Rotting Christ (Σάκης Τόλης): «Σ' αυτόν τον τόπο υπάρχει χούντα γνώμης»

Ο ηγέτης των Rotting Christ μας μιλά για τα πάντα γύρω από τον νέο δίσκο της μπάντας

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 03/02/2016 @ 10:13

Εκ των υστέρων μοιάζει προφανές, αλλά κάθε φορά που συνομιλείς με τον Σάκη Τόλη αντιλαμβάνεσαι ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο από όσα έχει πετύχει στην 25ετή πορεία του με τους Rotting Christ. Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου δίσκου της μπάντας, "Rituals", συζητήσαμε για το κίνητρο πίσω από τη δημιουργία του, τις δομικές διαφορές που παρουσιάζει σε σχέση με προηγούμενες δουλειές, καθώς και για μια σειρά από ενδιαφέροντα θέματα που άπτονται της συνολικής ιστορίας των Rotting Christ. Διαβάστε προσεκτικά και παρατηρήστε πόσες φορές εμφανίζεται η λέξη «παλεύω». Ίσως, αυτό να εξηγεί σε μεγάλο βαθμό γιατί αυτή η μπάντα είναι τόσο σημαντική και επιτυχημένη στο διεθνές metal στερέωμα.

Το "Rituals" είναι ό,τι πιο σκοτεινό κι ατμοσφαιρικό έχετε κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια. Μπορούμε να υποθέσουμε πως αντανακλά την ψυχολογία του δημιουργού του;

Θα έλεγα ως ενός σημείου, ναι. Το να γράφω μουσική, για μένα είναι κάτι το πολύ εσωτερικό, το ψάχνω πάρα πολύ. Προτού ξεκινήσω πια, μετά από τόσους πολλούς δίσκους, πρώτα κάνω ενός είδους meditation, μιλάω με τον εαυτό μου, ψάχνω τον εσωτερικό μου κόσμο και μετά πιάνω την κιθάρα, κάτι που δεν έκανα παλιά. Ρώτησα, έψαξα, διάβασα και μετά έπιασα την κιθάρα και ήρθα σε αυτό το concept του "Rituals". Κάτι πιο εσωτερικό και κάτι πιο σκοτεινό.

Γράφω μουσική όταν δεν νιώθω καλά. Ή μάλλον, όταν δεν είμαι χαρούμενος. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι ένας διαφορετικός άνθρωπος από τους άλλους, δεν είμαι δηλαδή ένα freak, μονίμως στεναχωρημένος και καταθλιπτικός. Αλλά νιώθω καλύτερα όταν γράφω μουσική, όταν δεν είμαι χαρούμενος και αυτό ίσως αντικατοπτρίζεται πλέον στους Rotting Christ.

Είναι μια γενικότερη θεωρία αυτή έχω την αίσθηση, πως «η καλή μουσική είναι η στενάχωρη μουσική»...

Νομίζω ναι...

Υπάρχει χαρακτηριστική έλλειψη από κιθαριστικά solo στον δίσκο. Προφανώς και δεν ξέχασες το πως σολαρει κάποιος, επομένως παραμένει μια εύλογη απορία; Πού είναι τα solo;

Και λιγότερα riff... Ασχολήθηκα με το concept του κομματιού. Κάτι που θέλω να πιστεύω πως είναι κάτι το διαφορετικό. Φυσικά και δεν ξέχασα την κιθάρα, δεν ξέχασα τα riff, αλλά βασίστηκα πιο πολύ στο concept, στους στίχους και στην ιδέα των κομματιών. Κάτι που ίσως ξενίσει τον κόσμο στην αρχή, αλλά ελπίζω με τον καιρό να το συνηθίσει.

