Αφιέρωμα U2: Even Better Than The Real Thing

Από τον Γιάννη Κοτζιά, 05/03/2009 @ 04:31
Φθινόπωρο 1976, Δουβλίνο, Ιρλανδία

O νεαρός Larry Mullen, έχοντας βαρεθεί να παίζει μόνος του drums, βάζει αγγελία στο σχολείο Mount Temple School, όπου φοιτούσε, ψάχνοντας μέλη για συγκρότημα. Μεταξύ άλλων στην αγγελία ανταποκρίθηκαν οι: Paul Hewson, Dave Evans, Adam Clayton και κανονίστηκε συνάντηση στο σπίτι του Mullen για πρόβα. Εκεί, στην κουζίνα του σπιτιού έμελλε να γεννηθούν οι U2. Τριαντατρία χρόνια αργότερα, η ίδια παρέα θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα rock συγκροτήματα, έχει πουλήσει σχεδόν 150.000.000 δίσκους, κάνει περιοδείες-υπερπαραγωγές, απασχολεί το μουσικό (και μη) Τύπο και μόλις κυκλοφόρησε το δωδέκατο δίσκο της καριέρας της. To Rocking.gr, με αφορμή το "No Line On The Horizon", επιχειρεί ένα ταξίδι στο παρελθόν των Ιρλανδών.

Αν και η πρόβα στην κουζίνα του Mullen δεν είχε κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα, έδωσε ώθηση στην παρέα να συνεχίσει να βρίσκεται και αποφάσισε να υιοθετήσει και το όνομα "Feedback" για το συγκρότημα. Το όνομα του συγκροτήματος, μετά από ένα σύντομο πέρασμα από το "Hype", κατέληξε στο "U2". Ο Paul Hewson, ο τραγουδιστής, υιοθέτησε το ψευδώνυμο "Bono" και ο κιθαρίστας Dave Evans θα γινόταν γνωστός ως "The Edge". Ο Adam Clayton έπαιζε μπάσο και ο Larry Mullen drums. Οι U2 έδιναν συναυλίες σε μικρά clubs, έπαιρναν μέρος σε μουσικούς διαγωνισμούς και σε έναν από αυτούς μάλιστα κατέκτησαν την πρώτη θέση. Η προσπάθεια για την εξασφάλιση δισκογραφικού συμβολαίου έκανε επιτακτική την ανάγκη για συνεργασία με κάποιο άτομο που θα αναλάμβανε το management της μπάντας. Αυτό το άτομο ήταν ο Paul McGuinness, ένας τυχοδιώκτης manager και σκηνοθέτης ταινιών μικρού μήκους. Ο McGuinness, αν και αρνητικός στην αρχή να αναλάβει τους U2, όταν τους είδε live πίστεψε σε αυτούς και από τότε ξεκίνησε μια συνεργασία που κρατάει ακόμα.

Η πίστη του McGuinness στους U2 τον ώθησε να ταξιδεύει συχνά στο Λονδίνο για να τους προωθήσει, ενώ παράλληλα τους έκλεισε συμβόλαιο με την "CBS Ireland", αλλά μόνο για την Ιρλανδία. Αποτέλεσμα της συμφωνίας ήταν η πρώτη κυκλοφορία του συγκροτήματος, το "Three" ep, το οποίο περιλάμβανε τα τραγούδια "Out Of Control", "Boy/Girl", "Stories For Boys". To "Three" πήγε καλά στην Ιρλανδία, αλλά η έννοια του McGuinness ήταν η προώθηση στην Αγγλία και εκεί υπήρχαν δυσκολίες. Οι μεγάλες εταιρίες δεν έδειχναν ενδιαφέρον, αλλά τελικά η εταιρία Island, ύστερα από μια συναυλία των U2 στο Δουβλίνο, εντυπωσιασμένη τους προσέφερε συμβόλαιο.

