Crobot (Brandon Yeagley): «Τι είναι η μουσική χωρίς το χιούμορ;»

Οι Crobot είναι από τις περιπτώσεις των συγκροτημάτων που κατανοείς την πραγματική δυναμική τους μόνο όταν τους δεις να παίζουν ζωντανά. Μετά την καταιγιστική εμφάνισή τους στο Hellfest έρχεται τώρα και το νέο άλμπουμ τους "Welcome To Fat City" για να δέσει το γλυκό. Ο Brandon Yeagley εκτός από φωνάρα και απίστευτος performer είναι και εξαιρετικά ευχάριστος συνομιλητής, όπως θα διαπιστώσετε στην παρακάτω κουβέντα.

Γεια σου Brandon, τι κάνεις; Είμαι πολύ χαρούμενος που έχουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε.

Είμαι μια χαρά! Μόλις έφαγα δυο τάκος για να ικανοποιήσω την πείνα μου και την λιγούρα μου για μεξικάνικο, ταυτοχρόνως. (γέλια)

Αυτό είναι υπέροχο. Θέλω να ξεκινήσω λέγοντας σου πως είμαι ακόμη άναυδος από την εμφάνιση που κάνατε δυο μήνες πριν στο Hellfest. Από πού πηγάζει όλη αυτή η ενέργεια;

(γέλια) Ειλικρινά, νομίζω πως απλώς αγαπάμε αυτό που κάνουμε. Βγαίνουμε εκεί έξω και σε κάθε μας εμφάνιση συμπεριφερόμαστε σαν να είναι η τελευταία, ανεξάρτητα απ' το πόσα άτομα έχουμε στο κοινό. Δίνουμε ό,τι έχουμε και πιστεύω αυτό είναι απλώς αποτέλεσμα πάθους και απόλυτης κυριαρχίας σε αυτό που κάνουμε. Αυτό είναι το εύκολο μέρος της δουλειάς μας. (γέλια) 

Έχω δει αρκετές νέες μπάντες να παίζουν και συνήθως ενθουσιάζομαι όσο ενθουσιάστηκα με εσάς και ειδικά με την απόδοση σας. Δικέ μου, το ζείτε, χωρίς πλάκα. Οι Crobot είναι μια μπάντα που γεννήθηκε για να παίζει ζωντανά; 

Ναι, οπωσδήποτε. Αυτός είναι ο τρόπος που γράφουμε μουσική. Απλώς μπαίνουμε μέσα σε ένα δωμάτιο και τζαμάρουμε. Τίποτα δεν είναι προσχεδιασμένο ή χορογραφημένο εκεί πάνω, είναι όλα της στιγμής. Εννοώ ότι οπωσδήποτε έχουμε τις δικές μας κινήσεις και το στυλ που χαρακτηρίζει τους Crobot, όμως όλα αντικατοπτρίζουν την αγάπη μας για αυτό που κάνουμε. Θεωρώ πως οι ζωντανές εμφανίσεις είναι σίγουρα ο καλύτερος τρόπος να βιώσεις αυτά που έχουμε να προσφέρουμε.

Αυτό να λέγεται. Τι είναι όμως πιο σημαντικό; Να είσαι καλός συνθέτης ή εξαιρετικός performer; Και τι απολαμβάνετε περισσότερο, το να βρίσκεστε στο στούντιο ή επί σκηνής;

