The Big Nose Attack: «Το Μπραχάμι είναι το Harlem της Αθήνας»

Ποιές είναι οι βασικές λεπτομέρειες, όσον αφορά την δημιουργία του νέου δίσκου;

Little Tonnie: Γράψαμε τον δίσκο με τον Πάνο Τσεκούρα στο Top Floor Studio, mastering έκανε ο Στέλιος Αφεντάκης, και ως guest, μόνο ο Πάνος παίζει κάποια synth και theremin.

Boogieman: Παίζει στους Mani Deum και είναι πολύ καλός μουσικός. Γενικά σε αυτό τον δίσκο δεν βάλαμε πολλούς guest, γιατί στο προηγούμενο, στο "Paint It Blue", αν ανοίξεις τα credit, γίνεται... και τα κομμάτια μετά άρχισαν να μας δυσκολεύουν στα live.

Little Tonnie: Αρχίζεις και διασκευάζεις τον εαυτό σου, είναι ενοχλητικό, οπότε τώρα το δουλέψαμε με βάση το live κομμάτι της μπάντας, γιατί και ο κόσμος μας έλεγε μετά τα live ότι ωραίοι οι δίσκοι, αλλά live καλύτερα.

Πάντα στο live υπάρχει μία ένταση παραπάνω.

Little Tonnie: Αυτό θέλαμε να πιάσουμε.

Boogieman: Είναι άλλο πράγμα στο live και δουλεύουμε τον ήχο συνέχεια, δεν είμαστε στάσιμοι. Ουσιαστικά το δύσκολο με εμάς είναι να ενορχηστρώσουμε τα κομμάτια για δύο ανθρώπους και να βγαίνει ένα ολοκληρωμένο αποτέλεσμα, να μην πει κάποιος ότι δεν έχουν μπάσο, το προφανές που είναι και οπτικό, και να συνεχίσουν, δεν έχουν αυτό, δεν έχουν το άλλο. Δεν είμαστε το ντουέτο τύπου punk rock, κιθάρα-τύμπανα. Βγαίνει το ωμό, θες δεν θες, αλλά προσπαθούμε να ενορχηστρώνουμε με χροιές και ήχους και πετάλια τα κομμάτια μας.

Σαν ύφος, το "69" διαφοροποιείται σε σχέση με τις δύο προηγούμενες δουλειές;

Boogieman: Είναι ο πιο rock δίσκος μας. Ξεκάθαρα και εσκεμμένα, θέλαμε να αποβάλουμε αυτό την «ρετσινιά» ας πούμε του τύπου και καλά «εναλλακτικό», το οποίο στην αρχή είναι ωραίο γιατί σε διαφοροποιεί κάπως, αλλά πρέπει να καταλάβει ο κόσμος ότι με τον Tonnie παίζουμε μουσική πάρα πολλά χρόνια και μεγαλώσαμε με την άλφα-βήτα του rock, δηλαδή με κλασσικές μπάντες. Δεν είναι ότι ξυπνήσαμε χτες το πρωί, ακούσαμε Arctic Monkeys και είπαμε πάμε να κάνουμε έναν τέτοιο δίσκο επειδή τώρα πουλάει αυτό το πράγμα, γιατί υπάρχουν μπάντες που το κάνουν αυτό. Είμαστε πιο παραδοσιακοί τύποι, οπότε άρχισε να μας χαλάει λίγο αυτό, ότι οι τύποι τώρα εντάξει μωρέ, είναι κάτι πιτσιρικάδες εκεί... Έχει Hendrix μέσα, έχει blues, αυτά τα ακούμε, είναι διαχρονικές μουσικές. Φυσικά προσπαθούμε να περάσουμε τον δικό μας ήχο, και όσοι φίλοι τό ’χουν ακούσει έχουν πει ότι είναι ο πιο προσωπικός -σε στυλ- δίσκος, έχει βγει κάτι δικό μας.

Τον προσωπικό σας ήχο δηλαδή πώς θα τον περιέγραφες;

Boogieman: Blues rock, alternative! (γέλια) Blues rock.

Και garage μαζί;

Boogieman: Ναι, σίγουρα!

Little Tonnie: Επειδή βαριόμαστε εύκολα τους εαυτούς μας, είναι κάτι που μεταβάλλεται, και θέλει λίγο χρόνο μέχρι να ακουστείς ο εαυτός σου. Θεωρούμε ότι τώρα, για πρώτη φορά, βγήκε κάτι που δεν θυμίζει κάτι άλλο, αλλά συνεχίζει να αλλάζει. Τώρα είναι πιο late '60s, early '70s garage-o-rock.