Οι Ιρλανδοί, μετά την υπογραφή του συμβολαίου με την Island, μπήκαν στα Windmill Lane Studios του Δουβλίνου για να ηχογραφήσουν το πρώτο τους album με παραγωγό τον Steve Lillywhite. Είχε προηγηθεί η κυκλοφορία του single "11 O'Clock Tick Tock", που δε θα συμπεριλαμβανόταν τελικά στο "Boy", το οποίο κυκλοφόρησε στις 20 Οκτωβρίου του 1980. Το "Boy", ένα μείγμα post-punk, new wave rock απέσπασε καλές εντυπώσεις και έφτασε στο νούμερο 52 των αγγλικών charts. Το single "I Will Follow" έγινε το πιο γνωστό κομμάτι του δίσκου, αφιερωμένο στη μητέρα του Bono που ο τραγουδιστής είχε χάσει όταν ήταν 14 ετών. Σχεδόν αμέσως μετά την κυκλοφορία, οι U2 ξεκίνησαν περιοδεία που θα τους πήγαινε για πρώτη φορά στην άλλη «όχθη» του Ατλαντικού. Εκεί το "Boy" είχε δημιουργήσει προβλήματα στο συγκρότημα, καθώς το εξώφυλλο, που απεικόνιζε ένα αγοράκι γυμνό από τη μέση και πάνω, θεωρήθηκε ανήθικο από πουριτανούς, και τελικά κυκλοφόρησε στις Η.Π.Α. με διαφορετικό εξώφυλλο. Η περιοδεία τους, αν και δεν έπεισε το αμερικανικό κοινό, άφησε υποσχέσεις για τη συνέχεια. Το πρώτο βήμα είχε γίνει από τους U2 και ήταν πετυχημένο.

Ακριβώς ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του "Boy", στις 20 Οκτωβρίου του 1981, κυκλοφόρησε το δεύτερο album των U2, "October". Αν και κατόρθωσε να φτάσει στο νούμερο 11 στην Αγγλία, δεν απέσπασε πολύ καλές κριτικές και θεωρήθηκε κατώτερο του ντεμπούτο δίσκου. Ήταν ένας δίσκος σκοτεινός, απαισιόδοξος, με αναζητήσεις περί θρησκείας. Κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του "October", το βαλιτσάκι του Bono, που περιείχε στίχους και μουσική, εκλάπη, κάτι που πήγε πίσω τη διαδικασία γραψίματος του album. Για την ιστορία, το βαλιτσάκι επεστράφη στον Bono μόλις το... 2004. Από το "October" δύο τραγούδια κυκλοφόρησαν ως singles: το "Gloria" και το "Fire". Την κυκλοφορία του album ακολούθησε νέα περιοδεία και εμφανίσεις σε festival και η προετοιμασία του τρίτου τους δίσκου.

Οι U2 είχαν συνειδητοποιήσει ότι ο τρίτος δίσκος θα ήταν και ο πιο κρίσιμος της καριέρας τους. Το "War", που πήρε το όνομά του από την πολεμική κατάσταση που επικρατούσε στην υφήλιο (νησιά Φόκλαντς, Μέση Ανατολή), κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1983 και ήταν το πρώτο No.1 του συγκροτήματος στη Μεγάλη Βρετανία. Στο εξώφυλλο ήταν πάλι το παιδάκι του "Boy", αλλά, σε αντίθεση με την αθώα πόζα του 1980, πλέον έδειχνε οργισμένο. Όπως οργισμένο και πολιτικοποιημένο ήταν και το περιεχόμενο του δίσκου. Το "New Year's Day" είναι το πρώτο κλασσικό κομμάτι των U2, εμπνευσμένο από το κίνημα της «Αλληλεγγύης» στην Πολωνία, μα την περισσότερη συζήτηση σηκώνει το "Sunday Bloody Sunday". Με drums που θυμίζουν στρατιωτικό εμβατήριο, το συγκεκριμένο κομμάτι είναι μια φωνή απόγνωσης για την αιματοχυσία στην Ιρλανδία και πιο συγκεκριμένα μιλάει για την «Ματωμένη Κυριακή» του 1972, όταν στις 30 Ιανουαρίου, στο Derry της Βόρειας Ιρλανδίας, ο Βρετανικός στρατός ανοίγει πυρ και σκοτώνει 13 Καθολικούς.

Το "Sunday Bloody Sunday" γίνεται το απόλυτο highlight της περιοδείας που ακολουθεί και η τετραετία 1980-1983 των U2 συνοψίζεται με τον καλύτερο τρόπο στη live κυκλοφορία "Under A Blood Red Sky", της οποίας το video είναι μαγνητοσκόπηση μιας καταπληκτικής συναυλίας στο φημισμένο αμφιθέατρο Red Rocks του Denver. Η Island τους προσέφερε καινούριο συμβόλαιο και τα καλύτερα έμελλε να έρθουν.



