Pain Of Salvation: «Τι θα γίνει αν ο Θεός δεν έχει χιούμορ;»

Ακολουθήσαμε το τρένο της σκέψης του Daniel Gildenlow σε μια ξεχωριστή συνομιλία για το νέο άλμπουμ κι όλα όσα το καθόρισαν

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 07/02/2017 @ 13:04

Αυτή σίγουρα δεν είναι μια συνηθισμένη συνέντευξη που περιμένει να διαβάσει κανείς από έναν μουσικό στο πλαίσιο της προώθησης της νέας του δουλειάς. Αλλά, πότε ήταν ποτέ ο Daniel Gildenlow ένας συνηθισμένος άνθρωπος; Την ημέρα που το νέο αριστουργηματικό άλμπουμ των Pain Of Salvation κυκλοφορούσε επίσημα είχαμε προγραμματίσει να κάνουμε μια μικρή κουβέντα γύρω από αυτό. Τελικά, καταλήξαμε να μιλάμε για πάνω από μια ώρα, κατά τη διάρκεια της οποίας δεν κατάφερα να κάνω ούτε τις μισές ερωτήσεις από αυτές που είχα ετοιμάσει. Κι αυτό ακριβώς είναι το μαγικό χαρακτηριστικό με του Daniel: είναι αφοπλιστικά ειλικρινής, διαολεμένα έξυπνος και πραγματικά δεν ξέρεις ποτέ πού θα σε οδηγήσει το τρένο της σκέψης του, παρά μόνο ότι θα σε οδηγήσει κάπου που πολύ πιο ωραία από όσο θα μπορούσες να φανταστείς. Οπότε αυτή δεν είναι μια συνηθισμένη συνέντευξη. Είναι ένα εισιτήριο σε αυτό το τρένο, το οποίο μπορείς να χρησιμοποιήσεις ξανά και ξανά...

Pain Of Salvation

Γεια σου Daniel, τι κάνεις;

Νιώθω πολύ άγχος τις τελευταίες εβδομάδες για να έχω τα πάντα έτοιμα. Είναι σαν να πηγαίνω με 200 χλμ/ώρα από τον Γενάρη του προηγούμενου έτους, με τον δίσκο και έχοντας αναμειχθεί σε κάθε σημείο του project. Δεν έχω ξεκουραστεί ιδιαίτερα. Οπότε είναι ωραία, παρόλο που έχουμε ακόμη πράγματα να κάνουμε. Έχουμε και τα show που πλησιάζουν, συμβαίνουν πολλά. Αλλά, έχοντας φτάσει την ημερομηνία κυκλοφορίας είναι σαν να είσαι δρομέας και έχεις φτάσει σε έναν από τους βασικούς προορισμούς σου, είμαι πολύ χαρούμενος που επιτέλους βλέπω τον δίσκο στα χέρια τόσων ανθρώπων που τον περίμεναν τόσο καιρό.

Είναι λίγο περίεργο... Έχεις ζήσει με τον δίσκο τόσο καιρό απλά θες να τον ακούσει ο κόσμος. Θες να πεις: «ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ! ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ». Και δεν μπορείς... Πρέπει να περιμένεις για κάνα χρόνο...

Χρειάζεται όντως τόσος χρόνος από τη στιγμή που το άλμπουμ είναι στην πραγματικότητα έτοιμο;

Ναι... Εννοώ... Για μένα δεν υπάρχει τόσο μεγάλο κενό. Υπάρχει ένα κενό αρκετών μηνών από τη στιγμή που το άλμπουμ είναι έτοιμο και το λογικό θα ήταν να περιμένω ως μουσικός, αλλά καταπιάστηκα με το artwork και με τα βίντεο, βασικά με ό,τι έγινε μέχρι και την κυκλοφορία του δίσκου. Δεν υπήρχε, λοιπόν, κάποιο κενό για μένα, αλλά φαντάζομαι υπήρχε για τους υπόλοιπους στην μπάντα. Όταν το άλμπουμ είναι έτοιμο, απλά περιμένεις... (γέλια)

«Μπορεί να έχω ενενήντα εννιά φανταστικές κριτικές και μια αρνητική. Και θα θυμάμαι αυτή τη μια αρνητική για πάντα...»

Τουλάχιστον πρέπει να είναι μια επιβράβευση να παίρνεις τόσο θετικό - αν όχι διθυραμβικό - feedback... Πρέπει κι εγώ να σου δώσω τα συγχαρητήριά μου για το νέο άλμπουμ. Είναι φανταστικό, συνεπές στα υψηλά standard σου και ήδη το έχω αγαπήσει πολύ.

Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ Χρήστο. Πάει πολύ καλά, αλλά προσπαθώ να αποφεύγω το πολύ feedback, όπως κάνω πάντα... Θα έλεγα πως μόνο εγώ είμαι τέτοιος τύπος, αλλά νομίζω πως ο περισσότερος κόσμος που η δουλειά του (ή αυτό με το οποίο ασχολείται) απαιτεί κάποιου είδους επιβεβαίωση είναι πιο ευαίσθητος στα αρνητικά σχόλια απ' ό,τι στα θετικά. Ξέρω από παλιότερη εμπειρία μου ότι μπορεί να έχω ενενήντα εννιά φανταστικές κριτικές και μια αρνητική. Και θα θυμάμαι αυτή τη μια αρνητική για πάντα... Τις καλές δεν τις θυμάσαι μετά από λίγο, ενώ από τις αρνητικές θυμάσαι τις φράσεις, τις λέξεις. Είναι αστείο! Κι όλο λέω στον εαυτό μου ότι δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Όλη αυτή η πλευρά είναι δύσκολη υποθέτω...

«Μιλάει το ίδιο το άλμπουμ από μόνο του. Μπορείς να το βάλεις να παίζει και ξέρεις πως δεν χρειάζεται να το υπερασπιστείς»

Θα έλεγα πως αυτό είναι μέρος της τελειομανίας σου. Όντας, λοιπόν, τελειομανής και ο αυστηρότερος κριτής της μουσικής σου, πως νιώθεις για το άλμπουμ τώρα που έχει κυκλοφορήσει;

Είμαι λίγο μεροληπτικός νομίζω... (γέλια). Δεν είμαι πραγματικά αντικειμενικός.

Μου αρέσει πολύ. Ξέραμε πολύ γρήγορα πως είχαμε ένα πολύ δυνατό άλμπουμ. Μετά από αυτά τα χρόνια που είχα κολλήσει σε τόσους τομείς... με τις αλλαγές στο line-up, με τις καθυστερήσεις των "Road Salt" άλμπουμ, με την αποτυχία της ζωντανής ηχογράφησης του "Falling Home", με τόσα πολλά που καθυστέρησαν τα πάντα... Και φυσικά όλοι αυτοί οι μήνες στο νοσοκομείο που μου δημιούργησαν αυτήν την αίσθηση «εκδίκησης». Όχι όμως με την κακή έννοια της εκδίκησης... Υπάρχει μάλλον ένας καλύτερος τρόπος να το εκφράσω... «Επιστροφή», «Πείνα», «Όρεξη» για να επανέλθω σε φυσικό επίπεδο αλλά και μουσικά να γίνει μια έκρηξη.

Με το που ξεκινήσαμε, ξέραμε πολύ γρήγορα πως θα είχαμε ένα πολύ δυνατό άλμπουμ και όσο το ηχογραφούσαμε και το χτίζαμε, παίρναμε την επιβεβαίωση πως θα ήταν ένα πολύ δυνατό, αυθόρμητο άλμπουμ. Οπότε, υπό αυτήν την οπτική γωνία, νιώθω πως μιλάει το ίδιο το άλμπουμ από μόνο του. Μπορείς να το βάλεις να παίζει και ξέρεις πως δεν χρειάζεται να το υπερασπιστείς, μιλά από μόνο του.

«Όλα όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια, είναι αυτά που έκαναν το άλμπουμ αυτό που είναι και δεν θα ήθελα να αλλάξω κάτι. Αλλά, δεν θα ήθελα να ξαναπεράσω όλα αυτά για να βγάλω τον επόμενο δίσκο.»

Γι' ακόμη μια φορά φαίνεται πως είσαι εθισμένος στην ειλικρίνειά σου και σε αυτόν τον δίσκο περνάς πράγματα που σου δίδαξε η ζωή μέσα από τους στίχους σου. Και η ζωή σου δίδαξε πολλά τα τελευταία χρόνια, έτσι δεν είναι;

Ναι... Σκληρά μαθήματα, σωστά; Έτσι το λένε... (γέλια) Δεν χρειάζομαι άλλα τέτοια μαθήματα, ευχαριστώ πολύ... Μου αρκούν! (γέλια)

Ήταν όμως σημαντικό σε πολλά επίπεδα. Ένα κομμάτι μου είχε μαζέψει τόση απογοήτευση όλα αυτά τα χρόνια, που ήθελα να βγει σε αυτό το άλμπουμ. Δεν ήξερα τι θα είναι, αλλά ήξερα ότι θα ήταν σε αυτό το ύφος, ήθελα πολύ να βγει προς τα έξω.

Τώρα, κοιτώντας πίσω, νομίζω πως ήταν για καλό. Όλα όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια, είναι αυτά που έκαναν το άλμπουμ αυτό που είναι και δεν θα ήθελα να αλλάξω κάτι. Αλλά, δεν θα ήθελα να ξαναπεράσω όλα αυτά για να βγάλω τον επόμενο δίσκο. Ελπίζω πως θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω μια απλούστερη μέθοδο την επόμενη φορά... (γέλια)

«Αυτή είναι η ομορφιά και η θλιβερή πλευρά της ανθρωπότητας. Γεννιόμαστε και κάθε μέρα σπάμε από λίγο.»

Γενικά, ταυτίζομαι με όλους τους δίσκους των Pain Of Salvation, αλλά νιώθω πως έχω πολλά κοινά με τον καινούργιο, περισσότερα απ' όσο θα ήθελα νομίζω... (Γέλια) Είχα να αντιμετωπίσω μια παρόμοια κατάσταση, οπότε έχω πολλές σκέψεις κι ερωτήματα κοινά με αυτά με τα οποία καταπιάνεσαι στον δίσκο. Περισσότερο απ' όλα ήθελα να σε ρωτήσω το εξής: Τελικά ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει δυνατότερο, ή σε αφήνει διαλυμένο; Νομίζω είναι λίγο και τα δύο...

