Alice Cooper

Κάθε καλό θρίλερ αξίζει ένα sequel. Και το "Welcome To My Nightmare" ήταν και καλό και θρίλερ. Μπορεί λοιπόν να άργησε η απόφαση, αλλά με την παρότρυνση και τη συμβολή του παραγωγού Bob Ezrin, που είχε διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό το ηχητικό αποτέλεσμα (και) του πρώτου δίσκου, ο Alice Cooper ενέδωσε πάνω από 35 χρόνια μετά να μας αφηγηθεί τον δεύτερο και, όπως ισχυρίζεται, πολύ τρομακτικότερο εφιάλτη του.

Διευκρινίζεται εξαρχής πως όποια σύνδεση με το αριστούργημα του 1975 θα πρέπει να γίνει στο βαθμό που αυτό περιέχεται στην πρόθεση του δημιουργού του. Το οποίο σημαίνει ότι υφολογικά, μουσικά και, φυσικά, θεματικά είναι υπό εξέταση το ποιά είναι η σχέση των δύο έργων. Σε καμία περίπτωση όμως δε θα πρέπει να τα συγκρίνουμε ποιοτικά. Τόσο γιατί είναι άδικο να τοποθετείς ένα δίσκο που καλά-καλά δεν έχει βγει ακόμα στα δισκοπωλεία απέναντι σε ένα ορόσημο για την καριέρα του δημιουργού του, αλλά και του rock των '70s γενικότερα, όσο και γιατί ό,τι παρελθοντικές αναφορές και να έχει το "Welcome 2 My Nightmare" δεν παύει να είναι απλώς ο νέος δίσκος του Alice Cooper εν έτει 2011 και ως τέτοιος πρέπει να κριθεί.

Πριν την ουσία του ακούσματος, θα πρέπει να γίνει μία σημειολογικά σημαντική παρατήρηση. Ενώ ουσιαστικά το "Welcome To My Nightmare" ήταν ο δίσκος που χώρισε τον Alice Cooper από το υπόλοιπο συγκρότημά του (όντας το πρώτο του solo εγχείρημα), το "Welcome 2 My Nightmare" είναι αυτό που θα τους φέρει κοντά. Οι τρεις εν ζωή μουσικοί, Bruce, Danaway και Smith, ηχογραφούν μαζί του τρία τραγούδια, προσθέτοντας έτσι μία ακόμα συναισθηματική αξία στο αποτέλεσμα.

Το οποίο αποτέλεσμα είναι ανέλπιστα καλό. Είναι πιθανότατα ο πιο '70s δίσκος του από ...ε, τα 70s και επιπλέον έχει την ποθητή ποικιλία ύφους και ήχων που θα ήθελε κάποιος από ένα δίσκο του Alice Cooper. Το πιάνο που ξεκινάει το άλμπουμ δεν αφήνει παρερμηνείες, κάνοντας άμεσα τη σύνδεση με το βασικό μοτίβο του "Steven" από το "Welcome To My Nightmare". Ένα μοτίβο που θα επανέρθει και αργότερα στο άλμπουμ, και γιατί όχι, αφού παραπέμπει σε μία από τις καλύτερες συνθέσεις που είχε γράψει ποτέ ο Alice. Αναπόφευκτα, λοιπόν, το πρώτο τραγούδι, "I Am Made Of You", κινείται σε αργούς ρυθμούς και είναι μάλλον αυτό με τον πιο σύγχρονο και μάλιστα mainstream rock ήχο που θα μπορούσε να είναι μπαλάντα π.χ. των Linkin Park + μια classic rock κιθάρα. Περιέργως, λειτουργεί αρκετά καλά, ιδιαίτερα ως εισαγωγή στην ιστορία.

