Τα Παιδιά Της Παλαιότητας @ Six D.O.G.S., 25/09/14

Πέμπτη βράδυ, 25 Σεπτεμβρίου, λίγο μετά τις 22:00, Six D.O.G.S., Αθήνα. Ηρεμία, αναμονή και ένα πλαστικό ποτήρι μπύρας ανά χείρας. Μπροστά μου, δεξιά κι αριστερά «πηγαδάκια» κόσμου, που σαν να βγήκαν από τις απομονωμένες «κατακόμβες», επιδίδονταν σε συζητήσεις. Ποιός ξέρει περί τίνος θέματος ή θεμάτων! Εξάλλου, όλοι είχαμε βρεθεί για να συναντήσουμε Τα Παιδιά Της Παλαιότητας που θα μας παρουσίαζαν τα "12 Τραγούδια Από Τις Κατακόμβες", ήτοι το ντεμπούτο άλμπουμ τους.

Αίφνης, στην οθόνη πίσω από τη σκηνή, το ράδΥο Κορέα, παρουσίασε τον Γιάγκο Δράκο!, στον ρόλο της ζωής του, στην αισθηματική μελώ "Λάμψη" του Ν. Φώσκολου. Οι αντιδράσεις ποίκιλαν. Γέλια, συζητήσεις γύρω από το τελευταίο επεισόδιο της "Λάμψης", την Έφη Πίκουλα ως υπηρέτρια, τα περασμένα μεγαλεία της Giant, την πολυχτυπημένη -απ' τη μοίρα- οικογένεια Δράκου και τα λοιπά. Τα «λοιπά» αναφέρονται στις εικαστικές παρεμβάσεις των «παιδιών» της Παλαιότητας στο video. Εισαχθήκαμε πάντως, με επιτυχία, θεωρώ, στον κόσμο του δίσκου. Άλλωστε για να τον ακούσουμε live and loud πήγαμε!

Πράγματι, λίγα λεπτά αργότερα Τα Παιδιά Της Παλαιότητας πήραν τις θέσεις τους επί σκηνής και μπροστά στα όργανά τους. Πέντε αγόρια και μόλις ένα κορίτσι, ξανθό, με μια πλαϊνή μακριά πλεξίδα, στο τσέλο. Η συναυλία, που όμως δεν είχε τα συστατικά που συνιστούν μια συναυλία, εκτεταμένο setlist, crowd surfing, επικοινωνία με το κοινό, αλλά αποτέλεσε παρουσίαση, όρος που θα χρησιμοποιήσω για την καταγραφή της σ' αυτό το κείμενο, άρχισε λίγο μετά τις 22:30.



Το εναρκτήριο τραγούδι ήταν αυτό των τίτλων αρχής και τέλους της "Λάμψης" ("Μες Στην Προσευχή Μου Σε Θυμάμαι"), το οποίο έπαιξαν ολόκληρο και με χιουμοριστική σοβαρότητα, που έρρεε καθ' όλη τη διάρκεια της παρουσίασης, στον χώρο. Όταν ακροατής εξέφρασε φωναχτά την διαπίστωσή του, «Παντελή, ωραία μπλούζα» (αναφερόμενος στο φανελάκι που ο Π. Ε. Δημητριάδης φορούσε), ο frontman του γκρουπ είπε: «απ’ τη λαϊκή (είναι)»! Και αναζητώντας το κατσαβίδι του, ξεκίνησε να παίζει κιθάρα. Τα "12 Τραγούδια Από Τις Κατακόμβες" ζωντάνευσαν ένα προς ένα, από τα "Μια Νέα Αίρεση" και "Τα Μάτια Του Ρασοφόρου" ως το "Θέμα: Αποχαιρετιστήριο", από τους αξιολογότατους μουσικούς και πολυμουσικούς, και με τη σειρά του δίσκου. Αυτός ο δίσκος είναι καταπληκτικός! Για ακόμη μια φορά το διαπίστωσα την ώρα της παρουσίασης.



Αν και οι διάφορες συζητήσεις των ακροατών, φαντάζομαι για άσχετα θέματα, την ώρα της παρουσίασης, αποσπούσαν συνεχώς την προσοχή μου από τη μουσική, ωστόσο παρατήρησα πως δεν ήμουν η μόνη ενοχλημένη. Όπως για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια ενός τραγουδιού, όπου οι φωνές από τις άσχετες -κατά τα άλλα- συζητήσεις, έφτασαν ως όχληση στ' αφτιά των μουσικών, και με μια κίνηση του χεριού του, ο Κος Δημητριάδης, προσπάθησε να τις κάνει να σωπάσουν. Δεν νομίζω πάντως με ιδιαίτερη επιτυχία. Για το θέμα-τεράστιο πρόβλημα «πάω συναυλία για να λύσω τα οικογενειακά μου» θα μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή.



Το τέλος της σύντομης παρουσίασης, και αφού πλέον το αφτί μας επιζητούσε «ακόμα λίγο», έφερε και τις προτροπές-εμμονές του κοινού για ακούσματα του παρελθόντος από την εποχή των Κόρε. Ύδρο.. Όμως, η απάντηση που δόθηκε ήταν η πλέον αρμόζουσα στην περίσταση. «Αυτά τελειώσανε». Και όντως, εδώ μιλάμε για κάτι νέο, παροντικό, ουχί παρελθοντικό. Ακούγοντας τις προτροπές αναρωτιόμουν, γιατί οι άνθρωποι πάσχουμε από αυτήν την τάση στον παρελθοντολαγνισμό; Όμως ύστερα, γυρίζοντας σπίτι, ξαναδιάβασα την συνέντευξη που παραχώρησε στο Rocking.gr, λίγο καιρό πριν, ο Μάριος Πλασκασοβίτης (πολυοργανίστας και παιδί της παλαιότητας ο ίδιος) και ίσως πήρα μια κάποια απάντηση. «Έχω την αίσθηση», μας είπε, «ότι την ελπίδα -ως αναγκαίο στοιχείο του ψυχισμού μας- μπορούμε να τη συναντήσουμε στα παλιά-γνώριμα λημέρια της και με το γνωστό τρόπο, ανεξαρτήτως εποχής».



Φυσικά, μια τέτοια «παλαιική» έναρξη θα έπρεπε να είχε και το αντίστοιχο «παλαιικό» τέλος. Και αυτό το τέλος ανέλαβε να δώσει ο Γιάννης Πάριος μέσα απ' Τα Παιδιά Της Παλαιότητας, που έκλεισαν τη βραδιά τραγουδώντας «κόκκινο γαρύφαλλο (...) στο μέρος της καρδιάς». Αυτό ήταν!

Η γεύση λοιπόν που έμεινε, είχε το ακαθόριστο άρωμα μιας εντελώς προγραμματισμένης επιλογής των πάντων και ταυτοχρόνως της τυχαίας εκφοράς τους! Τι να πω! Το βέβαιον είναι πως, όπως και να 'χει το πράγμα, η μουσική και η δημιουργία, σε τέτοιες περιπτώσεις, δύσκολα στερεύουν! Ανυπομονώ για την επόμενη on stage συνάντησή μας.

Φωτογραφίες: Jean Λικ BoΛilique