Το ίδιο πιστεύω κι εγώ... Είναι αυτό που τραγούδησα στο "Road Salt", πως «όλοι όσοι ξέρω μοιάζουν να έχουν σπάσει μέσα τους» (σ.σ.: "everyone I know seems to be broken inside" από το "Where It Hurts"). Νομίζω πως αυτή είναι η ομορφιά και η θλιβερή πλευρά της ανθρωπότητας. Γεννιόμαστε και κάθε μέρα σπάμε από λίγο.

Ξανά, θα αναφερθώ στους στίχους μου... τι ηλίθιος! (γέλια). Έγραψα στίχους για μια άλλη μπάντα που ήθελε να τραγουδήσω μαζί τους. Είχα αυτήν τη φράση στο κεφάλι μου για πολύ καιρό και την τοποθέτησα σε αυτό το κομμάτι. Είναι το αίσθημα πως είμαστε όλοι σαν διάτρητες κάρτες (σ.σ.: punch cards). Όλες αυτές οι μικρές ζημιές και αυτά που συμβαίνουν και προκαλούν ατέλειες, είναι και αυτά που κουβαλάνε την πληροφορία. Αυτό μας κάνει να μην είμαστε κενά πεδία. Οπότε υποθέτω πως ό,τι σου συμβαίνει και σε σπάει λίγο είναι και αυτό που δημιουργεί την προσωπικότητά σου. Όταν μιλάς για προσωπικότητα στους υπολογιστές μιλάς συνήθως απλά για υπολογιστικές συναρτήσεις, αλλά για τους ανθρώπους, όσο δεν διαλύεσαι εντελώς και μπορείς να διορθώσεις την κατάσταση, υπάρχει κάτι ενδιαφέρον σε αυτές τις ζημιές τελικά.

«Αγαπώ τα αναλογικά μέσα και προσπαθούμε να τα χρησιμοποιούμε όσο μπορούμε, αλλά παράλληλα θέλουμε να τα αναμιγνύουμε με ψηφιακά πράγματα που δεν προσποιούνται ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι»

Μουσικά, οι οπαδοί σας ενθουσιάστηκαν με την ιδέα πως αυτό το άλμπουμ θα ήταν μια επιστροφή στον ήχο του "The Perfect Element" ή του "Remedy Lane", αλλά παρόλο που με έναν τρόπο γυρνάτε λίγο στο παρελθόν, νομίζω πως τελικά κάνετε ένα βήμα μπροστά στον ήχο σας. Συμφωνείς με αυτό; Πώς θα περιέγραφες τον νέο ήχο των Pain Of Salvation;

Είναι πιο άγριο από το "The Perfect Element". Νομίζω αυτό έχει να κάνει και με το γεγονός πως ξέρουμε πλέον καλύτερα... ή μάλλον ξέρω πλέον καλύτερα τι θέλω και μπορούμε να το επιτύχουμε με καλύτερο τρόπο απ' ό,τι τότε. Ακόμη κι ο μουσικός εξοπλισμός... Δεν θα ήθελα να πω πως ο εξοπλισμός είναι απαραίτητα καλύτερος στις μέρες μας, αλλά εξαρτάται και από το τι χρησιμοποιείς. Στις αρχές του 2000, στα τέλη των '90s, υπήρχε ένας ενθουσιασμός για όλα τα ψηφιακά μέσα. Δεν ήμουν και μεγάλος οπαδός αυτών των μέσων, αλλά αυτά είχαμε στη διάθεσή μας τότε και πάντα προσπαθείς να κάνεις το καλύτερο με αυτά που έχεις. Αγαπώ τα αναλογικά μέσα και προσπαθούμε να τα χρησιμοποιούμε όσο μπορούμε, αλλά παράλληλα θέλουμε να τα αναμιγνύουμε με ψηφιακά πράγματα που δεν προσποιούνται ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι.

Ένα από τα motto που χρησιμοποιούσαμε, το άστρο που μας καθοδηγούσε όταν ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε το ηχητικό κομμάτι και τα demo, ήταν κάτι που κουβαλάω μαζί μου από το πρώτο άλμπουμ και ίσως και πριν από αυτό: το «Ασχημο/Όμορφο». Πάντα είχα μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου για πράγματα που είναι «Άσχημα/Όμορφα». Ξανά, αυτά που λέγαμε για τις ατέλειες. Γι' αυτόν τον λόγο μου φάνηκε τόσο φυσικό να απευθυνθώ στον Daniel Bergstrand. Γιατί, παρόλο που δεν μπορώ να πω πως ακούω πολλή μουσική σε αυτό το είδος, ό,τι παραγωγή έχω ακούσει που να έχει κάνει τη μίξη ή να είναι ο παραγωγός πάντα έχει αυτό το «άσχημο/όμορφο» στοιχείο. Από την στιγμή που άκουσα το πρώτο άλμπουμ των Meshuggah με αυτό το δυνατό και σχεδόν επίπονο ταμπούρο, παρατήρησα πως του αρέσει πάντα να έχει κάτι που ξεχωρίζει.

Αυτό είναι και κάτι που μου λείπει πολύ, ειδικά από το 2005 και μετά, στη μουσική σκηνή. Οι παραγωγές γίνονται ολοένα και πιο ομοιογενείς, αποφεύγοντας να έχουν κάτι που να ξεχωρίζει. Κάνουν τα πάντα εντυπωσιακά και τελικά τίποτα δεν νιώθεις πως είναι εντυπωσιακό. Είναι σαν να βλέπεις μια ταινία δράσης που ξεκινά με δράση και σε κάθε δευτερόλεπτο γίνεται χαμός, δεν υπάρχει καμία αντίθεση. Δεν νιώθεις πως βλέπεις σκηνές δράσης πλέον, είναι ο ίδιος ρυθμός στα πάντα.

«Κάθε μουσικό είδος που δημιουργήθηκε ποτέ ήταν γέννημα προβληματισμού και μιας ακατάπαυστης επιθυμίας για ανανέωση»

Πολλοί θα πουν πως με αυτόν τον ήχο θέλετε να κερδίσετε τους παλιότερους οπαδούς σας, αλλά έχω την αίσθηση πως θα κερδίσετε περισσότερους νέους, κάτι που είναι και σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου. Γι' αυτό ανέφερα και στην κριτική μου πως αυτός ο δίσκος είναι σαν μια επιστροφή στο μέλλον για σας. Θα συμφωνούσες με αυτό;

Ναι, σίγουρα. Νομίζω αυτό είναι το όλο θέμα με τους Pain Of Salvation. Μπορώ, βέβαια, να μιλήσω μόνο για τον εαυτό μου. Πάντα έχω αυτόν τον προβληματισμό σαν την κινητήριο δύναμη πίσω από πολλά πράγματα που κάνω. Έχω πει και παλιότερα πως κάθε μουσικό είδος που δημιουργήθηκε ποτέ ήταν γέννημα προβληματισμού και μιας ακατάπαυστης επιθυμίας για ανανέωση. Πέραν του να πω κάτι και να θέλω να εκφράσω τους φιλοσοφικούς μου προβληματισμούς και τις σκέψεις για τη ζωή και την ανθρωπότητα, ένας άλλος σημαντικός τομέας για μένα είναι η επιθυμία να επανεφευρίσκω και να προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα από μια διαφορετική γωνία. Ηχητικά, να προσπαθώ να βρω κάτι που είναι καινούργιο. Αυτό υπήρχε πάντα στους Pain Of Salvation.

Από την άλλη μεριά πάντα υπάρχει η νοσταλγία για το παρελθόν. Οπότε, πάντοτε θα υπάρχει αυτή η σύγκρουση μεταξύ της επιθυμίας να αλλάξεις τα πάντα και να θέλεις να μείνεις σε αυτό το μικρό σπίτι στο δέντρο, στο οποίο μεγάλωσες. Υπάρχει μεγάλη σύγκρουση μεταξύ των δυο αυτών στοιχείων μέσα μου και νομίζω πως αυτό θα φαίνεται πάντα στη μουσική μου. Η συνεχής διαμάχη ανάμεσα στην προσπάθεια να βρεις κάτι καινούργιο και να διατηρήσεις αυτήν τη νοσταλγία, τραβώντας στοιχεία από το παρελθόν και τους ήχους που αγάπησες μεγαλώνοντας, όπως και από τους ήχους που αγάπησες στα προηγούμενα άλμπουμ σου. Πάντα θα υπάρχουν οι παλιοί Pain Of Salvation και πάντα θα υπάρχουν οι νέοι Pain Of Salvation. Ελπίζω πως και οι δύο πλευρές θα επωφελούνται η μια από την άλλη και θα αποτελούν έναν παραγωγικό συνδυασμό, σαν δυο αντίθετα πράγματα που στην πραγματικότητα συμπληρώνουν το ένα το άλλο κατά έναν ωραίο τρόπο.

Pain Of Salvation

Νομίζω καταλαβαίνω αυτήν την προσέγγιση και μπορεί να σε πάει μπροστά με έναν όμορφο και οργανικό τρόπο.

Ναι... Μου άρεσε η έκφραση «επιστροφή στο μέλλον». Είναι στην πραγματικότητα αυτό που νιώθω... (γέλια). Ή «προχωρώντας στο παρελθόν», δεν ξέρω... (γέλια)

Πάει καιρός που είχες έναν συνεργάτη σαν τον Ragnar, ο οποίος να γράφει υλικό μαζί σου, από τα πρώτα δυο άλμπουμ και τον Daniel Magdic αν δεν κάνω λάθος...

Ναι...

«Μπορεί να σου αρέσει να παίζεις βιντεοπαιχνίδια, αυτό όμως δε σημαίνει απαραίτητα πως θα κάτσεις να γράψεις ένα βιντεοπαιχνίδι. Το ίδιο συμβαίνει και με τους μουσικούς.»

