Ejekt Festival (Kasabian, Editors, White Lies, Darkside κ.ά.) @ Πλατεία Νερού, 25/06/14

Επικράτησε το party spirit, όπως θα έπρεπε να συμβαίνει σε κάθε φεστιβάλ. Μεγάλη υπόθεση για την Ελλάδα μας, καθιστώντας το Ejekt 2014 άκρως επιτυχημένο

Από τους Άρη Καζακόπουλο, Γιάννη Λυμπέρη, Μάνο Πατεράκη, 26/06/2014 @ 13:40
Tα δέκατα γενέθλια του Ejekt γιορτάστηκαν ιδανικά, με τον κόσμο να πλησιάζει τις 10.000 αν μπορούμε να υπολογίσουμε σωστά με το μάτι, καθώς στη χώρα μας ουδείς δίνει ακριβή αριθμό εισιτηρίων. Μικρές ηλικίες κυρίως, από 16-17 ετών, που αλλάζουν προς το καλύτερο τον χαρακτήρα ενός ελληνικού φεστιβάλ, εν αντιθέσει με μερικά του παρελθόντος που γέμιζαν με τους μόνιμα γκρινιάρηδες άνω των 35 (δεν είναι γενίκευση, είναι ο κανόνας, καλώς ή κακώς). Άψογη οργάνωση, λίγες ουρές, ασήμαντα προβλήματα για όσους ήταν στην ώρα τους. Οι υπόλοιποι που ήρθαν λίγο αργοπορημένοι συνάντησαν τεράστιο πρόβλημα πάρκινγκ (γέμισε το πάρκινγκ του φεστιβάλ, καθώς επίσης και οι τριγύρω δρόμοι) αλλά και αργοπορίες κατά την έκδοση και τον έλεγχο των εισιτηρίων.



Ας ελπίσουμε αυτή η επιτυχία του Ejekt Festival να κάνει τους διοργανωτές τόσο απαιτητικούς όσο εμάς, φέρνοντας κάθε χρόνο και ένα μεγάλο και εμπορικό όνομα. Κατά προτίμηση, κάποιο που δεν έχουμε δει ακόμα (Arcade Fire;) Η επιτυχημένη επιστροφή των Kasabian στο Ejekt μετά από δύο χρόνια, πάντως, κρίνεται υπερεπιτυχημένη. Χρόνια πολλά.

(Μ.Π. / Γ.Λ.)

Brightside

Γύρω στα 100 άτομα είχαν μαζευτεί από νωρίς για να παρακολουθήσουν την εμφάνιση των Brightside, ενός από τα δύο συγκροτήματα που ξεχώρισαν στον διαγωνισμό του Redbull  Bedroom Jam. Η πενταμελής μπάντα από τη Θεσσαλονίκη ταίριαξε γάντι στον post-punk ήχο των πρώτων μεγάλων ονομάτων του φεστιβάλ και ζέστανε το κοινό για τη συνέχεια. Εισέπραξαν μεγάλη υποστήριξη από Θεσσαλονικείς που βρίσκονταν στο κοινό, ιδιαίτερα όταν έπαιξαν ένα ολοκαίνουριο κομμάτι με τίτλο "Where Are The Mods?".

(Α.Κ.)

White Lies



Λίγο μετά τις 18:00 και με τον ήλιο να τους κοιτά κατάματα, πιο λευκοί και από Άγγλους τουρίστες, οι White Lies χάρηκαν τον ήλιο όπως κάθε συμπατριώτης τους. Η μουσική τους μπορεί να πραγματεύεται δύσκολες καταστάσεις και ερωτικά ζόρια, αλλά αρέσει σε νέους ακροατές και ειδικά στο Ejekt, όσοι μαζεύτηκαν κάτω από τη σκηνή -και ήταν πολλοί- αποθέωναν κάθε τόσο τη μπάντα.



