Παύλος Παυλίδης & B-Movies

Μ' ένα αρπέτζιο γυρίζει η μουσική στον τόπο των ακουσμάτων, που από παιδιά έχουμε κρατήσει στ' αφτιά μας. Πέρασαν δεν πέρασαν δύο χρόνια, από την τελευταία τους δισκογραφική επίσκεψη, και κατεβαίνουν τώρα απ’ τον βορρά, ψάχνοντας λίγο ήλιο, λίγη θάλασσα, λίγη ησυχία σε κάποιο διπλανό σύμπαν. Να πώς, ο Παύλος Παυλίδης και οι B-Movies πατώντας "Στον Διπλανό Ουρανό", καλωσορίζουν την άνοιξη και το καλοκαίρι, από έναν άλλον κόσμο, μια άλλην εποχή.

Σαν ημερολόγιο ενός αγοριού, που κρυφοφυλούσε ως πολύτιμο πετράδι στο βάθος του συρταριού του, ανοίγει τις σελίδες του ο νέος αυτός δίσκος. Η τόσο γνώριμη φωνή, χαρακτηριστική του Παυλίδη, που περισσότερο «διαβάζει» παρά τραγουδά, μα και η αισθητική των B-Movies, που πατάει στο περασμένο και ανοίγει τους ορίζοντές της στο παρόν, περιβάλλει τα έντεκα τραγούδια, σαν αφήγηση προσωπικών ιστοριών της μιας ημέρας.

Από το "Ξέρω Τι Κάνει" και "Το Σιωπηλό Ποτάμι" έως το "Μέχρι Τα Χαράματα", οι στίχοι εκδηλώνονται με μια επιφανειακή, απλή, όχι όμως τόσο απλοϊκή, δυναμική. Μέσα από τις αλλεπάλληλες και πλούσιες εικόνες, «μα εσύ είσαι μέσα μου ποτάμι που κυλάει σιωπηλό», καλλιεργούν την νοσταλγία, υπό την σύνταξη καθημερινού λόγου, δίχως λογοτεχνικά ή ποιητικά ψιμύθια, δίχως εσωτερική μουσικότητα. Μοιάζει σαν να έχουν ξεπεράσει τις φλύαρες έννοιες που αφορούν στην προσέγγιση υπαρξιακών αναζητήσεων, ενώ τέρπονται με την απλότητα και την φωταύγεια απόκρυφων επιθυμιών.

Οι ακόμα πιο αφαιρετικές ενορχηστρώσεις, η χρήση του πιάνου, ενός άκρως συγκινησιακού και ρομαντικού οργάνου, οι λιγοστές παραμορφώσεις της κιθάρας, αλλά και το mid-tempo, εισπλέουν στο λιμάνι του δίσκου. Οι ελάσσονες κλίμακες, ως επί το πλείστον, μα και τα backing vocals συμμειγνύουν τις αύρες των προηγούμενων ηχογραφήσεων "Αφού Λοιπόν Ξεχάστηκα" και "Ιστορίες Που Ίσως Έχουν Συμβεί". Ετούτη την μπαρόκ θέαση της rock μουσικής πασπαλίζουν οι σύντομες αποχρώσεις ενός εκλεπτυσμένου ακουστικού χαοτισμού και μιας pop αναπνοής, που αποτρέπουν την επανάληψη και την κούραση.

Η νέα δουλειά του Παύλου Παυλίδη και των B-Movies ηχεί ως περίληψη παλαιότερων μουσικών σταθμών, κλείνοντας ένα κεφάλαιο, ανοίγοντας ένα άλλο. Η εξερεύνησή της επιθυμεί την απουσία προκαταλήψεων, πολυκοσμίας και φασαρίας. Ο απογευματινός αυτός πλους αναζητεί τα δικά μας ημερολόγια, που ξεχάσαμε για χρόνια σε αθώα συρτάρια. Μήπως και η ψυχή μας γεμάτη συρτάρια δεν είναι; Συρτάρια που ανοίγουν στην μοναχικότητα ενός «διπλανού ουρανού», μιας αφέλειας, μιας εφηβικής εικόνας!