Πόσο σημαντικός ήταν ο ρόλος του και πόσο άλλαξε το "one-man show" των τελευταίων δίσκων της μπάντας;

Ποτέ δεν το είδα σαν one-man show. Κάτι που παρατηρώ μερικές φορές, ειδικά ανάμεσα σε οπαδούς που δεν είναι οι ίδιοι μουσικοί, αλλά ακούνε πολλή μουσική, είναι πως έχουν αυτή την ιδέα πως όποιος παίζει μουσική, γράφει κιόλας. Πως η μεγαλύτερη επιθυμία των μουσικών, να συνθέτουν. Όμως στην πραγματικότητα το να γράφεις μουσική και στίχους είναι... δεν θα έλεγα διαφορετικό από το να παίζεις, είναι όμως κάτι «παράλληλο». Έκανα μια παραβολή κάποτε πως μπορεί να σου αρέσουν τα βιντεοπαιχνίδια και να παίζεις βιντεοπαιχνίδια, αυτό όμως δεν σημαίνει απαραίτητα πως θα κάτσεις να γράψεις ένα βιντεοπαιχνίδι. Το ίδιο συμβαίνει και με τους μουσικούς. Οπότε, πάντα είχα στο μυαλό μου τους διαφορετικούς ρόλους του καθενός και το γεγονός πως είναι όλοι διαφορετικοί με κάποιον τρόπο. Μπορεί να σε δυσκολέψει κάποιες φορές. Συνήθως, μαθαίνεις κάνοντας μικρά βήματα και μια στο τόσο κάνεις ένα άλμα και λες «Ωωω» (γέλια)

Θυμάμαι για τον πρώτο δίσκο ενέπλεξα τους πάντες στο concept. Ήθελα όλοι να είναι παρόντες στο στούντιο, γιατί το πρώτο άλμπουμ είναι διαφορετικό, καθώς δεν γράφεις κάτι που προορίζεται να ηχογραφηθεί. Πας στο στούντιο και γράφεις ένα άλμπουμ από υλικό που έχεις ήδη συνθέσει. Βασικά, επιλέγεις τα τελευταία 10-15 κομμάτια που νιώθεις πως είναι τα πιο αντιπροσωπευτικά και θεωρείς πως θα όλα μαζί θα σχηματίζουν ένα άλμπουμ.

Ως συνήθως, το μυαλό μου δουλεύει κάνοντας συσχετισμούς και σχεδιάζοντας γραμμές μεταξύ των κουκκίδων, οπότε έβλεπα κάποια σχήματα κι όταν είδα μια ιστορία σε αυτά, ήθελα να το κάνω concept. Όχι χρονολογικό, αλλά κάτι που θα πήγαινο-ερχόνταν μπρος-πίσω. Σαν μια ταινία που παίρνει διάφορα μονοπάτια και τα μπερδεύει, οπότε ό,τι συμβαίνει, συμβαίνει περισσότερο σε σχέση με τη σκηνή που μόλις είδες, παρά με τη χρονική συνέπεια. Οπότε ενέπλεξα τους πάντες και ήθελα να αναμειχθούν όλοι για να δημιουργήσουμε αυτό το concept. Ήταν δύσκολο. Δεν ένιωθα πως προσπαθούσαν όλοι αρκετά... (γέλια).

Αλλά στο τέλος τα καταφέραμε... Τελικά το έκανα σχεδόν όλο μόνος μου στο τέλος και μετά ρώτησα τους πάντες αν ήταν εντάξει με αυτό. Όλοι ήταν ΟΚ και πολύ θετικοί. Αυτό είναι το θέμα... Πάντα είχα τρομερή υποστήριξη από τα μέλη της μπάντας και πάντα ένιωθα πως με εμπιστεύονται πραγματικά σε αυτό που θέλω να κάνω. Αν ποτέ διαφωνούσαν, μου το έλεγαν και αυτό είναι πολύ καλό.

Όπως και να 'χει, για τον δεύτερο δίσκο, το "One Hour By The Concrete Lake", το οποίο είναι ένα τεράστιο concept που περιλαμβάνει διαφορετικά κοινωνικά θέματα, κοίταζα πως αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, στην πραγματικότητα έκανα ολόκληρη εργασία γύρω από αυτό... Για την υπερθέρμανση του πλανήτη, για την πυρηνική βιομηχανία, για την πολεμική βιομηχανία, για την κακομεταχείριση γηγενών φυλών, για τη διάσπαση του ουρανίου... Όλα αυτά τα διαφορετικά θέματα έβλεπα πως συνδέονται και επηρεάζονται μεταξύ τους, αλλά δεν είχα δει κάπου να έχει ασχοληθεί κανείς με το να γράψει πώς γίνεται αυτή η αλληλεπίδραση.

Ήθελα όλοι να είναι μαζί μου σε αυτό. Οπότε μάζεψα και συνέθεσα ένα τεράστιο πακέτο από εργασίες, papers κλπ... Ήταν 102 σελίδες, το θυμάμαι χαρακτηριστικά... (γέλια) με πυκνογραμμένες σελίδες, όχι αποκόμματα και αποσπάσματα.  Μιλάμε για πολύ κείμενο... Βασικά ήταν ένα αξιοπρεπές βιβλίο (γέλια)... Οπότε, το έδωσα στους υπόλοιπους, νιώθοντας πως θέλω να είναι μαζί μου σε αυτό και... (γέλια) η συζήτηση λίγο και καιρό μετά πήγε κάπως έτσι:

- Λοιπόν πως σου φάνηκε; Το διάβασες;
- Όοοοοχι, αλλά είμαι σίγουρος πως είναι μια χαρά (γέλια)

Ο Fredrik ήταν ο μοναδικός που το διάβασε, γιατί είναι τέτοιος τύπος. Είναι σαν κι εμένα κατά κάποιον τρόπο. Αν αναλάβει κάτι, αν του πει κανείς «μπορείς να το κάνεις;» θα το κάνει. Και θα το κάνει μέχρι το τέλος. Αλλά, σε αντίθεση με μένα, έχει μεγάλη δυσκολία στο να πάρει αποφάσεις και να ξεκινήσει πραγματικά κάτι. Εγώ μπορώ να ξεκινήσω κάτι, αλλά αυτός συνήθως λέει «δεν είμαι καλός στο να δημιουργώ πράγματα, οπότε αν υπάρχει κάποια δουλειά να κάνω, που να μην περιλαμβάνει επιλογές η αποφάσεις θα το κάνω» (γέλια).

Οπότε, ο καθένας είναι διαφορετικός. Ο Daniel Magdic κι εγώ παίζαμε μαζί από όταν αυτός ήταν 15 κι εγώ 14 χρονών. Θυμάμαι όταν ήρθε στην μπάντα είχε δυο μεγαλύτερους αδερφούς, οι οποίοι και οι δυο έπαιζαν κιθάρα. Ήταν αρκετά μεγαλύτεροι, περίπου δέκα χρόνια, και πολύ καλοί στην κιθάρα, οπότε ερχόταν για την οντισιόν και ήξερε διάφορες rock συγχορδίες και blues solo, οπότε έπρεπε κι εγώ να ανέβω επίπεδο (γέλια).

Ήμουν ο βασιλιάς του σχολείου μου μέχρι που ήρθε σε εκείνη την οντισιόν. Χριστέ μου, μπορούσε πραγματικά να παίξει κιθάρα! Δεν ήταν από τους τύπους που γράφουν ολόκληρα τραγούδια, αλλά είχε διάφορα riff. Οπότε συνήθως δουλεύαμε μαζί γιατί συμπληρώναμε ο ένας τον άλλον. Εγώ έπαιζα ντραμς, έγραφα τις γραμμές των φωνητικών, έπαιρνα ιδέες που είχε ο ίδιος και δεν ήξερε τι να τις κάνει κι εγώ έβλεπα που ταίριαζαν και πως θα μπορούσαμε να αλλάξουμε λίγο τον ρυθμό και να τις βάλουμε σε κάποιο σημείο. Ξαφνικά έτσι συνέβαιναν πράγματα, επειδή είχε μικρές ιδέες που έπαιρνα και τοποθετούσα σε ένα μεγαλύτερο πλάνο. Δούλευε πολύ καλά αυτό.

«Κάποιος που παίζει απλά πολύ καλή κιθάρα θα ήταν αρκετός για τις περισσότερες μπάντες, αλλά για τους Pain Of Salvation πρέπει να είσαι ικανός να ακολουθήσεις την συναισθηματική ροή της μουσική»

Όταν ήρθε ο Ragnar ήταν σχεδόν το ίδιο. Ήταν ο βασικός τραγουδιστής της μπάντας του, ο βασικός κιθαρίστας κι έγραφε και τα κομμάτια. Δεν νομίζω πως ήταν σύμπτωση πως από τους πάρα πολλούς κιθαρίστες που έστειλαν για να μπουν στους Pain Of Salvation, οι λίγοι 5-6 που απέμειναν και έφτασαν στην τελική οντισιόν, ήταν όλοι frontmen στις μπάντες τους. Βασικοί τραγουδιστές, κιθαρίστες και συνθέτες. Δεν το ψάχναμε αυτό αλλά το θέμα είναι πως μπορείς να το καταλάβεις... Όταν έχεις όλα αυτά τα στοιχεία το παίξιμό σου είναι διαφορετικό, η αντίληψη και ο τρόπος να προσαρμόζεσαι σε ό,τι συμβαίνει με τη μουσική είναι διαφορετικά σε σχέση που απλά παίζει πολύ καλή κιθάρα και μόνο αυτό. Για τις περισσότερες μπάντες αυτό θα ήταν αρκετό, αλλά για τους Pain Of Salvation νομίζω πως πρέπει λίγο-πολύ να είσαι ικανός να ακολουθήσεις τη συναισθηματική ροή της μουσικής κατά κάποιον τρόπο... Δεν ξέρω, ίσως το υπέρ-αναλύω, αλλά τουλάχιστον αυτό έμοιαζε να συμβαίνει όταν κάναμε τις οντισιόν.

Κι αυτό ήταν κάτι που ευχαριστήθηκα πολύ! Το να μπορώ να κάτσω και να κάνω αυτά τα πράγματα ξανά. Να πετάω ιδές, να τις αλλάζω και να λέω «για περίμενε... παίξε αυτό που έπαιξες και μετά κάνε αυτό και περίμενε να παίξω κάτι που έχω στα ντραμς!». Καθόμουν πολλή ώρα στα ντραμς, έχοντας μια κιθάρα δίπλα μου, όπως λίγο-πολύ είχα γράψει και το πρώτο άλμπουμ - παίζοντας πολύ ντραμς. Έφτασα σε ένα σημείο που συνειδητοποίησα πως όταν ο κόσμος λέει μιλάει για τυπική μουσική των Pain Of Salvation, αυτό είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το πώς παίζω στα ντραμς... (γελάει). Με τον τρόπο με τον οποίο παίζω... Το βρίσκω διασκεδαστικό.