Οι White Lies έδειχναν να το καταδιασκεδάζουν, αλλά αυτό δεν οδήγησε ταυτόχρονα στο να απογειωθεί η διασκέδαση. Τα νέα τους "Big Tv", "First Time Caller" ακούστηκαν μια χαρά, τα χιτάκια "To Lose My Life", "Bigger Than Us", "Farewell To My Fairground", "Death" ικανοποίησαν τους οπαδούς. Μια εμφάνιση που ναι μεν θα την ξεχάσεις, αλλά για άνοιγμα ενός φεστιβάλ ήταν ok.

(Γ.Λ.)

Inconsistencies



Με το μεγαλύτερο μέρος του κοινού να βρίσκεται στο Main Stage για να πιάσει θέση για τους Editors, δεν ήταν πολλοί αυτοί που πλησίασαν στο Red Stage για τους Έλληνες Inconsistencies.



Ευτυχώς, η ένταση του ήχου και η τοποθέτηση των stages το ένα δίπλα στο άλλο διευκόλυναν ώστε να ακούν και όσοι δεν βλέπουν. Η θετική ενέργεια των παιδιών τους έκανε πολύ συμπαθείς, αν και οι μπαλάντες τους δεν ταίριαξαν ιδιαίτερα στο κλίμα και τις περιστάσεις. Θα ήθελα να τους ξαναδώ σε ένα μικρό και κλειστό venue κάποια στιγμή.

(Α.Κ.)

Editors



Έχουν έρθει και έχω δει αρκετές φορές τους Editors στη χώρα μας. Πάντα είναι καλοί, αλλά όταν βλέπουν πολύ κόσμο είναι... καλύτεροι. Ο Τom Smith και η μεγαλωμένη παρέα του είναι πάνω απ’ όλα μια επαγγελματική μπάντα που στοχεύει μόνιμα σε μεγαλύτερα ακροατήρια και ψηλές θέσεις σε κάθε line-up φεστιβάλ, αλλά σχεδόν μια δεκαετία μετά το εξαιρετικό ντεμπούτο "The Back Room" διατηρούν το πάθος να παίζουν μουσική. Οι Editors, σου αρέσουν ή όχι, είναι μια μπάντα που ζει για τη σκηνή κι ας είναι τα θέματά τους λίγο πιο σκοτεινά για τον μέσο όρο.



Ο Smith δεν στέκεται σε ησυχία, χορεύει σαν μεθυσμένος, αλλά η βαρύτονη φωνή του δεν χαλάει στιγμή. Κατέχει πια τα κόλπα με το πλήθος και όταν ανταποκρίνεται και εκείνο, όλα βαίνουν καλώς. Πάρα πολύς κόσμος έδειξε να έχει έρθει πρώτα απ’ όλα για αυτούς και άπαντες έμειναν απόλυτα ικανοποιημένοι, αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις. Υπήρχαν και άτυχες στιγμές, όπως η διακοπή του "All Sparks", το οποίο κατέληξε σε μια χαλαρή a capella εκτέλεση από τον Smith, αλλά και highlights όπως το πάντα δυναμικό "Munich" και το κλείσιμο με το "Papillon". Ακόμα και το "A Ton Of Love" που ξενίζει σε πολλούς, ζωντανά ακούγεται μια χαρά!



Setlist (με πιθανές μία-δύο ελλείψεις): The Racing Rats / An End Has A Start / All Sparks / A Life As A Ghost / Formaldehyde / Honesty / Sugar / Munich / Smokers Outside The Hospital Doors / Bones / A Ton Of Love / Papillon.

(Γ.Λ.)

Darkside



Ο Nicolas Jaar παρέα με τον Dave Harrighton βγήκαν στη δεύτερη σκηνή μόλις είχε σκοτεινιάσει και όταν ο κόσμος είχε γεμίσει την πλατεία Νερού. Το ...σκότος παρέμεινε και στην σκηνή, καθώς το light show ήταν minimal, με παιχνίδια σκιές και πολύ κόκκινο και κίτρινο χρώμα, πιθανότατα για να μην αποσπά την προσοχή από τη μουσική. Παρά πολλοί προτίμησαν την ξεκούραση, καθώς περίμεναν το σετ των Kasabian και τελικά δεν είχαν άδικο.



