Baest

Τέταρτο άλμπουμ από τους Δανούς εκπροσώπους του παραδοσιακού old school death metal. Τα τρία προηγούμενα φώναζαν ότι οι Baest έχουν δυνατότητες μεν, αλλά διψούσαν για το κάτι παραπάνω που θα τους έκανε να ξεχωρίσουν στον ήχο. Φέτος εισάγουν περισσότερο groove με κιθάρες που περνάνε από κλασικές hard rock και heavy metal φόρμες, κάνοντας το "Colossal" την πιο «καθαρή» και λιγότερο φορτωμένη δουλειά τους. Η ουσία φυσικά για το πρόσημο του άλμπουμ βρίσκεται στο songwriting, που είναι αρκετά καλό ώστε να το κάνει ενδιαφέρουσα δουλειά. Για τα γούστα μου πάντα.

Η εισαγωγή γίνεται με ισχυρή AC DC κιθάρα που περνάει σε πιο metal ήχο. Μια Amon Amarth αισθητική κάνει το "Stormbringer" πιο στιβαρό και δεν το αφήνει τελικά να πάει προς death ‘n roll. Πορωτικό κομμάτι. Ωραίο. Αν και η προσωπικότητα του πρώτου τραγουδιού είναι έντονη δεν είναι η μοναδική υφή του δίσκου. Το πιο ατμοσφαιρικό και βαρύ ομώνυμο παραπέμπει περισσότερο στη γραμμή που ενώνει το death με το black metal υπό την επίβλεψη των Entombed, των Bloodbath και, ακόμα περισσότερο, των Behemoth. Πολύ καλός ο Sebastian Abildsten εδώ στα τύμπανα, διαμορφώνει αρκετά το χαρακτήρα της μουσικής ενώ τα brutal φωνητικά του Simon Olsen τον σφραγίζουν.

Από την άλλη, το mid tempo groove και οι σφιχτές αλλαγές που ανεβάζουν τους ρυθμούς χαρακτηρίζουν το τρίτο "In Loathe And Love". Καθόλου κακό, αν και δεν θα το έβαζα σε αυτά που ξεχωρίζουν. Οι κιθάρες ήθελα να δίνουν το κάτι παραπάνω εδώ. Ευτυχώς το κάνουν στο "King Of The Sun", που διώχνει κάθε αμφιβολία για το κλασικό heavy υπόβαθρο της μπάντας. Για πρώτη φορά αχνοφαίνονται και κάποιες Sentenced επιρροές, εποχής Jarva. Ειδικά στις κιθάρες των Revsbech και Karlsson, αλλά θα επανέλθουμε εδώ και παρακάτω. Η συμμετοχή του Jesper Binzer των D-A-D τονίζει περισσότερο τον κλασικό προσανατολισμό μάλιστα, μέχρι τα όρια του glam.

Το "Imp Of Perverse" επαναφέρει κατά κύριο λόγο τα στοιχεία του ομώνυμου τραγουδιού. Σπάει έτσι τη πιο ροκ πορεία με βαρύτερο ήχο και θα πω ότι προσθέτουν στο δίσκο αυτές οι εναλλαγές. Το "Misfortunate Son" ξανά παίρνει τις Sentenced επιρροές, τις αναμιγνύει με Amon Amarth και τις γιγαντώνει. Πορωτικό κομμάτι νούμερο δύο. Τα ακούσματα της μπάντας πάντως, κάνει μπαμ ότι περιλαμβάνουν κλασικά, διαχρονικά γκρουπ. Το "Mouth Of The River" ενδίδει σε αυτή την πιο old school προσωπικότητα, χωρίς ωστόσο να έρχεται σε ρήξη με τον υπόλοιπο δίσκο. Τα Accept μέρη σίγουρα βοηθάνε, αλλά εγώ κρατάω και τα πιο βαριά, ογκώδη ριφ που διαθέτει.

Αν εξακολουθούν να υπάρχουν ενδοιασμοί για το ροκάδικο attitude που έχουν οι κιθάρες και το μπάσο των Baest, το instrumental "Light The Beacons" θα τις σβήσει για πλάκα. Μου άρεσε πολύ και θύμισε λίγο Satriani. Όχι στο επίπεδο της κιθαριστικής δουλειάς προφανώς, αλλά στο στυλ. Το "Depraved World" κλείνει το άλμπουμ και είναι κομματάρα. Απόλυτα Sentenced με μικρά touches από Ribeiro, το καλύτερο του δίσκου εύκολα.

Συνολικά το "Colossal" καταφέρνει να δώσει μια old school death metal αισθητική, πατώντας όχι μόνο σε αναμενόμενες επιρροές τύπου Morbid Angel, αλλά κυρίως σε πιο κλασικές heavy και hard rock ιδέες. Το αποτέλεσμα μου άρεσε. Σε σημεία με ενθουσίασε. Δυστυχώς υπάρχουν και κάνα δυο τραγούδια που πέρασαν πιο αδιάφορα, αλλά τι να κάνεις, δεν πειράζει και πολύ στην τελική. Το άνοιγμα και το κλείσιμο του δίσκου είναι πολύ, πολύ δυνατά ενώ υπάρχουν και δυο, τρία ακόμα peaks στην ενδιάμεση ροή του. Well done!