Rocking Raccoon - Πολύ Μεγάλη Βδομάδα
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 09/04/2012 @ 14:06
Αποψάρα 42
Τι γίνεται; Καλά είμαστε; Μπράβο, μπράβο. Τι; Σου έλλειψα; Τι γλυκό, και μένα μου’λειψες. Όλα καλά τώρα όμως. Όλα καλά.
Ελπίζω να καταλάβατε πως περίμενα την Μεγάλη Βδομάδα για να επιστρέψω στο γραφειάκι και το πενάκι μου. Τέτοιος είμαι. Σκοπό είχα να βομβαρδίσω το κείμενο με απανωτές πασχαλινές αναφορές και δηλώσεις τύπου “Μεγάλη Επιστροφή”, “Ανάσταση Κυρίου” και “θα σου πλύνω τα πόδια”, αλλά αποφάσισα πως και αστείες δεν είναι, και δε ξέρω πολλές. Νίπτω λοιπόν τας χείρας μου, και πάμε στο ζουμί.
Θα περίμενε κανείς πως στο μήνα αυτόν που δεν έγραφα, θα μάζευα αρχείο να’χω να λέω με το που ξανάπιανα δουλειά. Το αρχικό σχέδιο αυτό έλεγε, μετά ξεχάστηκα και δεν έγινε ποτέ. Οπότε θα πιάσω ότι θυμάμαι και θεωρώ και σημαντικό. Το ότι τα περισσότερα είναι από την προηγούμενη εβδομάδα δεν είναι καθόλου τυχαίο.
Πρώτον, ας πιάσουμε το θέμα της ακύρωσης του Sonisphere. Δεν αναφέρομαι στο ελληνικό, γιατί ο κόσμος το’χε τούμπανο, αλλά κυρίως στο αγγλικό. Αν είναι το καλόκαιρι στο UK να φημίζεται για κάτι, είναι τα φεστιβάλ του, γιατί στην ουσία κάτι άλλο δεν έχουν. Τα τελευταία χρόνια, πέρα λοιπόν απο το Glastonbury και το Reading/Leeds που μαζεύουν το δικό τους ξεχωριστό/βαρεμένο κοινό, η μεγάλη μάχη για το ποιο φεστιβάλ θα προτιμήσουν οι ένδοξοι βρετανοί μεταλλάδες/ροκάδες γινόταν ανάμεσα στο Download και στο Sonisphere. Αναμφίβολα το Download και τα ιερά λασποχώραφα του Donnington Park έχουν μία τεράστια μουσική ιστορία από πίσω τους που δύσκολα μπορεί να καταρριφθεί, αλλά από το 2009 και μετά τα΄χαν βρει όντως πιο σκούρα όταν τους έσκασε ανταγωνισμός από το πουθενά με τη μορφή του Sonisphere. Το να πεις, έλα μωρέ, θα πάω και στα δύο, είναι κάτι που είναι σχεδόν εξ ορισμού αδύνατον, γιατί όπως και να το κάνουμε, η λογική επιτάσσει πως αυτός που θα άντεχε τόσες συνολικές μέρες κάμπιν στον καλοκαιρινό κωλόκαιρο της Αγγλίας παρέα με χιλιάδες ζαβλακωμένους μεταλλάδες, δεν είναι και αυτός που θα μπορούσε να δώσει και τις κοντά 600 λίρες (και λίγα λεω) που θα του στοίχιζε η όλη φάση.
Τα δύο αυτά φεστιβάλ λοιπόν είχαν αναπτύξει μία σχεδόν συμβιοτική σχέση, καθώς η ύπαρξη του ενός ανάγκαζε το δεύτερο να γίνει καλύτερο, και για να μπορέσουν να κρατήσουν το ενδιαφέρον, το line up γινόταν ολοένα πιο πλούσιο αλλά και ανταγωνιστικό. Καλά όλα αυτά όταν η μουσική επικαιρότητα και γίγνεσθαι σου επέτρεπαν να μπορείς να διατηρήσεις τον ανταγωνισμό σε υψηλά επίπεδα, αλλά τι γίνεται όταν απλά δεν υπάρχουν τα διαθέσιμα ονόματα για να μπορέσεις να το κάνεις αυτό; Στην ουσία, και τα δύο φεστιβάλ, όσων αφορά τους headliners κυρίως, πάντα βασιζόντουσαν σε σπέσιαλ εμφανίσεις, οι οποίες ήταν και πολλές φορές παγκόσμιες αποκλειστικότητες, οι οποίες αποτελούσαν την κυρίως αττραξιόν. Κάποιο μεγάλο reunion, κάποιος ιστορικός δίσκος που θα παιζόταν ολόκληρος, τέτοια πράματα. Είναι δυνατόν να έχεις μεγάλα reunion κάθε χρόνο; Ποσες διαθέσιμες υπερ-μπάντες υπάρχουν διατεθιμένες να αποδώσουν έναν δίσκο που έχουν να τον αγγίξουν είκοσι χρόνια; Πόσα μπιγκφόρ. Και εκεί είναι λοιπόν που την πάτησε το Sonisphere.