Boogieman: Το 1969 είναι η εποχή που μας έχει σημαδέψει μουσικά, με Grand Funk, Hendrix, Funkadelic... Όλα αυτά τα δισκάκια είναι που βάζουμε σπίτι μας και ακούμε.

Οπότε το "69" παραπέμπει στο 1969 και όχι στην γνωστή στάση! (γέλια)

Little Tonnie: Έχει πολλαπλές ερμηνείες, είναι πολυδιάστατο. Καταρχήν το σεξουαλικό εννοείται - προσωπικά δεν τρελλαίνομαι, υπάρχουν και καλύτερα! (γέλια). Είναι yin-yang, προσπάθησα στο εξώφυλλο να το αποδώσω όσο πιο kitsch γίνεται, αλλά είναι η απόλυτη ολοκλήρωση, η απόλυτη αρμονία, είναι το καλό και το κακό, είναι η συμβίωση, η ισορροπία, το αρσενικό-θηλυκό νομίζω συμβολίζει τα πάντα. Μας πάει και μουσικά, γιατι θεματολογικά, αν και ανάμεικτα, τα πέντε κομμάτια είναι ύμνοι - αγαπησιάρικα και ωραία, και τα πέντε άλλα αναφέρονται σε περίοδο χωρισμού, οπότε έχουνε λίγη καφρίλα μέσα! (γέλια)

Boogieman: Και νομίζω ότι ταιριάζει και στο ντουέτο, γιατί αλλάζουμε ρόλους, ο ένας είναι ο καλός και ο άλλος είναι ο κακός.

Little Tonnie: Σήμερα σκεφτόμουν να φορέσω άσπρα και εκείνος μαύρα αλλά δεν το έκανα γιατί θα λερωθώ σίγουρα!

Τι διαφορά ηλικίας έχετε;

Little Tonnie: Εγώ είμαι 33 και ο Tonnie 28.

Ξεκινήσατε να ακούτε μαζί μουσική;

Boogieman: Ναι, από παιδιά.

Τον τραβολόγησες; (στον Boogieman)

Boogieman: Δεν νομίζω ότι έγινε εσκεμμένα, απλά δεν είχε άλλη επιλογή!

Αλλά ο Tonnie ξεκίνησε να ακούει πέντε χρόνια νωρίτερα...

Boogieman: Αυτό είναι καλό, αν αναλογιστείς ότι δεν είχε φυσιολογική εφηβική ηλικία, γιατί όταν πήγαινε σχολείο εμείς παίζαμε ήδη live με την προηγούμενη μπάντα, τους Down & Out, και παίζαμε και μεγάλα live, δηλαδή...

Θα σ' τα πω εγώ! Zombies, Sonics, Firebird, Blues Magoos, Gary Moore, Johnny Winter!

Boogieman: Ναι, παίζαμε με Johnny Winter και παίζει να είχε πανελλήνιες την άλλη μέρα, ήτανε τέτοια φάση.

Little Tonnie: Και αυτές είναι ηλικίες που δεν ήταν ιδιαίτερα cool να το κάνεις αυτό, τουλάχιστον στην δική μου τη γενιά, που ήταν στο σκυλάδικο.

Θυμάσαι τον πρώτο σου δίσκο;

Boogieman: Νομίζω ήτανε Rainbow ή Deep Purple, κάτι από αυτά, Uriah Heep, classic rock ας πούμε.

Οι Down & Out νομίζω ήταν περισσότερο προς τα εκεί.

Boogieman: Οι Down & Out είχανε θεό τον Stevie Ray Vaughan, τον Hendrix, τους Skynyrd.

Little Tonnie: Γενικά η πρώτη μας πραγματική αγάπη με την μουσική ήταν τα blues, μέχρι που κάναμε τον πρώτο μας δίσκο όταν φτιάξαμε αυτό το Texas blues trio. Από τότε ακούμε πολλά και διαφορετικά πράγματα, αλλά όλα γυρνάνε γύρω από αυτή την πεντατονική. Οι πειραματισμοί που κάνουμε είναι πιο πολύ ηχητικοί παρά συνθετικοί, όλα είναι γύρω από την αφροαμερικάνικη κουλτούρα, παλιότερη ή πιο σύγχρονη, είτε είναι funk, είτε είναι soul.

