Rocking Raccoon - Μπλιε και Billie Joe
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 24/09/2012 @ 15:02
Αποψάρα 58
Αυτό θα είναι ένα από εκείνα τα περιστασιακά σοβαροφανή κείμενα που γράφω πού και πού, κυρίως γιατί είναι πολύ πιο απλό να 'σαι σοβαρός παρά «αστείος», και είμαι και κρυωμένος. Πάμε λοιπόν.
Λοιπόν, πιάνω ένα θεματάκι το οποίο ελπίζω να μη χρειαστεί να πιάσω ποτέ ξανά, γιατί είναι σε άμεση συσχέτιση με το site και τα policies του και τα ρέστα, και δε μ' αρέσει να το κάνω αυτό. Άσε που νιώθω ότι απολογούμαι. Τελοσπάντων. Εγώ τα κείμενα που γράφω τα βλέπω σαν χόμπι μου και όχι σαν «δουλειά» μου. Μιλάω και για τις οποιεσδηποτε κριτικές και για τις αηδιαστικές αποψάρες. Επειδή ακριβώς το βλέπω / βλέπουμε σαν χόμπι, οι περισσότερες κριτικές είναι δίσκων που θέλω εγώ να παρουσιάσω, γιατί πολλές φορές είναι απλά και ξεκάθαρα φοβερός δίσκος και θέλω να το μοιραστώ με όσους περισσότερο μπορώ. Αυτό μας το χαρακτηριστικό λοιπόν ήταν που μας έχει κάνει σχετικά έμπιστο όνομα στον χώρο και έχουμε την αναγνωσιμότητα που έχουμε. Η μπίζνα είναι μπίζνα, και όταν μαζεύεις τα κλικ έχεις τα φόντα να πας στις εταιρείες και να πεις «ορίστε, μας διαβάζουν, στείλτε μας υλικό να σας τα κριτικάρουμε, να τα διαβάζει ο κόσμος, να πουλάτε κανένα δίσκο, κανένα εισιτήριο». Αυτό αγαπητοί, λέγεται πρόμο. Τα πρόμο τα παίρνουμε βδομάδες ή και μήνες πριν την επίσημη κυκλοφορία κάποιου δίσκου για να έχουμε τον χρόνο να επεξεργαστούμε και να αναλύσουμε την οποιαδήποτε κυκλοφορία όσο προσεχτικά χρειάζεται.
Όλα αυτά βέβαια μου 'ρθε να τα πω γιατί κάτω από την πρόσφατη κριτική μου για τους Killers φάνηκε ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο ο δίσκος μού φάνηκε μία απογοήτευση και μισή είναι επειδή δεν τον άκουσα (αρκετά;), και όχι επειδή πίστευα ότι είναι πράγματι μάπα. Ενώ λοιπόν η γενική γραμμή είναι να μην απαντάμε, γιατί Ίντερνετ είναι αυτό και σπάνια θα μπορέσεις να κάνεις νορμάλ διάλογο, εγώ όμως -καλώς ή κακώς- έχω αυτήν εδώ την πλατφορμίτσα από την οποία μπορώ να κάνω περίπου ό,τι θέλω, οπότε να 'μαι και γεια σας. Το λοιπόν, μπορείς να πεις ό,τι διάβολο θέλεις για τις κριτικές μου, για το κακό μου το γράψιμο, για τις ασύνδετές μου σκέψεις και απόψεις μου, αλλά μη με κατηγορείς ότι δεν άκουσα τον δίσκο. Εγώ αυτό που κάνω το αγαπάω, και τη μουσική την πονώ και τη σέβομαι, οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή (περίπου), γι' αυτό ας πάρουμε μία ανάσα κι ας σκεφτούμε λιγάκι τι θα πούμε πριν αρχίσουμε και πετάμε κατηγορίες δεξιά κι αριστερά. Και όσο το κάνουμε αυτό, καλό θα ήταν επίσης να ξεχωρίσουμε και τον φανγκερλισμό από την πραγματικά αντικειμενική άποψη, γιατί είναι λιγάκι γελοίο. Αυτά. Τα σέβη μου. Ορίστε και ένα στιγμιότυπο από τότε που είχαν σημασία.
