλλιώς, ανεξάρτητα του πόσο καλό θα προέκυπτε το άλμπουμ. Οπότε, αντί να επιχειρεί το κάτι παραπάνω (και να μπλέκει με το να πρέπει να συνεννοείται με άλλους) προτιμά να κρατάει τα λεφτά για τον εαυτό του, κάνοντας όλες τις δουλειές μόνος του. Από την μια δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις, αλλά από την άλλη καταλαβαίνεις γιατί οι Annihilator δεν θεωρούνται πλέον πρώτης γραμμής μπάντα στη heavy metal μουσική και βολεύεσαι με ένα συμπαθητικό άλμπουμ σαν το "For The Demented", που είναι τουλάχιστον καλύτερο από αυτό που περίμενες.