Θα απαντήσω σε όλες αυτές τις ερωτήσεις λέγοντας «Ναι». (γέλια) Πιστεύω ότι όλα είναι πολύ σημαντικά και θεωρώ, λαμβάνοντας υπόψιν πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που είναι απλά performers και δεν μπορούν να γράψουν τραγούδια, αλλά εξακολουθούν να απολαμβάνουν την όλη ερμηνευτική διαδικασία και την ίδια στιγμή υπάρχουν και πολλοί που τα καταφέρνουν το ίδιο καλά τόσο στο κομμάτι της ερμηνείας όσο και στο κομμάτι της σύνθεσης τραγουδιών. Όταν βλέπεις μια μπάντα που τα τραγούδια της είναι πολύ καλά αλλά τα θαλασσώνουν στις εμφανίσεις τους, λες και είναι στον αυτόματο πιλότο, υποβαθμίζει κάπως τα τραγούδια. Εννοώ πως π.χ. ο Carlos Santana και ο Jimi Hendrix βρίσκονταν στον δικό τους κόσμο και χάνονταν στη στιγμή, αλλά νομίζω υπάρχει μια χρυσή τομή ανάμεσα σε αυτό και στο να τα θαλασσώνεις. Πιστεύω ότι είμαστε το ακριβώς αντίθετο από αυτό που γίνεται εκεί έξω. Όταν βλέπουμε μια μπάντα που ανεβαίνει επί σκηνής και χωλαίνει, θέλουμε να κάνουμε το ακριβώς αντίθετο.

Έχετε ένα καινούριο στούντιο άλμπουμ και συγχαρητήρια, είναι φανταστικό. Πώς νιώθετε γι' αυτό;

Είμαστε πραγματικά ενθουσιασμένοι που θα επιστρέψουμε στο προσκήνιο. Το "Welcome To Fat City" είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ σε βαθμό που ξεπερνάει ακόμα και το "Something Supernatural". Είναι η εξέλιξη των Crobot και πιστεύω αρχίζουμε να βρίσκουμε τα πατήματα μας ,όχι μόνο απ' την οπτική του τι κάνουμε στις περιοδείες, αλλά επίσης και στη σύνθεση των κομματιών. Πιστεύω τα τραγούδια είναι καλύτερα, πιο κοντά στον ήχο των Crobot και κατά κάποιο τρόπο ταξιδεύουμε τον κόσμο στο φάσμα του τι ακριβώς κάνουμε. Οπότε, διευρυνόμαστε, γινόμαστε πιο funky και πιο heavy. Πιστεύω ότι το "Welcome To Fat City" είναι ένας ιδανικός τίτλος για το άλμπουμ, διότι κατά κάποιο τρόπο συνοψίζει τα πάντα, το γεγονός ότι παρουσιάζουμε μια πληρέστερη έκδοση των Crobot.

Έχω μπερδευτεί λίγο. Πρέπει το "Welcome To Fat City" να θεωρείτε ως το δεύτερο ή το τρίτο σας άλμπουμ; Και που μπορεί κάποιος να βρει τον πρώτο σας δίσκο που κυκλοφόρησε το 2012;

Στην πραγματικότητα εξαντλήθηκε. Τη στιγμή που υπογράψαμε τη συμφωνία με την Wind-Up ήταν ένα από τα πράγματα που έπρεπε να κάνουμε, να ξεχάσουμε αυτό το άλμπουμ. Οπότε δεν μπορεί πλέον να βρεθεί, αλλά αν ήσουν αρκετά τυχερός ώστε να καπαρώσεις ένα αντίγραφο όσο ακόμα κυκλοφορούσε, τότε συγχαρητήρια. Δεν είμαι σίγουρος πως θα υπάρξει ξανά ευκαιρία να το αποκτήσει κάποιος αλλά μπράβο που ήσουν ενημερωμένος σχετικά με το πρώτο μας άλμπουμ (γέλια). Απαιτούσε αρκετό ψάξιμο κάτι τέτοιο.

Πόσο διαφορετική ήταν η δημιουργία του "Fat City" συγκριτικά με το "Something Supernatural"; Τραβήξατε αρκετά βλέμματα καθώς περιοδεύσατε πολύ, στα πλαίσια στήριξης του προηγούμενου άλμπουμ, οπότε πως αυτό επηρέασε το αποτέλεσμα του νέου δίσκου;