Παραδείγματος χάριν, υπάρχουν κομμάτια στην Αραμαϊκή γλώσσα. Τι σημαίνει αυτό; Διάβασα πάρα πολύ Αραμαϊκή γλώσσα και προσπάθησα να πω τις επτά τελευταίες προτάσεις του Χριστού στον Σταυρό. Ήθελα να το πω με την τοπική γλώσσα, με την γλώσσα που μιλιόταν εκείνη την εποχή. Αυτό το κομμάτι διαφοροποιείται ελαφρώς, γιατί μην ξεχνάμε ότι έχω κάνει και 12-13 δίσκους και δεν μπορείς να ξεφύγεις εύκολα από αυτό που κάνεις. Ναι, είναι αλήθεια ότι λείπουν τα σόλο, αλλά για μένα υπάρχει πιο πολύ ψυχή μέσα.

Rotting Christ

Υπάρχει μια αίσθηση πως με το κλείνει ο κύκλος που άνοιξε το "Theogonia" και πλέον βαδίζετε σε άλλα μουσικά μονοπάτια;

Περίπου, ναι. Νομίζω πως αυτός ο δίσκος συνεχίζει εκεί που έμεινε ο "Κατά Τον Δαίμονα" και τον πάω λίγο πιο ώριμα και πιο ήρεμα. Μην ξεχνάμε ότι είμαι 44 χρονών πια, δεν είμαι ένας άνθρωπος που θα φέρει επανάσταση στην ταχύτητα της μουσικής ή στη δύναμη. Θέλω να είμαι πραγματικά ο εαυτός μου και να εκφράζω τον εαυτό μου όπως είμαι τώρα. Για αυτό ο δίσκος είναι πιο doom, πιο σκοτεινός, ας τον πω και πιο ώριμο. Πολλοί μπορεί να το παρεξηγήσουνε, αλλά δεν μπορείς να γράφεις μουσική για τους άλλους. Πρέπει πάνω από όλα να είσαι ευχαριστημένος εσύ, εγώ είμαι. Αυτό είναι το μονοπάτι που βαδίζω...

Τα γαλλικά του Vorph των Samael στο "Les Litanies De Satan", έχουν να κάνουν με την πιστότητα του κειμένου του Baudelaire ή είναι κι ένα ευχαριστώ προς την Season of Mist;

Είναι κομμάτι που αφιερώσαμε στον Baudelaire, στην συγκεκριμένη ποίηση, ο οποίος λίγο-πολύ είναι ένας non serviam τύπος και νομίζαμε ότι θα μπορούσε να κολλήσει καλά με το concept του κομματιού. 

Γαλλικά, ναι! Προσπάθησα, δεν τα κατάφερα, οπότε κάλεσα τον φίλο μου τον Vorth από Samael να με βοηθήσει...

Δύσκολη γλώσσα τα Γαλλικά;

Όχι πολύ. Είναι δύσκολη να την προφέρεις. Μπορώ να καταλάβω μερικά, αλλά δεν μπορώ να την προφέρω.

Στο "Konx Om Pax" ποιά σημειολογική εκδοχή υιοθετείς; Το «Φύγε ξένε, ύπαγε» ή το «Άκου, βλέπε, σώπα»;

«Άκου, βλέπε, σώπα»! Είναι πιο «τελετουργικό». Και είναι παρμένο από τα Ελευσίνια μυστήρια.

Είναι ίσως η πρώτη φορά που καλείσαι να ντύσεις μουσικά λέξεις και φράσεις που δεν είναι δικές σου σε τόσο μεγάλο βαθμό. Πόσο δύσκολο σου ήταν;

Πολύ! Έδωσα την ενέργειά μου στο να διαφοροποιηθώ ως προς το concept κι όχι τόσο πολύ ως προς το παικτικό σημείο. Τα κομμάτια είναι πιο απλά, αλλά για εμένα ήταν πολύ πιο δύσκολο να διαβάσω και να τριπάρω σε έναν κόσμο ο οποίος ήταν διαφορετικός. Ήταν ένα challenge για μένα. Ναι, κουράστηκα, αλλά αν δεν κουραστείς δεν έχεις αποτέλεσμα.

