Prophets Of Rage, Taburo Bota @ Γήπεδο Tae Kwon Do, 27/08/19

Υπάρχουν κάποια συγκροτήματα που έχουν καταφέρει να είναι κοινώς αποδεκτά από ανθρώπους με τελείως διαφορετικές αφετηρίες και ακούσματα. Μεταξύ αυτών, οι Rage Against The Machine νομίζω πως έχουν ιδιαίτερα περίοπτη θέση. Πώς αλλιώς βέβαια θα μπορούσε να συμβεί όταν οι μουσικές τους έχουν καταφέρει να στιγματίσουν ολόκληρες γενιές ακροατών ενώ, παράλληλα, παραμένουν εξαιρετικά επίκαιρες μέχρι σήμερα;

Και μπορεί ο Zack de la Rocha, αυτός ο μοναδικός performer, να μην περιοδεύει πια παρέα με τους παλιούς του συμπαίκτες όμως το πνεύμα των Rage Against The Machine παραμένει ζωντανό μέσα από τους Prophets Of Rage. Μην ξεχνάμε εξάλλου πως οι κύριοι Morello, Commerford και Wilk έχουν δίπλα τους τον B-Real και τον Chuck D, δύο από τους σημαντικότερους MCs στον πλανήτη Γη.

Υπό αυτή λοιπόν την έννοια, η συναυλία των Prophets Of Rage ήταν ένα τεράστιο γεγονός για τα εγχώρια συναυλιακά δρώμενα. Μια συναυλία που απευθυνόταν σε ένα ευρύ ηλικιακό φάσμα ανθρώπων και που, για πολλούς, αποτέλεσε μοναδική ευκαιρία ώστε να ακούσουν ζωντανά μερικά από τα σημαντικότερα τραγούδια της δεκαετίας του 1990.

Μην ξεχνάμε εξάλλου ότι στο κοινό που παρακολούθησε τη συναυλία το βράδυ της Τρίτης υπήρχαν άνθρωποι που δεν είχαν καν γεννηθεί όταν εκείνη τη βραδιά του 2000 το συγκρότημα από το Los Angeles έβαλε φωτιά στο Θέατρο Πέτρας- και στις γύρω περιοχές- γράφοντας ιστορία.

Συνεπώς, οι προσδοκίες ήταν ανεβασμένες. Όμως το συγκρότημα κατάφερε να ανταποκριθεί πλήρως σε αυτές και να μας χαρίσει μια πραγματικά αξιομνημόνευτη βραδιά. Πάμε όμως να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. [Α.Α.]

Taburo Bota

Σεβόμενοι την προηγούμενη γενιά των hip hoppers οι Taburo Bota επέλεξαν να ξεκινήσουν ένα ταπεινό set για αυτούς που όπως λένε θέλουν να ακούσουν ραπ και μέσα από αυτό να προβληματιστούν. Τα μικρόφωνα και τους στίχους ανέλαβαν ο Θήτα Ρ και ο Ονόματα δε λέμε προσπαθώντας να αφήσουν το δικό τους στίγμα στη χθεσινή βραδιά. Η αξιόλογη προσπάθεια τους βέβαια δεν εκτιμήθηκε από το κοινό το οποίο στο μεγαλύτερο ποσοστό του προτίμησε να πάρει λίγο αέρα ακόμη πριν χτυπηθεί από τα ηχητικά στρώματα των Prophets of Rage. Κομμάτια με στίχους εμπνευσμένους από ιστορικά κινήματα τους καθιστούν ικανούς να ψηλαφίζουν γεγονότα του παρελθόντος και μέσω αυτών να αναδεικνύουν τα σημερινά κοινωνικά ζητήματα. Η παρέα από τα Ιωάννινα πέρσι κυκλοφόρησε τον καθοριστικό για την πορεία της δίσκο "Σπίρτα Σε Πυρομανή" κατορθώνοντας να περικλείσει στο εσωτερικό των τραγουδιών της χρόνιες πολιτικές και κοινωνικές αναζητήσεις. Φάνηκε πως είχαν όλη την καλή διάθεση να ξεχωρίσουν και να αποτυπωθούν στη μνήμη του ακροατή αλλά η έλλειψη ηλεκτρισμένης ατμόσφαιρας και νεύρου επί σκηνής τους κράτησε πίσω για την ώρα από τον στόχο τους.