Ήταν γενικά πολύ ωραία. Θα δούμε πως θα πάει στο μέλλον. Ζει σε άλλη χώρα κι αυτό είναι εμπόδιο...

Φαντάζομαι πως είναι... Είστε πολυεθνική μπάντα πλέον...

(γέλια) Ναι...

«Έχεις μια αίσθηση πως δεν μπορείς να ξεκινήσεις με ένα δεκάλεπτο τραγούδι, αλλά είναι το μυαλό σου που μιλάει κι όχι η καρδιά σου»

Ας πάμε στα τραγούδια του άλμπουμ, ξεκινώντας με το "On A Tuesday". Φαίνεται πως από την αρχή θέλατε να καταστήσετε σαφές πως αυτό θα είναι ένα πιο βαρύ και πολύπλοκο άλμπουμ...

Ναι... Αν και το περίεργο είναι πως ούτε καν το σκεφτόμασταν για να ξεκινήσουμε με αυτό το τραγούδι, διότι διαρκεί δέκα λεπτά. Έχεις μια αίσθηση πως δεν μπορείς να ξεκινήσεις με ένα δεκάλεπτο τραγούδι, αλλά είναι το μυαλό σου που μιλάει κι όχι η καρδιά σου.

Όταν γράφεις μουσική έχεις κάποιους φίλους που πάντα είναι κάτι σαν πείραμα, είναι τα πειραματόζωα αυτού που κάνεις. Είναι οι τύποι με τους οποίους τεστάρεις την μουσική σου. Όχι απαραίτητα επειδή έχετε το ίδιο μουσικό γούστο. Στη προκειμένη περίπτωση έχω έναν παλιό φίλο, με τον οποίο είμαστε πολύ καλοί φίλοι από τα δεκαπέντε μας και με τον οποίο λίγο-πολύ είμαστε το ίδιο δυσλειτουργικοί σε κάποια θέματα. Είμαστε απαράδεκτοι στο να κρατάμε τη σχέση μας ζωντανή, οπότε μπορεί να κάνουμε να τα πούμε τρία χρόνια, αλλά όταν θα βρεθούμε θα είναι όλα φυσιολογικά... (γέλια). Πάντα θέλει να ακούσει τη μουσική μου και πάντα θέλω να ακούσω τι έχει να πει, διότι ξέρω ακριβώς το μουσικό του γούστο. Ακόμα κι όταν δεν συμφωνούμε είναι ένας πολύ καλός τρόπος να δω προς τα πού πάνε τα πράγματα...

Οπότε, άκουσε τις demo εκδοχές των τραγουδιών κάποια στιγμή, πριν μπουν φωνητικά και τα σχετικά και με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: «Χριστέ μου! Ξέρεις πως δεν το έχω ξαναπεί, αλλά αυτό το άλμπουμ θα βγάλει το "Remedy Lane" από τη θέση με τα αγαπημένα μου άλμπουμ σου. Και το λέω αυτό πριν καν ακούσω τα φωνητικά!». Βασικά, είχε ακούσει τα φωνητικά για πολλά τραγούδια τελικά τώρα που το σκέφτομαι... (γέλια)

Το θέμα είναι πως είπε το εξής: «Θα μου υποσχεθείς πως θα ξεκινήσετε με το "On A Tuesday"». Καλά, δεν το έλεγαν "On A Tuesday" τότε, αλλά λέμε τώρα... Κι εγώ απάντησα «Δεν νομίζω, παραείναι μεγάλο». Και είπε «Πρέπει να το κάνετε».

Έτσι, λοιπόν, γεννήθηκε η ιδέα και σκέφτηκα «ίσως είναι ένας καλός τρόπος για να δείξουμε αποφασιστικότητα». Πάντα είχα προβλήματα να βρω μια καλή σειρά για τα τραγούδια κι αυτό μου έμοιαζε ένα καλό τραγούδι για τελείωμα. Βασικά, ως συνήθως με τους Pain Of Salvation, η μουσική που γράφω πάντα μου μοιάζει πως είναι πολλά καλά τραγούδια για κλείσιμο (γελάει). Μου είναι πάντα πολύ δύσκολο να βρω τα υπόλοιπα, ειδικά τα μεσαία. Μάλλον για αυτό πάντα δούλευα με επιμέρους κεφάλαια μέσα στα άλμπουμ, γιατί με αυτό τον τρόπο μπορώ να έχω πολλά εναρκτήρια τραγούδια και τραγούδια κλεισίματος...

Pain Of Salvation

Καλό τρικ (γέλια)...

Ναι... (γέλια). Πρέπει να προσαρμόζεσαι στο ποιος είσαι...

Τελικά, ξεκίνησα να το σκέφτομαι είπα στον Daniel [σ.σ.: τον παραγωγό] πως ήθελα να ξεκινήσουμε με αυτό το τραγούδι. Είπε το ίδιο πράγμα, πως δεν του μοιάζει καλό εναρκτήριο τραγούδι. Είναι δέκα λεπτά κι ξεκινάει με αυτό το κιθαριστικό riff...

Αλλά, συνεχίσαμε να το σκεφτόμαστε και φτάσαμε στο συμπέρασμα - μερικές εβδομάδες αργότερα μάλλον - πως στην πραγματικότητα είναι ένα καλό εναρκτήριο τραγούδι. Σε πιάνει από τα μούτρα, δεν κάνει συμβιβασμούς, δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Είναι σαν να πατάς το πόδι σου κάτω. Περί αυτού πρόκειται. Μπορείς να σηκωθείς να φύγεις τώρα ή να συνεχίσεις όλο τον δρόμο. Υπάρχουν μόνο δυο επιλογές σε αυτό το σημείο. Σου αρέσει ή την κάνεις. Τελικά, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πως ήταν ιδιοφυής ιδέα! Και το διέκρινε αυτό! Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!

Την επόμενη φορά που του μίλησα τον ρώτησα αν άκουσε το άλμπουμ και το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν «Ναι! Και ήμουν τελείως λάθος! Φυσικά, και δεν πρέπει να ξεκινήσετε με αυτό το τραγούδι!». (γέλια) Και εγώ είμαι σε φάση «Τι στο διάολο λες; Αλλάξαμε τα πάντα! Θα ξεκινήσουμε με αυτό το τραγούδι και αυτό διότι μας το είπες εσύ! Μην το ξεχνάς!». Είμαι πραγματικά ευγνώμων, καθώς δεν νομίζω ότι θα μας ερχόταν ποτέ η ιδέα να ξεκινήσουμε με αυτό το τραγούδι. Θεωρώ πως ήταν μια πραγματικά τέλεια επιλογή και πως θέτει τον πήχη ευθύς εξ αρχής...

Όντως, το κάνει...

Το όνομά του είναι Michal παρεμπιπτόντως...

«Μερικές φορές, κάποια πράγματα απλά βγαίνουν μαγικά από μόνα τους. Μπορείς να προσπαθήσεις να το ξανακάνεις, αλλά όσο κι αν βελτιώσεις οτιδήποτε δεν θα είναι όσο καλό όσο το πρωτότυπο. Αυτή είναι κατά τη γνώμη μου η μαγεία της μουσικής.»

Ας ευχαριστήσουμε τον Michael λοιπόν! Πάντως, ο στίχος που μου έχει κολλήσει περισσότερο από αυτό το τραγούδι είναι το «δεν έχω χάσει την πίστη μου, απλά είναι χαμένη μέσα μου». Πώς γίνεται αυτό, ειδικά όταν μέσα από τους στίχους συνολικά δίνεις την αίσθηση ότι έχεις χάσει την πίστη σου σε πολλά πράγματα;

Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής εδώ. Το θέμα μου ήταν ότι δεν μπορούσα με τίποτα να τοποθετήσω αυτόν τον στίχο κάπου μέσα στο άλμπουμ, κάπου που να ταιριάζει απόλυτα με το υπόλοιπο concept. Ο Ragnar είχε ένα μικρό demo που είχε ηχογραφήσει και αυτή η μικρή γραμμή φωνητικών βρισκόταν μέσα σε αυτό. Σκεφτήκαμε να το επαναηχογραφήσουμε και να το δοκιμάσουμε άλλους στίχους. Όμως, το θέμα είναι -όπως και σε σένα- μου άρεσε πολύ αυτός ο στίχος. Αυτό το μικρό μέρος με τον συγκεκριμένο στίχο ήταν το μόνο που έγραψε ο Ragnar για όλο το τραγούδι, αλλά μου καθόταν τόσο καλά και το πώς τραγουδούσε και η μελωδία και η απόδοση των φωνητικών που υπήρχαν σε εκείνο το παλιό demo. Ηχογραφήθηκε με το πιο περίεργο μικρόφωνο, κάτω από πολύ κακές συνθήκες κι όλα τα συναφή. Άμεσα συνειδητοποιήσαμε ότι παρόλο που μπορούσαμε να το επαναηχογραφήσουμε, δεν θα το κάναμε καλύτερο. Διότι έχει αυτό το κάτι. Ξέρεις, μερικές φορές, κάποια πράγματα απλά βγαίνουν μαγικά από μόνα τους. Μπορείς να προσπαθήσεις να το ξαναπετύχεις, αλλά όσο καλύτερο κι αν το κάνεις, όσο κι αν έχεις καλύτερο εξοπλισμό, όσο κι αν πετύχεις καλύτερη συχνότητα, όσο κι αν έχεις καλύτερη προφορά, όσο κι αν βελτιώσεις οτιδήποτε και πάλι δεν θα είναι όσο καλό όσο το πρωτότυπο. Αυτή είναι κατά τη γνώμη μου η μαγεία της μουσικής.

Οπότε, επιλέξαμε να το κρατήσουμε ως έχει, τα demo φωνητικά όπως ήταν σε εκείνη την παλιά demo ηχογράφηση. Αυτά είναι που ακούς, λουπαρισμένα μερικές φορές...