Αποφάσισες να διασκευάσετε δυο πασίγνωστα -στα όρια του κλασικού- ελληνικά τραγούδια. Πώς κατέληξες σ' αυτά;

Θα ήθελα να πω πως το "Του Θανάτου" δεν είναι διασκευή, είναι πιο πολύ στιχουργική διασκευή και είναι ένα κομμάτι το οποίο με αγγίζει. Με άγγιξε πάρα πολύ και νομίζω όλους μας μας αγγίζει. Όλοι έχουμε χάσει κάποιο αγαπημένο πρόσωπο και μπορούσε να μεταφερθεί στο concept του χώρου του metal και στο concept της μπάντας.

Επίσης, το ίδιο έκανα και με το κομμάτι από τον δίσκο-διαμάντι, το "666" από Aphrodite's Child. Είναι από τους καλύτερους ψυχεδελικούς δίσκους των '70s και του έδωσα μια ευκαιρία να ακουστεί και στον χώρο του metal. Φυσικά, θα είναι δύσκολο για πάρα πολλούς να το δεχτούν αυτό, διότι σε πολλούς δεν αρέσουν οι προκλήσεις, αλλά σε εμένα αρέσουν. Γιατί γράφω δίσκους και θέλω -τουλάχιστον όταν δημιουργώ- ο κόσμος να ασχοληθεί μαζί μου κι όχι να βγάλω έναν δίσκο βασισμένο στην κλασική συνταγή, η οποία θα ικανοποιήσει αυτούς που είναι να ικανοποιήσει αλλά δεν θα προχωρήσει η μπάντα.

Αγαπάω τις ρίζες μου, πάντα κρατάω μέρη από τις ρίζες μου, ειδικά στον τρόπο ζωής μου, αλλά μουσικά θα ήθελα να κάνω μεγαλύτερα βήματα, όπως παραδείγματος χάριν αυτές οι διασκευές, οι οποίες δεν προέρχονται από το χώρο του metal.

Rotting Christ

Γενικότερα, με τους τελευταίους δίσκους σας φέρατε στο προσκήνιο της metal σκηνής το ελληνικό στοιχείο. Πόσο σημαντική είναι για σένα η ελληνική μουσική και ποιός ο αγαπημένος σου Έλληνας συνθέτης;

Είναι λίγο δύσκολο να πω τώρα ποιος είναι ο αγαπημένος μου συνθέτης... Θα έλεγα ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, ένας πάρα πολύ καταξιωμένος συνθέτης.

Πάντα βάζω μια σφραγίδα στη μουσική μου, εδώ και πάρα πολλά χρόνια: την ελληνική σφραγίδα. Δεν είναι και τόσο εμπορική κίνηση θα έλεγα, αλλά εγώ νιώθω καλά, διότι εκφράζει ένα μέρος του πολιτισμού μας. Είμαστε από μια χώρα η οποία μπορεί να έχει κάποια ταμπέλα. Έχει ταμπέλα, έχει βαριά φανέλα και γνωρίζουν τουλάχιστον την ιστορία της. Όχι την τωρινή ιστορία... Αυτό πιστεύω μπορεί να μεταφερθεί στο εξωτερικό με κάποια μορφή μουσικής στο χώρο του metal. Είναι καλό να μπορείς να πεις ότι παίζεις «Greek Black Metal». Νομίζω ότι έχουν δημιουργήσει μια σχολή ως τώρα οι ελληνικές μπάντες...

Ισχύει. Και είσαι κι αρκετά υπεύθυνος για αυτό...

