Μανώλης Φάμελλος

Τι Υπάρχει Πιο Πέρα

Three Little Birds (2011)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 23/04/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Δέκατος δίσκος για τον Μανώλη Φάμελλο και το γεγονός ότι λίγοι πήραν χαμπάρι ή έστω σε λίγους έμεινε κάτι από την κυκλοφορία των πιο πρόσφατων, είναι σαφώς ανησυχητικό για τον ίδιο και κακός οιωνός για το "Τι Υπάρχει Πιο Πέρα". Και αυτό είναι πραγματικά κρίμα γιατί κάποιες στιγμές, ειδικά στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, έδειχνε ότι μπορεί να γίνει (και υπήρξε για λίγο) ο φορέας κάτι πιο σύγχρονου και ποιοτικού στο εμπορικό ελληνόφωνο rock.

Το καλό είναι ότι ο εν λόγω δίσκος ούτε προσπαθεί, ούτε και μπορεί να κάνει κάτι αντίστοιχο. Αντίθετα είναι πολύ πιο εσωτερικός και χαμηλών τόνων, προορισμένος να προσκαλέσει το ακροατήριο παρά να επιβληθεί σε αυτό. Συνέπεια αυτού είναι να ακούγεται ελαφρώς επίπεδος σε πρώτη ακρόαση. Τα τραγούδια του δεν έχουν ιδιαίτερους δυναμικούς χρωματισμούς, κινούμενα σε χαμηλούς ρυθμούς και ακουστικούς ήχους, ενώ απουσιάζει, εμφανώς επιτηδευμένα, οποιαδήποτε υπόνοια ραδιοφωνικού «σουξέ». Οι ερμηνείες του Φάμελλου είναι εξίσου ομοιόμορφες, με τη χροιά της φωνής του να παραμένει ελκυστική αλλά και ανεπίδεκτη εξάρσεων. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι μελωδίες σκιαγραφούνται, απλώς, συχνά με τη μετάβαση από το κουπλέ προς το ρεφρέν να είναι ασυναίσθητη. Αντίθετα είναι τα όργανα αυτά που αναλαμβάνουν την ευθύνη να κουβαλήσουν τον χαρακτήρα των τραγουδιών, να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα και διαφοροποιήσουν την κάθε σύνθεση. Υπό αυτή την έννοια θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι, ενώ ενορχηστρωτικά υπάρχει ποικιλία, σε επίπεδο ιδεών ο δίσκος είναι μίνιμαλ.

Περιέργως ή μη, τα παραπάνω δουλεύουν αρκετά καλά. Μόλις η διάθεση του ακροατή προσαρμοστεί σε αυτήν του "Τι Υπάρχει Πιο Πέρα" φανερώνονται δύο στοιχεία. Καταρχήν πόσο καλοπαιγμένα είναι όλα τα τραγούδια, τόσο στο πρώτο πλάνο που συνήθως βρίσκεται η κιθάρα ή το πιάνο, όσο και στο background με τα έγχορδα ή το theremin να προστίθενται πολύ προσεγμένα. Θα πρέπει μάλιστα να τονιστεί και η καθαρή παραγωγή που τα αναδεικνύει, ακόμα και εις βάρος της φωνής, σε αντίθεση με τη συνήθη αντίστροφη πρακτική στην Ελλάδα. Κατά δεύτερον, παρότι οι μελωδίες είναι διακριτικές, έχουν μία υποδόρια ικανότητα που κερδίζει τον ακροατή.

Αυτές οι δύο πτυχές του Φάμελλου ως δημιουργού και μαέστρου συνθέτουν ένα σύνολο τραγουδιών στο οποίο μπορεί με ευχαρίστηση κανείς να επανέλθει για περισσότερες ακροάσεις. Είναι αλήθεια ότι πρόκειται για υποσύνολο των 13+1 τραγουδιών που αποτελούν το "Τι Υπάρχει Πιο Πέρα", αλλά στην πραγματικότητα ουδόλως αμελητέο, αφού περιλαμβάνει σίγουρα τα "24 Ώρες", "Στο Δωμάτιο Με Τους Καθρέφτες", "Τρύπια Μέρα", "Γυάλινη Σφαίρα", "Ο Κόσμος Που Φεύγει" και πιθανότατα δύο-τρία ακόμα, ανάλογα με το γούστο του εκάστοτε ακροατή.

Εν μέσω αμφιβολιών για το κατά πόσο και αυτός ο δίσκος μπορεί να επαναφέρει τον Φάμελλο στο εμπορικό προσκήνιο ή στο ραδιόφωνο, θα πρέπει να του αναγνωριστεί ότι, σε όσους τον ακούσουν, θα επαναφέρει την εμπιστοσύνη στον Φάμελλο ως τραγουδοποιό και αυτό ίσως είναι σημαντικότερο.
  • SHARE
  • TWEET