Είναι περίεργη φράση για να ταιριάξει με το άλμπουμ, αλλά με κάποιον τρόπο κατάφερα να περάσω τη δική μου σκέψη μέσα από αυτή και να του προσδώσω ένα αντιπροσωπευτικό συναίσθημα με το οποίο μπορούσα να δεθώ στο τέλος. Ή πιο συγκεκριμένα με το οποίο μπορούσα να ταυτιστώ όσο ήμουν στο νοσοκομείο.

Για μένα, δεν μιλάει για την πίστη στον Θεό, ίσως ούτε καν για την πίστη σε μια σχέση. Αναπαριστά το να χάνεις την πίστη σου γενικά, στον εαυτό σου, στην κατεύθυνση που έχεις πάρει... και πως είναι κάπου εκεί μέσα σου.

Θεωρώ πως ταιριάζει απόλυτα με τους στίχους που έγραψα για το "Full Throttle Tribe", οι οποίοι περιστρέφονται γύρω από τη συνολική ζωή των Pain Of Salvation, της μπάντας που δημιούργησα ως παιδί. Σε μεγάλο βαθμό το έκανα λόγω της ανάγκης που είχα να νιώσω πως είχα μια πραγματικότητα με την οποία μπορούσα να ταυτιστώ. Ένα μικρό κομμάτι του σύμπαντος που θα με έκανε να νιώθω λιγότερο αφύσικος, λιγότερο μη φυσιολογικός.

«Ένας λόγος για τον οποίο ήθελα να φτιάξω μπάντα ήταν διότι μπορείς να ασχοληθείς με πράγματα που σου αρέσουν… με τη μουσική, με τους στίχους, με τη φιλοσοφία… Αλλά και με πιο cool πράγματα φυσικά, όπως τους Kiss, τις φωτιές, τα αίματα και το makeup… (γέλια)»

Στην πραγματικότητα, δεν νομίζω πως ήμουν και τόσο διαφορετικός από τους υπόλοιπους. Όταν πας σχολείο και γνωρίζεις όλο αυτό τον κόσμο, πάντα νιώθεις λίγο outsider. Οι περισσότεροι άνθρωποι που ξέρω στη ζωή μου λένε πάνω-κάτω το ίδιο πράγμα Ειδικά, αυτό συμβαίνει στους καλλιτέχνες και στους μουσικούς. Πας στο σχολείο, σου αρέσει, κάνεις φίλους και τα σχετικά και είναι όλα καλά, αλλά σε κάποια επίπεδα, απλά νιώθεις πως είσαι διαφορετικός. Ταυτίζονται με πράγματα που δεν μπορείς να ταυτιστείς, ενώ την ίδια στιγμή ταυτίζεσαι με πράγματα που δεν δείχνουν να μπορούν να ταυτιστούν μαζί τους οι άλλοι.

Παράλληλα, κάποια πράγματα που μοιάζουν εύκολα για αυτούς, δεν είναι εύκολα για σένα. Όταν τα πράγματα αφορούσαν στο να μάθουμε κάτι ή να κάνουμε κάτι, ήταν πάντα υπερβολικά εύκολο για μένα, δεν χρειαζόταν να προσπαθήσω ιδιαίτερα για τίποτα, κάτι που με έκανε και λίγο τεμπέλη. Όμως, στην πράξη κατά κάποιο τρόπο θες να το κρύψεις αυτό. Δεν σου είναι εύκολο να το διαχειριστείς, θες να το κρύψεις, διότι από ένα σημείο και μετά φοβάσαι ότι στους άλλους δεν θα αρέσει και πολύ αυτό... (γέλια) Όμως, εκεί υπήρχαν όλες αυτές οι κοινωνικές υποχρεώσεις που όλοι τις έβρισκαν απλές, ενώ εμένα μου φαινόντουσαν πολύ πολύπλοκες. Ένιωθα πως προσπαθούσα για να συμπεριφερθώ όπως θα έπρεπε να συμπεριφερθώ, αλλά δεν μου έβγαινε φυσικά όλο αυτό τις περισσότερες φορές. Ένιωθα πιο ευαίσθητος από τα περισσότερα αγόρια και αυτά τα περισσότερα αγόρια ενδιαφερόντουσαν για πράγματα που με φαινόντουσαν τελείως ανούσια. Την ίδια στιγμή ήμουν κάπως άγριος και πολύ υπερβολικός σε πολλά θέματα. Ήταν ένας περίεργος συνδυασμός αυτός που είχα, όπως λέω και στους στίχους: «πολύ ντροπαλός, πολύ υπερβολικός και άγριος την ίδια στιγμή, κατά κάποιο τρόπο».

Αυτός ήταν και ένας λόγος για τον οποίο ήθελα να φτιάξω μπάντα. Διότι, με αυτό τον τρόπο δημιουργείς το δικό σου κομμάτι του σύμπαντος όπου μπορείς να ταυτιστείς με πράγματα που σου αρέσουν κι αυτό είναι εντάξει... με τη μουσική, με τους στίχους, με τη φιλοσοφία... Αλλά και με πιο cool πράγματα φυσικά, όπως τους Kiss, τις φωτιές, τα αίματα και το makeup... (γέλια). Όλα αυτά χώραγαν εκεί μέσα...

Αλλά, πιο μετά κάπου στο μεσαίο τμήμα του τραγουδιού, μπορείς να διακρίνεις τον αγώνα για να καταφέρεις να κάνεις αυτή τη φυλή, αυτή την κοινότητα, αυτή την μικρή οικογένεια με την οποία μοιράζεσαι έναν κοινό στόχο να πάει κάπου. Εμένα, που είχα ένα όνειρο αναφορικά με το τι μπορεί να είναι μια μπάντα και που ήμουν η κινητήρια δύναμη για να πάμε κάπου και συνεχώς ανέβαζα το επίπεδο μουσικά. Και τότε το line-up της μπάντας διαλυόταν...

Το θέμα είναι ότι ο περισσότερος κόσμος δεν ξέρει πως τότε γνωρίζαμε ότι ο Johan [σ.σ.: Langell] στα drums θα έφευγε από τη μπάντα. Το ξέραμε από το 2003, κάπου γύρω στο "BE" άλμπουμ. Από εκείνο το σημείο ξέραμε πως θα έφευγε από τη μπάντα. Έμεινε μερικά χρόνια για να βοηθήσει στο να γίνει πιο ομαλά η μετάβαση και για να κάνει ό,τι μπορούσε για να βοηθήσει τη μπάντα, καθώς δεν ήθελε να απογοητεύσει ούτε εμάς, ούτε τους οπαδούς μας, αλλά πραγματικά κατάλαβε ότι ήθελε να επικεντρωθεί στην οικογένειά του και στην καθημερινή δουλειά του, να έχει μια κανονική, πραγματική οικογένεια και μια καλύτερη ζωή. Κάτι που σέβομαι και καταλαβαίνω, αλλά δεν είναι κάτι με το οποίο μπορώ να ταυτιστώ. Πιθανότατα, επειδή ήμουν ένα παιδί του οποίου ο πατέρας ήταν μουσικός, αλλά δεν συνέχισε να είναι μουσικός όσο είχε οικογένεια. Και πάντα αναρωτιόμουν «γιατί δεν μπορούσε ο μπαμπάς που ήταν μουσικός να πηγαίνει σε περιοδείες κι όλα τα συναφή; Θα ήταν τέλειο!» (γέλια). Φαντάζομαι πως όλα εξαρτώνται από τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζεις τα πράγματα. Αλλά τέλος πάντων...

Αυτό το συναίσθημα του να χάνεται η δομή της μπάντας είναι η ουσία του "Full Throttle Tribe". Έχουμε πάει σε αυτό το τραγούδι τώρα... Όχι σκόπιμα, αλλά... (γέλια). Για μένα, αυτή η φράση του "On A Tuesday" για την οποία μιλάγαμε που έχει να κάνει με την πίστη, είναι ακριβώς αυτό... Γιατί έχασα πολλά...

Pain Of Salvation

Ειδικά όταν ο άλλος Johan, ο κιθαρίστας [σ.σ.: Hallgren] κι ο Fredrik [σ.σ.: Hermansson - πλήκτρα] εγκατέλειψαν την μπάντα ήταν σαν να τράβηξαν την πρίζα... Ξέρεις, πάντα προσπαθούσα να δώσω κίνητρο στον εαυτό μου κι όλοι όσοι έφυγαν από τη μπάντα με παρότρυναν να συνεχίσω και με έπειθαν να μην τα παρατήσω και να συνεχίσω αυτήν την μπάντα, κάτι που είναι υπέροχο εκ μέρους τους. Αλλά, αυτό που ζούσα ήταν μια επανάληψη της περιοδείας με τον Johan Langell, πριν μερικά χρόνια. Που ήμασταν σε περιοδεία και ξέραμε πως θα ήταν η τελευταία περιοδεία μαζί του, αλλά ο κόσμος δεν το ήξερε και όλο αυτό ήταν πολύ περίεργο. Τώρα, ήταν ακόμα χειρότερα, γνωρίζοντας πως τόσο ο Johan Hallgren, όσο κι ο Fredrik θα αποχωρούσαν από τη μπάντα...

Κι εκεί θυμάμαι ένα περιστατικό σε μια συναυλία που ήμουν στο ντους στα παρασκήνια. Ακόμα και μέσα στο ντους μπορούσες να ακούσεις τον κόσμο να φωνάζει για τους Pain Of Salvation. Ήταν πιθανότατα πριν καν βγει το support σχήμα. Ένιωσα αυτό το κενό, αυτό το απόλυτο κενό του να σπρώχνω τα πράγματα σε ένα τέλος, έχοντας επενδύσει όλη μου τη ζωή σε μια prog metal μπάντα, από την ηλικία των έντεκα. Και καθόμουν εκεί, βλέποντάς την να καταρρέει, ακούγοντας τον κόσμο να φωνάζει "Pain Of Salvation", ενώ εσύ δεν ξέρεις τι θα απογίνουν οι Pain Of Salvation. Και γνωρίζοντας πως σε μισή ή μια ώρα θα πρέπει να ανέβω σε εκείνη τη σκηνή και να κάνω πως είμαστε μια μπάντα που στην πραγματικότητα δεν ξέρω αν υπάρχει πλέον ή αν θα υπάρχει στο μέλλον. Δεν ένιωθα πως αυτή η μπάντα που ήταν στη σκήνη ήταν αυτό που προσποιούταν ότι είναι πλέον. Κι αυτό με έκανε να νιώθω πως ανέβαινα στη σκηνή με ένα ψέμα. Και πάντα είχα πολύ μεγάλο πρόβλημα με το να μην νιώθω ειλικρινής με τα πράγματα γύρω μου. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το συναίσθημα να βουλιάζω, μη γνωρίζοντας αν είχα φτάσει στο σημείο που έπρεπε να συνειδητοποιήσω ότι είχα ξοδέψει όλα μου τα λεφτά στο λάθος άλογο... (γέλια). Αν είχα ξοδέψει όλη μου τη ζωή σε κάτι που δεν ήταν εκεί πλέον.

