Tim Hecker, Treha Sektori, hyDrone @ Ρομάντσο, 13/05/15

Απόλυτο σκοτάδι...

Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 15/05/2015 @ 16:24
Πριν έξι χρόνια στην εμφάνιση του Καναδού ο κόσμος ήταν ελάχιστος στο μαγαζί που είχε εμφανιστεί. Αυτή τη φορά η προσέλευση ήταν εντυπωσιακή και ο κόσμος έδειχνε να γνωρίζει και να αγαπάει τον καλλιτέχνη.

Η βραδιά ξεκίνησε μέσα στα χρονικά περιθώρια που είχε καθορίσει η διοργανώτρια, με τον Πάνο, δηλαδή hyDrone, ο οποίος για αρκετή ώρα επιδόθηκε στο πιο βαρύ live της ημέρας. Με βιομηχανικό κυρίως ήχο και αρκετούς πειραματισμούς ανέβαζε δυνατά drones που σε σημεία, ανάλογα τον ρυθμό, γίνονταν δυνατοί γδούποι που τράνταζαν τον χώρο.

hyDrone

Ο ήχος του ήταν καθαρός και βρώμιζε κατ' επιλογή όσο χρειαζόταν για να κάνει την εμφάνισή του αρκετά σκληρή και μερικές φορές ασήκωτη. Στο βάθος διέκρινες έξυπνες χορευτικές μελωδίες οι οποίες συναρμολογούνταν σιγά σιγά προς μια κρύα και ατάραχη κατάσταση που σε πάγωνε.

Ο Γάλλος Treha Sektori (αλλιώς Dan Sora), που ακολούθησε, αισθητά πιο ήρεμος, αλλά έντονα πιο σκοτεινός, ψιθύρισε σκούρες μελωδίες σε περισσότερο ambient ύφος. Δεν διέκρινα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα σημεία αν και η προσπάθειά του ήταν τίμια.

Treha Sektori

Όσο μπόρεσα να διακρίνω, χρησιμοποίησε κάποια όργανα, που έδεσε με φωνές, παραμορφώσεις και ηλεκτρονικά, για να παράξει αυτό το ήσυχο και ατμοσφαιρικό πέρασμά του. Οι ήχοι του θα ταίριαζαν καλύτερα σε ένα περισσότερο κρύο βράδυ, μιας και το ιδιαίτερο στυλ του είναι αρκετά φθινοπωρινό. Σε σημεία τα γλυκά ηχοτοπία που δημιουργούσε, έσπαγαν με ανεπαίσθητα drones και άφηναν έστω μια αίσθηση βαβούρας στ' αυτιά.

Πολύ γρήγορα, ο Tim Hecker πήρε θέση πίσω από τα μηχανήματα. Τα φώτα έσβησαν εντελώς και σε ένα σκηνικό θολό, από τον καπνό, άρχισε να γεμίζει τον χώρο με συγχορδίες που θύμιζαν δημιουργίες του "Ravedeath, 1972". Αυτό το εκκλησιαστικό στυλ με τις νότες από πιάνο και αερόφωνο όργανο που γεμίζουν και επιστρέφουν συνεχώς μέσω βασανιστικών feedback μπορούσε να συνεπάρει το μυαλό σου και να ταξιδέψει την σκέψη σου μακριά. Άρχοντας, με το αμάνικο του, πίσω από το laptop, έδειχνε απτόητος και ιδιαίτερα συγκεντρωμένος.

Tim HeckerΔυστυχώς, λόγω της ατμόσφαιρας και του ανυπάρκτου φωτισμού δεν μπορούσα να διακρίνω τις κινήσεις του, τις αλλαγές που πραγματοποιούσε και τι μηχανήματα χρησιμοποίησε. Το set του διήρκησε περίπου μία ώρα, μαζί με το encore, και ήταν γεμάτο από στενάχωρα αλλά γλυκά μονοπάτια που γέμιζαν με θόρυβο, ο οποίος ακουγόταν εκπληκτικά μέσω του τρομερού ηχοσυστήματος που διαθέτει ο χώρος του Ρομαντσο. Κάποια ασαφή και αρκετά ήρεμα περάσματα, δεν κατάφεραν να με πείσουν μιας και επιθυμούσα μια περισσότερο θορυβώδη εμφάνιση. Όταν όμως η ένταση ανέβαινε και οι ήχοι χτιζόντουσαν ψηλά με βάση δυνατά σημεία του “Virgins”, η ικανοποίηση, όλων, εξυψωνόταν.

Ο Hecker δεν κατάφερε να με εξαντλήσει ψυχικά, αν και πλησίασε να το κάνει σωματικά. Η λατρεία όμως προς το πρόσωπο του και τις δημιουργίες του, αλλά και το ξεκάθαρο ταλέντο του, δεν αφήνουν αμφιβολία ότι πρόκειται για έναν καλλιτέχνη που αξίζει τεράστιου σεβασμού και δεν θα αναλωθώ στο εάν έπρεπε να είναι λίγο περισσότερο σκληρός και λιγότερο ατμοσφαιρικός, μιας και αυτά είναι γούστα της στιγμής. Εξάλλου τον αγαπήσαμε για τα πάντα του. Για το ιδιαίτερο noise του και για το θεσπέσιο ambient. Όταν τελικά όμως, βλέπεις τους γύρω σου να ακούν με κλειστά μάτια σε ένα κατασκότεινο μαγαζί, αντιλαμβάνεσαι ότι προσπαθούν να «χωθούν» μέσα στις μουσικές του και να κερδίσουν ό,τι έχουν αυτές να προσφέρουν. Ευτυχώς προσφέρουν πολλά ακόμα και σε στιγμές που δεν το αντιλαμβάνεσαι και ίσως νομίζεις ότι βαριέσαι.

Ευλάβεια, αγάπη, σύγχρονη πανέξυπνη και σε σκούρα ατμόσφαιρα μουσική με αποτέλεσμα το απόλυτο σκοτάδι, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Φωτογραφίες: Dorina Dragon
  • SHARE
  • TWEET