Πέρυσι λοιπόν, παρ’όλο που κατά προσωπική εκτιμήση το Download δεν είχε και το δυνατότερο line up, ειδικά όταν το’βαζες δίπλα με του 2010, το Sonisphere στην ουσία είχε να σου προσφέρει μονάχα μία πολύ σπέσιαλ ημέρα με τους Μπιγκφόρ, ενώ τις άλλες δύο είχε τους με-τίποτα-δεν-είμαστε-έτοιμοι-να-κάνουμε-χεντλάην-εξήντα-χιλιάδες-κόσμο Biffy Clyro (♥), και τους Slipknot οι οποίοι δεν είχαν τίποτα καινούργιο να προσφέρουν, ειδικά μετά τη μνημειώδης εμφάνισή τους στο Download δύο χρόνια πριν, πάνω στο απώγειο του “All Hope is Gone”. Και ενώ λοιπόν ήταν γνωστό ότι οι του Sonisphere ψιλοφάγανε το στραπάτσο, το γεγονός ότι φέτος το ακυρώσανε τελείως αποτελεί τεράστια έκπληξη και γεγονός στενάχωρο. Δε μπορείς να έχεις όμως και ιδιαίτερες απαιτήσεις όταν παρουσιάζεις τέτοιο line up. Έχεις από τη μία τους Kiss που πες έχουν το σταθερό γερολυκίστικο κοινό τους, αλλά ως εκεί, οι εποχές που ίδρωνε κανείς για την πάρτη τους έχουν περάσει ανεπιστρεπτί καθώς δεν είναι όλοι AC/DC, έχεις μία όντως ενδιαφέρουσα αλλα και άκρως αμφιλεγόμενη συμμετοχή των περίπουQueen, που δυστυχώς το δεύτερο επίθετο ήταν αυτό που φάνηκε να είχε περισσότερη σημασία, και τέλος έχεις τους Faith No More που πραγματικά το κούρασαν οσο δεν πάει αυτό το reunion tour, και άσε που ήδη έκαναν και εμφάνιστη στο Download όταν έπρεπε. Μετριότατα δηλαδή πράγματα. Πόσο μάλλον όταν το συγκρίνεις με τη μοναδική εμφάνιση των φουλ Black Sabbath, αρρώστιες και όλα, και το μεγαλύτερο φετινό reunion κατά Ευρώπης, των Soundgarden. Και πες για εμένα, εσένα, και τον Άγγλο όντως μας φάνηκε αδιάφορο το line up του Sonisphere, και άμα μπορούσαμε, όντως θα προτιμούσαμε και θα τιμούσαμε το Download, αλλά αυτο δεν αναιρεί το γεγονός πως ένα μουσικό φεστιβάλ το οποίο απευθύνεται σε μεταλλοροκάδες σαν εμένα, εσένα, τον Άγγλο, ακυρώθηκε. Σε κάποιο σχολιασμό που διάβαζα επί του θέματος, αναφέρει λίγο γραφικά ότι είμαστε που είμαστε μία μυστήρια μειονότητα, όταν δε μπορούμε να στηρίξουμε και αυτά που υποτίθεται μας αντιπροσωπεύουν σηματοδοτεί την αρχή του τέλους της λατρεμένης μας υποκουλτούρας. Ακραία δήλωση, και κατά την ταπεινή μου αποψάρα αρκετά μακριά από την αλήθεια, αλλα δεν σημαίνει πως η ακύρωση των Sonisphere δεν φανερώνει κάποια βαθιά προβλήματα στον χώρο του εντερτεήνμεντ του σκληρότερου ήχου. Χωρίς να μπω σε βάθος, καθώς δε μπορώ κιόλας, θεωρώ ότι και η νοοτροπία των διοργανωτών αλλά και των συναυλιόφιλων πρέπει να αλλάξει. Είδαμε που οδήγησε το κυνηγάω-τα-τεράστια-ονόματα και νιώσαμε και τις τιμές που επιβάλλει η νοοτροπία αυτή, αλλά σε τέτοιους καιρούς, και να θες, είναι πρακτικα αδύνατον να υποστηρίξεις αυτά που αγαπάς. Αυτά. Ναι, το πρόσεξα πως δεν πρότεινα κάποια λύση, γιατί πέρα από το προφανές, «περισσότερα μικρότερα ονόματα, χέσε τους χεντλαηνερς» το οποίο προφανώς και θα είναι το ίδιο επικερδές για τους διοργανώτες, γιατί είναι όντως όλα μπίζνα, δεν βρίσκω κάτι άλλο, αλλά το ζήτημα παραμένει.
