Body Count

Body Count's in da house! Πόσο καιρό περίμενα για να το πω αυτό; Οι Body Count επιστρέφουν με τον καλύτερο δίσκο τους των τελευταίων 20 ετών. Ok, όχι μεγάλο κατόρθωμα θα μου πείτε, αφού από το 1994 έχουν βγάλει άλλους δύο, αλλά με το "Manslaughter" θα μπορέσει μια νέα γενιά ακροατών να ταυτιστεί και να κατανοήσει τι είναι αυτό το crossover thrash-hardcore-rap περίεργο πράμα που λέγεται Body Count. Ίσως να έχω επηρεαστεί γιατί αυτή την στιγμή βρίσκομαι στο εξωτερικό σε μια περιοχή που κυριαρχεί το αφρικανικό στοιχείο έναντι του ευρωπαϊκού και βλέπω και "Wire", οπότε είχα gangsta διάθεση από πριν.

Όμως, ο δίσκος είναι όντως βγαλμένος από τη ζωή. Δεν υπάρχουν κρυμμένα μηνύματα και υπονοούμενα στους στίχους. Τα πράγματα είναι πολύ απλά και πάνω από όλα διδακτικά. Όχι τύπου «να κοιτάς οταν περνάς το δρόμο απέναντι» ή «να πλένεσαι και πίσω από τα αυτιά», αλλά καθημερινά πράματα που απασχολούν λίγο-πολύ όλους μας. Οι στίχοι του Ice T μας ενώνουν, επειδή ασχολούνται με την γκρίνια, επειδή παίζεις πολύ Xbox, με την κλασική ατάκα «εσύ έχεις λεφτά και έχεις λύσει τα προβλήματά σου», συμβουλές για τις ανθρώπινες σχέσεις «έχω 99 προβλήματα αλλά μια γκόμενα δεν πρέπει να είναι ένα από αυτά», αλλά και με πιο extreme καταστάσεις όπως «talk shit, get shot». Μπορεί το τελευταίο να φαίνεται υπερβολικό, αλλά αν μένεις π.χ. στο Μπρονξ, στο Πέκαμ ή στα Ζωνιανά αυτά τα πράγματα μπορεί να συμβούν.

Το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει δόση ειρωνείας πίσω από τα λεγόμενά μου. Ακούγοντας τον δίσκο για να γράψω την κριτική στο μετρό και όταν περπατούσα, πραγματικά διασκέδασα με την απλότητα και την εξωφρενικά πεζή πραγματικότητα που περιγράφει. Επηρεάστηκα τόσο που με σπρώχνει ένας κύριος στο δρόμο και μου λέει «Sorry» και του απαντάω «You will be!». Οk, αυτό δεν έγινε, αλλά το φανταζόμουν να γίνεται συνέχεια. Ίσως σε κάποια σημεία να φαίνεται αστείο το άλμπουμ, αλλά αυτό το ανεβάζει ακόμα περισσότερο, είτε είναι ηθελημένο (που είναι), είτε όχι (ελπίζω δηλαδή).

Παραγωγικά ο δίσκος κυμαίνεται γύρω στα μέσα της δεκαετίας του '90 κοντά στο ύφος του "Born Dead". Για κάποιους μπορεί να είναι αρνητικό το γεγονός ότι επέλεξαν μια λιγότερο γυαλισμένη παραγωγή, ειδικά για ένα είδος όπου έχουμε συνηθίσει πλέον ογκώδεις κιθάρες και μπάσες συχνότητες που σταματάνε υποβρύχια, αλλά ο δίσκος είναι metal - τελεία και παύλα.

Στο άλμπουμ εμφανίζεται από τα αυθεντικά μέλη της μπάντας -έκτος του Ice-T- μόνο ο Ernie C, βασικός συνθέτης της μπάντας και κιθαρίστας, εφόσον όλα τα άλλα αρχικά μέλη μας έχουν αφήσει χρόνους είτε από φυσικά αίτια, είτε από «αδέσποτες» σφαίρες.

Από τα δεκατέσσερα τραγούδια του δίσκου ξεχωρίζω, με δυσκολία, το "Talk Shit, Get Shot" ως το πιο straightforward χαρακτηριστικό κομμάτι των Body Count όλων το εποχών, την χαβαλετζίδικη αλλά καταπληκτική διασκευή στο "Institutionalised" των Suicidal Tendencies, και τo "99 Problems BC" αλλά στην πιο metal εκτέλεση του, που περιλαμβάνεται ως «bonus» στο τέλος του δίσκου. Όμως, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο αρκετά brutal για τα δεδομένα των Body Count "Manslaughter", ενώ επίσης ξεχωρίζω το "Pop Bubble" που έχει και ως guest τον Jamey Jasta των Hatebreed αλλά και το "Pray For Death" με το Slayer-ικό του πέρασμα και κάποιες άλλες γραφικότητες που δεν μπορώ να αναφέρω. Τέλος, άξια αναφοράς είναι και η μπαλάντα του δίσκου, που είναι μεν λίγο αισθητικό wannabe του "Born Dead" (του τραγουδιού) και την αφιερώνουν στους βετεράνους του στρατού, χωρίς να είναι όμως ούτε λίγο προσβλητική σε εμάς τους υπόλοιπους που ενδεχομένως δεν συμφωνούμε απαραίτητα με όλα αυτά, γιατί άλλωστε το πιάνει από μια αρκετά κοινωνική οπτική.

Οι Body Count, ίσως για κάποιους να ήταν ο μόνος τρόπος να ακούσουν κάτι που ραπάρει και να μην αισθάνονται άσχημα για αυτό. Στο "Manslaughter" όλα έχουν ανέβει ένα τσικ επάνω, η ένταση, η ταχύτητες, τα metal στοιχεία αλλά και τα rap στοιχεία, επομένως επενδύστε άφοβα σε έναν δίσκο που θα προσφέρει γνήσια διασκέδαση και καλή μουσική.