Με αγχώνεις τώρα, αλλά τέλος πάντων... (γέλια)

Θα μιλήσουμε και γι' αυτό, αλλά πριν πάμε εκεί πέρα θέλω να κάνω μια ερώτηση που σκέφτηκα πριν όταν ανέφερες για ένα μονοπάτι του να αναπαράγεις μια συνταγή και ένα άλλο του να προσπαθείς κάτι καινούργιο και να αποτυπώνεις ταυτότητα. Σου είχε περάσει από το μυαλό το ότι «οι Rotting Christ έφτιαξαν ένα όνομα, το έχτισαν ως εδώ. Μήπως είναι καλύτερα να πατήσουν πάνω σε αυτό και να αφήσουν στην άκρη το να δοκιμάσουν άλλα πράγματα;».

Νομίζω πως είμαστε κοντά στο να σταματήσουμε τον πειραματισμό. Είμαστε κοντά... Μετά από δώδεκα δίσκους νομίζω ότι κάναμε τον κύκλο μας. Μπορεί κάποια στιγμή να ακούσεις κάποια κομμάτια από τα παλιά. Φυσικά, όταν τα ακούσει κάποιος αλλάζει το θέμα... Τώρα σου λέει «να παίξετε όπως τα παλιά». Και μόλις το ακούσει θα σου πει «Α, τι είναι αυτά! Εγώ προτιμώ τα παλιά!».

Είναι η γκρίνια και η μουρμούρα του Έλληνα, η οποία δυστυχώς έχει επεκταθεί πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια λόγω κρίσης και αρέσκεται πάρα πολύ στο να γκρινιάζει και να αλληλοσπαράζεται. Όταν κάποιος πάει να κάνει κάτι διαφορετικό υπάρχει ως και «χούντα γνώμης» θα έλεγα. Απαγορεύεται να σκεφτείς κάτι διαφορετικό σε αυτόν τον τόπο. Και για αυτό μαχόμαστε, ώστε να πολεμήσουμε το ελεύθερο πνεύμα.

Οι Rotting Christ έχουν δημιουργήσει αυτό που έχουν δημιουργήσει. Νομίζω ότι παίζουμε ακόμα σκοτεινή μουσική, δεν παίζουμε pop, δεν παίζουμε rock, δεν παίζουμε power metal, δεν παίζουμε thrash metal. Παίζουμε black metal. Dark metal, απλώς λίγο εξελιγμένο θα έλεγα. Ελπίζω να αγγίξει τον κόσμο.

Αλήθεια, είναι οι Έλληνες οπαδοί οι πιο αυστηροί μαζί σας;

Ω. πολύ! Το 99% των αρνητικών σχολίων είναι από τους Έλληνες, είναι τρομερό... (γέλια)

Σε πειράζουν αυτά τα αρνητικά σχόλια, μετά από τόσα χρόνια; Αφού δεν έχεις να αποδείξεις σε κανέναν, τίποτα...

Κοίταξε να δεις... Έναν μουσικό, την πρώτη εβδομάδα που βγαίνει ο δίσκος, πάντα τον ενδιαφέρει τι λέει ο κόσμος, μην λέμε ψέματα τώρα... Φυσικά, μια εβδομάδα διαρκεί, μετά δεν ασχολείσαι. Σίγουρα σε ενδιαφέρει, γιατί έχεις μια ανασφάλεια. Κλασική ανασφάλεια, την οποία όσοι λένε ότι δεν την έχουν είναι και λίγο ψεύτες... Διαρκεί λίγο, αλλά είναι αλήθεια ότι μερικές φορές με ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος για την μουσική μου, για αυτό κιόλας μερικές φορές αγχώνομαι λιγάκι, αλλά είναι ευτυχώς για πολύ μικρό χρονικό διάστημα.

Θρησκείες, εκκλησία, πιστοί, σατανισμός, χριστιανισμός είναι κάποια θέματα που σε έχουν απασχολήσει στιχουργικά. Πού στέκεται ο άνθρωπος Σάκης ανάμεσα σ' αυτά;

Παλεύει, μάχεται να βρει την αλήθεια κι ακόμα από ότι βλέπεις παλεύει...