Χα, κοντά χίλιες λέξεις μέσα και δεν έχω μιλήσει σχεδόν για τίποτα. Παλιό, κακό ρακούν. Στο μήνα λοιπόν αυτό που έλειπα έκανα ένα δύο μπούκμαρκς με πράματα για τα οποία θα μπορούσα να’χα μιλήσει, αλλά έχει περάσει τόσος καιρός που μου φαίνεται σα να λέω ανέκδοτα Τσακ Νόρρις. Θα το κάνω όμως έτσι κι αλλιώς. Το προσωπικό μου χαηλάητ ήταν η σύλληψη ενός μεθυσμένου, λαϊκού ήρωα πλέον, που οδήγησε σε μία φανταστική απόδοση του Bohemian Rhapsody στην κλούβα ενός περιπολικού. Με εφτα εκατομμύρια βιουζ και βάλε θα μου φαινόταν παράξενο να μη το’χεις δει, αλλά ορίστε όπως και να’χει. Μετά είχαμε την δημιουργία ίσως του καλύτερου meme (μημ ε, μη το ξανακούσω μεμέ. Μεμέ είναι άλλα) στην ιστορία, που δεν είναι άλλο από το first world metal problems. Προφανώς και δε θα κοτσάρω λινκ γιαυτά, μεγάλα παιδιά είστε, αλλά του βγάζω το καπέλο του εμπνευστή. Μεγάλη προσωπικότητα. Τόσο μεγάλη που θέλω να του κάνω ένα τρίμπιουτ, αλλά αυτό από τις επόμενες βδομάδες, κάτσε να ξαναπάρουμε το κολάι της στηλάρας. Θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα διαγωνισμό με δικά σας submissions και ο νικητής θα κερδίσει τον σεβασμό μου. Ένηγουεη. Το αγαπημένο μου πάντως ήταν μακράν αυτό.
Λέω κάπου εδώ να το λήξω. Μου αρέσει που κάπου παραπάνω αναφέρω πως αυτά για τα οποία θα μίλαγα συνέβησαν την προηγούμενη εβδομάδα, πράγμα που δεν ισχύει ούτε στο ελάχιστο. Να δεις με τη φανταστική ροή σκέψης γίνονται αυτά τα κείμενα. Βασικά, ήθελα να πιάσω το γεγονός πως οι Refused θα παίξουν λαήβ στο Late Show με τον Jimmy Fallon, το οποίο θεώρησα γελοίο και χαζό, αλλά λέω, πάλι κείμενο ολόκληρος για τους Refused, δε λέει. Οπότε δε το΄κανα. Οκέη; Οκέη.
Να δηλώσω επίσης πως δέχομαι ευχές και λεφτά για χρόνια πολλά, γιατί ένα χρόνο πριν ανέβηκε το πρώτο ρακούν. Μου φαίνεται αδιανόητο που ακόμα τρέχει αυτό το πράμα.
Σας αφήνω λοιπόν με ένα δωράκι, το οποίο ελάχιστοι θα εκτιμήσουν αλλά δε νομίζω να με εμπόδισε άλλη φορά από το να το ποστάρω, οπότε να
Να πω κάπου εδώ πως, τελείως πλατωνικά, θέλω να χαϊδέψω το μούσι του τυπά πίσω από την κονσόλα. Θέλω να πιούμε στην παραλία πινακολάδες, να μιλάμε για μουσική και να τελειώνουμε κάθε μας πρόταση με τη λέξη dope.
