Fuzz

Η ιστορία λέει ότι όταν ο Ty Segall πήγε στο San Francisco έψαχνε να βρει την ψυχεδελική πόλη που είχε στο μυαλό του, μόνο και μόνο για να σκοντάφτει συνέχεια σε νεοχίπηδες τροβαδούρους. Από τότε κύλησε αρκετό νερό στο αυλάκι και ο Ty πήρε την εκδίκησή του αρκετές φορές, είτε με τις αδυσώπητες γκαραζιές του είτε με τη βαριά ψυχεδέλεια των Fuzz που ο πρώτος τους δίσκος έσκασε σαν μολότοφ στον mainstream μουσικό Τύπο αναγκάζοντάς τους να θυμηθούν ξεχασμένες (αν όχι άγνωστες) λέξεις όπως heavy psych, Black Sabbath και Blue Cheer.

Με τον δεύτερο δίσκο τους τιτλοφορούμενο απλώς "II" (ένα όνομα ταιριαστό στην «χωρίς φιοριτούρες» μουσική τους προσέγγιση) εξελίσσουν ακόμα περισσότερο τον ήχο τους, όχι προς άλλες κατευθύνσεις αλλά συνθετικά. Ο κιθαριστικός θόρυβος που απλωνόταν προς πολλές πλευρές πλέον συγκεκριμενοποιείται και τα riff γίνονται πιο ξεκάθαρα και (γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε) πιο παλιομοδίτικα. Τα jam σημεία είναι ακόμα εδώ, για όποιον θέλει να τα δει, αλλά συνυπάρχουν με τις στρωτές δομές. Για να μην σχολιάσουμε και την διπλάσια διάρκεια του δίσκου χωρίς καμία έκπτωση στην ποιότητά του. Για αυτό και στα σημεία το "II" είναι καλύτερος δίσκος από το ντεμπούτο τους, επίτευγμα σημαντικό από μόνο του. Αποδεκτό μόνο το ότι οι ταχύτητες και η αρχική ορμή φαίνεται εδώ να έχουν κοπάσει λίγο προς χάριν ενός επιπλέον βάρους.

Τα παραπάνω ίσως εξηγούνται από την αποκάλυψη των μελών των Fuzz ότι δούλεψαν στον δίσκο πιο ομαδικά και στο δημιουργικό κομμάτι, πέραν του εκτελεστικού. Ο Ty Segall είναι στα ντραμς φυσικά αλλά ίσως να έβαλε και το χεράκι του στα riff του "Mootheart". Όποιου χέρι όμως κι αν έγραψε τις νότες των "Rat Race" (οι Blue Cheer ανεστημένοι), "Pollinate" και "Pipe" (πιο Sabbath-ικά από δέκα stoner-ο-μπάντες μαζί) ακόμα και τo proto-punk "Sleestack" και το σαγηνευτικά χαλαρό, τέρμα ψυχεδελικό "Silent Sits The Dust Bowl", του αξίζει ένα χειροφίλημα.

Δεν είναι μόνο ως αποτέλεσμα που τους αξίζει να συγκαταλέγονται στους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, είναι και που τόσο απενοχοποιημένα επαναφέρουν μουσικές που από τους μοδάτους τους χώρους θεωρούνται παρωχημένες. Ίσως το γεγονός ότι δεν βλέπουν στους Fuzz ένα συγκρότημα καριέρας να τους έχει προστατεύσει από αυτό ακριβώς.