Nick Cave & The Bad Seeds

Boatman's Call

Mute (1997)
Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 06/06/2008
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το αμέσως προηγούμενο δισκογραφικό βήμα του Nick Cave, το μεγαλοφυές και μοσχοπουλημένο "Murder Ballads" (1996), έφερε την ανεξίτηλη -πλέον- σφραγίδα μιας θλιμμένης εμμονής στη μακάβρια μυθοπλασία. Στην επιτυχία του άλμπουμ, ψυχοφθόρο αντίβαρο υπήρξαν δύο χωρισμοί. Την απομάκρυνσή του από τη μητέρα του πρωτοτόκου γιού του, τη Βραζιλιάνα δημοσιογράφο Vivian Carneiro, διαδέχτηκε η διακοπή της σχέσης του με την συνεπιβάτισσα P.J. Harvey, με την οποία στο προαναφερθέν άλμπουμ μοιράστηκαν το μεγαλειώδες "Henry Lee". Τί συμβαίνει στον θλιμμένο όταν θλίβεται περισσότερο;

Οι δώδεκα συνθέσεις του "Boatman's Call" είναι δουλεμένες από τον πιο μοναχικό Cave, λες και οι Bad Seeds θέλησαν να σεβαστούν μια μορφή καθαρτικού πένθους. Ο Αυστραλός βρικόλακας συναισθημάτων αναπολεί το ρυθμό των χτύπων της καρδιάς του, μέσα από την πιο βελούδινη μουσική του κατάθεση. Συνήθως, όταν αντιμετωπίζουν την πιο εσωστρεφή απόγνωση, οι «δυτικοί» τείνουν να στρέφονται προς την εξαγνιστική γνώση της Βίβλου. Ο βλάσφημος ποιητής Cave επίσης, αλλά όχι όπως όλος ο κόσμος. Σαν άλλος Cohen, σαν άλλος Dylan, ερωτεύεται την ιερή λογοτεχνία και την φέρνει στα αμαρτωλά μέτρα του για να την αγκαλιάσει με βρώμικα χέρια και να κλάψει μαζί της για την αναπόφευκτη κόλαση του έρωτα.

Λιτή προσευχή στην πιο ανυστερόβουλη αγάπη, "Into My Arms". Η ψυχρή βαθιά φωνή του Nick Cave δίνει ψυχή στο έρημο μουσικό τοπίο και, σα χάδι, το μινιμαλιστικό άλμπουμ ξεκινά το μυστηριακό του ταξίδι μέσα στο θώρακα του ακροατή. Η υγρασία του τοπίου του "Lime Tree Arbour", σα δακρύζον σκηνικό του Dali, απειλεί την ελπίδα που φεγγίζει στο ρεφρέν. Μοιρολατρικά μισάνθρωπο, το "People Ain't No Good" κατηγορεί όλο το σύμπαν, για να αθωώσει δύο εραστές.

Ο καλλιτέχνης ταπεινώνεται και παραδίδεται στην ευλαβή ειδωλολατρία του θεοποιημένου θηλυκού στο θεσπέσιο "Brompton Oratory" και στο "There Is A Kingdom". Η άφιξη της μεσσιανικής γυναίκας στο τρυφερά μεγαλοπρεπές "(Are You) The One That I've Been Waiting For?" βουρκώνει τα μάτια της ψυχής. "Where Do We Go Now But Nowhere" και η χυδαιότητα του «fuck» δεν ακούστηκε ποτέ τόσο λόγια. Μετά τα "West Country Girl" και "Black Hair", δυνητικά ξόρκια για τη μάγισσα Harvey, ο στίχος φλέγεται στο "Idiot Prayer", καθώς ο Cave ψέλνει στο νεκρό νοητό ομοίωμα μιας αγαπημένης:

«If you’re in Heaven then you’ll forgive me, dear
Because that’s what they do up there
But if you’re in Hell then what can I say
You probably deserved it anyway»

Η ηχώ των ερωτόλογων σβήνει στην απώλεια που γεννά η απόσταση στο "Far From Me" κι ο ψελλίζων ναρκωμένος ερμηνευτής μένει να υπαγορεύει τα λόγια του ανατριχιαστικού "Green Eyes" στον εαυτό του.

Ενώ το "Boatman's Call" φέρει τον πιο ήπιο ήχο της καριέρας του Nick Cave, ο χαμηλόφωνος σπαραγμός και η διακριτική παρουσία των μουσικών οργάνων πλάθουν μια βαθύτερη ένταση. Η εγγύτητα μαγεύει και θα 'λεγες πως αισθανόμαστε την πνοή του ψιθύρου να μας ανατριχιάζει. Καθομολογία των συμμετεχόντων στον αριστουργηματικό δίσκο, ο Nick Cave δεν έχει ξαναφτάσει ποτέ τόσο κοντά στο να παράγει ένα «προσωπικό άλμπουμ». Μακριά από τη θορυβώδη εξαλλοσύνη της εποχής των Birthday Party, ο πιο ανθρώπινος Cave μπήγει τα δάχτυλα στο στήθος, σκίζει το δέρμα και σπάει το στέρνο, χωρίς κραυγή, για να δούμε τις ρωγμές στην κουρασμένη καρδιά του.

  • SHARE
  • TWEET