Ανασκόπηση 2010: Classic Metal

Το κλασικό metal δεν χρειάζεται επεξηγήσεις. Τα μεγάλα συγκροτήματα με το status και την αναγνωρισιμότητα τους ακόμα μονοπωλούν τις προτιμήσεις του κόσμου και μένει να το υποστηρίξουν με νέες κυκλοφορίες και τις μεγάλες συναυλίες, ενώ όσο υπάρχουν οπαδοί θα υπάρχει και νέο αίμα για το metal.

Matters Of Life And Death
Αναμφισβήτητα το πιο σημαντικό γεγονός είναι ο θάνατος της ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ ΦΩΝΗΣ που άκουγε στο όνομα Ronnie James Dio. Η απουσία και το κενό του είναι δυσαναπλήρωτα. Πρόκειται όχι μόνο για το σημαντικότερο γεγονός της χρονιάς, αλλά τη σημαντικότερη απώλεια που είχε η μουσική τα τελευταία χρόνια. Ταυτόχρονα, δε μπορεί να μην αναφερθεί ο θάνατος του Pete Steele, της εμβληματικής φυσιογνωμίας των Type O Negative, που μπορεί να μην ανήκουν αμιγώς στον κλασικό ήχο του heavy metal, αλλά απευθύνονται (και) στο κοινό του. Παράλληλα, πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στη χώρα μας το διεθνές festival Sonisphere, ένα από τα μεγαλύτερα events στο metal αυτή τη στιγμή, που όπως φαίνεται θα συνεχίσει να λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο, γεγονός σημαντικό και ταυτόχρονα ευχάριστο. Ο King Diamond πέρασε σοβαρό πρόβλημα υγείας, αναγκαζόμενος να υποστεί εγχείριση στην καρδιά του. Παρά τις διαβεβαιώσεις ότι θα επιστρέψει ξανά στη μουσική, η ρεαλιστική σκέψη λέει ότι μετά από μια τέτοια περιπέτεια υγείας οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ του και συνεπώς μια λαμπρή καριέρα φαίνεται να οδεύει στο τέλος της. Οι Manowar αποφάσισαν να ηχογραφήσουν εκ νέου το ντεμπούτο άλμπουμ τους, "Battle Hymns", εκμεταλλευόμενοι την τεχνολογία, αλλά ουσιαστικά στερώντας του όλη τη μαγεία, θυμίζοντάς μας πως κάποια πράγματα καλό είναι να μένουν ως έχουν. Τέλος, η αναγγελία της τελευταίας παγκόσμιας περιοδείας των Judas Priest μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι μια ακόμα θεμέλια μπάντα του heavy metal φτάνει στη δύση της και θα πρέπει να «χωνέψουμε» ότι τα επόμενα χρόνια θα δούμε πολλούς ήρωες της σκηνής να αποχωρούν από το προσκήνιο.

Masters Of Reality
Πολλές για μια ακόμη χρονιά οι κυκλοφορίες από σημαντικά ονόματα της heavy metal μουσικής. Θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος πως από το πουθενά είχαμε τη μεγάλη επιστροφή των Accept με το καταπληκτικό "Blood Of The Nations", ενώ ο Rob Halford μακριά από τους Judas Priest κυκλοφόρησε το τρίτο προσωπικό άλμπουμ του με τίτλο "Made Of Metal", άλμπουμ αντάξιο μιας υπέροχης φωνής. Οι γερόλυκοι Motorhead μας ταρακούνησαν για άλλη μια φορά λίγο πριν το τέλος του χρόνου με το "The World Is Yours" και οι Grave Digger ξαναέβαλαν τα κιλτ τους και με το "The Clans Will Rise Again" μας γύρισαν κάποια χρόνια πίσω στις δοξασμένες μέρες τους, συναγωνιζόμενοι με τους Grand Magus που φανέρωσαν ξαφνικά μια πιο επική πλευρά τους με το "Hammer Of The North". Ο κύριος Wylde πήρε πάλι τις μηχανές του με τη συμμορία του, τους Black Label Society, και κυκλοφορώντας το "Order Of The Black" μας πήγε μια πολύ ωραία βόλτα, ενώ οι Iron Maiden μας έβαλαν στο διαστημόπλοιο τους, οδηγώντας μας σε άγνωστους πλανήτες με το "The Final Frontier". Οι Tank, πάλι, με το "War Machine" τους ήταν η μηχανή κρούσης στη μάχη. Από πίσω ο στρατηγός Ozzy Osbourne συνεχώς σε φάση "Scream" να δίνει εντολές, παρά την ηλικία του και τη φυσική σωματική κούραση των πολυετών μαχών του για συνεχή πρωτοκαθεδρία. Τέλος, πρέπει να αναφερθούν και οι πολύ αγαπημένοι στη χώρα μας Nevermore, που κυκλοφόρησαν και αυτοί άλμπουμ μέσα στη χρονιά.

Diamonds
Στις κυκλοφορίες που εντυπωσίασαν πρώτο και καλύτερο είναι το δεύτερο studio album των Enforcer με τίτλο "Diamonds", το οποίο περιέχει ατόφιο heavy metal με πάρα πολλά στοιχεία και παραπομπές στο '80s metal. Παράλληλα, ειδική μνεία πρέπει να γίνει στη νέα δουλειά του Rob Halford, "Made Of Metal". Ενώ τα υπόλοιπα μέλη των Judas Priest είναι αδρανή, έχοντας ακόμα τη «ρετσινιά» ενός τελευταίου πολύ μέτριου δίσκου, ο Halford κατάφερε να κυκλοφορήσει μία δουλειά που θα είχε άνετα το λογότυπο των Priest στο εξώφυλλο. Φυσικά, δε θα μπορούσε παρά να αναφερθεί το πάρα πολύ καλό come back -βάση αποτελέσματος- των Accept. Με νέο frontman, αντάξιο της ιστορίας της μπάντας, αποδεικνύουν ότι το πηγαίο ταλέντο δεν κρύβεται. Τέλος, η καινούργια δουλειά των Innerwish με τίτλο "No Turning Back" αποτελεί μια προσπάθεια που έδειξε ότι η χώρα μας δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα τα groups του εξωτερικού.