Boogieman: Μένουμε και στο Μπραχάμι που είναι το Harlem της Αθήνας! (γέλια)

Αυτό θέλαμε να ρωτήσουμε! Τι έχει το Μπραχάμι;

Boogieman: Τίποτα! Έχει μόνο τους αδελφούς Κατσιμίχα, οι οποίοι είναι τα πρώτα πιο διάσημα αδέλφια από το Μπραχάμι, τα δεύτερα είμαστε εμείς. Είχανε πει σε μια συνέντευξη παλιά ότι αν είσαι από το Μπραχάμι δύο πράγματα μπορείς να γίνεις: ή ποδοσφαιριστής ή πρεζάκι. Κι εμείς μπάλα δεν ξέρουμε! (γέλια)

Οπότε αισθανόσουν κάπως περιθωριοποιημένος σαν ροκάς;

Little Tonnie: Ήμουν, δεν αισθανόμουν! Όπως ειπώθηκε και πριν, δεν ξυπνήσαμε μια μέρα, ακούσαμε αυτό και προκειμένου να πάμε με τη μάζα, κάναμε αυτό. Θεωρώ ότι ήρθε και μας βρήκε από μόνη της η σκηνή αυτή που υπάρχει έξω, μια αναβίωση σε blues και rock.

Αναφερθήκατε στην σκηνή. Αισθάνεστε μέρος μιας εγχώριας σκηνής;

Little Tonnie: Εγχώριας δεν θα το έλεγα. Έχουμε ως βάση την παγκόσμια σκηνή, όπου μετά από κάποιες μπάντες είναι και πάλι πιο αποδεκτό να βγαίνεις σε live και να κρατάς πραγματικά όργανα που είναι όντως στο ρεύμα και παίζουνε, γιατί περάσαμε μια δεκαετία που αυτό ήταν πυρηνική φυσική. Εγχώρια σκηνή υπάρχει και αυτό είναι πολύ καλό, αλλά δεν νομίζω ότι μας εμπεριέχει.

Boogieman: Κινείται σε πιο heavy ύφος, έτσι το βλέπω.

Little Tonnie: Στην Ελλάδα νομίζω ότι για το rock κοινό είμαστε λίγο φλώροι, λίγο mainstream και για το mainstream κοινό είμαστε λίγο heavy, το οποίο έξω είναι καλό γιατί τους πιάνεις όλους, αλλά εδώ είναι κακό γιατί δεν πιάνεις κανέναν. Πολύς κόσμος μπορεί να σε ακούσει, αλλά είναι δύσκολο να κάνεις fans που να ακολουθούν τα live σου.

Από τα support που έχετε κάνει το τελευταίο διάστημα (Blues Pills, Clutch, Black Keys), τι εμπειρία έχετε αποκομίσει;

Little Tonnie: Τόσο μεγάλες διοργανώσεις σίγουρα είναι μάθημα, μόνο που βρίσκεσαι εκεί και βλέπεις πως δουλεύουνε, καθόμαστε και τσεκάρουμε. Από αυτά που ανέφερες, δεν μπορώ να πω ότι είδα κάτι που άλλαξε την ζωή μου. Η τελευταία φορά που είδα κάτι και άλλαξε την ζωή μου είναι όταν παίξαμε με ZZ Top, με την προηγούμενη μπάντα. Όχι στην Ελλάδα, είχαμε παίξει στο εξωτερικό δύο live, στην Βουλγαρία, στη Σόφια, και στα Σκόπια. Εκεί είδα μια υπερπαραγωγή να στήνεται μπροστά μου, άνθρωποι σαν τα μηρμήγκια να δουλεύουνε, ήτανε χολιγουντιανή παραγωγή. Τα φεστιβάλ είναι φεστιβάλ, ξέρουμε πως δουλεύουνε. Οι πολύ γνωστές μπάντες είναι απρόσιτες. Συγγνώμη που το λέω, για τον κόσμο που μπορεί να περίμενε κάτι άλλο, ότι θα είμαστε ας πούμε με τους Black Keys και θα πίνουμε μπύρες, δεν γίνεται αυτό. Με τις πιο μικρές μπάντες που ακόμα γουστάρουνε και ζούνε, περνάμε τέλεια. Εκτός κι αν είσαι με τους Sonics που είναι τα πιο παρτάλια άτομα που έχουμε γνωρίσει ποτέ! (γέλια) Πάνε για ύπνο εννιά το πρωί! Ρωτάγανε που θα πάμε να πιούμε ποτά μετά...