Prophets Of Rage

Είναι πολύ δύσκολο να πάρεις αυτό το ανομοιογενές ηλιακά, κοινωνικά και μουσικά κοινό και να ανεβάσεις τη διάθεση του μέχρι να εμφανιστούν οι προσωπικοί του ήρωες στη σκηνή. Ο DJ Lord με επιθετική διάθεση βρήκε τη χρυσή τομή ξεκινώντας ένα rock - rap μουσικό ταξίδι μέσα στις δεκαετίες «σκρατσάρωντας» από τον παραμορφωμένο αμερικάνικο ύμνο του Jimmy Hendrix, το "War Pigs" των Black Sabbath μέχρι το "Seven Nation Army". Μεγάλα κομμάτια τοποθετήθηκαν τη σωστή ώρα στη σωστή στιγμή για δεκαπέντε περίπου λεπτά μέχρι που το συγκρότημα εμφανίστηκε στη σκηνή με τρόπο που δήλωνε πως το αποψινό βράδυ θα γινόταν μια γιορτή αντίστασης.

Δυο μουσικά είδη, δύο διαφορετικές νοοτροπίες και δύο διαφορετικές μορφές μουσικού ξεσπάσματος το χθεσινό βράδυ ενώθηκαν για ένα σημαντικό σκοπό, για να υπενθυμίσουν στο κοινό πως κρατάει τη δύναμη στα χέρια του και κανένας «σωτήρας» δεν θα του λύσει δια μαγείας τα προβλήματα. Chuck D και B Real κάνουν χώρο ανάμεσα στις φωνές του πλήθους και με ένα "Clear the way" μας ενημερώνουν με τη γροθιά σηκωμένη πως έχουμε πόλεμο και κάτι πρέπει να κάνουμε γι’ αυτό. Το κύμα της οργής μας βρήκε απροετοίμαστους καθώς δεν ξέραμε σε ποιον από όλους αυτούς τους ικανούς μουσικούς να δώσουμε περισσότερη προσοχή. Ο Tom Morello, ο δημιουργός της μπάντας στη σκηνή ήταν αυτό που όλοι περιμέναμε, ένα ζιζάνιο που πάντα θα έχει μαζί του πρόβλημα η εξουσία γιατί εκτός από τρομερός κιθαρίστας έχει κατορθώσει η δουλειά του να μην καλύψει τις πολιτικές του απόψεις. Με γραμμένο στο πίσω μέρος της κιθάρας τον στίχο στα ελληνικά «Αδέρφια θα νικήσουμε» και στο μπροστινό τη φράση "Arm the Homeless" οι μνήμες τοποθετήθηκαν δεκαεννέα χρόνια πριν όταν οι Rage Against the Machine έπαιξαν στη χώρα μας τα τραγούδια "Testify", "Guerrilla Radio" και "Know Your Enemy" προκαλώντας την οργή του κοινού. Χθες αυτά τα τραγούδια απευθύνθηκαν στο κοινό του σήμερα που είναι πολύ πιο φοβισμένο και τσακισμένο με το πέρασμα των χρόνων. Το συγκρότημα όμως κατάφερε να μετατρέψει τον φόβο σε διάθεση για οργή και ξέσπασμα θυμίζοντας σε όλους μας πως ο εχθρός είναι ακόμη εκεί και απειλεί να μας νικήσει.

Τα φορτισμένα πολιτικά τραγούδια "Unfuck The World" και "Made With Hate" που ακούστηκαν αργότερα χαράχτηκαν στη μνήμη μας όχι μόνο για τα προφανή άριστα φωνητικά και κιθαριστικά σόλο αλλά και για τα τύμπανα του Brad Wilk τα οποία ακούγονταν σαν χτυπήματα αφύπνισης του ακροατή. Ρυθμοί αγανάκτησης και θυμού από το μπάσο του Tim Commerford μας παρέσυραν στη γιορτή της επανάστασης που έστησαν οι Prophets of Rage για τους όλους τους ανθρώπους, γιατί όπως πιστεύουν όλοι έχουν δικαίωμα στην αμφισβήτηση. Υψώνοντας σαν λάβαρο ο Tom Morello την κιθάρα του που αυτήν τη φορά είχε πίσω της διαγραμμένη τη σβάστικα συνέχισε το αντιφασιστικό του μανιφέστο μέσω του "Take The Power Back". [Α.Χ.]