Οι Darkside ακούστηκαν στα αυτιά μου ως μια άστοχη παρένθεση στο αυξανόμενο fun της βραδιάς. Μεγάλες σε διάρκεια εισαγωγές μέχρι να μπει το σωτήριο beat, που πάντα γινόταν ευπρόσδεκτο από το κοινό που αυτό ακριβώς περίμενε. Να χορέψει. Όχι πως αυτό δεν συνέβη που και που ή οι «πιστοί» του δεν ικανοποιήθηκαν. Αλλά κάθε είδους ηλεκτρονική μουσική δεν είναι απαραίτητα λειτουργική σε κάθε είδους φεστιβάλ.

(Γ.Λ.)

Kasabian



Έπειτα από το καθηλωτικό performance των Darkside στο Red Stage (πολύ σοφή κίνηση, παρεμπιπτόντως, το δεύτερο stage, το οποίο «έσπαγε» την κουραστική αναμονή μεταξύ των εμφανίσεων, δηλαδή το μελανό σημείο κάθε χρόνο στο φεστιβάλ), τρύπωσα όσο πιο μπροστά μπορούσα στο πλήθος του Main Stage, γνωρίζοντας τι θα ακολουθούσε.  Αν και οι Editors, από τους οποίους πήραν τη σκυτάλη στο stage, δεν τα πήγαν καθόλου άσχημα, το party των Kasabian ήταν αυτό που έδωσε πραγματικά παλμό στην Πλατεία Νερού.



Η χρήση της λέξης «party» δεν ήταν καθόλου τυχαία. Το συγκρότημα παρέλειψε ως επί το πλείστον τις μπαλάντες και τα πιο mid-tempo κομμάτια και επέλεξε ορισμένα από τα πιο δυνατά μέσα από το πλούσιο «οπλοστάσιό» του, με σκοπό  να μας κρατήσει στην τσίτα σε όλη τη διάρκεια του live. Χωρίς πολύ διάλογο με το κοινό, οι Kasabian επικοινωνούσαν μέσω της ενέργειας της μουσικής, με τον Sergio Pizzorno να αποθεώνεται κάθε φορά που πλησίαζε την άκρη της σκηνής. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν μεγάλη, ο χορός πολύς και ο ενθουσιασμός διάχυτος, αν και η σύγκριση με την ανεπανάληπτη εμφάνισή τους στο ίδιο φεστιβάλ το 2012 μάλλον δεν είναι υπέρ της χθεσινής βραδιάς.



Αναμφισβήτητα highlight οι συνήθεις ύποπτοι, "Days Are Forgotten", "Club Foot", "Fire" και "L.S.F.", τα οποία μας χάρισαν τις πιο έντονες στιγμές του φεστιβάλ. Εντύπωση μου έκανε επίσης η εισαγωγή του "Shoot The Runner", η οποία ήταν παρμένη από το εκπληκτικό "Black Skinhead" μέσα από τον τελευταίο δίσκο του Kanye West και έδεσε τέλεια με το κομμάτι.



Τέλος, δεν μπορώ να μην σχολιάσω το γεγονός ότι από τα 19 κομμάτια που έπαιξαν (18 + 1 διασκευή στο "Praise You" του Fatboy Slim), μόλις τα τέσσερα ήταν από τον ολοκαίνουργιο δίσκο ("Bumblebeee", "Eez-Eh", "Stevie", "Treat"), γεγονός πρωτοφανές τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Μάλλον γνωρίζουν και οι ίδιοι πόσο κακό δίσκο κυκλοφόρησαν. Όπως ήταν αναμενόμενο, τα δύο τελευταία πέρασαν και δεν ακούμπησαν, ενώ το πρώτο είχε καλύτερη τύχη, καθώς ήταν και το εναρκτήριο.