Boogieman: Δεν θέλω να το γενικεύσω γιατί έχουμε παίξει και με πιο παλιές μπάντες που ήταν ξενέρωτοι, αλλά νομίζω ότι οι πιο παλιές το ζούσανε πιο πολύ. Το live performance ήταν το πιο σημαντικό κομμάτι της μπάντας και όλα γυρνούσαν γύρω από αυτό, οι δίσκοι ήταν μια αφορμή για να βγεις στον δρόμο και να κάνεις περιοδείες. Αυτό έχει χαθεί λίγο, είναι studio project όπου όλοι κάνουν τις υπερπαραγωγές και προσπαθούν να τα φτάσουνε live και 9 στις 10 δεν τα καταφέρνουνε κιόλας, και φεύγεις με μια απογοήτευση ότι καλύτερα να καθόμουν σπίτι να ακούσω τους δίσκους.

Αυτή η τάση που υπήρχε παλιά όμως επιστρέφει, καθώς τα live πλέον είναι η πιο σημαντική πηγή εσόδων για μπάντα.

Little Tonnie: Σίγουρα. Στα live κινείται όλο το χρήμα πλέον, η δισκογραφία έχει πεθάνει. Οι μπάντες βγάζουν λεφτά από το merchandise, αλλά δεν υπάρχει αυτό το πράγμα που γινόταν παλιότερα: έμπαινες σε μια δισκογραφική, υπέγραφες και αυτομάτως χεζόσουν στα λεφτά.

Εσείς τώρα πρέπει να βρείτε χρήματα για βγάλετε τον επόμενο δίσκο. 

Little Tonnie: Εμείς είμαστε DIY, επιλέγουμε να είμαστε do it yourself. Βλέποντας όλα τα συμβόλαια και τα deal, δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να υπογράψουμε σε μια εταιρεία και να πουλήσουμε την ψυχή μας στον διάβολο, γιατί αυτό είναι το record deal πλέον. Εκτός κι αν η εταιρεία είναι super major, που φυσικά μετά θα έχουμε άλλα προβλήματα, καλλιτεχνικής φύσης, που δεν θέλω να τα σκέφτομαι. Θέλω το fun κομμάτι, το δισκογραφικό και το live, εκεί δεν θέλω να μας βάλει χέρι κανένας.

Τα κάνετε λοιπόν όλα μόνοι σας, έχετε μια αισθητική και κατ' επέκταση μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα. Αισθάνεστε ότι είστε κάτι παραπάνω από μια μπάντα;

Boogieman: Ναι, είμαστε αδέλφια! (γέλια)

Εκτός από αυτό, θέλετε να περάσετε ένα μήνυμα στον κόσμο; Έχετε κάποιο όραμα;

Boogieman: Ναι, έχω ένα όραμα: Have fun. Αυτό είναι το όραμά μου προσωπικά, το 'χει ξεχάσει ο κόσμος.

Η πιτσοφρένεια εντάσσεται προφανώς σε αυτό το κλίμα.

Boogieman: Πριν που είπες για τα μουσικά είδη, ο Tonnie έχει ανακαλύψει ένα νέο όρο: πιτσεδελικό rock! (γέλια)

Το έχεις κατοχυρώσει;

Little Tonnie: Όχι, αλλά τώρα που το είπαμε θα παω να προλάβω για να μην μου κλεψουν την ιδέα!

Μην τρέξεις! Παλιότερα όταν ήθελες να κατοχυρώσεις κάτι έστελνες γράμμα στον εαυτό σου.

Boogieman: Το 'χουμε κάνει. Σε κάποια φάση ξεκίνησε έτσι, μετά άρχισα να στέλνω ερωτικά γράμματα στον εαυτό μου! Μου λείπω και τέτοια! (γέλια)

Τι είναι το πιτσεδελικό rock;

Boogieman: Η πίτσα είναι η βασική διατροφή της μπάντας. Είναι μια εμμονή δικιά μου που ξεκίνησε ενάμισι-δύο χρόνια πριν. Άρχισα να φτιάχνω πίτσα και να ανοίγω ζύμη. Ψάχνοντας την τέλεια ζύμη άρχισα να λιώνω σε forum, να μιλάω με σεφ, όταν είχαμε κάνει πέρυσι ένα tour στην Ιταλία να ψάχνω να φάω την τέλεια πίτσα... Οπότε άρχισε να γίνεται inside joke και μετά το βγάλαμε παραέξω. Φτάσαμε σε κάποιο σημείο να τρώμε πέντε φορές την βδομάδα πίτσα!

