Rocking Raccoon - Ο Γάμος της Χιλιετίας

Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 27/08/2012 @ 12:33
Αποψάρα 54

Χαίρετε. Πέρασε καιρός. Καλά ήταν όμως, όλοι χρειάζονται ένα διάλειμμα. Εγώ από αυτό και περισσότερο εσείς από μένα. Τις μέρες αυτές λοιπόν έκανα διάφορες σκέψεις για το που πάει αυτό το πράμα. Έκλεισε πάνω από χρόνος και σιγά σιγά μπαίνουμε σε νέα «σεζόν», ή όπως διάολο λέγεται αυτό στα Ίντερνετς, και ναι, κάνεις ρε παιδί μου σκέψεις.



Απ' ότι φαίνεται έχω καταλήξει -ή κασταλάξει άμα θες- σε ένα συγκεκριμένο τρόπο γραφής και οργάνωσης σκέψεων (;) και ιδεών (;) και ενώ εμένα μου βγαίνει σχετικά άνετα και χαλαρά, δε ξέρω καθόλου αν συμβαδίζει με αυτό που θέλει το σάητ σαν σάητ, και κυρίως αν είναι κάτι που θέλεις να διαβάσεις εσύ. Βέβαια θα μου φωνάξεις και θα πεις «τι ακριβώς σε νοιάζει τι θέλει ο κόσμος; Γράφε ρε εκεί πέρα ό,τι θέλεις και μη λογαριάζεις, YOLO», και θα έτρωγες μπουνιά στο σαγόνι με τον αγκώνα, αλλά καταλάβαινω τι λες, και έχεις δίκιο, αλλά δεν είναι όλα απόλυτα και μπορείς να κάνεις και συμβιβασμούς άμα λάχει. Δηλαδή ξέρω πως για τον μέσο αναγνώστη του site, που ούτε του 'χω, ούτε μου 'χει ιδιαίτερη αδυναμία, δεν του λένε και πολλά αυτές εδώ οι αποψάρες, που μάλλον έχουν καταντήσει σαν μπλογκάκι, αλλά τι να κάνεις; Τέλοσπαντων, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως άμα έχεις καμιά ιδέα, πρόταση, ψιψιψόνι για το πως θα μπορούσε να βελτιωθεί (;) -ή έστω να γίνει πιο ενδιαφέρον τούτο δω το πράμα- να την ακούσω ευχαριστώς. Και πριβέ άμα είσαι της ντροπής. Αλλιώς πολύ απλά θα συνεχίζω να πιστεύω πως είμαι ο καλύτερος και πως νικάω.

Τι έγινε λοιπόν όσο δεν τα είπαμε; Ολυμπιακοί υποθέτω. Άρχισαν, έγιναν, τελείωσαν. Να πω την αλήθεια μου, τίποτα το σπουδαίο. Θυμάμαι πως κάποτε με ενθουσίαζαν πολύ περισσότερο κάτι τέτοια αλλά δεν ίδρωσε καθόλου το αυτάκι μου φέτος. Βέβαια τους τα 'χα και μαζεμένα καθώς απέρριψαν την αίτηση μου να πάω για εθελοντής (βέβαια είχα δηλώσει πως θέλω μόνο στο Wimbledon να δουλέψω), οπότε και 'γω για να τους δείξω, δεν είδα σχεδόν τίποτα. Είδα όμως την τελετή λήξης. Πολλοί λοιπόν σκληροί τύποι πέταγαν και σκληρές ατάκες τύπου που είναι οι Iron Maiden, οι Sabbath, οι Deep Purple, οι άλλη-μία-χαρντροκίζουσα-ιστορικομέταλ-μπάντα, και δε θα πω πως είχαν μόνο άδικο, αλλά κανένα debate δεν εχει νοήμα, γιατί έγινε το παρακάτω και ό,τι και να πεις, θα χάσεις.