Τα φώτα σβήνουν, η σκηνή αδειάζει μερικώς και μένουν σε αυτή οι δυο εμβληματικοί MC’s και ο DJ Lord. Ο B-Real απευθύνεται στο κοινό και μας ρωτάει αν είμαστε έτοιμοι για λίγο κλασικό hip hop. Η αλήθεια είναι πως οι συναυλίες των Prophets Of Rage ρίχνουν το βάρος τους στους ύμνους των RATM και στις φρέσκιες συνθέσεις του σχήματος. Η κληρονομιά όμως των Public Enemy και των Cypress Hill δεν μπορεί να αγνοηθεί, και το medley που ακολούθησε ήταν το λιγότερο για να τιμηθεί. Από το "Night Of The Living Baseheads" με τα έντονα samples του, περάσαμε στο "Hand On The Pump" που το γνωστό του "lalala" σημείο τιμήθηκε από το κοινό και εκεί το πράγμα ζωντάνεψε. "Here come the drums" είπε ο Chuck και το "Can't Truss It" έτυχε έντονης αποδοχής, η οποία με τη σειρά της κορυφώθηκε στον πασίγνωστο ύμνο των Cypress Hill, "Insane In The Brain". Μετά όμως, το εύφορο κλίμα άρχισε να επανέρχεται σε αυτό της επαναστατικής εγρήγορσης που κυριαρχούσε στην εμφάνιση της μπάντας έως τότε.

Το "Bring The Noise" εντυπωσίασε τον κόσμο και θύμισε κάτι από την αίγλη του '90s hip hop, η στεντόρεια φωνή του Chuck D, επιβλητική χάρισε στους παρευρισκόμενους την ευκαιρία να ακούσουν ζωντανά τα θρυλικά verses. Το πέρασμα από το "I Ain’t Going Out Like That" κατέληξε στην κλασική διασκευή στο "Jump Around" των House Of Pain με τη χαρακτηριστική στιγμή που το κοινό στέκεται στα γόνατα και μετά εκτονώνεται με ατελείωτο χοροπήδημα, να προσθέτει άλλη μια αξέχαστη στιγμή στη βραδιά. Εκεί όμως, εμφανίζονται ξαφνικά τα τρία μέλη των Rage Against The Machine και η riff-άρα του "Sleep Now In The Fire" δονεί την ατμόσφαιρα και τότε το χάος επανέρχεται στο γήπεδο. Ο B-Real, σε έκσταση επιχειρεί να πιάσει τις μυθικές κραυγές του Zack, ο κόσμος τραγουδάει κάθε στίχο και η μπάντα ανεβάζει «επικίνδυνα» στροφές.

Μετά το πέρας του εν λόγω ύμνου, ο Morello πιάνει το μικρόφωνο και μας απευθύνεται. Αφού εκφράσει τον εντυπωσιασμό αλλά και τον ενθουσιασμό του για το κοινό, μας υπενθυμίζει την ιστορική μα και επεισοδιακή εμφάνιση των Rage Against The Machine στη χώρα μας πριν από 19 χρόνια, και τότε, φροντίζει να μας μιλήσει και για ένα τεράστιο εκλιπόντα, τον Chris Cornell. Με τη συναισθηματική φόρτιση να είναι εμφανής, ζητάει από το κοινό, να αναλάβει τα φωνητικά σε μια διασκευή Audioslave. Ο προβολέας πέφτει συμβολικά στο άδειο μικρόφωνο στα κεντρικά της σκηνής κίνηση και η κλασική πλέον έναρξη του "Cochise" ηχεί από τη θαυματουργή κιθάρα του Morello. Η ανταπόκριση του κόσμου δε, οφείλει να αναφερθεί, μιας και πέρα από το moshing, το headbanging και τη συγκίνηση, υπήρξε και θαρραλέα έντονη απόπειρα sing along, ειδικά στο ρεφρέν του κομματιού.