Από το σημείο αυτό και μετά, ακόμα και τα πιο ήπια σημεία των τραγουδιών έχουν μία ατμόσφαιρα και μία υποβλητικότητα που δε θα μπορούσαν παρά να έχουν την υπογραφή του άρχοντα του shock rock. Το "The Nightmare Returns", για παράδειγμα, είναι σα να έχει βγει απευθείας από το "Welcome To My Nightmare" και δε μπορείς να μη θαυμάσεις τη θεατρικότητα και την ελαστικότητα της φωνής του που αντέχει ακόμα. Ομοίως και με την άκρως συναισθηματική μπαλάντα "Something To Remember Me By" που ακολουθεί το πνεύμα του "Only Women Bleed". Ο Alice Cooper δε διστάζει να παίξει μπάλα (ή golf όπως θα προτιμούσε) και σε ένα γήπεδο που θα ένιωθαν πιο άνετα ο Tom Waits ("Last Man On Earth") ή οι Electric Six (η ψευδο-metal/disco "Disco Bloodbath Boogie Fever") και να βγει όχι απλώς αλώβητος αλλά και θριαμβευτής. Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει στην πολυσυζητημένη συνεργασία του με την Ke$ha ("What Baby Wants"), που αποτελεί το καλύτερο '80s pop τραγούδι που έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό και μελλοντικό στανταράκι για αλλαγή μετά το "Beat It" του Jackson σε επερχόμενα DJ set. Ίσως ακούγονται κιτς όλα αυτά, αλλά σας διαβεβαιώ ότι κατά τη διάρκεια του δίσκου φαίνονται απόλυτα ενταγμένα στη λογική του, μάλιστα θα έλεγα ότι αυτές οι στιγμές είναι που δίνουν μεγαλύτερη αξία στα καθαρόαιμα ροκάκια, κάνοντας πιο ενδιαφέρουσα τη μετάβαση προς και από αυτά.

Και είναι γεμάτο από τέτοια το "Welcome 2 My Nightmare". Το "Cafeine" είναι ίσως το ταχύτερο και το "When Hell Comes Home" το πιο βαρύ, το "A Runaway Train" southern-ίζει απρόσμενα και το "I'll Bite Your Face Off" είναι ευχάριστα προβλέψιμο, το "Ghouls Gone Wild" χορεύεται σε ρυθμούς rock 'n' roll, ενώ το "I've Gotta Get Outa Here" θυμίζει Tom Petty και περιέχει μερικές από τις καλύτερες κιθαριστικές στιγμές.

Ο δίσκος κλείνει με ένα δημιούργημα του Ezrin (ο οποίος, είτε δημιουργικά, είτε συμβουλευτικά, έχει βάλει τη σφραγίδα του σε πολλά σημεία) που ονομάζεται "Underture" και δεν είναι τίποτα άλλο από μία ορχηστρική απόδοση με έξυπνο δέσιμο μερικών εκ των βασικότερων θεμάτων του "Welcome To My Nightmare". Η αλήθεια είναι ότι με το κλείσιμο αυτό έρχεται μοιραία η διαπίστωση ότι το sequel είναι όντως κατώτερο του αρχικού. Ούτε σε ατμόσφαιρα, ούτε πολύ περισσότερο σε συνθέσεις μπορεί να το ανταγωνιστεί. Έχει όμως τα δικά του προτερήματα.

Καταρχήν, αποτελεί την πιο ευχάριστη δουλειά του Alice Cooper που έχω ακούσει εδώ και καιρό, αυτήν που ρέει ευκολότερα από οποιαδήποτε άλλη και δεν παίρνει τον εαυτό της και πολύ στα σοβαρά. Ακούγεται παράξενο, δεδομένου της «εφιαλτικής» θεματικής του, αλλά είναι σίγουρα ένας feelgood δίσκος. Ταυτόχρονα, μαζί με το "Dirty Diamonds", είναι, θα έλεγα, και ο καλύτερος της πιο πρόσφατης περιόδου του. Μπορεί να μην προκύψει το νέο μεγάλο single που θα επαναφέρει τον Alice Cooper στο ραδιόφωνο (η δική του εκπομπή εξαιρείται προφανώς), αλλά αποδεικνύεται ευφυές, καλοδουλεμένο και τολμηρό. Ένα σύνολο μουσικής που χαίρεσαι να το ακούς και να το ξανακούς.