Το στοίχημα του τρίτου album ήταν απόλυτα πετυχημένο, πλέον οι U2 ήταν μια αναγνωρίσιμη μπάντα, τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην Αμερική. Αλλά η μπάντα δεν επαναπαύτηκε και άρχισε αμέσως δουλειά για το επόμενο album της. Oι ηχογραφήσεις είχαν μεταφερθεί στο Slane Castle, ένα κάστρο έξω από το Δουβλίνο, ενώ στη θέση του παραγωγού πλέον ήταν οι Brian Eno και Daniel Lanois. O Eno, πρώην μουσικός των Roxy Music και πρωτοπόρος ambient καλλιτέχνης, δούλεψε από το μηδέν τον ήχο των U2 και το αποτέλεσμα ήταν πέρα για πέρα πετυχημένο.

Το "The Unforgettable Fire" κυκλοφόρησε των Οκτώβριο του 1984 και πήγε κατευθείαν στην κορυφή των charts της Μεγάλης Βρετανίας. Ο ήχος του είχε ξεφύγει αρκετά από αυτόν των τριών πρώτων albums, χάρις στο χέρι του Eno. Το "Pride (In The Name Of Love)", αφιερωμένο στη μνήμη του Martin Luther King, γίνεται μεγάλη επιτυχία, αν και ο Bono, που έγραψε τους στίχους, έκανε λάθος ως προς την ώρα της δολοφονίας του King (απόγευμα και όχι "early morning" όπως λέει το κομμάτι). Πέρα από το "Pride (In The Name Of Love)", αλησμόνητα παραμένουν από αυτό το album το ομώνυμο "The Unforgettable Fire", που κατά πολλούς είναι το καλύτερό τους κομμάτι, και το καταπληκτικό "Bad". Την κυκλοφορία του "The Unforgettable Fire" έρχονται να συμπληρώσουν η VHS "The Unforgettable Fire Collection", που περιέχει τα video clips, καθώς και documentary για το album και το ep "Wide Awake In America".

Η περιοδεία "The Unforgettable Fire Tour" ξεκίνησε από την Ωκεανία και αντιμετώπισε πολλά προβλήματα, καθώς οι U2 αδυνατούσαν να αποδώσουν επί σκηνής τον ήχο των τραγουδιών του "The Unforgettable Fire", με αποτέλεσμα να επιστρέψουν στο Δουβλίνο για να δουλέψουν εκ νέου τη live απόδοσή τους. Η περιοδεία συνεχίστηκε με μεγάλη επιτυχία και οι κριτικοί αποθέωναν τους U2 για την «ενέργεια» που εξέπεμπε η μουσική της μπάντας και ο χαρισματικός frontman Bono.

Εκείνη την εποχή αρχίζει και η ενασχόληση του συγκροτήματος, και πολύ περισσότερο του Bono, με τον ακτιβισμό. Αρχικά είναι η συμμετοχή του Bono στο φιλανθρωπικό "Do They Know It's Christmas" και στη συνέχεια η συμμετοχή των U2 στο "Live Aid". Στο "Live Aid" πραγματοποιούν μία καταπληκτική εμφάνιση, παίζοντας τα "Sunday Bloody Sunday" και "Bad" από δικά τους τραγούδια και διασκευάζοντας τα "Ruby Tuesday", "Sympathy For The Devil" και "Walk On The Wild Side". O Bono, συγκινημένος από τα προβλήματα που ανέδειξε το "Live Aid", πάει στην Αφρική μαζί με τη γυναίκα του για να διαπιστώσει την κατάσταση με τα ίδια του τα μάτια και αρχίζει να στηρίζει και τη «Διεθνή Αμνηστία».

Η συμμετοχή στην περιοδεία της «Διεθνούς Αμνηστίας» καθυστερεί τα σχέδια για την προετοιμασία του πέμπτου album των U2, αλλά συγχρόνως δίνει ακόμα μεγαλύτερη δημοσιότητα στο συγκρότημα, που σε κάθε live εμφάνισή του κλέβει την παράσταση. To συγκρότημα επιστρέφει στο Δουβλίνο για να ηχογραφήσει με τον Eno και τον Lanois και όταν τελειώνει τις ηχογραφήσεις μεταβαίνει στις Η.Π.Α., στην «Κοιλάδα Του Θανάτου» συγκεκριμένα, για φωτογραφήσεις. Στη συγκεκριμένη έρημο ευδοκιμεί το δέντρο Joshua και οι U2 ονομάζουν τον επερχόμενο δίσκο "The Joshua Tree".