Πέρα από την πλάκα όμως (;), οι Who (το τρώω συνειδητά το The) δεν ήταν αρκετοί να αντιπροσωπήσουν το είδος -γιατί τους Queen τους ψιλοκατέστρεψαν-; Ναι, δεν είναι το μαίταλζ που αγαπάτε, αλλά τι να γίνει, ο πλανήτης έβλεπε, όχι η παρέα των μαλλιώδων κολλητών σου. Το καλύτερο όμως έγινε με τον Ed Sheeran, ένα κοκκινομαλλιαράδικο παλικαράκι που κάνει επιτυχία μεγάλη στο UK αυτή τη στιγμή, και όχι άδικα, γιατί είναι ταλαντούχος μουσικοσυνθέτης και τραγουδιάρης και γενικά μπράβο του, γιατί δεν είναι τελείως για χαβούζα αυτά που βγάζει. Οι φαν του από την άλλη, τελείως άλλη ιστορία. Για όποιον δε θυμάται λοιπόν, ο Sheeran βγήκε μαζί με τον Nick Mason των Pink Floyd και τον Mike Rutherford των Genesis, ως αντιπρόσωποι και αυτοί της βρετανικής μουσικής ιστορίας, και είπαν το "Wish You Were Here". To twitter πήρε φωτιά και όλοι αναρωτιόντουσαν ποιο ήταν αυτό το νέο κομμάτι του Εντάκου και ποιοι είναι αυτοί οι νέοι μουσικοί στη μπάντα του. Και καλά για τα γερασμένα πρωτοπαλίκαρα να το καταλάβω, αλλά το χιτάκι ρε παιδιά; Ένηγουεη. Συμβαίνουν κι αυτά στις καλύτερες οικογένειες, εδώ ο Τζώρτζ ο Μάηκλ βρήκε τους Ολυμπιακούς να ντεμπούταρει καινούργιο κομμάτι. Αυτό πάντως που κρατάω εγώ είναι το μουσάκι του Μπέλαμυ από τους Muse, πρώτον γιατί δεν ήξερα ότι μπορεί να βγάλει γένια, και δεύτερον, αν κάτι μας έμαθε η τηλεόραση, είναι πως τέτοιο γενάκι σημαίνει σατανικό alter ego. #sixseasonsandamovie.



Άλλα πολλά έγιναν, αλλά αυτή τη στιγμή βαριέμαι αρκετά να τα γράψω όλα, οπότε θα πάω στο αγαπημένο μου, που είναι και αρκετά πρόσφατο, και όλως τυχαίως, κίτρινο. Δε ξέρω λοιπόν γιατί με ένοιξε τόσο, και γενικά το Ίντερνετ όλο, αλλά οι Αβρίλ Λαβίν αρραβωνιάστηκε με τον Τσαντ Kroeger (το γράφω στα Αγγλικά γιατί δε ξέρω πως προφέρεται) των Νίκελμπακ. Με το που το διάβασα σκέψεις πέρναγαν σφαίρα μέσα στο κεφάλι μου. Σκέψεις, ερωτήματα, προβληματισμοί.



