Arctic Monkeys

At The Apollo

Domino (2008)
Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 16/01/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Έτσι ήταν τα πράγματα, έτσι παραμένουν. Το rock είναι η μουσική που επέτρεψε στην ασυγκράτητη ενέργεια της νεότητας να καταλάβει τον κόσμο της τέχνης. Το θαυματουργό ποιόν των Arctic Monkeys το έχω υπεραναλύσει σε κάποιο άλλο μου επί πληκτρολογίου παραλήρημα. Το "At The Apollo" είναι άλλος ένας λόγος που ενισχύει τη σιγουριά μου ότι οι δάφνες τους δεν είναι προϊόν της τύχης.

Ο τελευταίος σταθμός της παγκόσμιας περιοδείας του 2007 ήταν το Apollo. Προσοχή, όχι το Apollo Theater του Lou Reed, του Ben Harper και του Jimi Hendrix. Βρισκόμαστε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Στο Manchester, όπου τα καλόπαιδα πατούν στην κορυφή του πόντιουμ. Η σκηνή τους ανήκει και το ανήμερο παίξιμό τους έχει αποκτήσει βαρύτητα, λόγω φρέσκιας εμπειρίας και κακών συναναστροφών - βλ. κεφάλαιο φεστιβαλισμού παρά τοις Queens Of The Stone Age.

Ο Alex Turner ισορροπεί ανάμεσα στη βαριεστιμάρα και στην παλαβομάρα, αφήνοντας το παιδαριωδώς έξυπνο χιούμορ του να θέτει τα όρια ανάμεσά τους και να τον μεταφέρει ενίοτε εκτός τόπου και χρόνου, σα να σχολιάζει, πατώντας τις δύο παραλλήλους κάποιου σωτήριου «pause». Διακριτικός ο Nick O'Malley, λυσσασμένος ο Matt Helders, λαχανιασμένος ο Jamie Cook. Η μπάντα ζωντανεύει την απλοϊκή της μουσική, με την ευθύτητα και την αέναη μανία του προβατζίδικου. Θα έλεγε κανείς πως τη χωρίζει ένας μονόπλευρος καθρέφτης από το κοινό, σε ορισμένες στιγμές, ή μήπως «φταίει» η σκηνοθεσία;

Σκηνοθεσία, πάντως, αριστουργηματική από τον ευφυή Danny Cohen και τον θαυματοποιό Richard Ayoade (ποιός βλέπει «IT Crowd»;). Η εικόνα ανήκει σε μια ιδανική παραμυθένια rock'n'roll αλήθεια και το φώς μαγεύει τη φωτογραφία. Οι κάμερες σχεδόν αδιαφορούν για την παρουσία του κοινού και καταφέρνουν να τοποθετούν τον τηλεθεατή ανάμεσα στους Monkeys. Οι αμέτρητοι άσσοι στα μανίκια των χαρτοκλεφτών συντελεστών χρησιμοποιούνται με φειδώ και υπούλως. Θα τολμούσα να πω ότι η υπεραξία της κυκλοφορίας ανήκει στους μη μουσικούς.

Επιστρέφοντας στα της μουσικής, πονηρά, κλείνει το μάτι ο Miles Kane των Rascals. Μόλις οι Arctic Monkeys χάσουν τον ειρμό, στο "Da Fame 2R", σφετερίζεται μια γωνιά της σκηνής, απαλλάσσει τον Turner από την κιθάρα του και επαναφέρει το ανεπιτήδευτο μυστήριο. Ενσαρκώνει τη δισκογραφική συμμετοχή του στο "505" αλλά και αποδίδει έξυπνα το "Plastic Tramp". Είναι δε μια ευκαιρία να απολαύσουμε τη διανδρία Turner/Kane, πριν ακόμη μεταμορφωθούν σε Last Shadow Puppets. Στα επί το πλείστον «χρηστικά» bonus βρίσκουμε το "Bad Woman" δια στόματος Richard Hawley -όπως δηλαδή στο b-side του "Teddy Picker"- και η μπάντα «αλλάζει» ηλικία, εν ριπή οφθαλμού, χάρη στην ώριμη χροιά του σαραντάρη τραγουδοποιού και συνεργάτη των Pulp, Elbow κλπ.

Τέλος, θα υπογραμμίσω ότι, με ειδική συνταγή οπαδιάτρου, συνιστάται το πανέμορφο «box» της κυκλοφορίας. Εκτός από το dvd, μια αφίσα και μερικές καλαίσθητες καρτποστάλ, περιλαμβάνει και ένα "Live In Texas" του 2006, σε βινύλιο, παρακαλώ. Για αυτό το τελευταίο, δε θα ορκιζόμουν ότι πρόκειται για εξολοκλήρου ζωντανή ηχογράφηση, αλλά διαθέτει μερικά σπανιότερα κομμάτια και φέρει την εξέχουσα συλλεκτική ιδιότητα της αναντιστοιχίας των τίτλων με το περιεχόμενο.

  • SHARE
  • TWEET