Πιστεύω ότι ο χαρακτήρας που επιδεικνύουμε στις ζωντανές μας εμφανίσεις πάντοτε θα επηρεάζει την διαδικασία της σύνθεσης κομματιών. Ένα πράγμα που κάναμε κι αυτήν τη φορά, όπως συνήθως κάνουμε πάντα, είναι ότι δοκιμάσαμε τα καινούργια τραγούδια σε ζωντανές συνθήκες. Κάποια τραγούδια από το καινούριο άλμπουμ τα παίζουμε αρκετό καιρό, οπότε αν μας έχεις δει σε live πιθανότατα να έχεις ακούσει μερικά από αυτά. Βλέπεις, αυτό είναι κάτι το οποίο προσπαθούμε να κάνουμε συχνά οπότε οι ζωντανές εμφανίσεις μας δίνουν την δυνατότητα να δοκιμάσουμε τα τραγούδια και να δούμε πως αποδίδουν σε τέτοιες συνθήκες.

Νομίζω είχατε ήδη μερικά τραγούδια που είχαν ξεμείνει από τις ηχογραφήσεις για το "Something Supernatural". Χρησιμοποιήσατε αυτές τις ιδέες ή έχουμε να κάνουμε με ολοκαίνουριες;

Ήταν πάνω-κάτω όλες καινούριες ιδέες. Είμαι σχεδόν 90% σίγουρος ότι ήταν όλες νέες. Πιθανότατα, υπάρχουν μερικά riff ή κάποια μέρη που δανειστήκαμε από παλαιότερα μας τραγούδια τα όποια δεν χρησιμοποιήθηκαν στις ηχογραφήσεις του "Something Supernatural", αλλά όλα τα υπόλοιπα ήταν εντελώς καινούργιο υλικό. Αυτός είναι ο τρόπος που μας αρέσει να πράττουμε, καθώς νιώθουμε ότι τα άλμπουμ αντικατοπτρίζουν το πού είμαστε αυτήν τη στιγμή, το τι μας επηρεάζει και τι διάθεση έχουμε ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο. Εκείνη την περίοδο επηρεάστηκα πολύ απ τον Hunter S. Thompson κι εμβάθυνα ιδιαίτερα στη δημοσιογραφία τύπου Gonzo. Ένα από τα πράγματα που διάβασα γι' αυτόν ήταν το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της καμπάνιας του για τη θέση του σερίφη του Aspen στο Κολοράντο, πρότεινε την ιδέα να αλλάξει το όνομα του Aspen σε Fat City, κρίνοντας πως αυτό θα κρατούσε όλους τους κακοποιούς και τα αποβράσματα της κοινωνίας μακριά απ' την περιοχή.  Έτσι πήρα αυτήν την ιδέα και έφτιαξα αυτόν τον πλανήτη όπου όλα αυτά τα αποβράσματα, κάτι σαν διαστημικοί πειρατές φαντάσου, θα μπορούνε να προσφύγουν. Είναι σαν ένα καταφύγιο για όλη την αμαρτία που υπάρχει στον γαλαξία.

Τώρα μόλις πρόσθεσες μια νέα διάσταση στην επόμενη μου ερώτηση. Πιστεύω πως η σημαντικότερη διαφορά ανάμεσα στους δύο σας δίσκους παρατηρείται στους στίχους. Αυτήν τη φορά δεν μιλάνε για τον Εωσφόρο, τη γυναίκα του, για νεκρομάντες και άλλους χαρακτήρες επιστημονικής φαντασίας. Αντίθετα, θεωρώ πως αναφέρονται περισσότερο στην απληστία. Έχω δίκιο;