Καταρχάς, μου φαίνεται αδιανόητο το πως με τόσο καθόλικο μίσος που έχει στοχευτεί προς αυτόν και τη μπάντα του κάποιος να μπορέσει να τον ερωτευτεί αυτόν τον άνθρωπο. Άτομα γεννιούνται και είναι γραμμένο στο γενετικό τους κώδικα να μισούν τον Κρουγκερ (;) και η άλλη τον πήρε για γαμπρό. Έχει και τύπο η Αβρίλο. Από ροκά σε ροκά το πάει.  Δεν της άρεσε πλέον το πανκάκι το γυαλισμένο του Ντέρεκ των Sum 41 και έπιασε τα ελαφρολαϊκά. Είμαι σίγουρος πως γνωρίστηκαν σε συνεδρία ΑΑ* και οι κοινές πορείες της ζωής και καριέρας τους οδήγησαν στο να καταλάβουν πως είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. Βέβαια αυτός δεν ήταν ποτέ πάνκης και αυτή παραέιναι άχαρη για να’κανε μπαλέτο, οπότε μόνο ψέματα μας έλεγε, για τα λεφτά μας. Ο γάμος τους πάντως υποθέτω θα είναι αρκετά ιδιαίτερος. Κουμπάρο θα κάνουν τον Σταππ των Κρηντ, σπόνσορας του Κρόεγκερ (;) στους ΑΑ, και φίλος επιστήθιος του ζευγαριού. Στη δεξίωση, και οι τρεις τους μαζί θα τραγουδήσουν αγκαζέ τον εθνικό ύμνο του Καναδά στο ρυθμό όμως του "How You Remind Me" στο πρώτο κουπλέ, και στο δεύτερο του "Complicated" που είναι μελώ και συγκινητικό, για να χυθεί και κανένα δάκρυ για τους ερωτευμένους και την πατρίδα. Οι προφητείες όμως το έλεγαν. «Σατανικός θα είναι ο σπόρος της ενώσης των τεράτων. Κρουστά και έγχορδα, θόρυβος και συνθ, κακή ποπ και χειρότερα χτενισμάτα. Όλα πιο ζοφερά και από τα πιο σκοτεινά και ανήλιαγα μπουντρούμια της κολάσεως. Θα ερθεί από το μέλλον, με τεχνολογία ακόμα άφταστη, θα κουβαλά και καπέλα. Του Εωσφόρου θα’ναι οι στίχοι, του Σατανά η μουσική. Τα αρχικά αυτού; J B».



Tέλος, γιατι θα ξημερώσει, έγινε ένα μικρό μπάχαλο της τελευταίες μέρες με τους Neils και τους Armstrongs. Πρώτα, ένα μεγάλο requiescat in pace (wink, wink) στον πρώτο άνθρωπο που πάτησε το πόδι του στο φεγγάρι, Neil Armstrong, που άφησε χθες την τελευταία του πνοή. Το θέμα είναι πως δύο μέρες πιο πρίν έγινε μεγάλος ντόρος για άλλον έναν Armstrong, αυτή τη φορά τον Lance, τον οποίο ξέρουμε ως τον γνωστό εκείνο ποδηλάτη με όγκο στα ούμπαλα ο οποίος νικήσε τον καρκίνο, κέρδισε εφτά φορές το τουρ ντε φρανς, και μας ανάγκασε να θεωρούμε μόδα ένα κίτρινο βραχιόλι. Αυτός που λέτε κατηγορείται εδώ και ΠΟΛΛΑ χρόνια ότι κέρδισε τις ποδηλατοβόλτες του με τη χρήση κάποιας ντόπας και τον τρέχουν συνεχώς στα δικαστήρια, και τελοσπάντων, δήλωσε ότι βαρέθηκε ο Λανς και δεν πολεμάει άλλο, και του πήραν τους τίτλους και τα λεφτά και τα μετάλλια και όλα. Αυτό ένοιαξε και νοιάζει πολλούς, ιδιαιτέρως στο αμέρικα, και Armstrong με Armstrong μπερδεύτηκαν και έγινε ένα μπάχαλο. Βέβαια δεν τελείωσε εκεί το θέμα, όταν είχαμε την καναλάρα NBC που φωτιά να πέσει στα γραφεία τους που δε ξέρουν να στήνουν και να σώνουν μια σειρά, να βγάζει την επικήδειο του Neil Armstrong με το όνομα του Neil Young. Τι παραπάνω να πεις δηλαδή.



Αυτά λοιπόν για τώρα. Θα μιλήσω και για τ’άλλα κι ας είναι παλιά. Προς το παρόν απολαμβάνουμε τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου με ποιοτική ποπ εκ Κορέας, σταφύλια και τα updates από το Reading. Εδώ το δίχως ντροπή συνεχές προμόσιον των Gaslight Anthem από το εν λόγω φεστιβάλ. Αψεγάδιαστοι.

Ελπίζω να ακούσουν και καλά νέα αυτοί που περιμένουν τις βάσεις τους σήμερα. Μη χαίρεστε όμως, τίποτα δε γίνεται πιο εύκολο. Καλά κουράγια.

Until next week
-godspeed

I.T. The Rocking Raccoon

ps, μπομπονιέρα



*Ανώνυμοι Ατάλαντοι
  • SHARE
  • TWEET