Rotting Christ

Προσωπικά μου δημιουργεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον το ότι διαβάζεις, μελετάς και γενικά ασχολείσαι πιο επισταμένα με θέματα που άπτονται των θρησκειών. Έχεις βρει πράγματα τα οποία να σε οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ακόμα και στη θρησκεία υπάρχει αλήθεια ή έστω στις φράσεις που είπες ότι παραθέτεις παραπάνω;

Ναι, ασφαλώς υπάρχει αλήθεια. Παντού υπάρχει αλήθεια. Απλώς, εμείς εναντιωνόμαστε πολύ με το οργανωμένο κίνημα εκμετάλλευσης συναισθημάτων και φοβίας θα έλεγα. Μην ξεχνάμε ότι οι θρησκείες βασίζονται στη φοβία.

Ο Χριστιανισμός τώρα στην εποχή μας έχει ξεπεραστεί, μεγάλο πρόβλημα είναι ο Μουσουλμανισμός. Αυτό ας πούμε είναι ελευθερία γνώμης και πρέπει όλοι μας να πολεμήσουμε ο καθένας από το μετερίζι του. Δηλαδή, ότι ο άνθρωπος πάνω από όλα είναι ο εαυτός του, δεν χρειάζεται να κοντρολάρεται από συγκεκριμένες, οργανωμένες παρατάξεις. Αυτό είναι και η πεμπτουσία του ανθρώπου, για μένα τουλάχιστον η πνευματική πεμπτουσία. Να μπορέσεις να παλέψεις και να είσαι ελεύθερος. Αυτό είναι πολύ δύσκολο και αυτό παλεύω ακόμα και τώρα.

Έχεις αντιληφθεί το μέγεθος επιρροής και σημαντικότητας των Rotting Christ; Υπάρχει αρκετός κόσμος που σας θεωρεί ως την σπουδαιότερη ελληνική μπάντα των τελευταίων 25 ετών. Σε αγχώνει καθόλου αυτό;

Ναι, μερικές φορές με αγχώνει, γιατί δεν το κάνω γι' αυτό και όταν μου δημιουργούν ευθύνες γενικά αγχώνομαι. Προσπαθώ να το βγάζω και να συνεχίζω το έργο μου. Το έργο μου είναι αυτό που έχω αρχίσει εδώ και πάνω από 25 χρόνια, με πάνω από 1200 σόου σε όλο τον πλανήτη, σε περιοχές που δεν έχει περπατήσει κανένας, ακόμα και metal μπάντες, με μια ιδεολογία η οποία προέρχεται από την εποχή του '80 και του '90.

Και δικαίως αγχώνομαι όταν κάποιος με θεωρεί υπεύθυνο για κάποιο μέρος της ελληνικής σκηνής. Το κάνω πιο πολύ για τη φανέλα. Δεν το κάνω για να δείξω ότι είμαι εγώ, «κοιτάχτε με, είμαι ο κουλ τύπος». Το κάνω γιατί πιστεύω σε αυτόν τον τόπο. Πιστεύω με έναν διαφορετικό τρόπο - μην πάει ο νους σας σε ακραίες περιπτώσεις. Δεν του αξίζει εδώ που είμαστε και όλοι μας πρέπει να το πολεμήσουμε ο καθένας από τον χώρο του για να έχουμε μια Ελλάδα πιο ελεύθερη. Όταν λέω πιο ελεύθερη εννοώ στο πνευματικό επίπεδο. Δυστυχώς, εκεί σφάλλουμε και ελπίζω ο καθένας από τον χώρο του να βοηθήσει...