To "The Joshua Tree" κυκλοφορεί στις 9 Μαρτίου του 1987 και καρφώνεται στην κορυφή των charts, τόσο σε Αγγλία και Η.Π.Α., όσο και σε άλλες χώρες. Με στοιχεία blues, country rock και αμερικανική αισθητική, ο δίσκος αποθεώνεται από κριτικούς όχι μόνο ως ο καλύτερος U2 δίσκος, αλλά ως ένας από τους καλύτερους στην ιστορία της rock. Οι τέσσερις επαναλαμβανόμενες νότες και η «στοιχειωμένη» κιθάρα του "With Or Without You", το καταιγιστικό "Where The Streets Have No Name" και το gospel-based "I Still Haven't Found What I'm Looking For" παραμένουν δημοφιλή ακόμα και σήμερα.



Η Αμερική πλέον τους ανήκει ολοκληρωτικά και οι U2 στα πλαίσια της περιοδείας τους στην αχανή χώρα έρχονται όλο και περισσότερο σε επαφή με τη μουσική της κουλτούρα και συγκεκριμένα τα blues του νότου. Αυτό επισπεύδει την επιστροφή τους στο studio για ένα αρκετά μεγαλεπήβολο και φιλόδοξο εγχείρημα.

Το εγχείρημα είχε την ονομασία "Rattle And Hum" και αποτελούταν από ένα δίσκο με καινούρια τραγούδια, live τραγούδια και διασκευές, και μια ταινία-documentary, σκηνοθετημένη από τον Phil Joanou, με σκοπό τη διανομή της στους κινηματογράφους. Και η ταινία και ο δίσκος βγήκαν στην αγορά τον Οκτώβριο του 1988. Ο δίσκος έγινε δεκτός με θετικά σχόλια, ιδιαίτερα η συνεργασία με τον B.B. King για το "When Love Comes To Town", το "Desire" και η διασκευή στο "All Along The Watchtower" που ανάγκασε τον ίδιο τον Dylan να δώσει συγχαρητήρια στους U2. Ο Dylan επίσης είχε γράψει μαζί με τον Bono τους στίχους για το "Love Rescue Me". Όμως η ταινία, αν και ικανοποίησε τους fans του συγκροτήματος, ήταν μια εισπρακτική αποτυχία και για τους κριτικούς μια επίδειξη μεγαλομανίας και εκμετάλλευσης της αμερικανικής μουσικής ιστορίας από τους U2. O B.B. King μάλλον όμως δε συμμεριζόταν κάτι τέτοιο, καθώς δέχθηκε να περιοδεύσει μαζί τους για την περιοδεία που ονομάστηκε "Lovetown". O διάσημος bluesman εμφανιζόταν πριν τους U2, αλλά και μαζί τους για κάποια τραγούδια, σε ένα υπέροχο «πάντρεμα» blues και rock επί σκηνής.

Η πρώτη δεκαετία των Ιρλανδών έλαβε τέλος με μια καταπληκτική συναυλία στο Δουβλίνο, στις 31 Δεκεμβρίου του 1989. Τη στιγμή που άλλαζε η χρονιά και η δεκαετία, από την κιθάρα του The Edge ακούγονταν οι πρώτες νότες του "Where The Streets Have No Name". Η συγκεκριμένη συναυλία έχει αποκτήσει μυθικές διαστάσεις στους fans της μπάντας και πρόσφατα διατέθηκε προς downloading από το iTunes.

Η νέα δεκαετία για τους U2 συνοδεύεται από φημολογίες περί διάλυσης του συγκροτήματος. Φυσικά και δεν ευσταθούσε κάτι τέτοιο, απλά οι U2 είχαν εξαφανιστεί για λίγο από το φώτα της δημοσιότητας και ήδη έβαζαν μπρος για τον έβδομο δίσκο τους. Οι κοσμοϊστορικές αλλαγές που λάμβαναν χώρα εκείνη την εποχή στην Ευρώπη, και πιο συγκεκριμένα στο Βερολίνο, ώθησαν τη μπάντα να εγκατασταθεί εκεί για την προετοιμασία του νέου δίσκου.

