Jethro Tull

Μπορεί το "Aqualung"  να έχει το όνομα, το "Thick As A Brick" τη χάρη, τα "Minstrel In The Gallery" και "A Passion Play" την προγκρεσιβιά και το "Songs From The Wood" το folk στοιχείο αλλά ο καλύτερος δίσκος των Jethro Tull, στα δικά μου αυτιά είναι το "Benefit".

Στον τρίτο δίσκο τους μετά το μουδιασμένο ντεμπούτο "This Was" και το πιο χαρακτηριστικό του ύφους τους "Stand Up", η παρέα του Ian Anderson οριοθετεί το που θα κινηθεί τα επόμενα χρόνια. Με το νεοφερμένο John Evans στο πιάνο να δίνει το κάτι παραπάνω και τους υπόλοιπους συνοδοιπόρους του παραμένοντες (ο Martin Barre στην κιθάρα που πραγματικά λάμπει στο δίσκο αυτό, ο Glenn Cornick στο μπάσο και ο Clive Bunker στα τύμπανα), ο ηγέτης του γκρουπ έχει την ευκαιρία να δουλέψει με την πιο πλήρη και τεχνικά άρτια σύνθεση των Jethro Tull τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή εκείνη, αν όχι συνολικά. Αυτό αποτυπώνεται και στα τραγούδια του δίσκου που ξεδιπλώνουν όλο το συνθετικό του ταλέντο με τον συγκερασμό ρυθμών και δυναμικών, στιλ και ήχου που είναι καθαρά βρετανικός και φανερά απομακρυσμένος από το μπλουζ παρελθόν της μπάντας. Ακροβατεί στα όρια του εκκολαπτόμενου τότε progressive rock αλλά χωρίς ποτέ να ξεχνά να παραμένει άμεσο.

Και εδώ έγκειται η επιτυχία του δίσκου. Αυτή η μαγική συνταγή, η ισορροπία της καλλιτεχνικής δημιουργίας με την ακαταμάχητη μελωδία και τους φλεγματικούς στίχους έδειχνε να μην έχει, όχι μόνο προηγούμενο, αλλά σχεδόν να έχει έρθει με παρθενογέννηση. Μετάφραση; "To Cry You A Song" καταρχήν, η μεγαλύτερη σύλληψη του Ian Anderson, ας μου συγχωρεθεί το απόλυτο της υποκειμενικότητάς μου. Ξεκινά με ένα ακαταμάχητο riff που μας συστήνεται με fade in και κομπάζει για δευτερόλεπτα μέχρι να εισβάλει η φωνή που τραγουδάει "Flying so high, trying to remember, how many cigarettes did I bring along". Η κιθάρα του Barre (πόσο υποτιμημένος αλήθεια!) γρήγορα σκληραίνει το κομμάτι αλλά επανέρχεται διαρκώς στο ευφυές της μοτίβο. Παρατήρηση: το φλάουτο του Anderson απουσιάζει από το προσκήνιο παρόλα αυτά το τραγούδι φέρει τη σφραγίδα Jethro Tull φαρδιά πλατιά πάνω του.

Η συνέχεια σαφώς ανήκει στα "Nothing To Say" και "With You There To Help Me". Το πρώτο ακολουθεί την ίδια λογική που αναφέρθηκε με την ηλεκτρική κιθάρα να έχει τον πρώτο λόγο με ένα εμπνευσμένο υπέροχο riff και σε συνδυασμό με την ακουστική να κρατάνε όλο το κομμάτι. Το δεύτερο όμως έχει όσο φλάουτο λείπει από τα άλλα δύο μαζί. Αποτελεί το εναρκτήριο τραγούδι του δίσκου και έχει το πιο σκοτεινό ύφος. Η ερμηνεία του Anderson είναι σχεδόν θεατρική με τους καγχασμούς του και τις ιδιοτροπίες του λαρυγγιού του. Η δε μουσική κινείται σε θαυμαστά επίπεδα ρυθμικών αλλαγών και πολυεπίπεδης ενορχήστρωσης.

Μπορεί αυτά τα τρία να είναι οι σημειοφόροι του άλμπουμ, αλλά το σύνολο ολοκληρώνεται με τραγούδια που δεν αλλάζουν επίπεδο ποιότητας. Από αυτά θα ξεχωρίσω το εύθραυστο "Inside" και το "For Michael Collins, Jeffrey And Me", ένα από τα  τραγούδια των Tull που αναφέρονταν σε κάποιον Jeffrey και που σταμάτησαν από τον επόμενο δίσκο, δηλαδή με το που ο συγκεκριμένος Jeffrey έγινε ...μέλος της μπάντας. Ο Jeffrey Hammond έμελλε να αναλάβει το μπάσο από το "Aqualang" και για όλη την κλασική περίοδο του συγκροτήματος.

Πέρα από υποκειμενικές απόψεις, το "Benefit" είναι ο πρώτος μεγάλος δίσκος του συγκροτήματος και αυτός που έθεσε τις μουσικές βάσεις για ό,τι ακολούθησε με τη συμπυκνωμένη Tullοσύνη να ξεχειλίζει . Ως τέτοιος δεν μπορεί παρά να θεωρείται ιστορικός αλλά και ξεχωριστός στην πορεία τους, δίσκος αναφοράς για τους οπαδούς τους αλλά και για τους ίδιους, όπως φαίνεται στις ζωντανές εμφανίσεις τους μέχρι σήμερα.