Innerwish, Dexter Ward, Ragenheart @ Gagarin 205, 28/10/10

Δεύτερη μέρα εορταστικών εκδηλώσεων στο γνωστό club Gagarin. Μια μέρα μετά τους Flames τη σκυτάλη πήραν οι κατά πολύ νεότεροι δισκογραφικά Innerwish, ένα group που εκτός του ότι είναι πολύ αγαπημένο στο ελληνικό κοινό, θα αποδείκνυε με την εμφάνιση του ότι δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα αντίστοιχα συγκροτήματα του εξωτερικού. Ευτυχώς ο κόσμος ήταν ο διπλάσιος σε σύγκριση με την προηγούμενη βραδιά, ίσως τυχαίο, ίσως και όχι, κάτι που αν μη τι άλλο ήταν μια εικόνα που θέλουμε να βλέπουμε σε όλες τις εμφανίσεις ελληνικών συγκροτημάτων.

Τη συναυλία άνοιξαν οι Ragenheart, μια πολλά υποσχόμενη καινούργια μπάντα. Με ένα πολύ αξιόλογο album στις αποσκευές τους έδειξαν ότι το μέλλον τους ανήκει, βέβαια με πολλή δουλειά. Το heavy/progressive metal με το οποίο καταπιάνονται μουσικά σίγουρα δεν πόρωσε τόσο το κοινό ώστε να «αφηνιάσει», αλλά τουλάχιστον ήταν μια καλή μουσική παρέα για όλους τους παρευρισκόμενους. Από την άλλη, δείχνουν αρκετά υπολογίσιμοι, αφού τους διάλεξαν οι ίδιοι οι Innerwish ως opening act. Παρόλο που τους βλέπω ζωντανά για δεύτερη φορά, φαίνονται ότι έχουν δέσει ως μπάντα αρκετά γρήγορα και αποδίδουν με το δικό τους τρόπο τα τραγούδια τους. Τα "Child Οf Rage" και "The Spartan" ξεχώρισαν για μένα από το set list τους, το οποίο ήταν βασισμένο, εννοείται, στην παρθενική τους προσπάθεια. Τίμησαν και εκείνοι τον μεγάλο -προσφάτως εκλιπόντα- Ronnie James Dio με το κομμάτι "One Night In The City", αλλά φανέρωσαν και την αγάπη τους στο παραδοσιακό heavy metal, αφού το "Touch Of Evil" των Judas Priest ακούστηκε πολύ καλά παιγμένο και «κούνησε» λίγο περισσότερο τον κόσμο. Το χειροκρότημα του κοινού ήρθε αυθόρμητα και το άξιζαν. Ας ελπίσουμε ότι θα έχουν μια καλή πορεία στη σημερινή έρημο της μουσικής.    

Επόμενοι στη σειρά ήταν οι Dexter Ward, ένα νεο-ιδρυθέν συγκρότημα από δύο πρώην μέλη των Battleroar. Το στυλ που έχουν επιλέξει να εκφράζονται μουσικά είναι μια μίξη epic και '80s heavy metal, προσπαθώντας και αυτοί να μεταλαμπαδεύσουν το feeling της τότε μουσικής στις νεότερες γενιές αλλά και να θυμίσουν στους παλιότερους το όλο κλίμα που δυστυχώς λείπει τώρα πια. Να ομολογήσω ότι δεν περίμενα να έχουν τόσο καλή απόδοση, λόγω του χρονικού διαστήματος που υφίστανται ως μπάντα. Η εμπειρία όμως που έχουν τα τρία μέλη του group (κιθάρα, μπάσο και φωνή), αφού έχουν παίξει στο εξωτερικό, τους έχει δώσει την ώθηση που χρειάζεται έτσι ώστε να υποστηρίζουν αυτό που κάνουν ακόμα και σε κοινό που αρέσκεται σε πιο europower φόρμες, όπως οι headliners της βραδιάς. Με αρκετά καλό ήχο και πολύ καλή σκηνική εμφάνιση ενθουσίασαν τον κόσμο που ήταν από κάτω. Σε αντίθεση με τους Ragenheart, που ήταν πιο στατικοί επί σκηνής, οι Dexter Ward ήταν αρκετά κινητικοί, ειδικά ο τραγουδιστής του group που «έπαιζε» συνεχώς με το κοινό. Τα "Evil Nightmare", "Do It Alone", διασκευή στους Cirith Ungol, "Double Dragon", το καινούργιο "Back To Saigon", το "Young Blood" και το "We Rock" του Ronnie James Dio με τελείωμα την αρχή του "Heaven And Hell" των Black Sabbath ήταν ο κορμός στον οποίο βάσισαν την εμφάνιση τους, μια εμφάνιση που χειροκροτήθηκε δεόντως στο τέλος της. Το συγκρότημα έχει βάσεις και εμπειρία για πολλά καλά πράγματα. Ο χρόνος βέβαια θα δείξει αν θα τα καταφέρουν στην πληθώρα των μπαντών που ήδη υπάρχουν...