Οπωσδήποτε! Μου αρέσει πολύ να φτιάχνω ιστορίες και πλοκές για το τι συμβαίνει στο σύμπαν των Crobot. Είναι κάτι που με βοηθάει να έχω ευκολότερα ιδέες και αφού το τελευταίο μας άλμπουμ ήταν κυρίως επικεντρωμένο σε χαρακτήρες, νιώθω ότι αυτό το άλμπουμ είναι περισσότερο εστιασμένο στις αιτίες των φαινομένων. Μερικοί χαρακτήρες του προηγούμενου δίσκου σίγουρα αναφέρονται στις στιχουργικές γραμμές, αλλά η ιστορία δεν εστιάζει σε εκείνους, αλλά κινείται παράλληλα με αυτούς. Όπου να 'ναι ολοκληρώνω τις διαδικασίες για να κυκλοφορήσω το πρώτο μέρος του κόμικ μου με τίτλο "Legend of the Spaceborne Killer", το οποίο θα αποκαλύψει τα πραγματικά αίτια του πρώτου άλμπουμ. Θα κυκλοφορήσει σύντομα και θα υπάρξει κι ένα κόμικ το οποίο θα τρέχει παράλληλα με τις ιστορίες του νέου άλμπουμ. Θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή κι αυτό και θα είναι επικεντρωμένο κυρίως στην άπληστη πλευρά των πραγμάτων. Όπως θα δεις στο μέλλον οι ιστορίες παίρνουν τέτοια τροπή ώστε προκαλούν σύρραξη μεταξύ των χαρακτήρων. Πολλές αμαρτίες!

Τι έχεις να πεις για το εξώφυλλο του άλμπουμ; Είναι πολύχρωμο και διαφορετικό από αυτό που θα περίμενε κάποιος. Πώς καταλήξατε σε αυτό;

O Chris Bishop, ο κιθαρίστας μας, δημιουργεί όλα μας τα εξώφυλλα κι έκανε άριστη δουλειά. Ήθελε να προσεγγίσει με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο το εξώφυλλο του νέου δίσκου. Πιστεύω πως αποτελεί μια πιο ψυχεδελική εκδοχή του ποιοι είμαστε. Ενώ το προηγούμενο άλμπουμ είχε να κάνει με τον αρνητικό χώρο, ετούτο εδώ παρουσιάζεται ως μια τέχνη που περιμένει να αποκαλύψει τη μαγεία της. Υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες σε αυτήν τη δουλειά και όσο περισσότερο το κοιτάς τόσο περισσότερο αντιλαμβάνεσαι τι κρύβει. Η Nuclear Blast έκανε εξαιρετική δουλειά με το packaging και πραγματικά ανυπομονούμε να λάβουμε την gatefold έκδοση του βινυλίου. Είμαστε φανατικοί των βινυλίων οπότε πάντα προσανατολιζόμασταν προς αυτό το format. Όπως είπα και πριν υπάρχουν κάποια κρυμμένα πράγματα στο όλο artwork τα οποία θα προσδιορίσουμε κάποια στιγμή, αλλά όσο περισσότερο το κοιτάζει κανείς, τόσο θα του αποκαλύπτονται.

Ως λάτρης των βινυλίων ανυπομονώ να το πάρω στα χέρια μου.

Ωραία! Να ξέρεις το έχουμε και σε μια ειδική έκδοση, η οποία έχει ένα ιδιαίτερο καφετί χρώμα για το βινύλιο (γέλια).

Στην προηγούμενη συνέντευξη είχαμε κάνει μία εξαιρετική ανάλυση για κάθε τραγούδι του τότε δίσκου. Θα σε πείραζε να το ξανακάναμε;

Φυσικά! Αν μπορέσω να τα θυμηθώ όλα.

Μπορώ να σε βοηθήσω.

Βασικά ναι, θα χρειαστώ λίγη βοήθεια, δεν τα θυμάμαι με τη σειρά.

Ας ξεκινήσουμε με το ομότιτλο τραγούδι...

Ωραία! Το "Welcome To Fat City" είναι το τραγούδι που περικλείει τα πάντα. Αιχμαλωτίζει την ουσία ολόκληρου του άλμπουμ σε ένα κομμάτι και είναι ένα από τα πιο funky τραγούδια που γράψαμε ποτέ. Πραγματικά απολαμβάνω το που σε ταξιδεύει το τραγούδι από την αρχή μέχρι το τέλος του και πιθανόν αποτελεί το πιο αγαπημένο μου κομμάτι απ’ όσα έχουμε γράψει μέχρι σήμερα.

