Sabbath Assembly

Το ομώνυμο τέταρτο full length άλμπουμ των Αμερικανών psychedelic / occult rockers Sabbath Assembly είναι ένας σημαντικός δίσκος για το συγκρότημα και ίσως κομβικός για την μετέπειτα πορεία τους, καθώς σηματοδοτεί μια στροφή σε ήχο και ύφος. Ενώ μέχρι και στον προηγούμενο δίσκο τους ("Quaternity", 2014) τη μουσική τους διέκρινε ένας σαουντρακικός και τελετουργικός, θα έλεγα, χαρακτήρας, με πολλά αφηγηματικά και υμνικά σημεία, ελάχιστη lead κιθάρα και μια κάπως χίππικη διάθεση, στη συγκεκριμένη δουλειά, οι Sabbath Assembly αποφασίζουν να βαρύνουν τις κιθάρες τους και να επικεντρωθούν στη σύνθεση καλών τραγουδιών, τα οποία να μπορούν να στέκονται και μεμονωμένα, δηλαδή (και) εκτός ροής του δίσκου.

Οι τρεις προηγούμενες δουλειές ήταν πολύ ενδιαφέρουσες και με προσωπικότητα, ιδίως το ντεμπούτο, "Restored To One" (στο οποίο τραγουδά η θεάρα Jex Thoth), πλην όμως προσανατολισμένες στο να ακούγονται σαν μια ολότητα (ιδίως τα "Ye Are Gods" και "Quaternity"), δίνοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στις αποκρυφιστικές ιστορίες, επικλήσεις, κλπ που αφηγούνται με τους στίχους τους (δεν είμαι ο πλέον κατάλληλος να εξηγήσω και να αναλύσω την κεραμίδα που έχουν φάει με μια '60s πανθρησκευτική σέκτα ονόματι "The Process Church Of The Final Judgment", το νόημα των στίχων τους και αν πραγματικά πιστεύουν όλο αυτό το πράγμα - πάντως ακούγονται πειστικοί) και στον εντελώς ρετρό-ροκ και κυρίως ακουστικό ήχο στις κιθάρες.

Στο "Sabbath Assembly" μολονότι διατηρείται ο μυσταγωγικός και σκοτεινός χαρακτήρας του παρελθόντος, τα κομμάτια είναι πολύ καλύτερα και αυτόνομα, πολύ πιο σύγχρονα σε ήχο και με πιο ορθολογική (ας την πούμε «ασφαλή») ενορχήστρωση και ανάπτυξη. Χωρίς αμφιβολία, πρόκειται για τον πιο metal δίσκο του συγκροτήματος, τόσο σε τεχνοτροπία όσο και σε συναίσθημα και πιστεύω ότι πλέον αφορούν περισσότερο κόσμο από ό,τι παλαιότερα (οι fans των The Devil's Blood, των Blood Ceremony και των Jex Thoth θα πρέπει οπωσδήποτε να τους δώσουν μια ευκαιρία).

Εξεπλάγην θετικά ήδη από το πρώτο τραγούδι "Risen From Below" με τον επικό του ρυθμό στα τύμπανα και το βαρύ riff του αλλά και από το "Confessing A Murder" που το ακολουθεί, που είναι εξίσου βαρύ και με κολλητικό ρεφρέν. Η συνέχεια είναι ακόμη καλύτερη, με τις εντυπωσιακές Thin Lizzy-κές δισολίες στο ξεκίνημα της κομματάρας "Only You", το δυσοίωνο "The Fiery Angel Of Desire", με το επίσης πανέμορφο κιθαριστικό σόλο, που διεκδικεί τη θέση του καλύτερου τραγουδιού του δίσκου μαζί με το "Sharp Edge Of The Earth", το οποίο συνδυάζει άψογα το καινούργιο ύφος της μπάντας με αυτό των προηγούμενων άλμπουμ τους.

Θα έχριζα MVP του δίσκου τον κιθαρίστα τους Kevin Hufnagel, o οποίος σε κάθε τραγούδι έχει «κάτι να πει», είτε με μια μελωδική ακουστική εισαγωγή, είτε με ένα ουσιαστικό σόλο είτε με ένα δυνατό riff, αλλά ξεχωριστή μνεία αξίζει και η σέξι Jamie Myers, με την σταθερά γοητευτική νεραϊδοφωνή της, η οποία χρωματίζει με διαφορετικό τρόπο τις συνθέσεις, άλλοτε τραγουδώντας αιθέρια και άλλοτε σκορπίζοντας κατάρες.

Μένει να δούμε αν οι Sabbath Assembly θα συνεχίσουν σε αυτό το στυλ και στις επόμενες προσπάθειές τους ή απλά ακούμε μια παρένθεση στη δισκογραφία τους. Προσωπικά, τους απολαμβάνω πολύ περισσότερο σε αυτό το άλμπουμ, το οποίο κερδίζει εύκολα την προσήλωση του ακροατή και σε καλεί να το ακούσεις ξανά και ξανά, έχοντας άλλωστε και ιδανική διάρκεια (περίπου 45 λεπτά). Συνιστάται ανεπιφύλακτα στους οπαδούς των προαναφερομένων occult rock συγκροτημάτων, σε παλιοροκάδες που προσκυνούν Jefferson Airplane και Fleetwood Mac, αλλά και στους λάτρεις των soundtrack των ‘70s ταινιών τρόμου.