Συνολικά, οι Kasabian επιβεβαίωσαν αυτό που ήδη γνωρίζαμε, δηλαδή ότι είναι μια  μπάντα που δεν πρόκειται να σε απογοητεύσει live. Οι τύποι σχεδόν επιβάλλουν τον χορό και ξέρουν πώς να κάνουν μια ολόκληρη αρένα δική τους. Είναι κορυφαίοι entertainers, δε χωράει αμφιβολία. Ακόμα και εμείς που έχουμε τις ενστάσεις μας σε ό,τι αφορά τη μουσική υπόσταση της μπάντας, δεν μπορούμε παρά να το διασκεδάσουμε. Αρκεί να δεχτούμε αυτό που υποψιάζομαι ότι είναι και ο στόχος τους: συναυλία των Kasabian = party.

(Α.Κ.)
SETLIST

Bumblebee
Shoot The Runner
Underdog
Where Did All The Love Go?
Days Are Forgotten
Eez-Eh
Processed Beats
Stevie
I.D.
The Doberman
Take Aim
Club Foot
Treat
Re-Wired
Empire
Fire

Encore:
Switchblade Smiles
Vlad The Impaler
Praise You (διασκευή Fatboy Slim)
L.S.F.

Paul Kalkbrenner / Αντί επιλόγου

Το επιδόρπιο της βραδιάς (ή μήπως να πούμε τα μεθεόρτια;) μας ερχόταν από τις βαρβάτες mainstream ηλεκτρονικές σκηνές του Βερολίνου. Ο Paul Kalkbrenner, εν αντιθέσει με έναν «συμβατικό» DJ, συναρμολογεί τα κομμάτια του live, τουλάχιστον έτσι μας λέει, οπότε δικαιολογείται η εμφάνισή του σαν κερασάκι στην τούρτα ενός φεστιβάλ με κατά κύριο λόγο ζωντανή rock μουσική.

Προσωπικά, περίμενα να αραιώσει κατά πολύ ο κόσμος αμέσως μετά τους Kasabian, λόγω της ηχητικής του διαφοράς με τους υπόλοιπους καλλιτέχνες αλλά και λόγω του εργάσιμου της επόμενης ημέρας, έστω και αν διατηρήθηκε το πρόγραμμα. Εντούτοις, παρέμεινε μια σημαντική μερίδα, αποδεικνύοντας ότι η πλειοψηφία του κοινού δεν είχε έρθει αποκλειστικά λόγω της λατρείας του στην ηλεκτρική κιθάρα, αλλά για να περάσει καλά, να χορέψει, να χτυπηθεί. Ήρθε για την όλη «φάση», κάτι που φανερώνει πως το ελληνικό κοινό εισάγει επιτέλους υποδόρια και σιγά-σιγά τη φεστιβαλική κουλτούρα μέσα του. (προσοχή: άλλο φεστιβαλική κουλτούρα άλλο συναυλιακή.)

Εν πάση περιπτώσει, ο Kalkbrenner βγήκε στην ώρα του και εν μέσω των φλεγόμενων μετεωριτών του video wall μας παρουσίασε την μινιμαλιστική tech house του. Άλλοτε «σπιτικός», ατμοσφαιρικός και ταξιδιάρικος, άλλοτε με ανελέητα μπιτάκια-πρόσκληση για κούνημα, έκλεισε με ωραίο τρόπο για όλους τη βραδιά του Ejekt Festival, είτε τον παρακολουθούσες σε διαδικασία αποφόρτισης στα σκαλιά πίσω, είτε ήσουν μπροστά-μπροστά με τις μπαταρίες ακόμη γεμάτες. Και του χρόνου.

(Μ.Π.)



Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com

Σημείωση: Οι Darkside δεν επέτρεψαν σε κανέναν φωτογράφο να τραβήξει εικόνες μέσα στα photo pits και, ως εκ τούτου, οι φωτογραφίες του συνεργάτη μας, Χρήστου Κισατζεκιάν, είναι μακρινές.
  • SHARE
  • TWEET