Σε άλλα νέα, γιατί όπως είπαμε θα το ρίξω στη σοβαροφάνεια, έχουμε να κάνουμε με τους Green Day, και κυρίως τον Billie Joe. Το νέο λοιπόν είναι πως την Παρασκευή που μας πέρασε η μπάντα έκανε μία εμφάνιση στο iheartradio festival, ένα αμφιβόλου ποιότητας, ήθους και χαρακτήρα φεστιβάλ που γίνεται στο Λας Βέγκας. Για να καταλάβεις, το λάηναπ πέρα από τους Green Day είχε Linkin Park, Aerosmith, μπλα μπλα, αλλά είχε και Ενρίκε Ιγκλέσιας, Τέηλορ Σουηφτ, Πίτμπουλ και άλλους τέτοιους όμορφους. Εκεί λοιπόν στο φεστιβάλ αυτό, αρχικές πληροφορίες έλεγαν πως οι Green Day ήταν να παίξουν 45 λεπτά, αλλά στα 25 λεπτά έγινε λέει αυτό:
Τα 'γραψα και στην κριτική του "¡Uno!", που πρέπει να 'χει ανέβει για να το διαβάζεις αυτό, και δεν το 'κρυψα ποτέ, ότι τους Green Day τους αγαπώ. Έχτισαν τη μουσική μου ταυτότητα και γι' αυτό θα τους αγαπώ για πάντα, γιατί είμαι γαμάτος, αλλά αυτό το Σαββατοκύριακο σημάδεψε μία ιδιαίτερα μαύρη στιγμή για τη μπάντα, τουλάχιστον στα μάτια μου. Bασικά, με δίχασε. Αρχικά ο δεκαπεντάχρονος ρεμπελοπάνκης μέσα μου φώναζε «Ναι ρε Billie, δείξε κει στους φλώρους! ΠΑΝΚ ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ!» (σοβαρά; μπορώ να το γράψω αυτό;), και από την άλλη θυμήθηκα ότι έπαιζε στο ίδιο festival με τον Usher και τον Lil Wayne και κάπως έτσι ζάρωσε πίσω στη θέση του ο εφηβάκος... Απο τη στιγμή που αποφασίζεις λοιπόν να είσαι μέλος αυτού του line-up, δεν μπορείς να φέρεσαι σαν μωρό παιδί και να ξεσπάς έτσι. Να πεις ότι δεν έχεις εμπειρία στον χώρο, μας υπενθύμισες, Billie, ότι από το 19-φακιν-88 βολοδέρνεις στα σανίδια, και τα καραγκιοζιλίκια αυτά ήταν μάλλον αχρείστα.
Όλα αυτά βέβαια ήταν οι απόψεις μου μέχρι χθες το βραδάκι, όταν βγήκε ανακοίνωση ότι τον Billie τον πάνε σε κέντρο αποτοξίνωσης, καθώς το event της Παρασκευής ήταν αποτέλεσμα υπερβολικής χρήσης ουσιών. Η ανακοίνωση επίσης έλεγε πως το φεστιβάλ ποτέ δεν έκοψε χρόνο από την μπάντα και ότι το μπρεήκνταουν του Billie ήταν εντελώς εκτός ορίων. Προσωπικά ένιωσα ένα βαρύ σφίξιμο στην κοιλιά με το που άκουσα τα νέα, γιατί δεν είναι και το ωραιότερο πράμα να βλέπεις ήρωες της εφηβικής σου ηλικίας να τρώνε κατρακύλες τέτοιες, και χέστηκα για την άποψη σου για τους Green Day. Ψιλοέθαψα και το "¡Uno!", τον στείλαμε και τον άλλον στην κλινική, χέσε ψηλά και αγνάντευε. Και τα 'πε ο Τσιμπλάκος ότι στ' αρχίδια τους όλα, αλλά όχι κι έτσι ρε αδερφέ. Τι να κάνεις, η ζωή συνεχίζεται, και είναι αν μη τι ένας τρόπος να διαφημίσεις κάπως την μεθαυριανή κυκλοφορία του νέου σου δίσκου. Αρνούμαι όμως να σκέφτομαι έτσι.
Αυτά. Αηδίες. Δεν θέλω να γράψω άλλα. Άσε που μετάνιωσα ήδη την ενότητα του «MAN της εβδομάδας», άλλα κάτι έπεσε στην υπόληψη μου τυχάια, οπότε τον βάζω.
Ο ΜΑΝ λοιπόν, είναι ο τύπος αριστέρά με την μπαντάνα γιατί είναι ο απόλυτος θεός και περφόρμερ. Και η διασκευή ανέλπιστα καλή και θα μαθευτεί.