Οι μύτες πώς προέκυψαν; Γιατί Big Nose;

Little Tonnie: Δεν θέλω να ρίξω το μπαλάκι κάπου, αλλά... (γέλια) Μας το κόλλησε ένας τύπος.

Boogieman: Το 'βγαλε ένας Πολωνός, σε ένα φεστιβάλ που είχαμε παίξει με Down & Out, προς τα τελειώματα της μπάντας. Ήρθε μετά το live και με σπαστά αγγλικά προσπαθούσε να περιγράψει αυτό που άκουσε και είδε. Οπότε έρχεται και μας λέει -μεθυσμένος ο τύπος, έκανε και οχτάρια- «you were great, you sound like a big nose attack». Το ακούσαμε αυτό και είχε μείνει σαν αστείο. Κάναμε πρόβες, το λέγαμε και γελάγαμε. Στην αρχή το είχαμε για κομμάτι με Down & Out ή για υποψήφιο τίτλο δίσκου και μετά, ψάχνοντας όνομα για την νέα μπάντα, είχαμε κάποιες ιδέες, αλλά αυτό μας φάνηκε το πιο ταιριαστό.

Από ιδία πείρα, κάποιος μπορεί να μπερδέψει και το Nose με το Noise!

Boogieman: Δεν με χαλάει ότι πολλοί δεν το χουν πιάσει και το κοροϊδεύουνε, γιατί υπάρχει και η noise-ίλα στα live μας! (γέλια) Ειδικά όταν το διαπιστώνουνε, εκεί είναι που γελάω όταν βλέπω την αντίδρασή τους.

Little Tonnie: Οι περισσότεροι δεν θέλουνε να το πιστέψουνε βασικά ότι έχουμε όντως ονομάσει την μπάντα μας έτσι. Μας έχουνε κάνει αφίσα και μας έχουνε γράψει noise.

Και οι White Stripes είχαν παρόμοιο πρόβλημα στις αρχές τους, οπότε εδώ έρχεται η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου: White Stripes ή Black Keys;

Boogieman: Jon Spencer Blues Explosion! Και τους δύο τους θαυμάζω και μου αρέσουν για διαφορετικούς λόγους. Θα έλεγε ότι τον Jack White τον αγαπάω πιο προσωπικά, όχι τόσο σαν White Stripes, αλλά σαν καλλιτέχνη γενικότερα. Έχει ένα όραμα, είναι λίγο περίεργος τύπος, σαν χαρακτήρας του Tim Burton, ένας περίεργος τύπος που κάνει τα δικά του, ανοίγει δισκάδικα...

Little Tonnie: Ταυτιζόμαστε λίγο παραπάνω γιατί είναι πιο music nerd. Δεν είναι τυχαίο πως ό,τι έβγαλε με τους White Stripes το ξαναέβαλε στην μουσική για να την κάνει καλύτερη. Θα μπορούσε να βγει στην σύνταξη και να μην κάνει τίποτα. Έχει κάνει δική του δισκογραφική με πρέσσες βινυλίου...

Αν και με το μέρος του Jack, να πούμε ότι και ο Auerbach ασχολείται πολύ με παραγωγές.

Little Tonnie: Έχουν προχωρήσει πολύ τις παραγωγές και το καλό είναι ότι έχουν αλλάξει όλη την μουσική βιομηχανία. Καταφέρανε αυτόν τον ήχο, που είναι ένας ωραίος ήχος για τα δικά μας γούστα, να τον κάνουν της μόδας, το οποίο δεν είναι κακό. Πολλοί έχουν απογοητευτεί μαζί τους επειδή έγιναν πολύ mainstream, αλλά μου φαίνεται καλύτερο να ανοίγω το ραδιόφωνο και να ακούω κάτι τέτοιο αντί για το "Oops! ...I Did It Again". Καταλαβαίνω ότι πολλοί άνθρωποι δένονται συναισθηματικά με τις μπάντες τους, κι εγώ θα προτιμούσα να είχα δει τους Black Keys την περίοδο του "Rubber Factory" παρά τώρα, αλλά δεν μπορείς να αναιρέσεις αυτό που πρόσφεραν στην μουσική.

