Rocking Raccoon - Τα κόμπλεξ των Metallica για τον Les Paul

Αποψάρα 10

Πρόσφατα είχα μία συζητήση γύρω από τα κόμπλεξ. Στα ελάχιστα χρόνια που περπατάω συνειδητά στον κόσμο αυτό, υπήρξα πάντα σιωπηλός παρατηρητής. Έτσι μου άρεσε, και έτσι μου αρέσει να ζω. Συμπεριφορές, καταστάσεις, χαρακτήρες. Όλα αναλύονται και εξηγούνται. Όλα έχουν μία ρίζα, κάποια αιτία. Όλα από κάπου πηγάζουν και αυτό το κάτι  εγώ το λέω κόμπλεξ.

Δυστυχώς, η λέξη κουβαλά αρνητική χροιά. Κακώς όμως. Οι ανασφάλειές σου είναι το πιο ανθρώπινό σου χαρακτηριστικό. Δε μπορείς ούτε να τις αγνοήσεις, ούτε να τις σβήσεις κατά βούληση. Δεν έχεις κανέναν έλεγχο πάνω σ' αυτές και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο σε καθορίζουν. Υποσυνείδητα συμβιβάζεσαι με αυτές και τελικά σε σχηματίζουν ως άνθρωπο. Είσαι οι ανασφάλειές σου.

Θα μου πεις, τι στα λέω εγώ τώρα αυτά. Και θα σου πω, έτσι. Νομίζεις μουσικά κόμπλεξ δεν υπάρχουν; Κόμπλεξ που καθόριζουν ολόκληρες φάρες ακροατών; Κόμπλεξ που σε κάνανε μεταλλά, κόμπλεξ που με ώθησαν να ξεγράψω ό,τι βγήκε πριν το '85; Όλα είναι εκεί, έτοιμα να εξηγηθούν από κάποιον πρόθυμο να ψάξει και να ρωτήσει, αρκεί να συναντήσει ειλικρίνεια, που όμως είναι ένα από τα πιο διαδεδομένα κόμπλεξ από μόνο του αυτό, και έτσι οδηγούμαστε σ' ένα, σιχαμερά ανθρώπινο, φαύλο κύκλο, και άλλα τέτοια όμορφα.

Έπεσα πάνω σ' αυτό τις προάλλες:



Κυρίες και κύριοι, σας παρουσίαζω τους Emily's Army, ή όπως δυστυχώς θα μείνουν γνωστοί ως «Η-μπάντα-στην-οποία-παίζει-ντραμς-ο-γιόκας-του-Billie-Joe». Πιτσιρίκια λοιπόν, παίζουν το punk-rock τους, όλα κουλ. 'Κει γύρω στο 1:24 της συναυλίας τους, όμως, αρχίζει ένα μίνι mosh pit, με τον πατέρα Billie Joe Armstrong στη μέση. Ακομπλεξάριστος. Όχι ο Armstrong, αλλά ο γιος του. Με τι κουράγιο θα ξεκινήσεις μπάντα, όταν ο πατέρας σου έιναι ο φροντμαν των Green Day; Πώς θα τον φτάσεις; Κυρίως όμως, με τι κουράγια θα ξεκινήσεις μια μπάντα, που όσο μπροστά και να πας, το μόνο που θα ακούς είναι πως ό,τι έκανες τα χρωστάς στον μπαμπάκα σου; Προσωπικά θα το έκρυβα. Από την άλλη, τζάμπα διαφήμιση. Πώς λες όχι σε κάτι τέτοιο, ειδικά όταν είναι απαράδεκτα δύσκολο να πετύχεις μουσικά τη σήμερον ημέραν. Παπάρια ακομπλεξάριστος λοιπόν. Γι' αυτό ακριβώς το λόγο δεν πιστεύω στον «ακομπλεξάριστο». Δεν υπάρχει αυτός. Μπορεί να μην έχει κάποιο συγκεκριμένο κόμπλεξ το οποίο θα περίμενες εσύ, γιατί έχεις τα δικά σου κόμπλεξ, να δεις, αλλά δε σημαίνει πως δεν έχει. Mαγκιά του όμως, γιατί το βιντεάκι αυτό το βλέπω στον ύπνο μου από τα δεκατέσσερα.