Ανέφερες ότι έχεις πάει σε μέρη που ούτε metal μπάντες δεν έχουν πάει. Υπήρξε κάποιο μέρος που να σε φόβισε πραγματικά;

Ναι, στην Σρι Λάνκα που πήγαμε πέρσι και έγραφε στο αεροδρόμιο πως αν πιαστείς με ναρκωτικά, έχει θανατική ποινή... (γέλια). Αυτό με έκανε κι έτρεμα! Μια τεράστια πινακίδα με το που μπαίνεις στη χώρα «Death Penalty σε αυτούς που χρησιμοποιούν ναρκωτικά». Φυσικά, δεν ήταν έτσι τα πράγματα, ήταν μια πολύ ωραία χώρα, ήταν ένα πολύ ωραίο σόου, αλλά σίγουρα μερικά πράγματα μας έχουν αγχώσει...

...όπως το πραξικόπημα στο Εκουαδόρ, το πραξικόπημα την Ταϊλάνδη που έχουμε πετύχει. Έχουμε παίξει κοντά στα σύνορα με την Μογγολία, στη Σιβηρία, σε περιοχές που πάμε έτσι για να πάμε. Δεν υπάρχει κάποιο οικονομικό όφελος σύμφωνα με τα εμπορικά κριτήρια, πάμε γιατί γουστάρουμε και παίζουμε φυσικά χωρίς πληρωμή, χωρίς τίποτα.

Το φαντάζομαι. Όπως φαντάζομαι ότι ανοίγει και το μυαλό του ανθρώπου που πηγαίνει σε τέτοια μέρη. Βλέπει πράγματα που δεν φαντάζεται...

Αυτός είναι κι ο σκοπός μου σαν άνθρωπος, να γεμίσω το μυαλό μου. Να πάρω εμπειρίες και να πεθάνω πλούσιος στην ψυχή και σε εμπειρίες. Είναι πολύ σημαντικό για μένα.

Πιστεύεις πως υπάρχει κάτι που δεν έχεις καταφέρει ακόμα στην καλλιτεχνική σου πορεία και το κυνηγάς ακόμα;

Ε, πάντα υπάρχει ένα ανώτερο στάδιο, αλλά αυτό είναι που σε οδηγεί... Ένα όνειρο. Το καλό με τον χώρο του metal είναι ότι δεν έχει ταβάνι, μπορείς να κάνεις οποιαδήποτε όνειρα θέλεις. Φυσικά, να είσαι και λογικός, μην είσαι σε άλλο κόσμο. Δεν θες να γίνεις Metallica, αν είναι δυνατόν... Αλλά σίγουρα υπάρχουν μέρη και πράγματα που σου δίνουν ώθηση να συνεχίσεις.

Rotting Christ

Έπειτα από τόσα χρόνια πορείας, γεγονότων κι εμπειριών, ποιά θα διάλεγες ως την καλύτερη στιγμή της μπάντας και ποιά ως την πιο στενάχωρη;

Στενάχωρα είναι τα συμβόλαια που είχαμε υπογράψει παλιά ως πιτσιρικάδες, με αποτέλεσμα να μην δούμε ούτε ένα ευρώ από πάρα πολλούς δίσκους. Μας ταλαιπωρεί το οικονομικό πολλές φορές, αλλά το ευχάριστο είναι ότι μετά από κάθε live ξεχνάς όλα αυτά, ξεχνάς τις δυσκολίες. Μέσα στις δυσκολίες θα προσθέσω και τα αεροδρόμια πια - είναι κάτι πολύ άσχημο για μένα πια, δεν αντέχω άλλο, αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος για να κινηθείς, οπότε κάπως έτσι είναι η κατάσταση. Συνεχίζουμε και παλεύουμε. Τα πάντα ξεχνιούνται μετά από κάποιο live.

Οπότε κάθε καλό live είναι και μια από τις καλύτερες στιγμές των Rotting Christ, έτσι;

Ναι, είναι πάντα όμορφη η στιγμή όταν βλέπεις το χαμόγελο ενός απλού ανθρώπου που χαίρεται, ο οποίος μπορεί να είναι από την άλλη πλευρά του πλανήτη. Είναι μεγάλη υπόθεση.

