Aerosmith @ Bercy (Παρίσι), 19/06/07

24/06/2007 @ 03:42
Όταν πηγαίνεις στη συναυλία ενός εκ των μεγαλύτερων rock group όλων των εποχών, είναι λογικό οι απαιτήσεις να είναι αυξημένες. Έτσι και με τους Aerosmith. Δεν είναι λογικό; Πρόκειται αναμφίβολα για μια απ' τις σπουδαιότερες και ιστορικότερες μπάντες του rock, με δίσκους διαμάντια, που ίσως και να αδικούνται, κατά τη γνώμη, απ' την πιο εμπορική διάσταση που πάντοτε είχε η συγκριμένη μπάντα.



Όταν λοιπόν έφτασε η μέρα της συναυλίας, η αγωνία είχε φτάσει στο κατακόρυφο. Ο φίλος Παναγιώτης Λουκάς με είχε προειδοποιήσει με τρόπο να μην περιμένω πολλά, καθώς οι Aerosmith πλέον δεν παίζουν πολύ και γενικά τα live τους δεν έχουν την αίγλη του παρελθόντος. Γι' αυτό το λόγο ήμουν κάπως σκεπτικός. Τελικά όμως, όπως αποδείχτηκε, ο Παναγιώτης διαψεύστηκε πλήρως (για ακόμη μια φορά! Ομολογώ πραγματικά ότι θα ήθελα να 'μουν από μια μεριά όταν θα διαβάζει αυτές τις γραμμές!).

Τρίτη 19 Ιουνίου λοιπόν και η αφεντιά μου, δυο φίλοι και μια φίλη κατηφορίσαμε προς το γνωστό και μη εξαιρετέο Bercy για να παρακολουθήσουμε τους Aerosmith live στα πλαίσιο της World Tour 07 περιοδείας τους. Εκείνη τη μέρα η θερμοκρασία ήταν περίπου 25 με 28 βαθμούς, το οποίο σημαίνει αφόρητη ζέστη για τα δεδομένα του Παρισιού. Φάγαμε και μια ξεγυρισμένη καταιγίδα, όσο ήμασταν στην ουρά για να μπούμε μεσα, οπότε, όπως ήταν λογικό, οι απαιτήσεις ήταν πλέον πολλές!

Η συναυλία είχε support, ένα group τριών ατόμων (μπάσο / φωνή, κιθάρα, drums), που έπαιζε ένα κράμα hard rock / stoner. Φιλότιμη και επαινετέα η προσπάθεια, αλλά ούτε το όνομά τους δεν κατάφερα να συγκρατήσω. Βγήκαν γύρω στις οκτώ και μισή, όπως ήταν προγραμματισμένο, και ολοκλήρωσαν το set τους γύρω στις εννιά και τέταρτο. Περιττό να πω ότι το Bercy είχε ήδη γεμίσει. Υπολογίζω περίπου δεκαεφτά με δεκαοχτώ χιλιάδες κόσμο.

Μετά από αναμονή 35 λεπτών περίπου, οι κύριοι Brad Whitford, Tom Hamilton, Joey Kramer, Joe Perry και Steven Tyler έκαναν την εμφάνισή τους, όπως πρέπει και υπό τις ιαχές του κόσμου, που είχε αρχίσει ήδη να παραληρεί! Το «όπως πρέπει» αναφέρεται φυσικά στην εμφάνισή τους, η οποία συνοδευόταν από πολύ leather, δεκάδες χαïμαλιά, φουλάρια, καπέλα και τα γνωστά, σε απίστευτους χρωματισμούς και συνδυασμούς, όπως για παράδειγνα το μικρόφωνο του Tyler (με τη βάση του), το οποίο ήταν διακοσμημένο με διάφορια «λεοπαρδαλέ» φουλάρια! Δίπλα τους η Paris Hilton φαντάζει σαν δόκιμος στον Έβρο! Bigger than life!

Βγήκαν με το "Love In A Elevator" και έγινε πραγματικά χαμός. Ο ήχος ήταν κυριολεκτικά καταπληκτικός, σφιχτοδεμένος, πολύ καθαρός και ταυτόχρονα heavy και όλα τα όργανα ακούγονταν στην εντέλεια. Η εξαιρετική ποιότητα του ήχου σε συνδυασμό με τα απίστευτα φωτορυθμικά συνετέλεσαν στο να δημιουργηθεί ένα εξαιρετικό οπτικοακουστικό αποτέλεσμα (λες και είναι διαφήμιση το έγραψα!). Πίσω και ακριβώς στο κέντρο του stage είχε στηθεί ένα τεράστιο videowall, το οποίο προέβαλε ανάμεσα στα κομμάτια φωτογραφίες και διάφορες σκηνές απ' το σύνολο της καριέρας τους καθώς και αποσπάσματα απ' τα διάφορα videos που κατά καιρούς έχουν κάνει. Το κλου της βραδιάς όμως ήταν ότι είχαν «extension»! Ναι! «Extension», το οποίο έφτανε μέχρι τη μέση του κοινού! Κόλαση!