Το δικό μου αγαπημένο είναι το "Play It Cool".  Μου έκανε εντύπωση όταν το παίξατε live στο Hellfest, και από την πρώτη στιγμή θυμάμαι το σημείο που λέει "roll the dice". Είναι εθιστικό. Πρέπει να το άκουσα πάνω από πενήντα φορές τις τελευταίες μέρες...

(γέλια) Είμαι πολύ ενθουσιασμένος που σου άρεσε αυτό. Φαίνεται ότι είναι και το αγαπημένο του κόσμου επίσης. Πρέπει να επιστρέψει το cowbell! Είναι σίγουρα ένα funky κομμάτι, επίσης, και αποτελεί κι ένα υποψήφιο single. Θα μου άρεσε πολύ να κάνω ένα βίντεο γι' αυτό το κομμάτι διότι πιστεύω ότι του έχω και τον κατάλληλο χορό (γέλια).

Είμαι σίγουρος. Τώρα, σε ποιον δεν αρέσει το «εύκολο χρήμα»;

Το "Easy Money"; Η περίοδος που το γράψαμε ήταν πολύ ευχάριστη και αυτό βγαίνει και στο κομμάτι. Προσπαθήσαμε να χτίσουμε ένα αίσθημα ανυπομονησίας για κάτι. Είναι κάτι που δεν θα περίμενες. Ξέρεις, το τμήμα με τα μπλουζ σόλο φυσαρμόνικας δεν είναι κάτι που απλά θα πετάγαμε σε ένα κομμάτι για να πούμε ότι το κάναμε. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος με τις προοπτικές της φυσαρμόνικας. Είναι επίσης πολύ απολαυστικό κομμάτι για να παίζεις live.

Τι έχεις να πεις για το βίντεο του "Not For Sale"; Ποιανού ιδέα ήταν η θεματολογία του; Όπως αναρωτιόταν και ο Frank Zappa «το χιούμορ ταιριάζει στη μουσική»;

Απολύτως! Τι είναι η μουσική χωρίς το χιούμορ; Εννοώ, δεν παίρνουμε καθόλου στα σοβαρά τους εαυτούς μας και αυτό είναι που μας κρατά φρέσκους. Αν δεν έχεις δει το βίντεο μας χάνεις, έχει πολλή πλάκα. Θα κυκλοφορήσει και μια εναλλακτική του εκδοχή τις επόμενες βδομάδες. Είναι εξίσου αστεία, αν όχι περισσότερο. Περάσαμε πολύ όμορφα φτιάχνοντας τες.

Φαίνεται! Είναι επίσης και ένα υπέροχο κομμάτι. Τώρα ας πάμε στο πρώτο mid tempo τραγούδι του άλμπουμ, το "Hold On To Real Life"...

Μπορώ να σου πω ότι όταν ακούσαμε τον Bishop να κάνει αυτόν τον θόρυβο κατά τη διάρκεια της στροφής αναρωτιόμασταν τι είναι αυτό που ακούμε. Ό,τι κι αν ήταν πάντως, έπρεπε να πατήσουμε πάνω του. Το κομμάτι απαιτούσε αυτό το σημείο και ήταν μία από εκείνες τις στιγμές που έρχονται και δεν τις περιμένεις. Και ο Bishop σε αυτό το άλμπουμ είναι φανταστικός, παρουσιάζει ιδέες που απλά δεν περιμένεις, πόσο μάλλον από μία μόνο κιθάρα. Απλώς αποτελεί από τις στιγμές που σε κάνουν να σταματάς ό,τι και να κάνεις. Θυμάμαι πως ύστερα από λίγες μέρες, όπου η επιλογή τραγουδιών είχε τελειώσει, το άκουγα ξανά και σκεφτόμουν πως «μπορώ και καλύτερα από αυτό». Έπρεπε να συνεχίσουμε τις προσπάθειες ώστε να το τελειοποιήσουμε και κάποια στιγμή τα καταφέραμε. Αυτή είναι χωρίς αμφιβολία μια λαμπρή στιγμή για μένα.

Ας περάσουμε στο "Temple In The Sky"...

