Download Festival 2011: Day 2 (System Of A Down, Avenged Sevenfold, Mr.Big, Dio Disciples, Down, Clutch) @ Donington Park (U.K.), 11/06/11

Από τους Κώστα Πολύζο, Χρήστο Καραδημήτρη, 16/06/2011 @ 22:40
Η δεύτερη μέρα του Download Festival ξεκίνησε, κλασικά, με κρύο, αλλά ήταν η καλύτερη από πλευράς καιρού συνολικά, καθώς δεν έβρεξε καθόλου, ενώ όπως αναμενόταν ήταν η μέρα με τον περισσότερο κόσμο. Μπορεί κάθε μπάντα στο line up να είχε μερικούς οπαδούς, όμως όλοι ήθελαν να δουν System Of A Down. Μεταξύ μας, όταν ανακοινώθηκαν οι SOAD ως headliners ήταν που ειπώθηκε το τιμημένο «φύγαμε».

Το πρόγραμμα ξεκινούσε από τις 11:00 το πρωί και με όσο γοργό βήμα μας επέτρεπε η κούραση φτάσαμε λίγα λεπτά μετά το ξεκίνημα των συναυλιών στο χώρο των σκηνών. Δε βοηθάει και αυτό το πράγμα που λένε ότι είναι καφές να πάρουμε τα πάνω μας, οπότε σήμερα ήταν ηλίου φαεινότερο ότι θα ξεκινούσαμε ακόμα πιο νωρίς τη ζυθοποσία. Με αυτά και με αυτά, πετώντας ο ένας το μπαλάκι στον άλλο για το αν θα δούμε The Rods ή Sacred Mother Tongue, τελικά καταλήξαμε να βλέπουμε τους δεύτερους από πολύ μακριά, χωρίς να έχουμε και ιδιαίτερη αντίληψη του πόσο καλά έπαιζαν. Ωραίοι ακούγονταν και ο κόσμος τους έδωσε ένα γεμάτο χειροκρότημα, αλλά ως εκεί μπορούμε να βοηθήσουμε για την 20λεπτη εμφάνισή τους.

Αυτό που μου άρεσε περισσότερο στο πρόγραμμα που είχαμε φτιάξει ήταν οι εναλλαγές ανάμεσα στα επιμέρους είδη της rock μουσικής. Ως παιδιά της μελωδίας, το AOR έχει θέση στην καρδιά μας, όπως και το sleaze / glam rock, τουτέστιν βουρ στην Pepsi σκηνή γιατί οι Houston έβγαλαν αξιοπρεπέστατο δισκάκι πέρσι και είχαμε συλλέξει θετικές πληροφορίες. Δικαιωθήκαμε 100%, γιατί οι Σουηδοί ήταν καταπληκτικοί, τόσο σε απόδοση, όσο και σε πόζα. Παικταράδες, ειδικά οι κιθαρίστες, επικοινωνιακοί και με πολύ ωραίες vocal harmonies, με κέρδισαν και μόνο από τη στιγμή που είδα έξι μικρόφωνα για να τραγουδάνε όλα τα μέλη και να κάνουν τα background vocals. Μορφή ο πληκτράς και ο lead κιθαρίστας, ενώ ο τραγουδιστής τους έχει φωνάρα και είναι πολύ επικοινωνιακός. Περάσαμε σούπερ και με την εμφάνισή τους μάς κάνουν να θέλουμε να επενδύσουμε περισσότερο στην ακρόαση του άλμπουμ τους.



Περισσότερο κατά τύχη, φεύγοντας από την Pepsi σκηνή περάσαμε από την κεντρική, όπου μόλις είχαν ανέβει κάτι τύποι που έπαιζαν metalcore (;) και ακούγονταν δυνατοί, έχοντας μαζέψει πολύ κόσμο, ενώ οι πρώτες σειρές πρέπει να είχαν τσακωθεί μεταξύ τους, γιατί δεν εξηγείται αλλιώς το να βαράνε ο ένας τον άλλον τόσο πρωί. Πέραν της πλάκας, φάνηκαν πολύ καλοί όσο τους παρακολουθούσα από μακρόθεν και όταν ένα τύπος δίπλα τραγουδούσε μαζί τους, είπα να ρωτήσω ποιοι είναι. Και έτσι γνωριστήκαμε με τους All That Remains, που φαίνονται τίμια μπάντα και πολύ ωραία να τους παρακολουθείς, αρκεί να είσαι μακριά από τις πρώτες γραμμές. Όχι τόσο του στυλ μου, αλλά το καλό να λέγεται.