Until next week,
-godspeed
I.T. The Rocking Raccoon
ps, (γιατί ένα μήνα δε σας είπε κανείς για τον Γκρολ)
Τι γίνεται; Καλά είμαστε; Μπράβο, μπράβο. Τι; Σου έλλειψα; Τι γλυκό, και μένα μου’λειψες. Όλα καλά τώρα όμως. Όλα καλά.
Ελπίζω να καταλάβατε πως περίμενα την Μεγάλη Βδομάδα για να επιστρέψω στο γραφειάκι και το πενάκι μου. Τέτοιος είμαι. Σκοπό είχα να βομβαρδίσω το κείμενο με απανωτές πασχαλινές αναφορές και δηλώσεις τύπου “Μεγάλη Επιστροφή”, “Ανάσταση Κυρίου” και “θα σου πλύνω τα πόδια”, αλλά αποφάσισα πως και αστείες δεν είναι, και δε ξέρω πολλές. Νίπτω λοιπόν τας χείρας μου, και πάμε στο ζουμί.
Θα περίμενε κανείς πως στο μήνα αυτόν που δεν έγραφα, θα μάζευα αρχείο να’χω να λέω με το που ξανάπιανα δουλειά. Το αρχικό σχέδιο αυτό έλεγε, μετά ξεχάστηκα και δεν έγινε ποτέ. Οπότε θα πιάσω ότι θυμάμαι και θεωρώ και σημαντικό. Το ότι τα περισσότερα είναι από την προηγούμενη εβδομάδα δεν είναι καθόλου τυχαίο.
Πρώτον, ας πιάσουμε το θέμα της ακύρωσης του Sonisphere. Δεν αναφέρομαι στο ελληνικό, γιατί ο κόσμος το’χε τούμπανο, αλλά κυρίως στο αγγλικό. Αν είναι το καλόκαιρι στο UK να φημίζεται για κάτι, είναι τα φεστιβάλ του, γιατί στην ουσία κάτι άλλο δεν έχουν. Τα τελευταία χρόνια, πέρα λοιπόν απο το Glastonbury και το Reading/Leeds που μαζεύουν το δικό τους ξεχωριστό/βαρεμένο κοινό, η μεγάλη μάχη για το ποιο φεστιβάλ θα προτιμήσουν οι ένδοξοι βρετανοί μεταλλάδες/ροκάδες γινόταν ανάμεσα στο Download και στο Sonisphere. Αναμφίβολα το Download και τα ιερά λασποχώραφα του Donnington Park έχουν μία τεράστια μουσική ιστορία από πίσω τους που δύσκολα μπορεί να καταρριφθεί, αλλά από το 2009 και μετά τα΄χαν βρει όντως πιο σκούρα όταν τους έσκασε ανταγωνισμός από το πουθενά με τη μορφή του Sonisphere. Το να πεις, έλα μωρέ, θα πάω και στα δύο, είναι κάτι που είναι σχεδόν εξ ορισμού αδύνατον, γιατί όπως και να το κάνουμε, η λογική επιτάσσει πως αυτός που θα άντεχε τόσες συνολικές μέρες κάμπιν στον καλοκαιρινό κωλόκαιρο της Αγγλίας παρέα με χιλιάδες ζαβλακωμένους μεταλλάδες, δεν είναι και αυτός που θα μπορούσε να δώσει και τις κοντά 600 λίρες (και λίγα λεω) που θα του στοίχιζε η όλη φάση.
Τα δύο αυτά φεστιβάλ λοιπόν είχαν αναπτύξει μία σχεδόν συμβιοτική σχέση, καθώς η ύπαρξη του ενός ανάγκαζε το δεύτερο να γίνει καλύτερο, και για να μπορέσουν να κρατήσουν το ενδιαφέρον, το line up γινόταν ολοένα πιο πλούσιο αλλά και ανταγωνιστικό. Καλά όλα αυτά όταν η μουσική επικαιρότητα και γίγνεσθαι σου επέτρεπαν να μπορείς να διατηρήσεις τον ανταγωνισμό σε υψηλά επίπεδα, αλλά τι γίνεται όταν απλά δεν υπάρχουν τα διαθέσιμα ονόματα για να μπορέσεις να το κάνεις αυτό; Στην ουσία, και τα δύο φεστιβάλ, όσων αφορά τους headliners κυρίως, πάντα βασιζόντουσαν σε σπέσιαλ εμφανίσεις, οι οποίες ήταν και πολλές φορές παγκόσμιες αποκλειστικότητες, οι οποίες αποτελούσαν την κυρίως αττραξιόν. Κάποιο μεγάλο reunion, κάποιος ιστορικός δίσκος που θα παιζόταν ολόκληρος, τέτοια πράματα. Είναι δυνατόν να έχεις μεγάλα reunion κάθε χρόνο; Ποσες διαθέσιμες υπερ-μπάντες υπάρχουν διατεθιμένες να αποδώσουν έναν δίσκο που έχουν να τον αγγίξουν είκοσι χρόνια; Πόσα μπιγκφόρ. Και εκεί είναι λοιπόν που την πάτησε το Sonisphere.
