Al Di Meola @ Gazarte, 20/02/16

Εντάξει, είναι γνωστό σε όλους πλέον ότι είμαι ο καλύτερος συντάκτης εδώ στο Rocking. Και για αυτόν τον λόγο θα μπορέσω να σας μεταφέρω πώς βιώθηκε αυτό το live και από την πλευρά του κόσμου αλλά και από την δική μου πλευρά. Κάτι σαν διχασμένη προσωπικότητα ή κάτι σαν σχιζοφρένεια. Πάμε.

Για μεγάλη μερίδα του κοινού η εμφάνιση αυτή ήταν μια σημαντική εμπειρία. Η ατμόσφαιρα άλλωστε ήταν κατανυκτική από την πρώτη στιγμή. Κάποιοι ίσως να το βιώσαν πολύ συναισθηματικά όλο αυτό το φορτίο κλασικής μουσικής, jazz,  flamenco, latin και fusion. Κάποιοι δάκρυσαν. Κάποιοι χώθηκαν πιο άνετα στη ζεστή αγκαλιά του ετέρου ήμισυ που τους συντρόφευε αυτή την κρύα βραδιά.  Κάποιοι ήπιαν το κρασί τους από ψηλά κολονάτα ποτήρια (ε, στο Gazarte ήταν η συναυλία) υπό το φως των κεριών του χώρου και αφέθηκαν στις μελωδίες και την δεξιοτεχνία του Al Di Meola. Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανένας, όσο και ελάχιστα εξοικειωμένος μπορεί να είναι με την μουσική του Al. Ο άνθρωπος παίζει τις κάλτσες του πάνω σε μια ακουστική κιθάρα η οποία αδυσώπητα δεν συγχωρεί ούτε ένα λάθος. Κάποιοι επίσης δεν έβγαλαν μιλιά με τα arpeggio του και κάποιοι έμειναν με το στόμα ανοιχτό από το πόσο γρήγορα ανεβοκατεβαίνει την ρημάδα την ταστιέρα.

Αλλά κάποιοι στο πρώτο διάλειμμα όμως την έκαναν με ελαφρά και κάποιοι αποκοιμήθηκαν τελικά. Ίσως κάτι τόσο βιρτουόζικο να πέφτει και αυτό βαρύ στους λάτρεις των στερεοτυπικά πιο εύπεπτων ή λιγότερο rock ακουσμάτων. Κάποιοι εκνευρίστηκαν με τον πολύ κόσμο (sold out γαρ) που τους πατούσε τα παπούτσια από δέρμα φώκιας εκεί που κάθονταν, μιας και είχαν πληρώσει μέχρι και 55 ευρώ για αυτήν την καρέκλα. Κάποιοι κόντεψαν να βγάλουν την μασέλα τους από τα χασμουρητά και κάποιοι είπαν «μα πώς την πατήσαμε έτσι απόψε;»

Συμμερίζομαι την κεραμίδα του τυπάκου που το είπε βασικά, γιατί και εγώ μόλις κατάλαβα από το σκεπασμένο πιάνο και την έλλειψη τυμπάνων επί σκηνής ότι έχω κάνει μεγάλο λάθος να μην ενημερωθώ για τίποτα εκ των προτέρων. Αφενός γιατί τα τελείως ακουστικά σετ τείνουν να είναι πιο βαρετά και από περιοδικά κηπουρικής σε φίσκα οδοντιατρείο και αφετέρου ο πόνος του ακουστικού σετ γίνεται πιο αφόρητος και από hangover τριήμερου κρητικού γάμου όταν δεν υπάρχουν φωνητικά να σπάσουν λίγο το πλίνκι-πλόνκι της κιθάρας. Πού και πού βέβαια πάταγε ένα καημένο πεταλάκι εκεί ο Al και άκουγες κάτι σαν '80s πλήκτρα τύπου Journey να γεμίζουν τον ήχο και στο τσακίρ κέφι πάταγε και ένα distortion. Ντελίριο λέμε, αλλά μέχρι εκεί.