Στη συνέχεια δεν είχαμε και καμία ιδιαίτερη προτίμηση στο να δούμε κάποιο όνομα, οπότε επιλέξαμε να τσεκάρουμε, στη Second Stage, τον υιό του μεγάλου Bruce και τη νεανική μπάντα των Rise To Remain. Νεποτισμός στο μεγαλείο του, αν και ο μικρός το ιδρώνει το μικρόφωνο πάνω στη σκηνή με το μοντέρνο metal, από αυτό που ξεσκίζονται στα κουπλέ και έχει μελωδικά ρεφραίν με πολλά beat down. Κάτι σας είπα τώρα, αλλά αυτό το metalcore που παίζουν το αποδίδουν καλά και με ενέργεια τσιτωμένων 20άρηδων, άρα δε μπορώ να πω κακά λόγια, ειδικά από τη στιγμή που η πιτσιρικαρία από κάτω ξεσάλωσε, ανταλλάσσοντας ευγενικά κλωτσομπουνίδια. Δε μπορώ να πω ότι τρελάθηκα κιόλας και τελικά μάλλον πήγα με την ελπίδα ότι ο μπαμπάς Dickinson θα βρίσκεται κάπου εκεί γύρω για να θαυμάσει τον υιό του.



Μιας και ήμασταν στη δεύτερη σκηνή, είπαμε να μείνουμε για να ακούσουμε κάνα καουμπόικο από τους BossHoss. Πλάκα είχαν στα βιντεάκια που είχα τσεκάρει και συνυπολογίζοντας το γεγονός ότι έπαιζαν σε όλα τα μεγάλα festival, υπέθεσα ότι θα έχουν κάτι να πουν. Πατάτα ολκής! Ήταν τόσο αδιάφορα κακοί που μετά από 2-3 τραγούδια μαζέψαμε τα πράγματά μας και πήγαμε για ανεφοδιασμό, ενώ όπως αποδείχθηκε έπρεπε να έχουμε επιλέξει τους Escape The Fate, που στην κεντρική σκηνή φάνηκαν -από το λίγο που πρόλαβα να δω- να είναι αρκετά πιο αξιόλογοι.



Μείναμε λίγο στην κεντρική σκηνή και βλέπαμε τον κόσμο να συρρέει, ενώ επόμενοι στο πρόγραμμα ήταν οι Skindred. Έχω εδώ και χρόνια επαφή με τον βρετανικό Τύπο και κάποια κολλήματά του δεν τα κατάλαβα ποτέ, με ένα τέτοιο να αποτελούν οι Skindred, που αναμειγνύουν nu metal με reggae, κάτι σα μίξη Korn με Bob Marley ένα πράγμα. Χαμός από κόσμο και πολλά t-shirts της μπάντας, ενώ στα 2-3 τραγούδια που είδα για μια ακόμα φορά μου φάνηκαν θετικά αδιάφοροι. Σίγουρα όχι κακοί, αλλά δεν είδα κάτι που να με συγκλόνισε για να δικαιολογήσω το ντόρο.

Το πρόγραμμά μου έλεγε ότι θα πάμε να δούμε τους Ghost στη συνέχεια, για τους οποίους επίσης είχα την ιδέα της υπερτιμημένης μπάντας, οπότε κατευθυνθήκαμε στη Second Stage. Με το που φτάνουμε ακούγεται από τα ηχεία «ladies and gentlemen» και σκέφτομαι «άτσα χαϊλίκια μια occult μπάντα», «from Los Angeles, California» («τι λέει τούτος ρε;») «Rock Sugar»! Ω, ρε διάολε, έγραψα ανάποδα τις σκηνές! Κάτσε λέω, να δω 1-2 τραγούδια και φεύγω για Ghost, που την ίδια ώρα έπαιζαν στην Pepsi σκηνή (στην άλλη άκρη). Ε, οι Rock Sugar είχαν τόσο χαβαλέ και έπαιξαν τόσο ωραία, που ειλικρινά ξεχάστηκα με τις μίξεις τραγουδιών όπως το "Shook Me Like A Prayer" ή το "Dreamin’ Of A Whole Lotta Breakfeast". Μεγάλη μορφή ο τραγουδιστής, που έκανε μιμήσεις Axl και Ozzy ανάμεσα στα τραγούδια και έπαιζε με το κοινό, πολύ καλή όλη η μπάντα και όαση το ξανθό πλάσμα που καθόταν στα πλάγια της σκηνής και χόρευε στα τραγούδια τους. Τρομερά διασκεδαστικό show που αξίζει τον κόπο να δει κάποιος.