Πέρυσι λοιπόν, παρ’όλο που κατά προσωπική εκτιμήση το Download δεν είχε και το δυνατότερο line up, ειδικά όταν το’βαζες δίπλα με του 2010, το Sonisphere στην ουσία είχε να σου προσφέρει μονάχα μία πολύ σπέσιαλ ημέρα με τους Μπιγκφόρ, ενώ τις άλλες δύο είχε τους με-τίποτα-δεν-είμαστε-έτοιμοι-να-κάνουμε-χεντλάην-εξήντα-χιλιάδες-κόσμο Biffy Clyro (♥), και τους Slipknot οι οποίοι δεν είχαν τίποτα καινούργιο να προσφέρουν, ειδικά μετά τη μνημειώδης εμφάνισή τους στο Download δύο χρόνια πριν, πάνω στο απώγειο του “All Hope is Gone”. Και ενώ λοιπόν ήταν γνωστό ότι οι του Sonisphere ψιλοφάγανε το στραπάτσο, το γεγονός ότι φέτος το ακυρώσανε τελείως αποτελεί τεράστια έκπληξη και γεγονός στενάχωρο. Δε μπορείς να έχεις όμως και ιδιαίτερες απαιτήσεις όταν παρουσιάζεις τέτοιο line up. Έχεις από τη μία τους Kiss που πες έχουν το σταθερό γερολυκίστικο κοινό τους, αλλά ως εκεί, οι εποχές που ίδρωνε κανείς για την πάρτη τους έχουν περάσει ανεπιστρεπτί καθώς δεν είναι όλοι AC/DC, έχεις μία όντως ενδιαφέρουσα αλλα και άκρως αμφιλεγόμενη συμμετοχή των περίπουQueen, που δυστυχώς το δεύτερο επίθετο ήταν αυτό που φάνηκε να είχε περισσότερη σημασία, και τέλος έχεις τους Faith No More που πραγματικά το κούρασαν οσο δεν πάει αυτό το reunion tour, και άσε που ήδη έκαναν και εμφάνιστη στο Download όταν έπρεπε. Μετριότατα δηλαδή πράγματα. Πόσο μάλλον όταν το συγκρίνεις με τη μοναδική εμφάνιση των φουλ Black Sabbath, αρρώστιες και όλα, και το μεγαλύτερο φετινό reunion κατά Ευρώπης, των Soundgarden. Και πες για εμένα, εσένα, και τον Άγγλο όντως μας φάνηκε αδιάφορο το line up του Sonisphere, και άμα μπορούσαμε, όντως θα προτιμούσαμε και θα τιμούσαμε το Download, αλλά αυτο δεν αναιρεί το γεγονός πως ένα μουσικό φεστιβάλ το οποίο απευθύνεται σε μεταλλοροκάδες σαν εμένα, εσένα, τον Άγγλο, ακυρώθηκε. Σε κάποιο σχολιασμό που διάβαζα επί του θέματος, αναφέρει λίγο γραφικά ότι είμαστε που είμαστε μία μυστήρια μειονότητα, όταν δε μπορούμε να στηρίξουμε και αυτά που υποτίθεται μας αντιπροσωπεύουν σηματοδοτεί την αρχή του τέλους της λατρεμένης μας υποκουλτούρας. Ακραία δήλωση, και κατά την ταπεινή μου αποψάρα αρκετά μακριά από την αλήθεια, αλλα δεν σημαίνει πως η ακύρωση των Sonisphere δεν φανερώνει κάποια βαθιά προβλήματα στον χώρο του εντερτεήνμεντ του σκληρότερου ήχου. Χωρίς να μπω σε βάθος, καθώς δε μπορώ κιόλας, θεωρώ ότι και η νοοτροπία των διοργανωτών αλλά και των συναυλιόφιλων πρέπει να αλλάξει. Είδαμε που οδήγησε το κυνηγάω-τα-τεράστια-ονόματα και νιώσαμε και τις τιμές που επιβάλλει η νοοτροπία αυτή, αλλά σε τέτοιους καιρούς, και να θες, είναι πρακτικα αδύνατον να υποστηρίξεις αυτά που αγαπάς. Αυτά. Ναι, το πρόσεξα πως δεν πρότεινα κάποια λύση, γιατί πέρα από το προφανές, «περισσότερα μικρότερα ονόματα, χέσε τους χεντλαηνερς» το οποίο προφανώς και θα είναι το ίδιο επικερδές για τους διοργανώτες, γιατί είναι όντως όλα μπίζνα, δεν βρίσκω κάτι άλλο, αλλά το ζήτημα παραμένει.