Τα μέλη όμως του συγκροτήματος είχαν φτάσει σε δημιουργικό αδιέξοδο και διαφωνούσαν για την κατεύθυνση που θα έπρεπε να έχει ο δίσκος. O Bono και o The Edge ήθελαν κάτι πιο πειραματικό, ενώ o Clayton και ο Mullen κάτι πιο κλασσικό. Τη λύση στο δημιουργικό αδιέξοδο έδωσε ένα τυχαίο τζαμάρισμα στο studio, που κατέληξε σε ένα από τα καλύτερα και αναγνωρίσιμα τραγούδια των U2, το "One". Σιγά-σιγά, με τη βοήθεια των Eno και Lanois, ο δίσκος άρχισε να παίρνει την τελική του μορφή και όταν ολοκληρώθηκε δεν έμοιαζε καθόλου με τους U2 της δεκαετίας του '80. Το πρώτο δείγμα, το single "The Fly", προκάλεσε ευχάριστο σοκ σε κοινό και κριτικούς και μεγάλωσε την αγωνία για το επερχόμενο album.

Το "Achtung Baby" τελικά κυκλοφόρησε στις 19 Νοεμβρίου του 1991 και αποθεώθηκε από κοινό και κριτικούς. Ο δίσκος ήταν ένα συνονθύλευμα industrial, dance, alternative στοιχείων υπό rock πρίσμα και πλέον θεωρείται ισάξιο σε ποιότητα με το "Joshua Tree". Μαζί όμως με την ηχητική αλλαγή παρατηρείται και αλλαγή στο χαρακτήρα και την εμφάνιση των U2. Ο Bono πλέον είχε υιοθετήσει την περσόνα του "The Fly", με τη μαύρη στολή και τα γυαλιά ηλίου, και είχε γίνει πιο ειρωνικός στη σχέση του με τα media. Όλες αυτές οι αλλαγές των U2 θα αποτυπώνονταν καλύτερα στην περιοδεία "Zoo TV" που έμελλε να αφήσει ιστορία.

Η "Zoo TV" ήταν μια περιοδεία άνευ προηγουμένου. Επηρεασμένη από την επιρροή που ασκούσαν πλέον τα mass media, αποτελούταν από ένα τεράστιο σκηνικό, γεμάτο από οθόνες, ιπτάμενα trabants (αυτοκίνητα που παράγονταν στην Ανατολική Γερμανία), oriental χορεύτριες κ.α.. Αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής ο Bono, που εναλλασσόταν μεταξύ της «Mύγας», του "Mirror Ball Man" και του "Mr. MacPhisto". Κατά τη διάρκεια των συναυλιών, ο Bono επιχειρούσε να πάρει τηλέφωνο πολιτικούς της εκάστοτε χώρας που γινόταν η συναυλία, έκανε φάρσες σε πιτσαρίες και ανέβαζε κοπέλες από το κοινό στη σκηνή (κάτι που συνηθίζει ακόμα).

Η περιοδεία έκανε ένα διάλειμμα και οι U2 επέστρεψαν στο Δουβλίνο, όπου μπήκαν στο studio με ασαφείς προσανατολισμούς. Η ενέργεια που είχαν αποκομίσει από τις συναυλίες μετουσιώθηκε σε κάποια νέα τραγούδια, τα οποία αρχικά ήταν να κυκλοφορήσουν ως ep, αλλά τελικά ήταν αρκετά και κατέληξαν σε ένα νέο album. To "Zooropa", όπως ονομάστηκε, κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 1993 και ήταν ένα σαφώς πιο ηλεκτρονικό και pop album από το "Achtung Baby". Αν και όχι καλύτερο από τον προκάτοχό του, είχε κάποιες ιδιαίτερες στιγμές που ενσωματώθηκαν με ευκολία στα επόμενα legs της "Zoo TV". Το "Lemon" αγαπήθηκε από τους dj's και τα clubs, το "Numb", με το αστείο video clip και τον The Edge στα φωνητικά, και τέλος το "The Wanderer", με τον Johnny Cash στα φωνητικά, είναι από τα σημαντικά κομμάτια του "Zooropa".

Η "Zoo TV", λοιπόν, συνεχίστηκε και κάθε βράδυ γέμιζε με άνεση τα μεγαλύτερα στάδια του κόσμου. Στο Sydney, στις 26 Νοεμβρίου του 1993, ο Adam Clayton, έχοντας hangover, δεν ήταν σε θέση να πιάσει το μπάσο. Η συναυλία δε μπορούσε να ακυρωθεί, γιατί θεωρούταν ως μια πρόβα τζενεράλε για την επόμενη βραδιά, η οποία επρόκειτο να μαγνητοσκοπηθεί. Έτσι για πρώτη και μοναδική φορά η τετράδα διασπάστηκε σε συναυλία, καθώς τη θέση του Clayton πήρε ο roadie Stuart Morgan. Ευτυχώς η επόμενη βραδιά κύλησε ομαλά και έτσι προέκυψε η video κυκλοφορία "Zoo TV: Live From Sydney".