Setlist:
Don't Stop The Sandman, Shook Me Like A Prayer, Dreamin' Of A Whole Lotta Breakfeast, Any Highway You Want, We Will Kickstart Your Rhapsody



Ίσα που πρόλαβα να πεταχτώ μέχρι τους Ghost, χωρίς να μπορώ να σχηματίσω άποψη, αν και όσοι τους είδαν έλεγαν πολύ καλά λόγια, αλλά ήταν η ώρα να περάσουμε για πρώτη φορά από την ακουστική σκηνή, όπου εμφανίζονταν οι Maiden United. Το project του κιθαρίστα των Within Temptation, Ruud Jolie, παίζει ακουστικές διασκευές των Iron Maiden, έχοντας στα φωνητικά τον αγαπημένο μου Damian Wilson (Threshold, Ayreon, Star One) και πραγματικά άξιζαν τον κόπο. Ωραίες μετατροπές, τραγούδι από τον κόσμο και αποθέωση στο τέλος, με τον Wilson να κάνει crowd surfing και να αράζει με τον κόσμο για κουβέντα, όπως και ο Jolie. Ποιός μένει ασυγκίνητος όταν ακούγονται οι μελωδίες του "The Evil That Men Do" ή του "Wasted Years";

Setlist:
Where Eagles Dare, The Trooper, Revelations, The Evil That Men Do, Wasted Years



Αφού πήραμε και μια τζούρα Maiden είπαμε να το παίξουμε «μπρούκληδες» και να πάμε με τη μόδα για να δούμε Hollywood Undead στην κεντρική σκηνή. Επειδή οι άλλοι δε φταίνε σε τίποτα για τις επιλογές μου, με το ζόρι αντέξαμε δύο τραγούδια, αφού ομόφωνα μάς φάνηκαν απάλευτοι. Αστείες οι μάσκες, αστείοι οι τέσσερις τραγουδιστές, αστεία τα hip hop στοιχεία. Είπαμε να είμαστε ανοιχτόμυαλοι, αλλά αν αυτοί έχουν την πέμπτη θέση της κεντρικής σκηνής, κάτι κάποιος έχει δει λάθος. Μετά από μια τέτοια μούφα χρειάζεται πραγματικά καλή μουσική για στρώσουμε ξανά...

...οπότε πάμε στη second stage, γιατί ήδη ετοιμάζεται το σκηνικό για τους θεούληδες Clutch. Μπάντα λατρεία, είτε μιλάμε για μουσική, είτε για attitude, είτε για οτιδήποτε. Λίγο πριν βγουν στη σκηνή, ένας τεχνικός εναποθέτει από ένα τενεκεδάκι μπύρα για κάθε μουσικό και ένα δάκρυ συγκίνησης τρέχει, ενθυμούμενος πριν λίγες μέρες τον drummer τους στη συνέντευξη που κάναμε να μου θέτει ως πρώτη προτεραιότητα για τη μπάντα τις μπύρες (πάνω από τα μούσια και τα μπλουζ). Όταν ο Neil Fallon και η μπυροκοιλιά του ανεβαίνουν στη σκηνή το groove ξεκινάει και δεν σταματάει. Τρομερή απόδοση και ήχος μπασαρισμένος όσο πρέπει, με τον Gaster στα τύμπανα να δίνει show στο μάλλον minimal kit του, αφού ο άνθρωπος είναι το groove το ίδιο. Τι να σου πει μισή ώρα Clutch; Ήταν ένας οδοστρωτήρας που μας άφησε να τραγουδάμε «If I had money like Henry Ford...» και λοιπά ωραία.