Αυτό συνέχισα να το νιώθω και με το νέο line-up προσπαθώντας να νιώσω ότι επιστρέφω και να νιώσω ότι έχω κίνητρο και πάλι. Είχα αυτού του είδους τα χαμένα και ανάμικτα συναισθήματα. Μάλλον ήμουν ακόμα σε διαδικασία πένθους σε κάποιο βαθμό... Χρειάζεσαι χρόνο για κάτι τέτοιο. Είναι σαν να χάνεις μέλη της οικογένειάς σου ή σαν να βγαίνεις από μια πολύ μεγάλη και πολύ όμορφη σχέση. Δεν έχει σημασία αν θα γνωρίσεις υπέροχους νέους ανθρώπους, χρειάζεσαι χρόνο να πενθήσεις για αυτά που έχασες.

Και ξέρεις, αυτό που συνειδητοποίησα στο νοσοκομείο είναι πως ξυπνάς το πρωί με μια τεράστια λίστα πραγμάτων που έχεις ανάγκη να κάνεις. Ζούμε σε μια πολύ αγχωτική κατάσταση με πολλές-πολλές επιλογές και πολλά πρέπει και πολλές υποχρεώσεις και απλά...

[σ.σ.: Ο Daniel αρχίζει και γελά δυνατά] Είναι ένας τύπος που κάνει κόλπα με το παλιό Volvo του εδώ στο parking από κάτω. Ωραίος φίλε!

Τι κάνει ακριβώς;

Μπήκε στο parking με ένα παλιό Volvo. Είναι πολύ γλιστερά εδώ αυτήν τη στιγμή, διότι χιόνιζε και έχει πάγο κι ο τύπος έκανε κύκλους γύρω από τον εαυτό του με το αμάξι. Ξέρεις αυτά που κάνεις όταν είσαι δεκαοκτώ χρονών (σ.σ.: μπαντιλίκια). Το θέμα είναι πως είναι ενήλικας... Δεν ξέρω αν πρέπει να εκφράσω το σεβασμό μου ή να γελάσω... Μάλλον και τα δύο...

Ναι και τα δυο... (γέλια)

Ρε συ, είναι όντως ενήλικας με στολή εργασίας που έχει κάτι κίτρινες ρίγες... Όχι ο τύπος που θα περίμενες να κάνει κάτι τέτοιο... Είδες; Ποτέ δεν ξέρεις...

«Ξυπνάμε κάθε πρωί με αυτή την απίστευτα μεγάλη λίστα από στόχους ζωής και αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε. Με αυτά που θα έπρεπε να είχαμε κάνει ή αυτά που πρέπει να κάνουμε σήμερα, αύριο, του χρόνου, την άλλη εβδομάδα ή σε μερικά χρόνια. Οφείλουμε να έχουμε πλάνα για μερικά χρόνια μπροστά αυτές τις μέρες.»

Τέλος πάντων... Είναι τόσα πολλά τα πράγματα σε αυτή τη λίστα που σε πιάνει σύγχυση. Είναι σαν να πηγαίνεις για ψώνια και φυσιολογικά να έχεις δέκα ή είκοσι πράγματα που θα πρέπει να πάρεις. Τότε κάποιος σου δίνει μια λίστα με 10.487 πράγματα και σου λέει «επέλεξε τα είκοσι πιο σημαντικά πράγματα από αυτή τη λίστα που πρέπει να ψωνίσεις». Θα πνιγείς! Απλά, δεν γίνεται! Όταν, λοιπόν, αυτή η λίστα γίνει πολύ μεγάλη είναι πολύ δύσκολο να βάλεις σε προτεραιότητα τα πράγματα και να ξεχωρίσεις τα σημαντικά από τα ασήμαντα...

Έχω την αίσθηση ότι έτσι είμαστε οι ενήλικες άνθρωποι, όλοι μας. Ξυπνάμε κάθε πρωί με αυτή την απίστευτα μεγάλη λίστα από στόχους ζωής και αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε. Με αυτά που θα έπρεπε να είχαμε κάνει ή αυτά που πρέπει να κάνουμε σήμερα, αύριο, του χρόνου, την άλλη εβδομάδα ή σε μερικά χρόνια. Οφείλουμε να έχουμε πλάνα για μερικά χρόνια μπροστά αυτές τις μέρες. Πρέπει να αλλάξεις τα λάστιχα το χειμώνα, πρέπει να κάνεις τη φορολογική σου δήλωση... Όλα αυτά τα πράγματα που σε βαραίνουν από τη στιγμή που ξυπνάς...

Όταν ήμουν στο νοσοκομείο, αυτή η λίστα εξανεμίστηκε κι έμειναν μόνο μερικά σημεία. Ήταν πολύ εύκολο να δω ποια ήταν τα σημαντικά και ποια παρέμεναν σε αυτή τη λίστα. Διότι, πολλά πράγματα είχαν απλά εξαφανιστεί. Δεν υπήρχε χώρος για λάστιχα σε αυτή τη λίστα, δεν υπήρχε καμία φορολογική δήλωση. Ο στόχος ζωής ήταν λίγο-πολύ να βγάλω τη μέρα και να μπορέσω να αντέξω άλλον έναν μήνα και να ελπίζω να επανακάμψω όσο πιο δυνατός μπορώ, τόσο σωματικά όσο και πνευματικά μετά από όλο αυτό. Αν θα κατάφερνα να ανέβω ξανά σε σκηνή, αυτό θα ήταν ένα σπουδαίο bonus!

Όμως, ένα πράγμα που συνειδητοποίησα τότε, ήταν πως όλες μου οι αμφιβολίες γύρω από τους Pain Of Salvation είχαν φύγει. Ήταν πολύ προφανές πως ήθελα τους Pain Of Salvation στη ζωή μου. Ήταν ακόμα σε εκείνη τη λίστα. Από όλα τα χιλιάδες και χιλιάδες πράγματα που ξέπεσαν από τη λίστα, οι Pain Of Salvation δεν ήταν μέσα σε αυτά. Το γεγονός αυτό το έκανε ευκολότερο το να επιστρέψω και να βγάλω αυτό το άλμπουμ. Γιατί με γέμισε με μια αυτοπεποίθηση που δεν είχα νιώσει για πολύ καιρό. Υποθέτω πως κατέληξα στο συμπέρασμα πως ό,τι κι αν συμβεί με τους Pain Of Salvation η μπάντα είναι πάνω από τους ανθρώπους που παίζουν στους Pain Of Salvation κι αυτό είναι γεγονός. Οπότε, ό,τι κι αν είναι να συμβεί, προχώρα...

«Μιλάω στον Θεό πού και πού. Πάντα ξεκινάω με την φράση «συγνώμη που δεν πιστεύω σε σένα».

Το να απευθύνεσαι στον Θεό - όπως κάνεις στο "Tongue Of God" - δεν είναι κάτι νέο για σένα, αλλά αναρωτιόμουν αν όσα πέρασες μπορεί να σε έκαναν να αναθεωρήσεις τις απόψεις σου γύρω από τον Θεό και τη θρησκεία σε κάποιο βαθμό. Κάποιοι άνθρωποι βγαίνουν από μια αντίστοιχες καταστάσεις πιο θυμωμένοι κι άλλοι ευγνώμονες απέναντι στον Θεό... Εσύ μάλλον τείνεις προς την θυμωμένη περίπτωση. Αλήθεια, πώς νιώθεις επ’ αυτού του θέματος;

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχω είναι ότι δεν πιστεύω στον Θεό, κάτι που κάνει τα πάντα πιο δύσκολα. Αλλά ακόμα κι έτσι νιώθω την ανάγκη να απευθύνομαι στον Θεό. Είναι αυτό το περίεργο πράγμα. Πάντα ένιωθα ότι η έννοια του Θεού είναι πολύ σημαντική. Ο θεϊκότητα και κάθε λογής ύπαρξη Θεού είναι πολύ σημαντικά θέματα για την ανθρωπότητα, οπότε είναι αδύνατο να μην σε συνεπάρει ή να μην ασχοληθείς με το θέμα.

Μιλάω στον Θεό πού και πού. Πάντα ξεκινάω με την φράση «συγνώμη που δεν πιστεύω σε σένα». Έτσι, για την μικρή πιθανότητα αυτός ή αυτή να υπάρχει... Οπότε δεν είναι ότι δεν πιστεύω σε αυτούς... (γέλια). Τα πράγματα μπορεί να υπάρχουν ακόμα κι αν δεν τα πιστεύεις. Δεν λέω ότι είναι αδύνατο να υπάρχει κάποιους είδους Θεός. Απλά, εγώ δεν πιστεύω σε αυτό.

Προσπάθησα να κάνω ένα θεωρητικό πείραμα στο "BE". Πως αν υπάρχει ένας Θεός, τότε εξ ορισμού αυτός ο Θεός θα πρέπει να πρέπει να είναι σε ένα επίπεδο ύπαρξης που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ή να καταλάβουμε. Αυτό πάλι δεν σημαίνει πως πρέπει να είναι κάτι το εξαιρετικά περίεργο...