Χθες ήταν τα γενέθλια του Les Paul. Αν ήταν ακόμα μαζί μας, θα έκλεινε τα 96. Τιμώντας λοιπόν τον άνθρωπο, που πολύ πιθανόν χωρίς αυτόν να μην υπήρχε καν αυτή η σελίδα να διαβάζετε τις πίπες μου, η Google έβγαλε ίσως το καλύτερο doodle της μέχρι σήμερα.



Αν δεν το 'χετε δει ήδη, που χλωμό το βλέπω, μιας και δε νομίζω να 'χει περάσει μέρα που να μην έχω γκουγκλάρει κάτι τα τελευταία χρόνια, είναι ένα μικρό interactive logo που είτε γρατζουνώντας με το ποντίκι, είτε πατώντας το πληκτρολόγιο, παίζεις μουσική. Έφαγα καμιά ώρα προσπαθώντας να παίξω το Ode To Joy, ανακαλώντας φριχτές μνήμες φλογέρας και δημοτικού, και τελικά συμβιβάστηκα με Seven Nation Army. O Tom ο Morello έκανε όμως κάτι καλύτερο:



Δε ξέρω πότε θα το κατεβάσουν από τη Google, μιας και άλλαξε λιγάκι το layout από χθες, και βάλανε και rec κουμπί, ίσως μείνει λίγο παραπάνω απ' ό,τι συνηθίζεται. Αν κάποιος βγάλει τον Καραγκιόζη, θα του ήμουν ευγνώμων.

Συνταράχτηκε το μουσικό γίγνεσθαι με την ανακοίνωση της ειδικής έκδοσης Monopoly για τους Metallica. Καταρχάς, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, δε νομίζω να έχω τελειώσει ποτέ παιχνίδι Monopoly, το βαριέμαι απίστευτα. Κράτα κρατούμενο ότι υπήρχε εποχή που έπαιζα Risk για αρκετά συνεχόμενα μερόνυχτα. Από την άλλη, και πολύ άργησαν. Έκανα μια μικρή έρευνα, aka Wikipedia, για τις διάφορες εκδόσεις Monopoly, και αναφέρει χαρακτηριστικά ότι η λίστα είναι τόσο μεγάλη ώστε πρέπει να τη χωρίσουν σε διάφορες ενότητες. Η λίστα των διαφόρων εκδόσεων της Monopoly λοιπόν νίκησε το Ίντερνετ. 2025 μέτρησα. Κάποια φαντάζομαι λιγότερο επίσημα από τα άλλα, όπως η Ghetto έκδοση, αλλά δεν παύουν να υπάρχουν εκδόσεις τύπου Muhammed Ali και αυτή, φτιαγμένη από αληθινά κομμάτια πεζοδρομίου.

Δύο τινά. Είτε το κάνουν ακριβώς όσο γραφικό του αξίζει, με πιόνια μέλη των Metallica, «σε έδωσε ο Ούλριχ, μπες φυλακή», «Οι φανς σού είπαν πως ξεπουλήθηκες, έχασες», η τράπεζα να ονομάζεται πλέον δισκογραφική και λοιπά, είτε το κάνουν με πολύ καλόγουστο χιούμορ. Παράδειγμα δεν έχω, γιατί ούτε καλόγουστο χιούμορ έχω.

Όπως και να 'χει, χίλιες φορές θα προτιμούσα μεταλ έκδοση του Risk. Άπειρο potential. Σκέψου το.

Τέλος, είπα να σας αφήσω με ένα δώρο πικρό, γιατί η αλήθεια πονάει. Με ένα σχεδόν Tenacious Dίστικο vibe, οι Beards από την Αυστραλία σάς ανοίγουν τα μάτια.



Αύριο είναι το και παρτάκι του site ε. Περάστε μια βόλτα, τζάμπα είναι. Μπορείτε να μου λέτε πόσο Mikeius στη θέση του Mikeius θέλω να γίνω και από κοντά.

Until next week,
-godspeed

Ι.Τ. The Rocking Raccoon