Πάνω στη σκηνή υπήρχαν τρεις καρέκλες. Μία προφανώς για τον Meola, μια για τον Peo Alfonsi, τον συμπαθή Ιταλό κιθαρίστα που πλαισιώνει τον Al, και άλλη μια. Ομολογώ ότι αν δεν είχα την άσβεστη περιέργεια να δω ποιός θα κάτσει επιτέλους σε αυτή την τρίτη καρέκλα πάνω στην σκηνή (ok, και την υποχρέωση να γράψω αυτήν την ανταπόκριση) θα είχα φύγει νωρίτερα. Το δελτίο Τύπου μιλούσε για εκπλήξεις στο τέλος και ήμουν σίγουρος ότι θα ανέβει ο Νταλάρας και το cult επικό status της βραδιάς θα έσπαγε όλα τα κοντέρ και θα έπαιρνα όλη την γκρίνια πίσω. Όμως τελικά αντί για τον Νταλάρα, ο Al ανακάλυψε μέσω του internet τον Rony Barrak, έναν εξαιρετικό «περκασιονίστα», «κρουστό», «τουμπερλεκίστα» από τον αγαπημένο μου Λίβανο. O Rony ήρθε καλεσμένος, τελικά μάθαμε, ειδικά για αυτό το live για να αυτοσχεδιάσει δέκα περίπου λεπτά με τον Al Di Meola. Καλή φάση, δεν λέω, έσπασε και η μονοτονία, αλλά δεν έβγαλε και πολύ νόημα. Ούτε ουσία. Ούτε συνοχή. Τι να σου κάνουν τα 9/8 άλλωστε κάτω από τα jazz / fusion κτλ. αυτοσχεδιαστικά κιθαριστικά παραληρήματα.

Χωρίς βέβαια (προφανώς) να δηλώνω αμετανόητος οπαδός του Al Di Meola, μάλλον επιφανειακός ακροατής είμαι, οποτεδήποτε ακούω κάπου ένα τραγούδι ή σύνθεση του πάντα εκτιμώ την απίστευτη τεχνική του ή τις μελωδίες και το συναίσθημα. Ακόμα αγόρασα και σε βινύλιο το "Romantic Warrior" με την all star μπάντα Return To Forever.

Αλλά η ακουστική εκτέλεση των διαφόρων oldies and goodies, ακόμα και όταν έπαιξε με τον δικό του τρόπο κάτι από Beatles αλλά και τα τραγούδια από τον νέο ακουστικό δίσκο του στο τέλος άφηναν την ίδια γεύση. Δυστυχώς κάτι που μεμονωμένα φαίνεται υπέροχο και μοναδικό, μάλλον μια ολόκληρη συναυλία σε αυτό το ύφος δεν δημιουργεί και εξάψεις ευφορίας στο κοινό. Συνήθως αυτά τα arty-farty show έχουν στην αρχή τον κύκλο της ποιότητας, δηλαδή αυτό που θέλει να παίξει στα αλήθεια ο μουσικός και στο τέλος έχουν και το κύκλο των crowd-pleasers. Ε, από το τελευταίο στα 90 λεπτά περίπου που διήρκεσε η συναυλία δεν είχαμε και πολύ.

Ποιός ξέρει, ίσως ο Al και ο Peo να μην έχουν ζεσταθεί ακόμα, μιας και η Αθήνα ήταν ο πρώτος σταθμός της περιοδείας. Ίσως να μην βοηθάει ότι ο Al δεν κάνει καμία συναυλία από τον Οκτώβριο του 2015 μιας και έκανε, όπως μας είπε, κάποια εγχείρηση τον Νοέμβριο. Όπως και να έχει, όταν επιστρέψει (και ελπίζω με πλήρες συγκρότημα να τον πλαισιώνει) εγώ θα είμαι πάλι εκεί.

Και εδώ θέλω να δηλώσω ότι πρέπει να γίνονται στο Gazarte πιο πολλές metal και rock συναυλίες, μιας και είναι φοβερός χώρος. Υπεύθυνοι σκεφτείτε το. Σας χαιρετώ.

Φωτογραφίες: Artemis Schubert