Ύστερα από 158 συναυλίες και 2 albums μέσα σε 3 χρόνια, οι U2 είχαν σκοπό να χαλαρώσουν λίγο. Το 1995 επανεμφανίζονται με το τραγούδι "Hold Me, Thrill Me, Kiss Me, Kill Me" για το soundtrack της ταινίας "Batman Forever", ενώ ξαναμπαίνουν στο studio, όχι για νέο album ακριβώς, αλλά για ένα project με τον Brian Eno. Το project ονομάστηκε Passengers και το album που προέκυψε "Original Soundtracks 1". Από τους Passengers έγινε πολύ γνωστό το "Miss Sarajevo", στο οποίο συμμετείχε και ο Luciano Pavarotti, γνωστός για τα ανοίγματά του στο mainstream και rock χώρο. O Bono ήταν πολύ ευαισθητοποιημένος στο θέμα της πολιορκίας του Σαράγιεβο και κατά τη διάρκεια της "Zoo TV" είχε υποσχεθεί να πάει με τους U2 εκεί για συναυλία... Το "Batman Forever" άνοιξε την όρεξη στα μέλη του συγκροτήματος για μουσική ταινιών και έτσι ο Bono με τον The Edge έγραψαν το "Goldeneye" για το "James Bond: Goldeneye", το οποίο ερμήνευσε η Tina Turner, και ο Clayton με τον Mullen δούλεψαν πάνω σε μία διασκευή του μουσικού θέματος του "Mission Impossible". Eίχε έρθει η ώρα για ένα νέο album.

Ύστερα από αναβολές, τo "Pop" βγήκε τελικά στα δισκοπωλεία (μετά από πίεση της δισκογραφικής εταιρίας) στις 4 Μαρτίου του 1997 και ήταν κατά κάποιον τρόπο η φυσική συνέχεια των "Achtung Baby" και "Zooropa". Ο δίσκος ήταν αρκετά πειραματικός και επηρεασμένος από την επικρατούσα μουσική τάση, που ήθελε μπάντες όπως οι Prodigy να κάνουν θραύση. Το εξώφυλλο ήταν ένα tribute στο "Hot Space" των Queen. To πρώτο single, "Discothèque", συνοδευόταν από ένα video clip, όπου οι U2 είχαν υιοθετήσει τις περσόνες των Village People. Για το "Pop", αν και εμπορικά πήγε καλά, οι κριτικές κυμαίνονταν από πολύ καλές έως πολύ κακές.

Φυσικά το album θα ακολουθούσε παγκόσμια περιοδεία, η οποία είχε σκοπό να ξεπεράσει σε show τη "Zoo TV". Η "PopΜart Tour" θα περιλάμβανε τη μεγαλύτερη οθόνη του κόσμου, ένα γιγάντιο λεμόνι από το οποίο θα ξεπηδούσε η μπάντα στο encore και μία τεράστια αψίδα. Η περιοδεία ξεκίνησε τον Απρίλιο του 1997 στο Λας Βέγκας με αρκετά προβλήματα, καθώς oι U2 δεν είχαν προλάβει να προβάρουν τα καινούρια κομμάτια, και με πολλές γκρίνιες για το ακριβό εισιτήριο. Τελείωσε σχεδόν ένα χρόνο αργότερα στο Γιοχάνεσμπουργκ. Από την "PopΜart Tour" αξίζει να σταθούμε σε δύο συναυλίες, αυτές της Θεσσαλονίκης και του Σαράγιεβο.



Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1997, 50.000 κόσμος συρρέει στη Θεσσαλονίκη για το μουσικό γεγονός της χρονιάς. Η Θεσσαλονίκη για το 1997 είναι η Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης και ύστερα από μεγάλη προσπάθεια οι U2 θα αποτελούσαν το «κερασάκι στην τούρτα». Με εισιτήριο μόλις 4.000 δρχ, οι τυχεροί θεατές γίνονται μάρτυρες ενός φαντασμαγορικού show στο λιμάνι της πόλης. Αυτή είναι η μόνη φορά που οι Ιρλανδοί επισκέφθηκαν την Ελλάδα. Για την ιστορία το setlist είχε ως εξής:

1. Mofo
2. I Will Follow
3. Gone
4. Even Better Than The Real Thing
5. Last Night On Earth
6. Until The End Of The World
7. New Year's Day
8. Pride (In The Name Of Love)
9. I Still Haven't Found What I'm Looking For
10. All I Want Is You
11. Desire
12. Sugar Sugar (The Edge Karaoke)
13. Miami
14. Bullet The Blue Sky
15. Please
16. Where The Streets Have No Name
17. Discothèque
18. If You Wear That Velvet Dress
19. With Or Without You
20. Hold Me, Thrill Me, Kiss Me, Kill Me
21. Mysterious Ways
22. One

Τρεις μέρες πριν την συναυλία της Θεσσαλονίκης, στο Σαράγιεβο της πολυπαθούς Βοσνίας-Ερζεγοβίνης είχε λάβει χώρα ίσως η σημαντικότερη συναυλία του συγκροτήματος. Σε ένα απίστευτα συγκινητικό show, οι U2 κατάφεραν, έστω και για λίγο, να κάνουν το λαό της Βοσνίας να ξεχάσει τα δεινά που είχε περάσει. Όπως ήταν φυσικό, η συναυλία αυτή είχε διαφοροποιημένο setlist, καθώς o Τhe Edge ερμήνευσε solo το "Sunday Bloody Sunday", παίχτηκε για μοναδική (μέχρι τότε) φορά το "Miss Sarajevo" σε συναυλία τους και το show έκλεισε μια unplugged έκδοση του "Unchained Melody". Τα διεθνή Μ.Μ.Ε. έγραψαν τότε: «για δύο μαγικές ώρες, οι U2 κατόρθωσαν αυτό που ούτε στρατιώτες, πολιτικοί και διπλωμάτες δε μπόρεσαν: Ένωσαν τη Βοσνία. Τα τρένα λειτούργησαν για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο, προκειμένου να μεταφερθούν οι θεατές στη συναυλία, παρότι σταμάτησαν αμέσως μετά». Ο Bono αργότερα σε συνέντευξη είπε πως η συναυλία στο Sarajevo ήταν από τις συγκινητικότερες και ομορφότερες βραδιές της ζωής του, ενώ ο Larry Mullen δήλωσε: «μια εμπειρία που δεν πρόκειται να ξεχάσω στην υπόλοιπη ζωή μου. Εάν χρειαζόταν να ξοδέψω 20 χρόνια σε αυτή τη μπάντα μόνο και μόνο για να δώσω αυτή τη συναυλία, θα άξιζε η αναμονή».



Το 1998 κυκλοφόρησε και το πρώτο "Best Of" των U2 με τα καλύτερα τραγούδια τους από το 1980 έως το 1990 και με b-sides από εκείνη την εποχή. Επίσης κυκλοφόρησε και η μαγνητοσκοπημένη συναυλία από το Μεξικό για την "PopΜart Tour". Έτσι έφτασε στο τέλος της και η δεύτερη δεκαετία των U2.

Ta «zeros» βρήκαν δραστήριο το συγκρότημα και πιο συγκεκριμένα τον Bono, ο οποίος είχε συνυπογράψει το σενάριο της ταινίας "Million Dollar Hotel". Οι U2 επιμελήθηκαν το soundtrack της ταινίας και το "Ground Beneath Her Feet" ήταν ένα πολύ καλό δείγμα για το ύφος στο οποίο θα κινούταν η νέα δουλειά των U2 που αναμενόταν για το φθινόπωρο του 2000. Πράγματι, το "All That You Can't Leave Behind" κυκλοφόρησε στις 30 Οκτωβρίου του 2000. Ηχητικά ήταν πιο mainstream και πιο «εύκολο» και ουσιαστικά σηματοδοτούσε το τέλος των ηχητικών πειραμάτων που είχαν λάβει χώρα στη δεκαετία του '90. Από αυτόν το δίσκο έχουμε να θυμόμαστε τα "Beautiful Day" και "Elevation", το οποίο χρησιμοποιήθηκε στην ταινία "Lara Croft: Tomb Raider", και το ότι σάρωσε στα Grammy Awards του 2001 και του 2002, με συνολικά επτά βραβεία. Οξύμωρο, αν σκεφτεί κανείς πως τόσα Grammies δεν κέρδισαν μαζί ούτε τα δύο καλύτερά τους albums: "Joshua Tree" και "Achtung Baby".