Setlist:
The Mob Goes Wild, Profits Of Doom, 50.000 Unstoppable Watts, Mice And Gods, Gravel Road, Cypress Groove, Electric Worry, One Eye Dollar



Έχοντας μπει στο κλίμα, ενώ οι άλλοι μένουν στη Second Stage, φεύγω σούμπιτος για κεντρική σκηνή, όπου ανεβαίνουν οι Down, γνωρίζοντας πως στην Αγγλία λατρεύονται τόσο ως μπάντα, αλλά και λόγω του Anselmo - ο οποίος είναι λαλίστατος, φοράει μπλουζάκι Ghost και συνεχώς προκαλεί το κοινό να κάνει πανικό με circle pits, ενώ λέει πως ζηλεύει και θα ήθελε να είναι 20 χρονών κι αυτός για να τα σπάσει όλα. Πριν μπει το "Lifer" το αφιερώνει στον Dimebag για να γίνει χαμός, με τα υπόλοιπα μέλη να ξεκινάνε να παίζουν το "Walk" των Pantera κι από κάτω να γίνεται «το έλα να δεις». Ο ήχος είναι μέτριος και η απόδοση της μπάντας δε μπορεί να πει κάποιος πως βγάζει μάτια. Λείπει και ο Brown, παρόλο που ο Pat Bruders (Crowbar) δείχνει μορφάρα, με τον Anselmo να τον συστήνει ως «μια ωραία νέα γκόμενα στο συγκρότημα, με πιο ωραία στήθη», αναφερόμενος στο κλασικό φαινόμενο του να δείχνουν οι κοπέλες τα στήθη τους στις κάμερες. Το "Stone The Crow" είχε την αντιμετώπιση που του αρμόζει, ενώ το "Bury Me In Dope", όπως το προλόγισε, έκλεισε το set με τον Anselmo να τραγουδάει κλασικά «and when we walk away there 'll be no coming home». Όσοι θυμάστε το τζαμάρισμα στο προπέρσινο Rockwave με τους Mastodon, θα καταλάβετε τι έγινε ακριβώς όταν στη σκηνή βγήκαν οι Ghost με τα κουστούμια τους και πήραν τα όργανα των Down. Ο Anselmo τους αποθέωσε και έβαλε τον κόσμο να φωνάζει «Ghost, Ghost», λέγοντας «we're all fans», με το κοινό να μην ανταποκρίνεται. Πολύ σπρώξιμο ρε παιδάκι μου... Όπως και να έχει, οι Down είχαν τον κόσμο στο πλευρό τους, είχαν νεύρο και δεν είχαν αντίστοιχο ήχο.

Setlist:
Hail The Leaf, Lysergik Funeral Procession, Lifer, Losing All, New Orleans Is A Dying Whore, Pillars Of Eternity, Ghosts Along the Mississippi, Eyes Of The South, Stone The Crow, Bury Me In Smoke

Την ίδια ώρα, η «επίσημη» tribute band στον μεγάλο Ronnie James Dio, οι Dio Disciples, εμφανίστηκαν στη Second Stage και πραγματικά ικανοποίησαν με την εμφάνισή τους. Δεν είναι τυχαίοι οι μουσικοί που απαρτίζουν τη μπάντα, με πρώτο και καλύτερο τον Ripper Owens, τον οποίο συμπληρώνει ο πολύ καλός, αλλά μάλλον άγνωστος, Toby Jepson στα φωνητικά. Craig Goldy στις κιθάρες, Lomenzo στο μπάσο και Simon Wright στα τύμπανα αποδίδουν μόνο κλασικά τραγούδια, με το sing along να είναι συνεχές. Πολύ καλή απόδοση και εξαιρετικές ερμηνείες, που για μια ακόμα φορά επιβεβαίωσαν το πόσο τεράστια φωνή έχει ο Ripper και τι κρίμα είναι να χαραμίζεται. Η λογική λέει ότι το πλήρες set των Dio Disciples θα είναι χορταστικό και απολαυστικό.