Ίσως ο Jack έβγαλε ένα συγκεκριμένο είδος στο προσκήνιο και οι Black Keys το κάνανε ακόμη πιο mainstream.

Boogieman: Δεν νομίζω ότι μπορείς να βάλεις ένα στοπ στον άλλον, από την στιγμή που μπορείς να πας παρακάτω και να γίνεις ακόμη πιο γνωστός, πιο commercial. Ο κόσμος κρίνει, αλλά συζητάμε για μια μπάντα η οποία παίζει blues, έχει διασκευάσει blues κομμάτια, έχουν βάλει αυτόν τον ήχο στα σπίτια ανθρώπων που δεν έχουν μουσική γνώση και παιδεία. Μπορεί εμάς να μας φαίνεται ότι ξεπουλάνε, αλλά προσφέρουν μουσική κουλτούρα, κακά τα ψέματα.

Little Tonnie: Το χειρότερο, ο θάνατος ενός καλλιτέχνη, είναι να ανακυκλώνεται και να μένει στάσιμος. Κανένας από τους δύο δεν το έκανε αυτό. Ακόμα και στους Black Keys, έκανε τους Arcs, νέο project. Μόνο που βλέπεις ανθρώπους οι οποίοι έχουνε βγάλει λεφτά από την μουσική και συνεχίζουν να ασχολούνται ακόμα και να βγάζουν κάτι καινούριο, ενώ θα μπορούσαν να σταματήσουν και να ζήσουν με αυτά που έχουνε, έχουνε τον σεβασμό σου. Φυσικά εννοείται ότι μπορεί κάποιος να έχει περιόδους που να μην έχει την έμπνευση που είχε, εννοείται ότι ο τρόπος ζωής μπορεί να μειώσει την παραγωγικότητά σου, δηλαδή αλλιώς είναι όταν είσαι φτωχός και θες να αποδείξεις κάτι και αλλιώς όταν είσαι φτασμένος. Αυτά είναι απολύτως λογικά και δεν είναι τόσο κατακριτέα όσο το να κουράζεις τον κόσμο, να μην κάνεις πίσω δηλαδή όταν πρέπει, να μην αφήνεις κάτι καινούργιο να βγει προς τα έξω επειδή είσαι βολεμένος και πουλάς το ίδο πράγμα ξανά και ξανά επειδή έχεις γίνει μεγάλη εταιρεία.

Boogieman: Υπάρχουν πολλές τέτοιες μπάντες που αναφέρεις, εμείς τις λέμε «οι δημόσιοι υπάλληλοι της μουσικής βιομηχανίας». Θα μπορούσε να βγάλει μία νέα μπάντα έναν δυνατό δίσκο, αλλά όχι, ας δώσουμε μερικές χιλιάδες ευρώ για να βγάλουν αυτοί πάλι τον ίδιο δίσκο ξανά και ξανά, γιατί είναι «αυτοί» και το θέλει ο κόσμος, είναι εγγυημένες πωλήσεις.

Σε ποιά ταινία θα θέλατε να υπάρχουν οι Big Nose Attack, είτε ως μουσική, είτε κάπου στο πλάνο;

Little Tonnie: Σίγουρα θα θέλαμε, μιλώντας και για τους δύο, να παίξουμε τους μαφιόζους, wise guys, στην σχολή του Robert De Niro, να κόβουμε δάχτυλα, να τσιμεντώνουμε πόδια. Αυτό που δεν μπορούμε να είμαστε στην κανονική μας ζωή, το άλλο άκρο. Και σε κάποια του Jarmusch θα μπορούσαμε να είμαστε, κάποιοι σκουπιδένιοι, νομίζω κάτι σκουπιδένιο θα ήμασταν.

Τα άμεσα σχέδιά σας από εδώ και πέρα ποιά είναι;

Little Tonnie: Έχουμε το live της παρουσίασης του δίσκου στο Gagarin, την Παρασκευή 22 Ιανουαρίου με τους Mr. Highway Band και τους 7-Odds. Έχουμε να παίξουμε Αθήνα πάρα πολύ καιρό, το Rockwave δεν ήταν δικό μας live, ήταν φεστιβάλ, οπότε ρίχνουμε εκεί όλη μας την ενέργεια, και κάποια μεμονωμένα live στην επαρχία.