Δημήτρης Δημητράκας

Πώς γίνεται, ενώ έχει περάσει στον κόσμο ως σκληροπυρηνικός πάνκης (Panx Romana), οι προσωπικοί του δίσκοι, κυρίως μέχρι και τον τρίτο, να είναι ούτε καν rock; Πώς γίνεται επίσης, από αγνωστικιστής ή και άθεος να συμμετέχει σε δίσκο με χριστιανικά τραγούδια; Πώς γίνεται να ερμηνεύει rock στίχους σ' έναν δίσκο όχι τόσο rock και πιο εσωτερικούς στίχους σ' έναν δίσκο αμιγώς rock; Ειδικά αυτό το τελευταίο φαντάζομαι μόνο ένας «τρελός», όπως τραγουδούσαν οι Daltons, θα μπορούσε να το κάνει. Και αυτός ο «τρελός» δεν είναι άλλος από τον Δημήτρη Δημητράκα.

To mini CD "Μάντης & Φονιάς" αποτελεί την πέμπτη προσωπική δισκογραφική δουλειά του Δ. Δημητράκα (www.dimitrisdimitrakas.gr), πέντε χρόνια μετά την τελευταία με τίτλο "Αντιστέκομαι". Εν προκειμένω η συνεργασία του με τους Μάκη Πολλάκη (στίχοι, εικαστικό) και Ανδρέα Τριανταφυλλίδη (σύνθεση, κιθάρες, ενορχήστρωση), δικαιώνει τους «φίλους» του, όπως μας λέει ο Δημήτρης, «που ήθελαν να με ακούσουν σε πιο rock δίσκο, πιο δυνατό, με πιο σκληρό ήχο».

Ο hard rock κιθαριστικός ήχος του Α. Τριανταφυλλίδη, που ενδύει το ενορχηστρωτικό πέπλο με την heavy αισθητική προσδιορίζει τα πέντε τραγούδια της εν λόγω ανεξάρτητης κυκλοφορίας. Από το κλασικό pop - rock "Σκοτεινό Λιμάνι", που επιπλέει στα γνωστά εδάφη του "Αντιστέκομαι", έως το ομώνυμο "Μάντης & Φονιάς", που προχωρεί σε πιο metal μονοπάτια, και το ίσως καλύτερο του δίσκου, alternative rock "Άγρια Κερασιά", που επιστρέφει στα mid-'90s. Ενώ η μπάσα και «πλούσια» σε όγκο φωνή του Δημήτρη προσδίδει στο εγχείρημα την extra τραχύτητα που είχε φανταστεί ο συνθέτης του.

Η ανθρώπινη υπόσταση του τρέχοντος χρόνου, στην εποχή της έκθεσης, της φήμης ή και της δια-φήμης, που αποκόπτεται από τη θεϊκή παρέμβαση, αλλά και ο εσωτερικός, ανομολόγητος και καρτερικός έρωτας συνομιλούν σε κάθε στίχο και κάθε στροφή του "Μάντης & Φονιάς". O Μ. Πολλάκης περικλείει και αναδύει τη σιωπή των χρόνων, των αιώνων, στην αναζήτηση του Θείου Έρωτα. Αν και οι ελληνικοί στίχοι υψώνουν το σώμα τους παράλληλα με τη μουσική και όχι μέσα της, δηλαδή δεν έχουν αυτό το rock ιδεολογικό στοιχείο, εν τούτοις κρατούν τις ισορροπίες.

Ο Δημήτρης Δημητράκας δεν αντιστέκεται στην μουσική πρόκληση και μεγαλώνει ακόμα περισσότερο τις «μουσικές αποστάσεις», όπως μας λέει, που απλώνονται ανάμεσα στους προσωπικούς του δίσκους. Στο μαύρο δέντρο της ζωής, στη φωτιά, στον άνθρωπο, στο χώμα, στον ουρανό, που αποτυπώνονται στο εξώφυλλο, παραμονεύει ο "Μάντης & Φονιάς" με το μαχαίρι του, για να χαράξει το αποτύπωμά του στις καρδιές των ακροατών του.