Τούτο εδώ έχει ένα καταπληκτικό funky κόψιμο στη γέφυρά του, άλλη μια από εκείνες τις απροσδόκητες στιγμές του δίσκου. Πιστεύω ότι είναι μια από τις αγαπημένες μου στιγμές στο άλμπουμ. Στην πραγματικότητα είναι από τα τραγούδια που σαν μπάντα δεν σκεφτόμασταν πως πρέπει να κάνουμε, απλώς μας βγήκε έτσι. Αυτό το κόψιμο θεωρείται από πολύ κόσμο πως αναβαθμίζει τη σύνθεση. Σίγουρα αποτελεί μια διόλου κακή στιγμή.

Το επόμενο κομμάτι είναι το "Right Between The Eyes". Ποιον θα ήθελες να χτυπήσεις ανάμεσα στα μάτια;

Αυτό είναι το πιο αρρενωπό, "macho" κομμάτι μας, αν και δεν προοριζόταν για τέτοιο σκοπό. Μάλλον γι' αυτό δούλεψε και τόσο καλά. Δεν είναι από τα κομμάτια που προσπαθήσαμε να είμαστε επιθετικοί, αλλά προέκυψε από μόνο του. Έτσι, πιστεύω πως έχει μια διαφορετική αύρα για μας. Είναι μια διαφορετική σύνθεση. Αποτελεί ένα επιθετικό κομμάτι, όπως προείπα κι αυτά τα κεραυνοβόλα χτυπήματα του απλά σε συνεπαίρνουν. Οπότε, πιστεύω πως παρουσιάζεται σε μια καθοριστική στιγμή για εκείνο το σημείο του άλμπουμ.

Και σχετικά με το "Blood On The Snow"; Νομίζω πως αποτελεί επίσης ένα επιθετικό και groovy κομμάτι.

Είναι ένα απ’ τα αγαπημένα μου. Αυτό το κομμάτι είναι επίσης από τα πιο funky μας και για αυτό μου αρέσει. Είναι επίσης πολύ διασκεδαστικό να το παίζεις live και αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα πράγματα που ηχογράφησα ποτέ, ξέρεις, αυτό το σημείο στο τέλος. Είμαι ενθουσιασμένος γι' αυτό, γιατί ο κόσμος θα έχει την ευκαιρία να ακούσει τη στουντιακή του εκδοχή σύντομα, μιας και θα κάνουμε λίγο καιρό να ξαναπαίξουμε ζωντανά, αλλά πιστεύω ότι ο κόσμος θα κολλήσει μαζί του.

Νομίζω το εννοείς πραγματικά όταν λες "Steal The Show". To κάνετε όταν παίζετε live...

(γέλια) Προσπαθούμε. Πραγματικά ανυπομονούσα για το σημείο με τη φυσαρμόνικα και πιστεύω ότι βγήκε πολύ όμορφο. Δεν είναι κάτι με το οποίο δουλεύεις κάθε φορά και πιστεύω ήταν κάτι δύσκολο να το ταιριάξεις μέσα στο κομμάτι. Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν φυσικά. Σίγουρα, και αυτή η σύνθεση είναι μια από αυτές που έχουμε δημιουργήσει όλοι μαζί σαν μπάντα. Κατά κάποιον τρόπο συνοψίζει αυτό που είμαστε, αλλά την ίδια στιγμή είναι ένα τελείως διαφορετικό κομμάτι από το "Welcome To Fat City" το οποίο είπα πρωτύτερα πως αποτελεί ένα αντιπροσωπευτικό Crobot κομμάτι. Είναι στο άλλο άκρο του φάσματος σύνθεσης μας και χαίρομαι που εντάξαμε τη φυσαρμόνικα με αυτόν τον τρόπο.