Ποιούς δυο δίσκους των Rotting Christ θα ξεχώριζες ως τους πιο σημαντικούς ή τους πιο top της καριέρα σας και γιατί;

Όλοι οι δίσκοι είναι. Τους έχω συνθέσει και τους πονάω το ίδιο. Αλλά πιο top, θα έλεγα το "Thy Mighty Contract" που είναι σύμφωνα με αυτά που λέει ο κόσμος από τους πιο γνωστούς δίσκους που υπάρχουν στο black metal και θα έλεγα τώρα, επειδή είναι και φρέσκος, ο τελευταίος δίσκος, που για μένα είναι σημαντικός. Φυσικά, μην παρεξηγηθούμε, όλοι οι δίσκοι είναι για μένα πάρα πολύ σημαντικοί, αλλά αν μου βάζεις το πιστόλι στον κρόταφο θα έλεγα αυτούς τους δυο.

Τι σε φοβίζει περισσότερο ως μουσικό; Η έλλειψη συνθετικής έμπνευσης ή η απουσία ανταπόκρισης από το κοινό σε live;

Η συνθετική έμπνευση! Άμα δω ότι δεν έχω έμπνευση, σημαίνει ότι με πήρε το matrix, με πάτησε κάτω και με έκανε έναν flat άνθρωπο. Δεν σου λέω ότι δεν είμαι και flat, έχω δυο παιδιά, ασχολούμαι με καθημερινά πράγματα όπως όλος ο κόσμος, αλλά έχω την ευκαιρία να αποδρώ με την μουσική μου και αυτό θα ήταν ό,τι χειρότερο για μένα.

Πρόσφατα έφυγαν από την ζωή δυο σπουδαίοι καλλιτέχνες. Μιας κι έχετε καλή σχέση με τις διασκευές, ποιό τραγούδι θα διάλεγες να διασκευάσεις από Motorhead & Bowie αντίστοιχα;

Bowie δεν παρακολούθησα πάρα πολύ θα έλεγα. Πώς λέγεται το κομμάτι του Bowie, το "Starman" (σ.σ.: τραγουδάει τη μελωδία). Δεν μπορώ να πω ότι θα διασκεύαζα κάτι πάντως, αν και φυσικά εκτιμώ τη μουσική του.

Αλλά, από Motorhead διάλεξε απλά ένα κομμάτι... δεν έχει διαφορά για μένα, είναι μεγάλη υπόθεση για μένα οποιοδήποτε κομμάτι του Lemmy, τον οποίο τον θαυμάζω πιο πολύ για την εμμονή του να είναι ο εαυτός του μέχρι το τέλος της ζωής του. Είναι κάτι που θα ήθελα κι εγώ να ακολουθήσω, δηλαδή μέχρι το τέλος της ζωής μου να δημιουργώ. Και να πεθάνω στη σκηνή! Είναι μεγάλη υπόθεση για μένα.

Το πλάνο για την υποστήριξη του δίσκου ποιό είναι;

Το πλάνο είναι καθαρά οι συναυλίες, για τον κόσμο. Ελπίζω να υπάρχει ενδιαφέρον και να μπορέσουμε να δείξουμε τη μουσική μας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Θα παλέψουμε για αυτό. Ελπίζω να είμαστε δυνατοί στην υγεία μας, να μπορέσουμε να δίνουμε τον αγώνα μας, μετά από πάρα πολλά χρόνια, και να είμαστε μπροστάρηδες, ώστε να δείξουμε ότι σε αυτόν τον τόπο παράγεται κάτι καλό. Υπάρχουν πάρα πολλές μπάντες που κάνουν κάτι καλό πια και νομίζω πως όλοι μαζί μπορούμε σαν μια γροθιά να το δείξουμε έξω. Ελπίζω ο δίσκος να αγγίξει τον κόσμο και κάποια στιγμή θα τα πούμε κι από κοντά. Μέχρι τότε, non serviam...

  • SHARE
  • TWEET