God Forbid

Έπειτα από τέσσερεις full length και δύο ep κυκλοφορίες, ήρθε κι η σειρά των God Forbid να βγάλουν το δικό τους dvd. Για όσους δε γνωρίζουν, το εν λόγω γκρουπ αποτελεί μέρος του λεγόμενου metalcore ρεύματος που ξεπήδησε στις αρχές των '00s και με κυκλοφορίες όπως τα "Determination", "Gone Forever" και "IV: Constitution Of Treason" κατάφερε να χτίσει μία υπολογίσιμη δημοτικότητα στους κύκλους, βασιζόμενο παράλληλα και στις ανά τον κόσμο live εμφανίσεις με αντίστοιχα θηρία του χώρου. Κάπως έτσι δηλαδή έτυχε να τους απολαύσουμε live επί 2005, σ' εκείνο το μνημειώδες event, παρέα με τους Caliban και Machine Head.

Το πακέτο λοιπόν περιλαμβάνει δύο μέρη, το ένα εκ των οποίων περιέχει ένα live set διάρκειας 70 λεπτών κι όλα τα επίσημα videoclip τους. Στο συναυλιακό κομμάτι, η μπάντα επέλεξε να παίξει εντός έδρας και συγκεκριμένα στο New Jersey, προσδίδοντας έτσι και μία άλφα συναισθηματική αξία. Επειδή όπως και να το κάνουμε, there's no place like home. Το live φαίνεται άριστα μελετημένο και σκηνοθετημένο, με ποικίλες λήψεις να εναλλάσσονται διαρκώς, ενώ παράλληλα ο φωτισμός παίζει αρκετά επιβλητικό ρόλο. Εδώ όμως βρίσκεται και το βασικό μειονέκτημα, καθώς το γκρουπ ήταν τόσο διατεθειμένο να προσέξει τα πάντα στην εντέλεια, που στο τέλος έχασε το αυθεντικό live feeling. Υπάρχουν δηλαδή φάσεις που νομίζεις πως παρακολουθείς κάποιο promotional video! Προσωπικά με κούρασε μετά από ένα σημείο κι οφείλω να παρατηρήσω πως αν είχαν προσέξει τον υπερβολικό φωτισμό, το αποτέλεσμα θα έδειχνε σαφώς καλύτερο.

Όσον πάλι αφορά το δεύτερο μέρος, θα βρείτε ένα απολαυστικότατο δίωρο documentary, στο οποίο η μπάντα μιλά εφ' όλης της ύλης για το προσωπικό της background, τις οικογένειες των μελών, τις πρώτες μέρες ως γκρουπ, το επίσημο ποδαρικό με τα "Out Of Misery" και "Reject The Sickness", την πρώτη εντατική περίοδο περιοδειών και πάει λέγοντας. Συνοδοιπόρος στις αφηγήσεις αποτελεί το παλιό φωτογραφικό και βιντεοσκοπημένο υλικό, ενώ όπου χρειαζόταν να μπαλώσουν τρύπες λόγω ελλείψεων, οι ίδιοι διακωμωδούσαν το παρελθόν τους μέσα από αστεία σκετσάκια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η αναπαράσταση μιας παλιάς πρόβας, στην οποία το ταμπούρο ακούγεται σα ντενεκές. Το αποτέλεσμα δείχνει σε φάσεις αστείο, σίγουρα μη επιτηδευμένο, και καταφέρνει να σπάει τη μονοτονία, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον στην αφήγηση. Ειδικά, δε, το μικρό chapter στο οποίο διακωμωδούν το black metal σε φάση inside joke αξίζει και με το παραπάνω.

Σε γενικές γραμμές, λοιπόν, η συγκεκριμένη κυκλοφορία θ' αφήσει ικανοποιημένους τους φίλους του γκρουπ. Ίσως όχι απόλυτα, μιας και το πρώτο μέρος περιέχει τις προαναφερθείσες ατέλειες. Παρ' όλα αυτά, εκεί που μπορεί να μη σας καλύψουν, λογικά θα καταφέρουν να σας πείσουν. Το humor φυσικά έπαιξε μεγάλο ρόλο κι εδώ κολλάει εν κατακλείδι η ακόλουθη απορία προς τον τραγουδιστή της μπάντας, Byron Davis: Ρε άνθρωπε, δε σου φτάνει που φοράς μπλούζα Thundercats, πρέπει να γυαλίζει κιόλας;