Κάποτε έκανα την εξής παραβολή: Αν έχεις δυο ανθρώπους που πάντα ζούσαν σε έναν δισδιάστατο κόσμο, χωρίς κανένα τρισδιάστατο αντικείμενο, παρά μόνο με επίπεδα πράγματα, αυτό σημαίνει πως μπορείς να γνωρίζεις τον κόσμος σου, μπορείς να γνωρίζεις τι υπάρχει σε αυτόν. Αν, λοιπόν, πάρεις αυτούς τους δυο ανθρώπους και τους βγάλεις από τον δισδιάστατο κόσμο τους μόνο για ένα δευτερόλεπτο και τους βάλεις να δουν έναν κύλινδρο από δυο διαφορετικές γωνίες, τότε ο ένας θα δει έναν κύκλο κι ο άλλος ένα ορθογώνιο παραλληλόγραμμο. Κι όταν τους βάλεις πίσω στο επίπεδο περιβάλλον τους, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να συμφωνήσουν ότι είδαν το ίδιο αντικείμενο. Ο ένας θα είναι έτοιμος να παλέψει μέχρι θανάτου υπερασπιζόμενος πως ήταν κύκλος. Ο άλλος θα είναι το ίδιο σίγουρος πως ήταν ένα τετράγωνο ή ένα ορθογώνιο παραλληλόγραμμο. Και στον κόσμο του καθενός δεν υπάρχει καμία περίπτωση να είναι και τα δυο. Οπότε, θα παλεύουν για γενιές για το αν ήταν κύκλος ή ορθογώνιο παραλληλόγραμμο. Και στο τέλος δεν υπάρχει τίποτα το περίεργο με τον κύλινδρο. Απλά είναι κάτι που ξεπερνάει την αντίληψή τους, το παράθυρο της ύπαρξής τους.

Αν υπάρχει κάποιους είδους Θεός, θα είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Δεν έχει κάτι το περίεργο. Απλά είναι κάτι που υπερβαίνει τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να αντιληφθούμε το σύμπαν. Είμαι αρκετά σίγουρος πως δεν είναι κάποιο διαφορετικό πλάσμα που νιώθει απαραίτητα την ανάγκη να ασχολείται με μικρά πράγματα που συμβαίνουν στον κόσμο. Θα πρέπει να είναι κάποιο ον που επηρεάζει τα πράγματα και τα αφήνει να συμβούν, ίσως και ασυνείδητα. Σαν να κάθεσαι σε ένα κομπιούτερ και να γράφεις κάτι, οπότε αλλάζεις πολλά μηδενικά και άσσους από τη μια κατάσταση στην άλλη. Δεν έχεις κάποια πρόθεση να αλλάξεις κάποιο συγκεκριμένο μηδέν σε ένα ή κάποιο ένα σε μηδέν, αλλά το κάνεις μόνο και μόνο που γράφεις σε αυτόν τον υπολογιστή. Αν ζούσες μέσα στον σκληρό του δίσκο θα σου φαινόταν σαν μια μαγική διαδικασία όλο αυτό του οποίου είσαι μέρος. Υπάρχει κάποια σκοπιμότητα σε όλο αυτό, αλλά όχι μια σκοπιμότητα που θα μπορούσαν ποτέ να κατανοήσουν τα μηδενικά κι οι άσσοι...

«Τι θα γίνει αν ο Θεός δεν έχει χιούμορ; Πόσο αρνητική έκπληξη θα ήταν αυτή;»

Αν λοιπόν υπάρχει Θεός γιατί αγαπάει έναν γελωτοποιό κι ένα αστείο; [σ.σ.: Στίχοι από το "Tongue Of God"]

(γελάει) Απλά υποθέτω πως είμαστε όλοι καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού και πως αν το χιούμορ είναι σημαντικό για εμάς θα πρέπει να είναι και για τον Θεό. Με τον Fredrik κάναμε συχνά πλάκα επ’ αυτού: τι θα γίνει αν ο Θεός δεν έχει χιούμορ; Πόσο αρνητική έκπληξη θα ήταν αυτή;

Φαντάσου να μην πιστεύεις στον Θεό, αλλά όταν πεθάνεις να βρεθείς μπροστά στην πόρτα του Παραδείσου κι εκεί να είναι αυτός ο Θεός, που κάθεται εκεί και δεν έχει καθόλου αίσθηση του χιούμορ... Αυτό σημαίνει πως ότι έχεις πει στη ζωή, ειρωνικά θα κριθούν σαν να ήταν αυτά που πραγματικά πίστευες (γέλια). Αυτός θα ήταν ο πιο φριχτός τρόπος για να κριθείς ως νοήμον ανθρώπινο ον. Διότι, οι άνθρωποι που κάνουν τα πιο πολλά αστεία θα πήγαιναν στην κόλαση για πάντα...

Pain Of Salvation

Ωχ!

Για όλα όσα είπες και δεν εννοούσες, για όσα στην πραγματικότητα εννοούσες το αντίθετο. Αυτό θα ήταν το απόλυτο αστείο απέναντι στην ανθρωπότητα. Φαντάσου κάτι του στυλ:

- Λυπάμαι, αλλά είπες πως ο Χίτλερ είχε ωραίο κούρεμα
- Μα δεν το εννοούσα Θεέ! Το αντίθετο εννοούσα...
- Ναι, αλλά δεν είπες αυτό...
- Το ξέρω, αλλά...
- Οκ

...κατάλαβα, τα λέμε στην κόλαση...

(γέλια) Κόλαση για σένα φίλε μου...

Πάντως, είναι και κάτι ακόμα. Ξέρεις ο κόσμος λέει «να χαμογελάς», «να δείχνεις χαρούμενος», «να χαμογελάς στο πρόσωπο του κινδύνου». Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που επιτρέπουν την ανθρώπινη ύπαρξη που τείνουν να μας δίνουν την εντύπωση πως έχεις περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσεις αν προσποιείσαι πως τα πάντα είναι καλά.
Ίσως επειδή για χρόνια έχεις υπάρξει ο κλόουν της τάξης σου στο σχολείο -υποθέτω πως οι περισσότεροι άνθρωποι που ειδικεύονται σε κάποιον καλλιτεχνικό κομμάτι έχουν υπάρξει οι κλόουν της τάξης σε κάποιο σημείο - ξέφευγες από τον κίνδυνο κάνοντας αστεία ή επειδή ήσουν πολύ καλός στα λόγια. Έβρισκες τη λύση κάνοντας αστεία, με το χιούμορ σου. Υποθέτω, λοιπόν, πως ο κλόουν της τάξης θα πρέπει να προσαρμοστεί σε αυτό ακόμα και στο νεκροκρέβατό του. Θα κάνεις αστεία στον Θεό και αυτός θα σε αφήσει να την σκαπουλάρεις...

[σ.σ.: Ο Daniel κάνει μια βαθιά φωνή] «Μάλλον θα τον κρατήσω αυτόν εδώ λίγο ακόμα ζωντανό, φαίνεται αστείος! Μπορώ να τον βλέπω για λίγο ακόμα. Ίσως τον σκοτώσω αύριο...» (γέλια)

Θα πρέπει να προσπεράσω τις ερωτήσεις μου για τα προβοκατόρικα βίντεο, για το πώς ο ύπνος και τα όνειρα επηρεάζουν την μουσική σου, για το αν νιώθεις λίγο σαν τον Λύκο της Στέπας του Herman Hesse, για το ομώνυμο τραγούδι που είναι ένα κεφάλαιο από μόνο του, καθώς επίσης και για το πώς νιώθεις για την εκλογή του Τραμπ και το ότι είχες δίκιο για όσα έγραψες πριν δέκα χρόνια για την Αμερική... [σ.σ.: ο Daniel γελάει με κάθε ερώτημα] Επίσης, δεν θα σε ρωτήσω αν θα ξανάρθετε ποτέ στην Ελλάδα...

Α, αυτό θα το κάνουμε (γέλια). Τουλάχιστον, μπορώ να απαντήσω σε αυτό... (γέλια)

«Στην καθημερινή ζωή τείνω να πιστεύω πως τα πράγματα βρίσκουν τον δρόμο τους. Οι εμπειρίες των τελευταίων ετών μου έχουν σίγουρα ενισχύσει αυτή την πεποίθηση»

Λοιπόν, θα ολοκληρώσω αυτήν τη συνέντευξη με την απόλυτη ερώτηση που μου προέκυψε από το άλμπουμ. Μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι στη ζωή υπάρχει πόνος, αλλά τι γίνεται με την λύτρωση;

Εξαρτάται από το τι εννοείς με την λέξη λύτρωση. Θέλω να πω πως στο τέλος όλοι θα πεθάνουμε... (γέλια) Κι αν δεν πιστεύεις σε κάποιου είδους μετά θάνατον ζωή, αυτό ήταν. Ζεις και μετά πεθαίνεις Τελειώνει μάλλον κάπως μοναχικά, οφείλεις να το παραδεχτείς... (γέλια)

Όμως, στην καθημερινή ζωή τείνω να πιστεύω πως τα πράγματα βρίσκουν τον δρόμο τους. Οι εμπειρίες των τελευταίων ετών μου έχουν σίγουρα ενισχύσει αυτή την πεποίθηση. Και τα πάντα εξαρτώνται από το πώς βλέπεις τα πράγματα...

Ξέρεις, ήταν ο Leo που με πήγε με το αμάξι στο νοσοκομείο. Και πήγα στο νοσοκομείο γιατί η γυναίκα μου αρνιόταν να με αφήσει να μείνω σπίτι. Εγώ είχα φριχτούς πόνους, αλλά δεν ήθελα να πάω...

[σ.σ: Κάπου εκεί ο φίλος μας που έκανε μπαντιλίκια εμφανίζεται ξανά] Ω, νάτος, το κάνει ξανά τώρα που φεύγει! Κάνει κύκλους με το αμάξι του (τρελά γέλια). Με συγχωρείς... Πάμε παρακάτω...

