Halford

Είναι κάποιες φορές που κάθομαι για πολύ ώρα πάνω από τον υπολογιστή όταν πρέπει να κάνω μια κριτική. Οι λόγοι πολλοί. Ένας είναι γιατί δεν ξέρεις τι να γράψεις αν το album που θέλεις να κριτικάρεις είναι μετρίου επιπέδου. Από την άλλη, όταν έχεις μια μεγάλη κυκλοφορία στα χέρια σου δεν ξέρεις αν είναι σωστό να τη «θάψεις» αν είναι χάλια, από σεβασμό στον καλλιτέχνη. Επίσης δεν είμαι υπέρ του να κυκλοφορείς προσωπικά albums όταν είσαι ενεργός με τη μπάντα σου και θα μπορούσες να το κάνεις με το συγκρότημα σου. Θέλεις να πειραματιστείς σε αλλά μουσικά μονοπάτια; Ok, καλώς. Επειδή όμως ο μεγάλος και διάσημος είναι πρότυπο, δεν πρέπει να του χαρίζεσαι και ο πέλεκυς να πέφτει βαρύς. Στη δική μας περίπτωση, όταν έχεις το νέο δίσκο του Halford μέση οδός δεν υπάρχει. Είτε θα σου αρέσει, είτε όχι, παρ' όλης της όποιας διαφωνίας. Ο κύριος Halford, λόγω της αναμφισβήτητης αξίας του όλα τα χρόνια στο heavy metal, δεν πιστεύει σε ημίμετρα και δε θέλει να μας δίνει τέτοια ηχητικά αποτελέσματα.

Τι γίνεται όμως όταν ο κύριος αυτός κυκλοφορεί album που θα ζήλευαν οι κύριοι Glenn Tipton και Kenneth "K.K" Downing. Υπερβολές; Μπα... Λυπάμαι πολύ, αλλά θα ήθελε πολύς κόσμος να έχει η νέα του δουλειά, "Made Of Metal", τον τίτλο στο εξώφυλλο δίσκου των Judas Priest. Η αρχή έγινε με το single και video clip που βγήκαν λίγο καιρό πριν και παίζονταν στα κανάλια που ασχολιούνται με το metal. Το video clip δεν έλεγε κάτι. Αγωνιστικά αμαξάκια, ένα εκ των οποίων λέγεται Halford, συναγωνίζονταν το ένα το άλλο, ώσπου -ως δια μαγείας- το αμαξάκι Halford νικάει. Μπούρδες... Όποιος έχει μάθει να κοιτάει πίσω από τη βιτρίνα δε θα έδινε βαρύτητα στο clip κάθε αυτό, αλλά στο κομμάτι. Αργό, βασανιστικό mid tempo riff, με μικρά solos ανάμεσα και έναν Halford που τραγουδάει με τα σωθικά του και όχι με το λαρύγγι του. Κομμάτι που έχει refrain κολλητικό σα βδέλλα. Απόδειξη; Εδώ και καιρό που το έχω ακούσει το σιγοτραγουδάω συνεχώς. Οι πρώτες σκέψεις περίεργες... Μπας και είναι κόλπο marketing για να πουλήσει και αυτό το album; Ξέρετε ότι στις μέρες μας η καχυποψία είναι απόρροια μουσικών βιωμάτων των μεγαλύτερων σε ηλικία, κάτι μάλλον αρκετά κατανοητό. Είπαμε, από τα πρότυπα έχουμε απαιτήσεις. Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις...

Μέχρι που βάζεις να παίξει το cd. Περιμένεις να ακούσεις άλλο ένα καλό album του τεράστιου αοιδού, αλλά εκείνος μέσω των ηχείων σου βγάζει επιδεικτικά τη γλώσσα του υπερήφανος που σε κορόιδεψε, γιατί αυτός και οι συνεργάτες του δημιούργησαν ένα μουσικό σύνολο που, όχι μόνο σε αφήνει άναυδο, αλλά και σε εμπαίζει μουσικά. Δεν τον  εμπιστεύτηκες; Τον θεωρούσες μεγάλο σε ηλικία και κουρασμένο; Ανίκανο να αποδώσει και να τραγουδήσει πια metal; Ε λοιπόν, εκείνος κρατάει την κοιλιά του από τα γέλια. Τα  κατάφερε. Στο ζάρι που ρίξατε σε κέρδισε. Κατάφερε να σε κολλήσει στον τοίχο και δε φεύγεις. Η τιμωρία σου; Να ακούς συνεχώς το δίσκο. Άλλο που δε θέλεις βεβαίως. Τι καλύτερο από το να ακούς τη φωνή του αγαπημένου σου καλλιτέχνη και μουσική Judas Priest. Πάλι γίνεσαι βέβηλος, θα πουν κάποιοι. Όχι κύριοι και κύριες. Το "Made Of Metal" είναι ο πιο Priest δίσκος της προσωπικής του καριέρας. Εννοείται ότι και στις προηγούμενες δουλειές του το μικρόβιο των Priest υπήρχε διάσπαρτο. Στη νέα του δουλειά, όμως, η αρρώστια έχει κάνει μετάσταση. Όλο το σώμα είναι πραγματικά «Made Of Metal».