Until next week,
-godspeed
I.T. The Rocking Raccoon
ps,
Αυτό θα είναι ένα από εκείνα τα περιστασιακά σοβαροφανή κείμενα που γράφω πού και πού, κυρίως γιατί είναι πολύ πιο απλό να 'σαι σοβαρός παρά «αστείος», και είμαι και κρυωμένος. Πάμε λοιπόν.
Λοιπόν, πιάνω ένα θεματάκι το οποίο ελπίζω να μη χρειαστεί να πιάσω ποτέ ξανά, γιατί είναι σε άμεση συσχέτιση με το site και τα policies του και τα ρέστα, και δε μ' αρέσει να το κάνω αυτό. Άσε που νιώθω ότι απολογούμαι. Τελοσπάντων. Εγώ τα κείμενα που γράφω τα βλέπω σαν χόμπι μου και όχι σαν «δουλειά» μου. Μιλάω και για τις οποιεσδηποτε κριτικές και για τις αηδιαστικές αποψάρες. Επειδή ακριβώς το βλέπω / βλέπουμε σαν χόμπι, οι περισσότερες κριτικές είναι δίσκων που θέλω εγώ να παρουσιάσω, γιατί πολλές φορές είναι απλά και ξεκάθαρα φοβερός δίσκος και θέλω να το μοιραστώ με όσους περισσότερο μπορώ. Αυτό μας το χαρακτηριστικό λοιπόν ήταν που μας έχει κάνει σχετικά έμπιστο όνομα στον χώρο και έχουμε την αναγνωσιμότητα που έχουμε. Η μπίζνα είναι μπίζνα, και όταν μαζεύεις τα κλικ έχεις τα φόντα να πας στις εταιρείες και να πεις «ορίστε, μας διαβάζουν, στείλτε μας υλικό να σας τα κριτικάρουμε, να τα διαβάζει ο κόσμος, να πουλάτε κανένα δίσκο, κανένα εισιτήριο». Αυτό αγαπητοί, λέγεται πρόμο. Τα πρόμο τα παίρνουμε βδομάδες ή και μήνες πριν την επίσημη κυκλοφορία κάποιου δίσκου για να έχουμε τον χρόνο να επεξεργαστούμε και να αναλύσουμε την οποιαδήποτε κυκλοφορία όσο προσεχτικά χρειάζεται.
Όλα αυτά βέβαια μου 'ρθε να τα πω γιατί κάτω από την πρόσφατη κριτική μου για τους Killers φάνηκε ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο ο δίσκος μού φάνηκε μία απογοήτευση και μισή είναι επειδή δεν τον άκουσα (αρκετά;), και όχι επειδή πίστευα ότι είναι πράγματι μάπα. Ενώ λοιπόν η γενική γραμμή είναι να μην απαντάμε, γιατί Ίντερνετ είναι αυτό και σπάνια θα μπορέσεις να κάνεις νορμάλ διάλογο, εγώ όμως -καλώς ή κακώς- έχω αυτήν εδώ την πλατφορμίτσα από την οποία μπορώ να κάνω περίπου ό,τι θέλω, οπότε να 'μαι και γεια σας. Το λοιπόν, μπορείς να πεις ό,τι διάβολο θέλεις για τις κριτικές μου, για το κακό μου το γράψιμο, για τις ασύνδετές μου σκέψεις και απόψεις μου, αλλά μη με κατηγορείς ότι δεν άκουσα τον δίσκο. Εγώ αυτό που κάνω το αγαπάω, και τη μουσική την πονώ και τη σέβομαι, οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή (περίπου), γι' αυτό ας πάρουμε μία ανάσα κι ας σκεφτούμε λιγάκι τι θα πούμε πριν αρχίσουμε και πετάμε κατηγορίες δεξιά κι αριστερά. Και όσο το κάνουμε αυτό, καλό θα ήταν επίσης να ξεχωρίσουμε και τον φανγκερλισμό από την πραγματικά αντικειμενική άποψη, γιατί είναι λιγάκι γελοίο. Αυτά. Τα σέβη μου. Ορίστε και ένα στιγμιότυπο από τότε που είχαν σημασία.