Setlist:
Stand Up And Shout, Holy Diver, Stargazer, Long Live Rock N' Roll, Heaven And Hell



Χρειαζόμαστε λίγη ξεκούραση και η Second Stage έχει την τιμητική της σήμερα, καθώς ο κόσμος μαζεύεται πάλι για να απολαύσει την επιστροφή στη δράση των τεράστιων Mr.Big. Μπροστά μας περνάνε τα μέλη των Houston και καθώς καταλαμβάνουν τη σκηνή τα μέλη, όλα τα σαγόνια ακουμπάνε το γρασίδι με αυτά που κάνουν οι κύριοι Gilbert και Seehan. Η φωνή του Martin είναι αναλλοίωτη και συνεχώς μάς υπενθυμίζει ότι οι Mr.Big επέστρεψαν για να μείνουν, ενώ συνολικά η απόδοση της μπάντας είναι σε δυσθεώρητα ύψη, κάτι που δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση σε όσους ξέρουν για τι μουσική μιλάμε. Αυτούς κι αν πρέπει να δούμε σε full set σύντομα!

Setlist:
Daddy, Brother, Lover, Little Boy (The Electric Drill Song), Green-Tinted Sixties Mind, Undertow, To Be With You, Colorado Bulldog, Addicted To That Rush



Με το πέρας της εμφάνισης των Mr.Big προχωράμε προς την Pepsi Max σκηνή, γιατί εκεί παίζουν οι Evile και λίγο αγνό thrash δεν έκανε ποτέ κακό. Γίνεται της κακομοίρας από crowd surfing, καθώς έχουν την πιτσιρικαρία με το μέρος τους, ενώ το καθαρά Slayerικό τους thrash αποδίδεται ωραία, χωρίς να μπορώ να ισχυριστώ ότι με εντυπωσίασε. Ο τραγουδιστής αναφέρει πως πέρσι ήταν στο κοινό σαν οπαδός, τώρα είναι στην τρίτη σκηνή και έχει όνειρο σε λίγο καιρό να παίξει στην κεντρική σκηνή, επιβεβαιώνοντας πως όλοι δίνουν τεράστιο βάρος στο Download Festival. Πριν και μετά τους Evile πρόλαβα να χαζέψω λίγο στην κεντρική σκηνή τους Skunk Anansie, οι οποίοι, παρόλο που δε μου λένε και πολλά, είχαν πάντα το σεβασμό μου ως συγκρότημα, κυρίως μετά την ερμηνεία της Skin στο προσωπικό άλμπουμ του Iommi. Αυτό που είδα στα 2-3 τραγούδια ήταν ένα άνευρο show, ενώ μάλλον αδύναμη μου φάνηκε η φωνή της Skin και ο ήχος μέτριος για τα δεδομένα ενός τέτοιου ονόματος.



Μετά από ολιγόλεπτη σύσκεψη, οι Cheap Trick «κάηκαν», γιατί αφενός δε θέλαμε άλλο ποδαρόδρομο, αφετέρου είχαμε την ευχέρεια να χωθούμε μπροστά για να απολαύσουμε όσο καλύτερα γίνεται τους Avenged Sevenfold στην κεντρική σκηνή. Το σκηνικό στήθηκε και οι A7X βγήκαν, έσπειραν και απήλθαν. Με απλά λόγια, είναι ένα από τα επόμενα headline acts για το Download σε 2-3 χρόνια, κάτι που το αξίζουν πέρα για πέρα. Πρώτος και καλύτερος ο M Shadows, ο οποίος είναι από τους καλύτερους metal performers εκεί έξω, με τη φωνή του σε τρομερή κατάσταση. Το πνεύμα του Rev περιφερόταν και οι αναφορές σε αυτόν πολλές, ενώ ο νέος drummer μού φάνηκε μάλλον διεκπεραιωτικός στο ρόλο του. Ναι, θέλαμε Portnoy μεν, αλλά και ο Rev δεν ήταν μέσος drummer. Κοπάνημα στο "Nightmare", συγκίνηση και ανατριχίλες στο "Buried Alive", τραγούδι στο "Almost Easy", πανικός στο "Bat Country" και ειδικά για εμάς στο πολύ ιδιαίτερο "Little Piece Of Heaven" που έσπειρε. Το set έκλεισε το 11λεπτο "Save Me", μέσα σε συναισθηματική φόρτιση και αποθέωση για τη μπάντα. Το καλύτερο είναι ότι μας έβαλαν σε τροχιά απογείωσης...