H "Elevation Tour" που ακολούθησε το "All That You Can't Leave Behind" περιορίστηκε επί το πλείστον σε αρένες και όχι στάδια, κάνοντας τα εισιτήρια της κάθε συναυλίας ανάρπαστα. Από αυτή την περιοδεία κυκλοφόρησαν δύο dvd's. Μια εμφάνισή τους στη Βοστόνη και η τελευταία συναυλία της ευρωπαϊκής περιοδείας, στο Slane Castle της Ιρλανδίας.

Το 2002 ήταν σειρά του "Best Of" και των b-sides της δεκαετίας του '90 να κυκλοφορήσουν, μαζί και ένα καινούριο κομμάτι, το "Electrical Storm". Μέχρι να κυκλοφορήσει το επόμενο album των U2, τα νέα σχετικά με το συγκρότημα αναλώνονταν στις ακτιβιστικές ασχολίες του Bono, ο οποίος πλέον είχε την άνεση και το attitude να μπαινοβγαίνει σε γραφεία πρωθυπουργών, στον Ο.Η.Ε. και να διατυπώνει τους προβληματισμούς του σχετικά με την κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο τρίτος κόσμος. Αυτές οι «εξωμουσικές» δραστηριότητές του στα μάτια του κόσμου είτε φαίνονταν μια ειλικρινής προσπάθεια, είτε απλά ενίσχυαν τους χαρακτηρισμούς περί «μαϊντανού».

Το "How To Dismantle An Atomic Bomb" κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 2004 με προπομπό το "Vertigo". Το εν λόγω κομμάτι ήταν και η καλύτερη διαφήμιση για το U2 iPod που λάνσαρε η Apple. H «μπόμπα» μουσικά δεν απείχε πολύ από το "All That You Can't Leave Behind" και για μερικούς ήταν σαφώς καλύτερος δίσκος από τον προκάτοχο του, για άλλους όμως μία από τα ίδια. Πάντως κατάφερε και έσπασε το ρεκόρ του προκατόχού του, αποσπώντας οκτώ Grammy Awards.

To 2005 συμπληρώθηκαν και τα 25 χρόνια παρουσίας των U2 στη δισκογραφία και η μπάντα έγινε δεκτή στο "Rock And Roll Hall Of Fame". Τι πιο τιμητικό από το να σε κάνει induction o Bruce Springsteen; Μαζί με το «αφεντικό» η μπάντα ερμήνευσε το "I Still Haven't Found What I'm Looking For".

Άλλη μία μεγάλη περιοδεία έλαβε χώρα από την άνοιξη του 2005 (με συμμετοχή και στο "Live 8") μέχρι και τα τέλη του 2006. Ύστερα από 131 συναυλίες σε κάθε γωνιά του πλανήτη (εκτός από την Ελλάδα...), η "Vertigo Tour" κατέληξε στη Χαβάη, σε μια βραδιά που το billing περιλάμβανε τους Pearl Jam και special guest εμφάνιση του Billie Joe Armstrong των Green Day. Είχε προηγηθεί μια νέα συλλογή, το "U218", η οποία περιλάμβανε και μία διασκευή στο "The Saints Are Coming" των The Skids με τη συνεργασία των Green Day, τα έσοδα της οποίας θα δίνονταν στους παθόντες του τυφώνα "Katrina".



Η "Vertigo Tour" «έβγαλε» δύο live dvd's. Ένα από το Chicago και ένα από το Μιλάνο, ως bonus dvd στο "U218". Την παράσταση όμως «έκλεψε» η 3D ταινία "U2 3D" που διανεμήθηκε στις αντίστοιχες κινηματογραφικές αίθουσες. Η 3D απεικόνιση της συναυλίας των U2 στο Buenos Aires της Αργεντινής εντυπωσίασε ακόμη και τους μη φανατικούς φίλους του συγκροτήματος και ίσως έθεσε μελλοντικά standards στο χώρο της μουσικής διασκέδασης.

Το 2007 και 2008 τα τρία πρώτα albums συν το "Joshua Tree" και το live "Under A Blood Red Sky" κυκλοφορούν σε remastered εκδόσεις με επιπλέον υλικό. Το νέο όμως που κεντρίζει το ενδιαφέρον είναι ότι οι U2 ετοιμάζουν το νέο τους δίσκο. Τελικά το "No Line On The Horizon" δε θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2008, αλλά τον Μάρτιο του 2009.



Links:
www.u2.com (επίσημο site)
www.atu2.com (fan Site)
www.u2gigs.com (database συναυλιών)
www.u2club.gr (επίσημο ελληνικό fan club)

Γιάννης Κοτζιάς
  • SHARE
  • TWEET