Zero Illusions

Τελικά δε μπορείς να έχεις καμία εμπιστοσύνη στα δελτία τύπου που συνοδεύουν τις νέες κυκλοφορίες. Στην περίπτωση των Zero Illusions, η σουηδική καταγωγή τους είναι το μόνο πάνω στο οποίο δε μπορώ να φέρω αντίρρηση. Τα λοιπά στοιχεία στο βιογραφικό τους αναφέρουν το power / progressive ως το είδος στο οποίο ανήκουν και τους ίδιους ως το «next big thing» της χώρας τους. Άλλα αντ' άλλων δηλαδή, αφού η μουσική τους ουδεμία σχέση έχει με power, το πνεύμα τους δε θα έλεγες ότι είναι ιδιαίτερα προοδευτικό, ούτε έχει γίνει κάποια φασαρία γύρω απ' το όνομά τους.

Στην πραγματικότητα, η τετράδα από το Göteborg αρέσκεται κατά ένα μεγάλο ποσοστό σε καθαρό heavy metal, γαλουχημένο σύμφωνα με τις διδαχές των Saxon και λιγότερο από το hard rock συγκροτημάτων όπως οι Dokken και οι Pretty Maids. Οι φόρμες των τραγουδιών είναι απλοϊκές, με την κιθάρα του Janne Lüthje να έχει πάντα τον πρωταγωνιστικό ρόλο, εκπέμποντας μία πρωτοφανή ζωτικότητα. Η φωνή του Bjorn Asking είναι μία μίξη του Biff Byford και του James Rivera που ταιριάζει επαρκώς στο ύφος των συνθέσεων, παρόλο που σε ορισμένα σημεία γίνεται πολύ ένρινη και πλησιάζει την αισθητική του glam.

Ένας από τους θετικότερους παράγοντες του "Oblivion" είναι η παραγωγή του Andy LaRocque (Evergrey, Falconer), η οποία δίνει μία αποτελεσματική ώθηση στο υλικό του. Εφιστώντας την προσοχή στο βρώμικο ήχο της κιθάρας, σπρώχνει τις συνθέσεις στο φυσιολογικό πεδίο δράσης τους, όπου τα lead και τα solo βρίσκονται (δικαίως) στην πρώτη γραμμή. Επιπλέον, αυξάνει όσο χρειάζεται το groove μέσω του μονίμως ευδιάκριτου μπάσου, εκμοντερνίζοντας τονωτικά το «κλασικομεταλλικό» του ύφος.

Δυστυχώς, όσον αφορά στο ποιοτικό επίπεδο των συνθέσεων, το ρητό «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός» βρίσκει απόλυτη εφαρμογή. Το πρώτο μισό του δίσκου έχει φορτωθεί με τα πιο αξιόλογα τραγούδια ("Alive", "Who You Are, Honesty", "Son Of The Devil"), συγκεντρώνοντας τα πιο αδύναμα στο δεύτερο μέρος, με συνέπεια το ενδιαφέρον από ένα σημείο κι έπειτα να μειώνεται αρκετά. Ακόμα κι έτσι, όμως, ο δεύτερος δίσκος των Σουηδών κυλάει ευχάριστα, λόγω της καθαρότητας και της αδιαίρετης φύσης του.