Losers In The Game
Οι Iron Maiden με το "The Final Frontier" δίχασαν τους οπαδούς τους, με προσωπική εκτίμηση του γράφοντος πως το εν λόγω album δεν ήταν αντάξιο του ονόματος και της ιστορίας της μπάντας. Το νέο studio album του Ozzy Osbourne με τίτλο "Scream" «φωνάζει» το πόσο άνισο και άνευρο είναι, σχετικά με προηγούμενες κυκλοφορίες του «πρίγκιπα του σκότους». Το "The Obsidian Conspiracy" μάλλον απογοήτευσε την πλειοψηφία των οπαδών της μπάντας με την «εμπορική» κατεύθυνση και τις άνευρες συνθέσεις, πάντα για τα δεδομένα των Nevermore. Το εξώφυλλο του νέου album του Rob Halford, "Made Of Metal", είναι κακό και παιδικό, σε αντίθεση με το πόσο καλό είναι το περιεχόμενο, όντας ένα από τα χειρότερα όλων των εποχών. Τέλος, η περίπτωση των Armored Saint είναι κάπως ιδιόμορφη, αφού η τιμιότητα της μπάντας δε συνάδει με οποιαδήποτε μορφή απογοήτευσης, αλλά, όπως και να το κάνουμε, το "La Raza" ξεχάστηκε τόσο γρήγορα, που σημαίνει ότι είναι μάλλον αδιάφορο, κάτι ασυνήθιστο για τη μπάντα του John Bush.

The World Is Yours (Just Not Yet)
Στις πρωτοεμφανιζόμενες δισκογραφικά μπάντες οι Steelwing με το "Lord Of The Wasteland" απέδειξαν περίτρανα ότι υπάρχει μέλλον στο classic metal, όταν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού οι Christian Mistress με το album "Agony And Opium" μάς τόνισαν πόσο καλά έχουν σπείρει τους σπόρους του US Metal. Από την άλλη πλευρά, στην Ευρώπη, οι Ghost με το album τους "Opus Eponymous" μάς γύρισαν χρόνια πίσω με το retro rock / Mercyful Fate meets classic metal ύφος τους, δείχνοντας μάς ότι έχουν μέλλον.

Living After Midnight
Στα σημαντικά συναυλιακά δρώμενα πρέπει να αναφερθεί σίγουρα η -αναπάντεχα για πολλούς- πολύ καλή συναυλία του Ozzy Osbourne τον περασμενο Σεπτέμβρη στη χώρα μας, με την οποία απέδειξε ότι είναι για πάντα ένας έφηβος τραγουδιστής, που οπότε θέλει σε κάνει να ανατριχιάζεις. Παράλληλα, το Sonisphere Festival κατάφερε να συγκεντρώσει τέσσερα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα στο metal, τους λεγόμενους «Big 4» (Metallica, Slayer, Megadeth και Anthrax), σε ένα πακέτο ονείρωξη, το οποίο πριν μερικά χρόνια φάνταζε όνειρο θερινής νυκτός. Επίσης, η ζωντανή εμφάνιση των Ελλήνων Innerwish στο Gagarin απέδειξε περίτρανα ότι η μπάντα «περπατάει» πια σε ευρωπαϊκά μονοπάτια. Πρέπει να αναφερθεί ότι σε αρκετά ικανοποιητικά επίπεδα κινήθηκε η συναυλία των Nevermore, με τη μπάντα να μοιράζει merchandise στο κοινό! Τέλος, οι Enforcer ήρθαν, τα έσπασαν και έφυγαν και καλά θα κάνουν να μας ξανάρθουν.

Fistful Of Metal
Η φετινή χρονιά ναι μεν ήταν πολύ πλούσια σε κυκλοφορίες και συναυλιακά δρώμενα, όμως ο Έλληνας οπαδός είναι ως συνήθως δυστυχώς ριγμένος. Στο εξωτερικό οι αντίστοιχοι οπαδοί βλέπουν κάθε χρόνο πολλές μπάντες με εισιτήρια που είναι πολύ προσιτά, αλλά έχουν και πολλές επιλογές. Αντίθετα, στη χώρα μας, εκτός πολύ λίγων εξαιρέσεων, βλέπουμε μια στο τόσο πολλά groups μαζί αλλά και όσοι έρχονται έχουν κάπως τσιμπημένο εισιτήριο. Δεν ξέρω αν πρέπει να λέμε ότι είμαστε ευχαριστημένοι. Τουλάχιστον είμαστε τυχεροί που βλέπουμε συγκροτήματα που, όντας στην αρχή της καριέρας τους, δείχνουν να έχουν ένα λαμπρό μέλλον. Παράδειγμα αποτελούν οι Enforcer, ένα από τα καλύτερα ονόματα που έχει αυτή τη στιγμή το heavy metal. Έπειτα, θεωρώ πολύ σημαντικό ότι πια η ελληνική σκηνή αντιμετωπίζεται με πολύ περισσότερο σεβασμό στο εξωτερικό. Οι Battleroar, Innerwish, Dexter Ward, Crimson Fire και Ragenheart είναι μόνο μερικά από τα ονόματα που έχουν δώσει το στίγμα τους εκτός ελληνικών συνόρων.

Θοδωρής Μηνιάτης