Ήταν Κυριακή και σκεφτόμουν πως θα καταλήξω στα επείγοντα περιμένοντας, περιμένοντας και περιμένοντας (σ.σ.: και που να ήσουν στην Ελλάδα) και όταν θα με έπαιρναν μέσα θα μου έριχναν μια ματιά και θα μου έλεγαν κάτι του στυλ «πάρε αυτά τα παυσίπονα και θα είσαι μια χαρά». Έτσι, θεώρησα πως δεν υπάρχει κανένα νόημα να πάω στο νοσοκομείο εξαρχής. Η Johanna φρόντισε να διασφαλίσει ότι θα πάει, το οποίο είναι το πρώτο καλό σημάδι. Τηλεφώνησε στον Leo, καθώς έπρεπε να μείνει στο σπίτι με τα παιδιά κι αυτός ήρθε να με πάρει για να με πάει στο νοσοκομείο. Καθώς ήμασταν στο δρόμο για το νοσοκομείο έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Ήταν τα πρώτα χιόνια και πηγαίναμε πολύ γρήγορα και χάνει τον έλεγχο, οπότε βγαίνουμε από το δρόμο με παραπάνω από 100 χλμ/ώρα. Στο πλάι του δρόμου έχει ένα τεράστιο χαντάκι που πηγαίνει παράλληλα με αυτόν και από την άλλη πλευρά του χαντακιού είναι το δάσος. Έτσι, λοιπόν, τη στιγμή που χάνει τον έλεγχο ξέρω τι θα γίνει...

Pain Of Salvation

Έχω συνηθίσει να οδηγώ στο χιόνι, καθώς έχω γεννηθεί στη Σουηδία. Ξέρω ακριβώς πότε το παιχνίδι τελειώνει και δεν μπορείς να σώσεις την παρτίδα. Το βλέπω πως θα βγούμε από τον δρόμο ακριβώς εκεί, θα φύγουμε με το πίσω μέρος του αμαξιού, το αμάξι θα αναποδογυρίσει εξαιτίας του χαντακιού και θα φύγουμε μέσα στο δάσος... Κι αυτό δεν θα είναι καθόλου καλό...

Δεν υπάρχει τίποτα που μπορούμε να κάνουμε. Απλά κρατάς το χερούλι που είναι στο πάνω μέρος της πόρτας. Κι όπως φεύγουμε από τον δρόμο και για κάποιο περίεργο λόγο, στο σημείο ακριβώς που  φεύγει το αμάξι, πάνω από το χαντάκι έχει αυτόν τον παλιό δρόμο προς το δάσος τον οποίο χρησιμοποιούν τα τρακτέρ για να περάσουν. Έτσι, αντί για το χαντάκι, υπάρχουν τρία μέτρα απουσίας του χαντακιού, ακριβώς εκεί που φύγαμε από το δρόμο. Βλέπεις, υπάρχει μια μικρή λύτρωση ακριβώς εκεί, έτσι δεν είναι;

Μετά από λίγο, βρίσκομαι εκεί με σαρκοφάγο βακτήριο και έναν πόνο που δεν είχα φανταστεί ποτέ στη ζωή μου να σπρώχνω το αμάξι πίσω στον δρόμο, καθώς ο Leo είναι μέσα και προσπαθεί να στρίβει το τιμόνι. Το οποίο είναι τρελό τώρα που το σκέφτομαι, αλλά δεν είχα ιδέα τι στο καλό μου συμβαίνει τότε. Και τότε, καθώς στεκόμαστε εκεί, παρατηρούμε ότι ενώ το αμάξι γενικά είναι μια χαρά κι εμείς επίσης είμαστε μια χαρά, ένα από τα λάστιχα έχει φύγει τελείως από τον τροχό. Έτσι, λοιπόν, έπρεπε να αλλάξουμε το λάστιχο στη μέση του δρόμου, στην μέση της νύχτας, με μείον βαθμούς κελσίου, με χιόνι, χωρίς γάντια και χωρίς μπουφάν. Κι εγώ με δυσκολία στεκόμουν όρθιος, χρησιμοποιώντας το κινητό μου ως φακό, χωρίς να νιώθω καν τα χέρια μου από το κρύο.

Καθώς, λοιπόν, αλλάζουμε λάστιχο σε αυτόν τον απομονωμένο δρόμο, σταματάει ένα αμάξι. Και μόνο το γεγονός ότι πέρασε ένα αμάξι είναι από μόνο του ένα θαύμα! Ένας νεαρός τύπος ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού και σκύβει προς αυτή από τη θέση του οδηγού. Μας φωνάζει: «Θέλετε βοήθεια;». Ο Leo κι εγώ είμαστε πολύ ευγενικοί ως άνθρωποι κι έτσι αυτό που συμβαίνει είναι πως βλέπω ότι στη θέση του συνοδηγού έχει πλαστικές τσάντες από βενζινάδικο και σε κλάσματα δευτερολέπτου έχω φτιάξει μια ολόκληρη ιστορία στο κεφάλι μου πως είναι ένας νεαρός τύπος που θέλει να περάσει ένα χαλαρό Κυριακάτικο βράδυ. Πήγε μέχρι το βενζινάδικο, αγόρασε μια Κόκα Κόλα και πατατάκια και είναι στο δρόμο για το σπίτι για να βάλει να δει την αγαπημένη του σειρά ή ταινία και να περάσει ένα όμορφο, ζεστό βράδυ, αλλά νιώθει την ανάγκη να σταματήσει και να μας ρωτήσει αν χρειαζόμαστε βοήθεια...

Αλλά, φυσικά, αυτό που στην πραγματικότητα θέλει είναι να πάει σπίτι. Οπότε, δεν μου πάει η καρδιά να του πω «Ναι! Χρειαζόμαστε βοήθεια!». Κι ο Leo είναι ακριβώς ο ίδιος τύπος ανθρώπου. Όταν το σκέφτεσαι, έχεις εμένα με σαρκοφάγο βακτήριο, στο δρόμο για τα επείγοντα του νοσοκομείου, μόλις έχουμε βγει από το δρόμο, το αμάξι έχει χαλάσει κι ο Leo είναι εκεί, προσπαθώντας να αλλάξει λάστιχο χωρίς γάντια ή άλλα εργαλεία, με μείον θερμοκρασία και μέσα στη νύχτα... Κι όταν μας ρωτάει απαντάμε κι οι δυο «Όχι, όχι, όχι, είμαστε μια χαρά!». Λέει εντάξει, μοιάζει λίγο μπερδεμένος και φεύγει. Μετά κοιταζόμαστε και λέμε ο ένας στον άλλον «αυτή ήταν μάλλον η μόνη βοήθεια που θα μπορούσαμε να έχουμε. Καταλαβαίνεις τι κάναμε, ε;». Νομίζω πως κι αυτή ήταν κάποιου είδους λύτρωση, το ότι αυτός ο τύπος σταμάτησε εκεί. Αλλά δεν την πήραμε αυτή τη λύτρωση... (πολλά γέλια)

Έτσι, λοιπόν, φτάνουμε στα επείγοντα του νοσοκομείου μετά από μερικές ώρες. Μπαίνω μέσα και εξηγώ τον πόνο μου και πραγματικά νιώθω πως κάποιος μαγκώνει τη σπονδυλική μου στήλη με σκληρά εργαλεία. Σαν να προσπαθούν να μου ξεριζώσουν την σπονδυλική στήλη. Είναι κάτι μικρό, κόκκινο και απλώνεται πολύ γρήγορα. Και δεν υπάρχει κάποιος ορθοπεδικός. Για κάποιον λόγο δεν υπάρχει κανείς ειδικός εκεί και έτσι μου λένε να φύγω, να πάω σπίτι μου και να επιστρέψω το πρωί.

Κι αυτό είναι που θέλω να καταλήξω. Αν δεν είχαμε το ατύχημα και δεν είχαμε βγει εκτός δρόμου και δεν είχαμε περάσει όλα αυτά που περάσαμε για να με πάει ο Leo στο νοσοκομείο πιθανότατα θα το είχα αποδεχτεί και θα είχα γυρίσει σπίτι μου. Αλλά έχοντας περάσει όλα αυτά, που ο Leo έκανε όλο το δρόμο να έρθει σπίτι μου στην εξοχή, που με πήρε με το αμάξι, που είχαμε το ατύχημα, που έπρεπε να αλλάξουμε λάστιχο στη μέση του δρόμου, που έσπασε το πλαστικό στο πίσω μέρος του αμαξιού του... Αν δεν ήταν όλα αυτά, πιθανότατα θα είχα αποδεχτεί αυτό που μου είπαν. Ήμουν έτοιμος να κάνω το ίδιο με το αμάξι που σταμάτησε νωρίτερα και να πω εντάξει.

Τότε ένιωσα πως μετά από όλα αυτά που πέρασα τουλάχιστον πρέπει να το δουν αυτό που έχω, τουλάχιστον να το δει ένας γιατρός. Οπότε είπα «Χρειάζομαι να το δει κάποιος. Δεν νομίζω πως στην πραγματικότητα σχετίζεται με την σπονδυλική στήλη, απλά πονάει εκεί. Παρακαλώ βρείτε κάποιον να το δει, σας ικετεύω». Κι έτσι έκαναν. Κι έφτασαν γρήγορα στο συμπέρασμα ότι δεν ήταν θέμα της σπονδυλικής στήλης, αλλά ήταν κάποιου είδους μόλυνση. Έτσι, λοιπόν, σκέφτομαι πως αν δεν είχε συμβεί αυτό το ατύχημα, τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν πάρει τελείως διαφορετική τροπή...

Οπότε, ναι! Αυτός ήταν ο πόνος της λύτρωσης [σ.σ.: Pain Of Salvation] εκείνο το βράδυ... (γέλια)

Ίσως τελικά αντί για ντοκιμαντέρ να γυρίζατε μια ταινία... Διακρίνω στοιχεία από δράμα, από κωμωδία, από περιπέτεια...

(γέλια) Νομίζω πως αυτή η μέρα θα ήταν μια ωραία ταινία τύπου Fargo, με όλες αυτές τις απίθανες καταστάσεις. Θα είχε πλάκα. Θα κάτσουμε με τον Leo να συζητήσουμε ποιοι θα μας έπαιζαν στην ταινία... (γέλια)

ΟΚ, θα κρατήσω τις υπόλοιπες ερωτήσεις μου για την επόμενη φορά που θα μιλήσουμε. Ελπίζω να είναι σύντομα...

Χάρηκα πολύ την κουβέντα μας. Ελπίζω να καταφέρεις να βγάλεις κάτι καλό, μέσα από όλο αυτό... (γέλια)

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "In The Passing Light Of Day" από τον Χρήστο Καραδημήτρη.

  • SHARE
  • TWEET