Λίγα λεπτά μετά τις 22:00 στη σκηνή ανέβηκαν οι Innerwish, ένα συγκρότημα που έχει καταφέρει πολλά με την αξία του και το σπαθί του. Όλα αυτά τα χρόνια έχουν μαζέψει εμπειρίες μοναδικές που τους έχουν κάνει να ανήκουν πια στην ελίτ του ευρωπαϊκού heavy/power metal. Αναφέρω ευρωπαϊκή, γιατί η εμφάνιση τους εκείνο το βράδυ ήταν ακριβώς έτσι. Στο σανίδι έβλεπες μια μπάντα που έχει ξεφύγει από τα στενά ελληνικά δεδομένα, παίζει και αντιδράει σα μια μεγάλη μπάντα του εξωτερικού. Από το πρώτο κομμάτι που ξεκίνησαν το set list τους, το "The Signs Of Our Lives", παρόλο που δε «μπήκαν» με καλό ήχο, καταλάβαινες τι θα ακολουθούσε. Λίγο αργότερα, και όταν ο ήχος έφτιαξε, ήταν ο μεγάλος τους σύμμαχος για την εκτόξευση τους. Πραγματικά απόρησα, θετικά εννοείται, με όλη τους την εμφάνιση. Μόνο όσοι ήταν εκεί θα καταλάβουν τι εννοώ. Έπαιξαν κομμάτια από όλες τους τις δουλειές, δείχνοντας ότι αφενός ήθελαν να παρουσιάσουν με τον καλύτερο τρόπο το group στον κόσμο που δεν τους είχε ξαναδεί αλλά και αφετέρου ότι σέβονται τους οπαδούς τους που τους τίμησαν με την παρουσία τους και εκείνο το βράδυ.



Ο κόσμος, που ξεπερνούσε τα 400 άτομα, αριθμός πολύ ικανοποιητικός για ελληνικό group, σχεδόν σε όλα τα κομμάτια συμμετείχε ενεργά, δημιουργώντας ένα άριστο κλίμα σκηνής και «αρένας». Εκείνο το βράδυ τα "Chosen Ones", "Eye Of The Storm", "Burning Desires", "Silent Faces", "Bleeding Soul", "Lonely Lady" (διασκευή στους Q5, όπου τον τραγουδιστή συνόδευσε μια πολύ όμορφη παρουσία στα παράλληλα φωνητικά), "Last Breath", "Feel The Magic", "Lord Of Truth", "Live For My Own", "Dancer Of The Storm", "Sirens", "If I Could Turn Back Time", "Kingdome Of Our Prime" και "Spacerunner" αποδόθηκαν ζωντανά από πέντε μουσικούς που με σκληρή δουλειά έχουν οδηγήσει τη μπάντα σε πολύ υψηλό επίπεδο. Ο έκτος της παρέας, o drummer, μιας και νεοφώτιστος, δεν έχει εγκλιματισθεί πλήρως. Μάλιστα είναι τόσο καινούργιος που δεν έχει μάθει όλα τα κομμάτια. Έτσι οι Innerwish χρειάστηκαν για περίπου 5 τραγούδια τη βοήθεια του Φώτη Benardo των Septic Flesh, ο οποίος έχει συμβάλλει και στην παραγωγή της τελευταίας τους δουλειάς, "No Turning Back". Τα "Lawmaker" και "Ready For Attack", μετά από ένα περίπου δεκάλεπτο ονειρικών ακουστικών εκτελέσεων, ήταν το επιστέγασμα μιας εκπληκτικής εμφάνισης μπροστά στο ελληνικό κοινό, κάτι που επιβεβαιώθηκε με το πάρα πολύ ζεστό χειροκρότημα του κόσμου.



Ο τίτλος της νέας τους δισκογραφικής κίνησης ίσως δεν είναι τυχαίος. Πάντως τους ταιριάζει γάντι. Οι Innerwish δε γυρίζουν πίσω. Το νερό έχει μπει στο αυλάκι. Μόνο που αυτοί το έχουν μετατρέψει σε χείμαρρο έτοιμο να σε πνίξει. Όλοι τους αξίζουν κάτι παραπάνω από ένα συνεχές χειροκρότημα, γιατί αποδεικνύουν περίτρανα ότι όποιος δουλεύει σκληρά πετυχαίνει πάρα πολλά...

Θοδωρής Μηνιάτης