Lord Volture

Δεν ξέρω αν και γιατί θα έπρεπε να μου λέει κάτι το όνομα David Marcelis, που φιγουράρει πάνω από το λογότυπο των Ολλανδών Lord Volture. Κοιτάζοντας το βιογραφικό τους βλέπω ότι αποτελεί τον κινητήριο μοχλό της μπάντας, έχει εκτελέσει χρέη τραγουδιστή στους Mathusalem και τους Conquestador και απλά είναι κατάτι γνωστότερος των υπολοίπων μελών, που είχαν προϋπηρεσία μόνο σε tribute μπάντες όπως οι Up The Irons και οι... Mercyful Fake.

Το heavy / power τους είναι μία μίξη του NWOBHM και άλλων late '70s-early '80s σκηνών και φέρνει πιο κοντά ηχητικά στους Hammerfall, Iced Earth, Cage, Heir Apparent και σε παλιούς Judas Priest. Χωρίς να κάνουν κάτι το νεωτεριστικό, οι Lord Volture καταφέρνουν με το ντεμπούτο τους να ακουστούν ενδιαφέροντες μέσα από τον παραδοσιακό τρόπο σκέψης τους, κυρίως όταν αποφεύγουν να πέσουν στον βαθύ λάκκο των κλισέ.

Η φωνή του Marcelis είναι το στοιχείο που ξεχωρίζει στα περισσότερα κομμάτια, όμως όχι πάντα με θετικό τρόπο. Στις πιο υψηλές του συχνότητες γίνεται ενοχλητικός και ικανός να χαλάσει μία ωραία προσπάθεια με τις τσιρίδες του (π.χ. "The Motherland", "Hearts Of Steel"), ενώ όταν δεν υπερβάλλει φαίνεται να τα καταφέρνει καλύτερα, όπως στα "Beast Of Thunder", "Retaliation", "Time Will Tell" και "Built For The Kill". Τα περισσότερα βέβαια είναι πολυακουσμένα, τείνοντας προς την αδιαφορία, όμως ανεβαίνουν ένα κλικ παραπάνω λόγω των καλών εκτελέσεων της μπάντας και κυρίως των δύο κιθαριστών. Όμορφα solo και συμπαθητικά riff γεμίζουν το album, όμως κι αυτά έρχονται σε αντίθεση με τα προγραμματισμένα τύμπανα, που τελικά εξισορροπούν τις συνολικές εντυπώσεις σε ένα μετριότατο επίπεδο.

Εν πάση περιπτώσει, το "Beast Of Thunder" πρόκειται για ένα υποσχόμενο πρώτο δείγμα από τους Ολλανδούς, αν πάρουμε ως δεδομένο ότι απευθύνεται αποκλειστικά σε «παραδοσιακούς». Ίσως βέβαια να έτυχαν και θετικότερης αντιμετώπισης από μέρους μου, από τη στιγμή που διάβασα το όνομα Mercyful Fake στο βιογραφικό τους. Στα συν και η guest συμμετοχή του Jeff Waters των Annihilator, το solo του οποίου στο "Pure Evil (Hides In The Dark)" προεξέχει εύκολα ως highlight του δίσκου.