Διασκευών συνέχεια, μετά από μια σύντομη κιθαριστική εισαγωγή, το "Bullet In The Head" κάνει την εμφάνισή του. Το θεόρατο groove του Commerford ηχεί αψεγάδιαστο, και ο κόσμος τραγουδάει –ξανά- όλους τους στίχους, ενώ το ανατριχιαστικό refrain θα αποδοθεί σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Τα σόλο του Morello θα αποσπάσουν μερικώς το ενδιαφέρον από τον ακατάσχετο χορό και κίνηση, ενώ εκεί που θα επέλθει ένα ουσιαστικό και μνημειώδες χειροκρότημα εν μέσω επεφημιών, είναι όταν ο τελευταίος σηκώνει την κιθάρα του σε ένα solo, για να εμφανιστεί το αυτοκόλλητο με ένα απαγορευτικό σε μια σβάστικα. Η κίνηση δε να αποκαλυφθεί στο εν λόγω τραγούδι, προσωπικά μου δημιούργησε πολλές συνδέσεις στο μυαλό και λογικά δεν είμαι ο μόνος.

Τα τραγούδια των Prophets Of Rage στάθηκαν επάξια επί σκηνής και μπορεί, το σύνολο των αντιδράσεων να γέρνει προς τις διασκευές σε Rage Against The Machine, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν συνεισέφεραν αρκετά στη δυναμική του show. Τελευταία δημιουργία της μπάντας για τη βραδιά, ήταν το "Living On The 110" που στο μελαγχολικό του mood σαν να συσσώρευε την οργή και την αγανάκτηση για να εκτονωθούν στο σερί που θα ακολουθούσε. Αρχής γενομένης με τη φοβερή διασκευή από τη "Renegades" εποχή του Cypress Hill classic "How Could I Just Kill A Man" κατά το οποίο, αναμενόμενα, ο B-Real έκανε κουμάντο και το απόλαυσε στο μέγιστο, η βραδιά οδηγούταν στην απόλυτη κορύφωσή της. Μια μικρή λεπτομέρεια μόνο για τους λάτρεις της σημειολογίας. Το τραγούδι αυτό ήταν το πρώτο single των Cypress Hill και η διασκευή του, το τελευταίο των Rage Against The Machine. Εδώ όμως παρόν και παρελθόν συναντήθηκαν ιδανικά.

Τότε, ένα από τα εμβληματικότερα riff στην ιστορία του σκληρού ήχου, κάνει την εμφάνισή του. Το "Bulls On Parade" το περίμεναν όλοι. Αυτό όμως που έγινε, σίγουρα δεν το περίμενε το συγκρότημα. Ακραίες εκδηλώσεις λατρείας από ανθρώπους ανεξαρτήτως ηλικίας, ένα καπνογόνο, μαζικά pits, και όχι sing along αλλά φωνές που ούρλιαζαν τους στίχους λες και βρισκόμασταν στη μέση μιας ταραχώδους διαδήλωσης. Το κλασικό σόλο του Morellο, επέφερε ένα μεγαλεπήβολο από πλευράς κοινού και μπάντας ξέσπασμα στο φινάλε του τραγουδιού και όλοι ξέραμε τότε, τι θα ακολουθούσε. Με μια μικρή όμως παρέμβαση. Ο B-Real μας μιλάει για τα ψεύδη των πολιτικών, μας προϊδεάζει δηλαδή για τον ύμνο των ύμνων. Τι πρέπει να κάνουμε για αυτό; Να πολεμήσουμε τη δύναμή τους φυσικά. Τριάντα χρόνια από το κλασικό "Do The Right Thing" του Spike Lee, το "Fight The Power" των Public Enemy είναι ακόμη προφητικό και επίκαιρο. Ο Chuck D, με μια ντουντούκα, μας προτρέπει να ουρλιάξουμε το ρεφρέν με όλη μας τη δύναμη, ενώ μουσικό χαλί δεν ήταν το beat, αλλά το intro του "Killing In The Name".