Σε άλλα νέα, γιατί όπως είπαμε θα το ρίξω στη σοβαροφάνεια, έχουμε να κάνουμε με τους Green Day, και κυρίως τον Billie Joe. Το νέο λοιπόν είναι πως την Παρασκευή που μας πέρασε η μπάντα έκανε μία εμφάνιση στο iheartradio festival, ένα αμφιβόλου ποιότητας, ήθους και χαρακτήρα φεστιβάλ που γίνεται στο Λας Βέγκας. Για να καταλάβεις, το λάηναπ πέρα από τους Green Day είχε Linkin Park, Aerosmith, μπλα μπλα, αλλά είχε και Ενρίκε Ιγκλέσιας, Τέηλορ Σουηφτ, Πίτμπουλ και άλλους τέτοιους όμορφους. Εκεί λοιπόν στο φεστιβάλ αυτό, αρχικές πληροφορίες έλεγαν πως οι Green Day ήταν να παίξουν 45 λεπτά, αλλά στα 25 λεπτά έγινε λέει αυτό:
Τα 'γραψα και στην κριτική του "¡Uno!", που πρέπει να 'χει ανέβει για να το διαβάζεις αυτό, και δεν το 'κρυψα ποτέ, ότι τους Green Day τους αγαπώ. Έχτισαν τη μουσική μου ταυτότητα και γι' αυτό θα τους αγαπώ για πάντα, γιατί είμαι γαμάτος, αλλά αυτό το Σαββατοκύριακο σημάδεψε μία ιδιαίτερα μαύρη στιγμή για τη μπάντα, τουλάχιστον στα μάτια μου. Bασικά, με δίχασε. Αρχικά ο δεκαπεντάχρονος ρεμπελοπάνκης μέσα μου φώναζε «Ναι ρε Billie, δείξε κει στους φλώρους! ΠΑΝΚ ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ!» (σοβαρά; μπορώ να το γράψω αυτό;), και από την άλλη θυμήθηκα ότι έπαιζε στο ίδιο festival με τον Usher και τον Lil Wayne και κάπως έτσι ζάρωσε πίσω στη θέση του ο εφηβάκος... Απο τη στιγμή που αποφασίζεις λοιπόν να είσαι μέλος αυτού του line-up, δεν μπορείς να φέρεσαι σαν μωρό παιδί και να ξεσπάς έτσι. Να πεις ότι δεν έχεις εμπειρία στον χώρο, μας υπενθύμισες, Billie, ότι από το 19-φακιν-88 βολοδέρνεις στα σανίδια, και τα καραγκιοζιλίκια αυτά ήταν μάλλον αχρείστα.
Όλα αυτά βέβαια ήταν οι απόψεις μου μέχρι χθες το βραδάκι, όταν βγήκε ανακοίνωση ότι τον Billie τον πάνε σε κέντρο αποτοξίνωσης, καθώς το event της Παρασκευής ήταν αποτέλεσμα υπερβολικής χρήσης ουσιών. Η ανακοίνωση επίσης έλεγε πως το φεστιβάλ ποτέ δεν έκοψε χρόνο από την μπάντα και ότι το μπρεήκνταουν του Billie ήταν εντελώς εκτός ορίων. Προσωπικά ένιωσα ένα βαρύ σφίξιμο στην κοιλιά με το που άκουσα τα νέα, γιατί δεν είναι και το ωραιότερο πράμα να βλέπεις ήρωες της εφηβικής σου ηλικίας να τρώνε κατρακύλες τέτοιες, και χέστηκα για την άποψη σου για τους Green Day. Ψιλοέθαψα και το "¡Uno!", τον στείλαμε και τον άλλον στην κλινική, χέσε ψηλά και αγνάντευε. Και τα 'πε ο Τσιμπλάκος ότι στ' αρχίδια τους όλα, αλλά όχι κι έτσι ρε αδερφέ. Τι να κάνεις, η ζωή συνεχίζεται, και είναι αν μη τι ένας τρόπος να διαφημίσεις κάπως την μεθαυριανή κυκλοφορία του νέου σου δίσκου. Αρνούμαι όμως να σκέφτομαι έτσι.
Αυτά. Αηδίες. Δεν θέλω να γράψω άλλα. Άσε που μετάνιωσα ήδη την ενότητα του «MAN της εβδομάδας», άλλα κάτι έπεσε στην υπόληψη μου τυχάια, οπότε τον βάζω.
Ο ΜΑΝ λοιπόν, είναι ο τύπος αριστέρά με την μπαντάνα γιατί είναι ο απόλυτος θεός και περφόρμερ. Και η διασκευή ανέλπιστα καλή και θα μαθευτεί.
Until next week,
-godspeed
I.T. The Rocking Raccoon
ps,
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