Τι να περιγράψω; Την απίστευτη θεατρικότητα του Tyler, που είναι ένας πραγματικά καταπληκτικός performer; Η φωνή του ήταν απλά καταπληκτική και σου έδινε κυριολεκτικά την εντύπωση ότι δεν έχει χάσει τίποτα απ' αυτή την τόσο χαρακτηριστική «βραχνάδα» και χροιά της με τα μακρόσυρτα τελειώματα που συμβάλλουν στο να είναι το ύφος των Aerosmith τόσο ιδιαίτερο. Το παρόμοια θεατρικό στυλ του Perry; Η μπάντα ήταν στις φόρμες της και μας αποζημίωσε και με το παραπάνω. Μετά το "Love In A Elevator" ακολουθούν "Falling In Love" και "Cryin'" και πλέον οι λιποθυμίες είναι μαζικές, κυρίως ανάμεσα στο γυναικείο πληθυσμό!

H απόδοση είναι στην κυριολεξία καταπληκτική και το κοινό παραληρεί. Ο Tyler τρέχει συνεχώς σαν παλαβός δεξιά και αριστερά, «παίζει» με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, με το κοινό, πηγαίνει συνεχώς δεξιά και αριστερά στα σημεία που αρχίζουν οι εξέδρες, με αποτέλεσμα αυτοί που βρίσκονται εκεί να ξεφεύγουν τελείως, αλλά το καλύτερο είναι σίγουρα όταν προχωρά στο extension και φτάνει μέχρι τη μέση του κοινού και αρχίζει να γίνεται της κακομοίρας! "Eat The Rich", "I Don't Want To Miss A Thing" και "Jaded" ακολουθούν. Όλοι οι μουσικοί ήταν σε φόρμα και η απόδοση της μπάντας, όπως ήδη ανέφερα, καταπληκτική.

Στη συνέχεια ακούστηκαν οι country rock ήχοι του "Rag Doll" και τα "Janie's Got A Gun" και "Baby Please Don't Go". Το κλίμα ήταν πραγματικά καταπληκτικό. Ο κόσμος συμμετείχε απόλυτα και οι Tyler - Perry έδιναν το δικό τους show, έτρεχαν δεξιά-αριστερά, έπαιζαν «πλάτη-πλάτη» (!) πάνω στο extension, στη σκηνή, παντού! Μετά το "Baby" οι Tyler - Perry ήρθαν στο τέρμα του extension και έπαιξαν, ο δεύτερος με μια δωδεκάχορδη ακουστική, τα "Seasons Of Wither" και "Dream On" σε μια performance απλά καταπληκτική. "Livin' On The Edge", "S.O.S Too Bad" και "Stop Messin' Around" ακολούθησαν, με το set να ολοκληρώνεται με "Draw The Line" και τα καταπληκτικά riffs του "Sweet Emotion".



Ο Tyler «παρουσίασε» τον Hamilton, ο οποίος προχώρησε ως το τέρμα του extension και άρχισε να παίζει το εισαγωγικό riff του "Sweet Emotion". Μετά ακολούθησε το "Draw The Line" και έτσι έκλεισε το βασικό set. Η βραδιά όμως δεν είχε τελειώσει. Το encore μας άφησε απόλυτα ικανοποιημένους καθώς ακούστηκαν δύο απ' τα πλέον αναγνωρίσιμα rock riffs όλων των εποχών. "Walk This Way" και, κάτι το οποίο ομολογώ ότι δεν το περίμενα, "Mama Kin"! Μόλις ακούστηκε η χαρακτηριστική εισαγωγή των drums του "Walk This Way" επικράτησε πανικός και όλο το γήπεδο είχε σηκωθεί όρθιο μέσα σε παραλήρημα. Όσον αφορά δε το "Mama Kin", το τράβηξαν σχεδόν δέκα λεπτά, με διακοπές, διάφορες φωνητικές performances του Tyler και εκτεταμένα solos, ώστε να ολοκληρωθεί, μετά από μία ώρα και σαρανταπέντε λεπτά, ένα live πραγματικά καταπληκτικό.

* Οι φωτογραφίες προέρχονται από συναυλία του συγκροτήματος το 2005 στην Αμερική. Ευχαριστούμε θερμά την Όλγα Κ. για την ευγενική παραχώρηση.

  • SHARE
  • TWEET