Setlist:
Nightmare, Critical Acclaim, Welcome To The Family, Almost Easy, Buried Alive, Afterlife, God Save Us, Bat Counrty, Little Piece Of Heaven, Unholy Confessions, Save Me



...γιατί αυτό που θα ακολουθήσει δεν είναι μια αναφορά σε μια συναυλία απλώς. Είναι μια αποθέωση της σπουδαιότερης, πιο καινοτόμας και -ναι- καλύτερης μπάντας σε όλο το φάσμα του σκληρού rock της τελευταίας δεκαετίας.

Οι System Of A Down δεν είναι μια από τις υπόλοιπες μπάντες, είναι ένα μουσικό κεφάλαιο μόνοι τους και υπήρξαν η κορύφωση του φεστιβάλ. Κόσμος όσο πιάνει το μάτι και παραπέρα, αντιδράσεις λατρείας και sing along στίχο-στίχο σε κάθε τραγούδι. Ένα τεχνικό πρόβλημα στα φώτα και στο πανό που θα έκρυβε τη σκηνή πριν την είσοδό τους καθυστέρησε την έναρξη κατά περίπου 15 λεπτά, κορυφώνοντας την αναμονή. Όταν εν τέλει στήθηκε το λευκό πανό και τα φώτα παρουσίαζαν σα σκιές τα μέλη του συγκροτήματος υπό τους πρώτους ήχους του "Prison Song" ο πανικός μάς χτύπησε την πόρτα. Ένας ανεμοστρόβιλος ήρθε, μάς πήρε, μάς σήκωσε και μάς άφησε μετά από 100 λεπτά χαζεμένους να ψάχνουμε τι μάς βρήκε. Τρομερός ήχος, αψεγάδιαστη απόδοση, φωνές κρύσταλλο, o Tankian σε μεγάλα κέφια να χορεύει την περισσότερη ώρα και ο Malakian παρανοϊκός να γυρνάει γύρω από τον εαυτό του. Το ένα τραγούδι καλύτερο από το άλλο, σε ένα παραλήρημα έμπνευσης και ερμηνειών. Από το χορό του "B.Y.O.B." στα «όπα» και τον «Ιππότη της Ασφάλτου» του "I-E-A-I-A-I-O", από τον πανικό των "Needles" και "Deer Dance" στις απόλυτες μελωδίες των "Radio/Video" και "Lost In Hollywood", από το προσωπικό κρεσέντο του Tankian στο "Question!" στο προσωπικό κρεσέντο του Malakian στο "Lonely Day", από το μεγαλείο των "Holy Mountains" και "Aerials" στη δύναμη των "Forest" και "Science", από την πώρωση του "Kill Rock N' Roll" στην ένταση των τραγουδιών από το πρώτο άλμπουμ, όλο το set ήταν μια στιγμή που κορυφώθηκε ίσως στο "Chop Suey!".



Μακάρι να δούμε αυτό το συγκρότημα και στη χώρα μας. Παρουσιάστηκε μακριά από τη στατικότητα που έβγαζαν επιμέρους video που είχα δει στο internet από προηγούμενες εμφανίσεις και πραγματικά στα μάτια μου τοποθετήθηκαν δίπλα στους μεγάλους που έχω δει να αποδίδουν ζωντανά. Είναι τρομερό το συναίσθημα να βλέπεις την ιστορία του σήμερα να γράφεται μπροστά στα μάτια σου και θεωρώ πως οι SOAD είναι η μπάντα την οποία θα αναφέρει η rock ιστορία του μέλλοντος ως η σπουδαιότερη της εποχής της.

Setlist:
Prison Song, Soldier Side Intro, B.Y.O.B., I-E-A-I-A-I-O, Needles, Deer Dance, Radio/Video, Hypnotize, Question!, Suggestions, Psycho, Chop Suey!, Lonely Day, Bounce, Kill Rock N' Roll, Lost In Hollywood, Forest, Science, Holy Mountains, Aerials, Tentative, Cigaro, Suite-Pee, War?, Toxicity, Sugar



Η εμφάνιση των SOAD, αλλά και όλη η μέρα συνολικά, μάς έκανε να παραμερίσουμε ταλαιπωρία και κούραση και να ετοιμαστούμε για την τρίτη και τελευταία μέρα, έχοντας υποπτευθεί πως μόλις είχαμε δει την κορύφωση, αλλά όχι και την επερχόμενη καταιγίδα...

Χρήστος Καραδημήτρης
Κώστας Πολύζος
  • SHARE
  • TWEET