Ένα ακόμα κομμάτι που ξεχωρίζει για μένα είναι το "Moment Of Truth". Έχεις την ίδια άποψη;

Ναι, αυτό το κομμάτι ακόμα και όταν το γράφαμε έκανε τις τρίχες μου να σηκώνονται! Πιστεύω πως αποτελεί μια σπουδαία στιγμή στο άλμπουμ και ένα ακόμα άκρο του συνθετικού φάσματος μας. Εκφράζουμε τα blues στοιχεία που κρύβουμε μέσα μας και καταθέτουμε σε αυτές όλο μας το είναι. Επίσης, είναι ακόμη ένα καλό κομμάτι για να παίξουμε ζωντανά, επειδή πιστεύω πως θα εξελιχθεί όσο το παίζουμε σε κάτι μεγαλειώδες.

Το άλμπουμ κλείνει με το groovy "Plague Of The Mammoth". Πώς και ήταν το δεύτερο κομμάτι που κυκλοφόρησε; Σπανίως ένα τραγούδι που κλείνει έναν δίσκο έχει τέτοιο ρόλο.

Πιστεύω ότι προσπαθώντας να κλείσουμε το άλμπουμ με κάτι το διαφορετικό, κάθε φορά απλά παίζαμε το "Plague Of The Mammoth". Νομίζω αποτελεί ένα καθοριστικό κομμάτι για το τέλος και η επαναληπτική αξία του δίσκου είναι εκεί εξαιτίας αυτού του κομματιού. Αλλά ήταν και ένα από τα τραγούδια που πραγματικά θέλαμε να κυκλοφορήσουμε. Είχαμε πολύ άγχος για το αν θα αρέσει στον κόσμο και αν θα τους προσέλκυε στο να ακούσουν το υπόλοιπο άλμπουμ. Ο δίσκος έχει αρκετές heavy στιγμές αλλά θεωρώ ότι αυτή είναι η πιο heavy. Το "Plague..." είναι βρώμικο, χνουδωτό και μαλλιαρό, ότι ακριβώς είμαστε κι εμείς δηλαδή. Ξέρω ότι έχω πει ήδη αρκετά για τα υπόλοιπα κομμάτια, αλλά τούτο εδώ είναι κάτι παραπάνω από απλώς εξέλιξη του ήχου μας. Το "Moment Of Truth", το "Plague Of The Mammoth" είναι μερικά τραγούδια που γράψαμε αργότερα στις ηχογραφήσεις και είναι τα σημεία που οδεύαμε, διευρύνοντας τα άκρα του φάσματος των ήχων που μας χαρακτηρίζουν. Και είναι και μια προοικονομία του τι πρόκειται να ακολουθήσει μελλοντικά.

Σκεφτόμουν πως ακούγεστε σαν ένας συνδυασμός της ενέργειας και του groove των Rage Against The Machine με λίγο από το riffing των παλιών Soundgarden και έναν νέο ενεργητικό Myles Kennedy να πρωτοστατεί. Πώς νιώθεις γι' αυτήν την περιγραφή;

Πιστεύω ότι είναι μια ιδανική περιγραφή και σ’ ευχαριστώ γι' αυτό. Με τιμά η σύγκριση με τον Myles Kennedy. Την πρώτη φορά που άκουσα αυτόν τον τύπο να τραγουδάει άλλαξε όλη μου η ζωή και φυσικά επηρεάζει αυτό που κάνω. Ξέρω ότι και ο Bishop είναι ιδιαίτερα επηρεασμένος από τους Soundgarden και τους Rage Against The Machine οπότε αποτελούμε σίγουρα λίγο από όλα αυτά.

Περιοδεύσατε με αρκετές μπάντες τα τελευταία χρόνια. Ποιοι καλλιτέχνες σας έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση και γιατί; Επίσης ποιο ήταν το πιο εκνευριστικό πράγμα που αντιμετωπίσατε κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας;

