Nevermore

Από τα πιο αναμενόμενα άλμπουμ του 2010 έμελλε να γίνει το "The Obsidian Conspiracy" αφού έχουν ήδη περάσει 5 χρόνια από τον τελευταίο Nevermore δίσκο. Στο μεσοδιάστημα ο Steve Smyth αποχώρησε, ο Warrel Dane και ο Jeff Loomis κυκλοφόρησαν προσωπικά album ενώ μεσολάβησαν και διθυραμβικές δηλώσεις από τους δύο κυρίους σχετικά με το ποιόν του "The Obsidian Conspiracy". Δεν ήθελε και πολύ ο ανυπόμονος οπαδός να το θεοποιήσει προτού ακούσει νότα, στηριζόμενος στην εγγύηση της προϊστορίας όσον αφορά το συνθετικό κομμάτι, μιας και μέχρι στιγμής η μπάντα από το Seattle δεν έχει κάνει δισκογραφική κοιλιά - ακόμα και το στρυφνό "The Enemies Of Reality" χαντακώθηκε από την παραγωγή του - αλλά και στις πρόσφατες εξαιρετικές  δουλειές των Dane και Loomis.

Δυστυχώς, όμως, με το επαναλαμβανόμενο άκουσμα του 7ου κατά σειρά δίσκου των Nevermore καταλήγω στο συμπέρασμα πως ο χρόνος προσμονής ήταν δυσανάλογα μεγάλος για το αποτέλεσμα. Το "The Obsidian Conspiracy" αν και δεν μπορεί κανείς να πει ότι είναι ένας κακός δίσκος, είναι ένα πολύ επίπεδο άλμπουμ, αρκετά αναμενόμενο που δεν πλησιάζει συναισθηματικά/συνθετικά/ερμηνευτικά δίσκους επιπέδου "Politics Of Ecstasy" και "Dead Heart In A Dead World". Συνθέσεις ως επί το πλείστον ξαναπαιγμένες από τους ίδιους, προφανώς αριστοτεχνικά δεμένες, με το στοιχείο της έκπληξης να είναι απόν από τις περισσότερες συνθέσεις. Ο Dane δεν «βασανίζει» τη φωνή του, κινούμενος σε ασφαλή μονοπάτια και οι ερμηνείες του δεν καταφέρνουν – εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων - όπως παλιά να τρυπώσουν στον ψυχισμό του ακροατή. Ο Loomis έχει απλοποιήσει τις συνθέσεις του ίσως για να ταιριάξει πιο πολύ στην – ελαφρώς μονοδιάστατη - απόδοση του Dane με το αποτέλεσμα να ακούγεται σα να βγήκε από το ραγισμένο καλούπι του "Dead Heart..".

Φυσικά αφού έχουμε να κάνουμε με ένα Nevermore δίσκο, αυτός δεν θα μπορούσε να μην περιέχει και μερικές εξαιρετικές στιγμές, όπως τα "Moonrise", "And The Maiden Spoke", "Emptiness Unobstructed", "The Blue Marble And The New Soul", "Without Morals", "She Comes In Colors" και "Your Poison Throne" που θα χαρούμε να τα ακούσουμε ζωντανά και που για κάποια άλλη μπάντα θα ήταν ικανά να την κάνουν να ξεχωρίσει. Όχι όμως για τους Nevermore, με την ιστορία που κουβαλούν και με τους ύμνους που έχουν γράψει.

Γι' αυτό και το "The Obsidian Conspiracy" κρίνεται ανεπαρκές, αδυνατώντας να ικανοποιήσει τις υψηλές μας απαιτήσεις, που στο κάτω κάτω οι ίδιοι μας δημιούργησαν. Ιδέες "Dead Heart..." μέσα από πρίσμα "This Godless Endeavor" για διαβητικούς είναι η γεύση που αφήνει μετά από αρκετές ενδελεχείς ακροάσεις. Στην αρχή υπήρξε ένας κάποιος ενθουσιασμός, τον οποίο διαδέχθηκε μια ελαφρά απογοήτευση για να αναθεωρήσω και πάλι καταλήγοντας στο εξής συμπέρασμα: Ναι μεν οι Nevermore δεν απογοητεύουν με το "The Obsidian Conspiracy", αλλά δυστυχώς φαίνονται επαναπαυμένοι στα όσα μέχρι τώρα έχουν πετύχει. Έτσι λοιπόν φαντάζει ο νέος αυτός δίσκος τους ένα εγχείρημα χωρίς ρίσκο. Ένας δίσκος που ευχαριστεί τον ακροατή, δίχως ωστόσο να τον προκαλεί. Και το τελευταίο είναι κάτι που προσωπικά ζητάω από κάθε δίσκο των Nevermore.