Thievery Corporation

Άκρως παραγωγικοί φαίνεται πως παραμένουν οι Thievery Corporation αφού δύο μόλις χρόνια μετά το "Treasures From The Temple", επιστρέφουν με έναν νέο δίσκο. Σε αυτόν βέβαια δεν υπάρχουν καινούργιες συνθέσεις αφού το συγκρότημα μας παραδίδει έντεκα παλιότερα τραγούδια τους, ηχογραφημένα αυτή τη φορά με τη συμφωνική ορχήστρα της Πράγας. Η συγκεκριμένη κυκλοφορία αποτελεί συνέχεια της ήδη ιστορικής συναυλίας τους μαζί με μια ορχήστρα 22 ατόμων, το 2017, στην Ουάσινγκτον. Οι Eric Hilton και Rob Garza λοιπόν, αναγνωρίζοντας τις προοπτικές που έδωσε αυτή η σύμπραξη στον ήχο τους, αποφάσισαν να επαναλάβουν τη διαδικασία.

Και κάπως έτσι εγένετο το "Symphonik" το οποίο αποτελεί μια τρανή απόδειξη της μεγάλης συνεισφοράς των δύο μουσικών στην ευρύτερη σύγχρονη ηλεκτρονική μουσική. Δεν είναι εξάλλου και τόσα πολλά τα συγκροτήματα που έχουν πειραματιστεί σε βάθος και με επιτυχία με τόσα διαφορετικά είδη συνδυάζοντας την electronica με το dub, το trip-hop, αλλά και με παραδοσιακές μορφές τέχνης όπως π.χ. τη bossa nova. Αυτό όμως που γίνεται περισσότερο ξεκάθαρο εδώ είναι πως, πέρα από τη live-άδικη ατμόσφαιρα που καμιά φορά εκλαμβάνεται από διάφορους ως χαρά του φασαίου, οι Thievery Corporation έχουν στον ήχο τους μπόλικη ουσία, η οποία αναδεικνύεται μέσα από τη συνύπαρξή τους με μια ορχήστρα. Αιθέριες μελωδίες, κρυστάλλινος ήχος και σπουδαίες ερμηνείες δένουν άψογα με τις αναζωογονημένες ενορχηστρώσεις μερικών εκ των καλύτερων τραγουδιών που έχει γράψει το συγκρότημα.

Τα κομμάτια που αποτελούν το άλμπουμ πετυχαίνουν να καλύψουν το σύνολο σχεδόν της δισκογραφίας τους χωρίς να αναλωθούν σε άσκοπες φλυαρίες με αποτέλεσμα η διάρκεια να είναι ακριβώς όση χρειάζεται προκειμένου ο δίσκος να παίζει στο repeat για μέρες. Χωρίς λοιπόν να λείπουν κομμάτια-σταθμοί όπως π.χ. το "Until The Morning" ή το "Lebanese Blonde", οι Thievery Corporation δεν διστάζουν να προσθέσουν στην εξίσωση μερικές πρόσφατες επιτυχίες όπως το "Love Has No Heart" ή το "Ghetto Matrix" από το εξαιρετικό "The Temple Of I & I" του 2017, πετυχαίνοντας μια ισορροπία που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης ως προς το ότι, 25 χρόνια μετά τη δημιουργία τους, οι Αμερικανοί έχουν ακόμη πολλά να προσφέρουν.

Μπορεί να ακουστεί λίγο υπερβολικό αλλά θα έλεγα πως το "Symphonik" μοιάζει με έναν τρόπο σαν το πιο upbeat ξαδερφάκι του ανυπέρβλητου "Roseland NYC Live" των Portishead. Κοινώς, πρόκειται για έναν υπέροχο δίσκο που συνδυάζει άψογα τις ηχητικές προοπτικές μιας ορχήστρας με τις ιδιαιτερότητες του συγκροτήματος ενώ, ειδική μνεία οφείλει να γίνει και στις εξαιρετικές ερμηνείες όλων των τραγουδιστών που συμμετείχαν. Το "Symphonic" μπορεί, επί της ουσίας, να μην φέρνει κάτι καινούργιο στο τραπέζι, όμως ήδη αποτελεί ένα στολίδι μέσα στη δισκογραφία του δημοφιλούς συγκροτήματος που θα χαροποιήσει πλήρως τους οπαδούς τους ενώ, παράλληλα, μπορεί να λειτουργήσει τέλεια και ως jumping point για νέους ακροατές. Πραγματικά, δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο δίσκο αυτή τη στιγμή για να μπείτε σε mood καλοκαιριού.