Θα έλεγα ότι η περιοδεία με την μεγαλύτερη επίδραση χωρίς όμως να λείπουν οι άτυχες πτυχές της, ήταν εκείνη με τους Motorhead. Ο θάνατος του Lemmy μας έκανε να τον έχουμε ακόμα περισσότερο μέσα στις καρδιές μας, αλλά και μόνο που ήμασταν κοντά του, σε εκείνες τις στιγμές, συνειδητοποιώντας όσα αυτό το είδωλο αντιπροσωπεύει αρκούν για να κάνουν τη μάχη που δίνουμε όταν είμαστε στον δρόμο να αξίζει. Εννοώ ήταν απλώς ένας μαχητής της ασφάλτου, η μπάντα ήταν μαζί για σαράντα χρόνια και η λίστα δεν έχει τελειωμό για τα απίστευτα πράγματα και τους επαίνους των Motorhead. Αλλά ο Lemmy σαν άτομο, ο Mikkey Dee και ο Phil, ήταν απλά απίστευτο να είσαι ανάμεσα τους. Ήταν τόσο ταπεινοί κι «έξω καρδιά» και δεν έχαναν ευκαιρία για να συζητήσουν μαζί μας. Αυτό έμεινε χαραγμένο στη μνήμη μας, να βλέπεις κάποιον σαν τον Lemmy να είναι το πιο ταπεινό άτομο στο κόσμο που θα γνώριζες ποτέ. Αυτό είναι κάτι που το κρατάμε σαν φυλακτό.

Πρόκειται να ανοίξετε τα show για τους Airbourne και τους Volbeat στην Ευρώπη. Ποιες είναι οι προσδοκίες σας από αυτήν την περιοδεία;

Κοιτάζοντας τη λίστα με τις εμφανίσεις της περιοδείας, υπάρχουν αρκετές ημερομηνίες που έχουμε ήδη ξεπουλήσει. Είμαστε εξαιρετικά ενθουσιασμένοι που θα παίζουμε σε αυτές τις συναυλίες με τους Airbourne και τους Volbeat. Έχουμε περιοδεύσει ξανά μαζί με τους Volbeat και ήταν μια από τις καλύτερές μας περιοδείες. Οι τύποι είναι απίστευτοι και χαιρόμαστε πολύ που θα επιστρέψουμε στην Ευρώπη μαζί τους.

Είναι καλύτερο να ανοίγεις τέτοιες συναυλίες ή να έχεις επικεφαλής ρόλο σε μικρότερους χώρους ή και τα δύο;

Λίγο κι απ’ τα δύο. Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα όταν περιοδεύεις σε τόσο μεγάλες αρένες είναι ότι μερικές φορές δεν είναι αρκετός ο κόσμος όταν ξεκινάει το show, είτε γιατί ακόμα ο κόσμος δεν έχει μπει μέσα, μέχρι το πιο απλό, να έχει γίνει λάθος με την ώρα της εμφάνισης στα εισιτήρια. Συμβαίνουν, όμως, αυτά, αλλά όπως και να 'χει εμείς τα δίνουμε όλα είτε για 20 άτομα είτε για 20000.

Όταν είσαι στη σκηνή παρουσιάζεις μια πληθωρική προσωπικότητα και πιστεύω έχεις έμφυτο ταλέντο, κάτι το οποίο οι περισσότεροι νέοι ερμηνευτές θα ονειρεύονταν να είχαν, αλλά το ταλέντο από μόνο του δεν είναι αρκετό. Πόσες θυσίες και πόση εξάσκηση χρειάζεται ώστε να δίνεις μια ανεπανάληπτη ερμηνεία κάθε βράδυ στη σκηνή;

Πρέπει να είσαι σε φόρμα, αυτό είναι σίγουρο. Τη στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι εκτός φόρμας είναι ήδη πολύ αργά (γέλια). Τα έχουμε περάσει αυτά. Είμαστε «στον δρόμο» δυόμιση χρόνια και νομίζω ότι είναι τμήμα του. Κάθε μέρα μαθαίνεις και κάτι καινούργιο.

Σε ευχαριστώ πολύ! Εύχομαι τα καλύτερα για τους Crobot και ελπίζω να φτάσουν όσο πιο ψηλά μπορούν.

Ευχαριστώ πολύ. Ελπίζω να τα πούμε σύντομα.

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Welcome To Fat City" από τον Χρήστο Καραδημήτρη.