Pain Of Salvation

Remedy Lane

Inside Out (2002)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 05/01/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Πριν ξεκινήσω να αναφέρομαι στο "Remedy Lane" πρέπει να ξεκαθαρίσω τη θέση μου. Το άλμπουμ αυτό είναι στην κορυφή από μια σειρά δίσκων για τους οποίους συλλέγω όλους τους επιμέρους αντικειμενικούς παράγοντες που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω ώστε να περιγράψω ένα δίσκο και τους πετάω στα σκουπίδια με συνοπτικές διαδικασίες. Διότι όταν πρέπει κάποιος να μιλήσει για το τέταρτο studio album των Pain Of Salvation, μιλάει για πολύ δυνατά συναισθήματα και ως εκ τούτου μιλάει για καθαρά υποκειμενικές καταστάσεις, όπου δεν έχει μεγάλη σημασία η όποια αντικειμενική αξία.

Το πρώτο σοκ είχε έρθει δυο χρόνια νωρίτερα με το "The Perfect Element Pt.1" και περίμενα ήδη με ανυπομονησία τη μέρα που θα το έπαιρνα στα χέρια μου, αφού έστω και οριακά πρόλαβε την εποχή του download. Θυμάμαι να έχει βγει με μικρή χρονική απόσταση από το "Six Degrees Of Inner Turbulence" και μάλλον κάπου εκεί πρέπει να συνειδητοποίησα πλήρως ότι αυτή η prog γωνιά της μουσικής μου προσφέρει περισσότερα από οποιαδήποτε άλλη. Το δε "Remedy Lane" κρατάει ένα άτυπο προσωπικό ρεκόρ, αφού πρέπει για περίπου 1,5 χρόνο να το άκουγα ακατάπαυστα, ενώ δε σταμάτησα ποτέ να το αναζητώ και να ταυτίζομαι μαζί του...

Ταύτιση... Αυτό είναι το κύριο προσόν του άλμπουμ. Ταυτίζεσαι με το κάθε τραγούδι, με την κάθε ερμηνεία. Ποτέ και σε κανέναν δίσκο δεν έχω ξαναβρεί τόσα quotes που να νομίζω ότι μιλάνε για τη ζωή μου. Και τελικά το ίδιο να νιώθουν τόσοι πολλοί που έχει τύχει να μοιραστούμε σκέψεις και απόψεις πάνω στο άλμπουμ. Με το «Finding out at last that freedom is a state of mind...», που ανοίγει ο δίσκος, σε έχει ήδη γονατίσει και η αφοπλιστική ειλικρίνεια στο «Τo be honest I don't know what I'm looking for» έχει την αίσθηση πως μιλάει εκ μέρους σου. «Live that you might find the answers, you can't wait before you live, love and life will give you chances, from your flaws learn to forgive...» και νομίζεις πως αυτός ο δίσκος θέλει να σου μάθει να ζεις. Σε μια από τις εξάρσεις θα αντιληφθείς τη δύναμη του «Let me break the things I love I need to cry!», ενώ το τέλος του «We will always be more human then we wish to be» ολοκληρώνει μια ψυχική κάθαρση.

Όλα αυτά δεν αποτελούν κάποιο μέρος ενός πολύπλοκου concept, αλλά ενός εγχειρήματος που λίγοι άνθρωποι θα τολμούσαν, όπως το να παραθέσουν την προσωπική τους ζωή σε όλο τον κόσμο, όχι για να την κρίνει, αλλά για να ταυτιστεί. Ο Daniel Gildenlow είναι ένας άνθρωπος που ξέρει να χειρίζεται αυτή την έκθεση ͘ άλλος στη θέση του θα είχε καεί. Από την αποτυχημένη γέννα του "Trace Of Blood" στην απόπειρα αυτοκτονίας του “Rope Ends” και από την απόλυτη κατάθεση αγάπης στο "This Heart Of Mine" στο ναδίρ του "Undertow". Από τη δεύτερη ευκαιρία του "Second Love" στα αέναα υπαρξιακά ζητήματα του "Beyond The Pale". Δεν έχουν καμία σημασία τα πρόσωπα, αλλά οι καταστάσεις και το πώς αυτές αντιμετωπίζονται.

Μουσικά δε θα μπορούσε να υστερεί, με την κάθε μελωδία να ηχεί τόσο εμπνευσμένη στα αυτιά μου που δε μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο ταιριαστό σε κάθε στιγμή. Να είναι η ομορφιά του "Dryad Of The Woods" με την ακουστική κιθάρα και το πιάνο; Να είναι τα δύστροπα μέτρα του "Fandango"; Να είναι η μελωδία του "Undertow" που στιγματίζει ή το prog του "Rope Ends" με το κολλητικό refrain του και το τεχνικό μεσαίο μέρος; Να είναι το σχεδόν folk του "Chain Sling"; Είναι τα πάντα και κυρίως είναι οι ερμηνείες του Daniel που δεν επιδέχονται κριτικής. Συνθέτης, τραγουδιστής, στιχουργός και παραγωγός, αλλά πάνω από όλα ολοκληρωμένος μουσικός και σπάνιος καλλιτέχνης με όραμα, έκανε πάντα αυτό που πρόσταζε το σπάνια όμορφο κολλημένο μυαλό του.

Απέχει μίλια μακριά μουσικά από το prog των Dream Theater, δε μοιάζει με Queensryche, αλλά τοποθετείται μαζί με αυτά τα ονόματα για λόγους αισθητικής, παρά τεχνικής ίσως και μεγαλείου. Μέχρι και το "Remedy Lane" (και πριν διαφοροποιηθούν) οι Pain Of Salvation ξεχώρισαν για αυτή την αισθητική τους, την οποία πολλοί προσπάθησαν -ανεπιτυχώς- να αναπαράγουν. Δε θέλω κάτι άλλο να προσθέσω, παρά μόνο πως είναι το άλμπουμ που με συγκλόνισε περισσότερο στην προηγούμενη δεκαετία και είναι μέσα στα 5-10 αγαπημένα μου άλμπουμ όλων των εποχών, ανεξαρτήτου μουσικού ιδιώματος. Αν κάποτε χάσω τα λογικά μου και σταματήσω να ακούω μουσική ή ξεχάσω τα πόσα μου έχει προσφέρει αυτή, μια ακρόαση και μόνο του "Remedy Lane" θεωρώ πως είναι ικανή να μου θυμίσει γιατί δε μπορώ να ζήσω χωρίς μουσική και το πώς αυτή διαμορφώνει κάθε περίοδο της ζωής μου. Ανεκτίμητο!
  • SHARE
  • TWEET