Σείριος Σαββαΐδης

Μεσουρανία

Self Released (2019)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 21/10/2019
Οι μύθοι που δεν ξεχνιούνται, τα αινίγματα που δεν λύνονται
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το ολοκαίνουριο EP του Σείριου Σαββαΐδη έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά δουλειών που αποδεικνύουν σταθερά την ιδιαίτερη σφραγίδα του Καβαλιώτη δημιουργού στα εγχώρια μουσικά πεπραγμένα και σε αυτό που θα αποκαλούσαμε ελληνική folk, αν κάτι τέτοιο υπήρχε. Ο τρόπος που εμπλέκεται η δυτική singer-songwriter παράδοση, η γλώσσα του Μύθου, η space ψυχεδέλεια και η παράδοση του δημοτικού τραγουδιού είναι μάλλον μοναδικός και σχηματίζει ένα κουβάρι που, αν δεν ήταν αδιαμφισβήτητη η ελληνικότητα του, θα έμοιαζε με κέλτικο κόμπο.

Μόνα εργαλεία στη "Μεσουρανία" είναι η ακουστική κιθάρα και η φωνή του Σαββαΐδη. Αυτή η δεύτερη, σέβεται την παραδοσιακή πεντατονία χωρίς να εμβαθύνει πολύ στα δημοτικά «τσακίσματα», ενώ ταυτόχρονα κουβαλάει κάποιους early '70s ψυχεδελικούς συσχετισμούς και μια νεανική, indie χροιά: στοιχεία αντιφατικά και σχεδόν αναπάντεχα που μετατρέπουν το όλο άκουσμα σε κάτι πιο ευρύ, σε κάτι που εφορμά προς ένα αδιευκρίνιστο κοινό. Η κιθάρα επίσης διατηρεί τα ίσα του δημοτικού τραγουδιού - το δικό μας τοπικό drone -, συνδυάζοντας το με τη γλυκύτητα της οικείας μπαλάντας. Εντύπωση προκαλεί ότι η διασκευή του παραδοσιακού τραγουδιού "Λαφίνα" ακούγεται περισσότερο αρμονική από τις υπόλοιπες τρεις, γραμμένες από τον Σαββαΐδη, συνθέσεις.

Αν υπάρχει κάτι όμως που προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση είναι η μυθολογική γλώσσα των στίχων. Είναι δύσκολο να εντοπίσει κανείς αν ο Σαββαΐδης ενδιαφέρεται περισσότερο να βουτήξει σε μια θάλασσα συμβολισμών ή αν υπάρχει μια γνησιότερη φυσιοκεντρική, έως ακόμα και παγανιστική διάθεση. Παίζει πολύ με την εναλλαγή του ουράνιου και του γήινου στοιχείου, ανάγει τα ουράνια σώματα σε ομηρικούς ήρωες ("Οδυσσέας Ήλιος") ενώ ταυτόχρονα χρησιμοποιεί συχνά λέξεις σε παλαιότερους τύπους («δώματα», «αγκάλη» και τα λοιπά), χωρίς να είναι σίγουρο αν η επιλογή τους γίνεται για λόγους μουσικότητας ή απλώς για να συνδιαμορφώσουν περαιτέρω το χωροχρονικό μπλέξιμο της τέχνης του. Σε κάθε περίπτωση, η "Μεσουρανία" μπορεί να ανοίξει με τον ακροατή έναν λογοτεχνικό διάλογο που ξεκινάει από τον Ησίοδο και ίσως φτάνει μέχρι τον Άγγελο Σικελιανό.

Η μουσική φτάνει στα αυτιά απλή, λιτή και καθαρή, με την αμεσότητα κάθε καλού folk δημιουργήματος. Τα τέσσερα τραγούδια του EP είναι όμορφα και ηχητικά καλοστημένα, χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις - με την εξαίρεση ίσως του λειτουργικότατου σφυρίγματος στο "Οδυσσέας Ήλιος". Η στιχουργική-γλωσσική του διαφοροποίηση συμβάλλει τελικά στο να ακούγεται βαθύτερο το όλο εγχείρημα. Ίσως και πιο αινιγματικό.

Το έργο του Σείριου Σαββαΐδη θα μπορούσε από μία άποψη να ενταχτεί στο παγκόσμιο ρεύμα του alternative/modern traditional, μια τάση που συνεχώς ισχυροποιείται σε όλην την υφήλιο και έχει δώσει πολλά καλά έργα και στην ελληνική δισκογραφία των τελευταίων δεκαετιών. Από την άλλη όμως ίσως να το αδικούσαμε, αφού η δική του εκδοχή δεν ακολουθεί rock, jazz ή experimental δρόμους. Μένει περισσότερο η αίσθηση ότι η "Μεσουρανία" αποτελεί άλλη μια στάση σε ένα μάλλον μοναχικό ταξίδι. Κι όπως πάντα, το επιχείρημα μου είναι ότι ακριβώς αυτούς τους μοναχικούς έχει νόημα να ακολουθούμε και να δούμε, όλοι μαζί, που θα μας βγάλει. Σε ποια γη και σε ποιον ουρανό;

  • SHARE
  • TWEET