Ο "Matador" σου απλώνει το μαντίλι του και σε καλεί να γίνεις ένας "Hell Razor". Θα τα καταφέρεις; Είναι στο χέρι σου... Θα περάσεις την "Speed Of Sound" με πολλά Maiden στοιχεία και θα νοιώσεις "Thunder And Lighting" από τα πολλά ακούσματα, αν το αποφασίσεις. Τα τραγούδια είναι "Fire And Ice". Μια συνεχής αντιφατική πάλη διαδραματίζεται μέσα σου συνεχώς για το ποιο τραγούδι θα έχει την πρωτοκαθεδρία στην καρδιά σου. Αυτός όμως μας λέει ευθαρσώς για πάνω από "Twenty Five Years" ότι πρέπει να κυκλοφορεί εξαίρετα heavy metal κομμάτια "Like There Is No Tomorrow" στη δισκογραφία. Φωνάζει ότι «εγώ θα είμαι metal "Till The Day I Die"», είτε το θέλετε, είτε όχι. Τον πιστεύουμε; Εγώ ναι. Τι και αν το "The Mower" θυμίζει ηχητικά τις «άγριες» μέρες του "Juggulator"; Δε με νοιάζει, γιατί ακούω με ικανοποίηση την τσιρίδα του να διαπερνάει τα ηχεία και τα αυτιά μου. Το κόκκινο χαλί έχει ήδη στεγνώσει και τον περιμένει. Στο τέλος του, ο θρόνος είναι εκεί, καλογυαλισμένος και με απαλό μαξιλάρι για να κάτσει αναπαυτικά. Άλλωστε η θέση του ανήκει δικαιωματικά. Η απόδοση που έχει η φωνή του στη νέα δουλειά αλλά και οι συνεργάτες του είναι απλά κάτι απερίγραπτο και συγκλονιστικό. Ο Halford είναι από τους καλλιτέχνες που οι μελωδίες που γράφουν αυτοί και οι συνοδοιπόροι τους θα σου μείνουν αξέχαστες. Τα τραγούδια ηχούν σα να έχουμε τέλη δεκαετίας του 1980 και πρέπει να γράψει νέο υλικό, αντί να κυκλοφορήσει το "Turbo Lover". Θέλει να μπει στο χρονοάμαξο του τρελοεπιστήμονα Christopher Lloyd, με οδηγό τον Michael J. Fox, στην ταινία "Back To The Future", και να διορθώσει το χρόνο. Άκου απλά πώς ξεκινάει το album. Το "Undisputed" θα σε βάλει στο κλίμα. Τώρα κοίτα τον πλήρη τίτλο του album. "Halford IV" λέει. Τι; Σου θύμισε το "Rocky"; Κι εμένα...

Δε μπορεί όμως. Οι δυνάμεις του σήμερα τον κρατάνε εδώ. Του ψιθυρίζουν: Δε χρειάζεται να πας πίσω, δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν. Εκείνος συμφωνεί. Ό,τι είχε να πει το είπε. Τα ψέματα τελείωσαν. Ο Νοστράδαμος δεν είχε δίκιο και προέβλεψε λανθασμένα. Το όραμα του δεν έδειξε ότι ο ένας εκ των πέντε πολεμιστών στο τέλος θα κέρδιζε τις εντυπώσεις, κι ας είχε χαζό, παιδικό εξώφυλλο. Καμία σημασία δεν έχει. Το εμπόρευμα μέσα μετράει και όχι η βιτρίνα. Γιατί το έκανε; Σίγουρα όχι για να τους βλάψει. Δε θέλει να σκοτώσει τα μέλη της οικογένειας του. Απλά η αγάπη του είναι τόσο εμφανέστατη, που τον ξέρουν πια και οι πέτρες. Αφού λοιπόν οι φυσικοί του συνεργάτες είχαν άλλες σκέψεις, εκείνος δεν άντεξε. Μπάφιασε να είναι στην αφάνεια, και καλά έκανε. Εμείς χρειαζόμαστε μόνο φρούτα. Αυτά μας ζήτησε σα σπονδή. Μπορούμε να το κάνουμε, ε; Εύκολο είναι...