Χα, κοντά χίλιες λέξεις μέσα και δεν έχω μιλήσει σχεδόν για τίποτα. Παλιό, κακό ρακούν. Στο μήνα λοιπόν αυτό που έλειπα έκανα ένα δύο μπούκμαρκς με πράματα για τα οποία θα μπορούσα να’χα μιλήσει, αλλά έχει περάσει τόσος καιρός που μου φαίνεται σα να λέω ανέκδοτα Τσακ Νόρρις. Θα το κάνω όμως έτσι κι αλλιώς. Το προσωπικό μου χαηλάητ ήταν η σύλληψη ενός μεθυσμένου, λαϊκού ήρωα πλέον, που οδήγησε σε μία φανταστική απόδοση του Bohemian Rhapsody στην κλούβα ενός περιπολικού. Με εφτα εκατομμύρια βιουζ και βάλε θα μου φαινόταν παράξενο να μη το’χεις δει, αλλά ορίστε όπως και να’χει. Μετά είχαμε την δημιουργία ίσως του καλύτερου meme (μημ ε, μη το ξανακούσω μεμέ. Μεμέ είναι άλλα) στην ιστορία, που δεν είναι άλλο από το first world metal problems. Προφανώς και δε θα κοτσάρω λινκ γιαυτά, μεγάλα παιδιά είστε, αλλά του βγάζω το καπέλο του εμπνευστή. Μεγάλη προσωπικότητα. Τόσο μεγάλη που θέλω να του κάνω ένα τρίμπιουτ, αλλά αυτό από τις επόμενες βδομάδες, κάτσε να ξαναπάρουμε το κολάι της στηλάρας. Θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα διαγωνισμό με δικά σας submissions και ο νικητής θα κερδίσει τον σεβασμό μου. Ένηγουεη. Το αγαπημένο μου πάντως ήταν μακράν αυτό.
Λέω κάπου εδώ να το λήξω. Μου αρέσει που κάπου παραπάνω αναφέρω πως αυτά για τα οποία θα μίλαγα συνέβησαν την προηγούμενη εβδομάδα, πράγμα που δεν ισχύει ούτε στο ελάχιστο. Να δεις με τη φανταστική ροή σκέψης γίνονται αυτά τα κείμενα. Βασικά, ήθελα να πιάσω το γεγονός πως οι Refused θα παίξουν λαήβ στο Late Show με τον Jimmy Fallon, το οποίο θεώρησα γελοίο και χαζό, αλλά λέω, πάλι κείμενο ολόκληρος για τους Refused, δε λέει. Οπότε δε το΄κανα. Οκέη; Οκέη.
Να δηλώσω επίσης πως δέχομαι ευχές και λεφτά για χρόνια πολλά, γιατί ένα χρόνο πριν ανέβηκε το πρώτο ρακούν. Μου φαίνεται αδιανόητο που ακόμα τρέχει αυτό το πράμα.
Σας αφήνω λοιπόν με ένα δωράκι, το οποίο ελάχιστοι θα εκτιμήσουν αλλά δε νομίζω να με εμπόδισε άλλη φορά από το να το ποστάρω, οπότε να
Να πω κάπου εδώ πως, τελείως πλατωνικά, θέλω να χαϊδέψω το μούσι του τυπά πίσω από την κονσόλα. Θέλω να πιούμε στην παραλία πινακολάδες, να μιλάμε για μουσική και να τελειώνουμε κάθε μας πρόταση με τη λέξη dope.
Until next week,
-godspeed
I.T. The Rocking Raccoon
ps, (γιατί ένα μήνα δε σας είπε κανείς για τον Γκρολ)
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