Λίγα δευτερόλεπτα μετά, η στιγμή που όλοι περίμεναν, ξεκινούσε. Μερικά αρπίσματα, ένας αλησμόνητος ρυθμός στο μπάσο, ένα drum roll και ένα από τα πιο πολυδιασκευασμένα riffs στην ιστορία της μουσικής δονεί τον χώρο. Η δόνηση θα εξελιχθεί σε σεισμό από την κινητικότητα του κόσμου, που δεν είχε προηγούμενο, τόσο για τη συγκεκριμένη συναυλία, όσο και πολύ πιθανώς, για τη συναυλιακή ιστορία της χώρας μας. Οι λίγοι αλλά αξέχαστοι στίχοι τραγουδήθηκαν από ψυχής, μεσαία δάκτυλα υψώθηκαν, χορός κάθε μορφής λάμβανε δράση, pit επί pit, καπνογόνα (ξανά), μίσος, επανάσταση, για τα πέντε λεπτά, μόνο βουρκωμένα και χαμογελαστά πρόσωπα μπορούσε να δει κανείς τριγύρω του. Οι δυο MC’s τα δώσανε όλα, η εκτέλεση δεν έχασε σπιθαμή ενέργειας και μάλιστα είχε και μια ιδιαίτερη τροπή. Μια παραλλαγή ενός στίχου, "some of those that hold office..." μεταφέρει πανέξυπνα τον ύμνο αυτόν στο σήμερα, όχι πως είχε ανάγκη βέβαια. Το ξέσπασμα δε, μετά από την κραυγή (για ακόμη μια φορά) του συγκινητικού B-Real, μετέτρεψε αρένα και κερκίδες σε μια συμπαγές πλήθος αντίστασης και αντίδρασης.

Με μερικές στιγμές διακοπής για να κατανοηθεί από όλους τους παρευρισκόμενους τι ακριβώς είχε μόλις συμβεί, οι Prophets Of Rage, μας ρώτησαν αν θα θέλαμε ένα τελευταίο τραγούδι για να κλείσει η ιστορική βραδιά. Το εναρκτήριο του πρώτου, ιστορικού δίσκου των RATM, "Bombtrack" θα αναλάμβανε τον δύσκολο ρόλο να κλείσει το σετ και να διαδεχθεί όσα είχαν διαδραματιστεί. Φυσικά, οι αντοχές του κοινού και της μπάντας δεν είχαν στερέψει και ο επί αρένας πανικός θα συνεχιζόταν. Ο ήχος δε, μπορεί να ήταν μέτριος σε αυτό το σημείο, αλλά δεν ένοιαζε κυριολεκτικά κανέναν. Το live ήταν περισσότερο συμβολικό και βιωματικό παρά καθαρά μουσικό.

Αφού μας υποσχεθούν μια επανεμφάνιση, οι θρύλοι αυτοί της μουσικής, θα βγάλουν μια αναμενόμενη αναμνηστική φωτογραφία, με το φόντο των υψωμένων γροθιών του κοινού να είναι ανατριχιαστικό και μετά θα αποχωρήσουν από τη σκηνή. Από τα ηχεία του χώρου, το "Black Hole Sun" των Soundgarden θα ενισχύσει την περιρρέουσα συγκίνηση στην ατμόσφαιρα και το δεύτερο tribute στον Cornell αναδεικνύει πόσο υπέροχοι άνθρωποι είναι αυτοί οι μουσικοί ήρωες. Πολλά θα μπορούσαν αν ειπωθούν για το αν η μπάντα έχει λόγo ύπαρξης, αν το μήνυμα είναι επίκαιρο, αν ο Zack όντως λείπει. Ο B-Real και ο Chuck D δεν είναι χτεσινοί, ούτε στις θέσεις τους (ειδικά ο δεύτερος) ούτε πουθενά. Η προσαρμογή δε πολλών μουσικών χωρίων στο πνεύμα της μπάντας, τα δικά τους τραγούδια και γενικότερα η επί σκηνής ορμή τους, καταδεικνύουν ένα απλό πράγμα.

Όπως θα χρειαζόμαστε για χρόνια ακόμη τους ύμνους των Rage Against The Machine και η καλλιτεχνική και κοινωνική τους επιρροή δεν θα ξεθωριάζει, έτσι θα χρειαζόμαστε και μια διαρκή υπενθύμιση επί σκηνής πως δεν μπορεί κανείς να επαναπαύεται στις δάφνες του παρελθόντος. Η νοσταλγία πολλές φορές είναι αντίπαλος και όχι σύμμαχος. Ευτυχώς, οι Prophets Of Rage είναι σύμβολα και πομπός, είναι ένα παρόν, με τη δική του αξία αλλά κουβαλάνε και μια μυθική σημειολογία. Μάρτυρες όσοι βιώσανε τη ζωντανή τους αυτή εμφάνιση. [Α.Ζ.]

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά